Visioenen van een gavenmeester

Epiloog

"De resultaten van je hersenscan laten zien dat het gebied dat ervoor zorgt dat je onzichtbaar wordt, volledig ontwikkeld is. Je zult dus nooit meer van je medicijnen af komen als je niet onzichtbaar wilt worden."

Dat wil ik niet. Ik ben één keer bijna dood geweest en ik voel er vrij weinig voor om nog een keer aan de wereld te ontsnappen. Als ik onzichtbaar ben, weet niemand wat er met me gebeurt. Alleen de zielendoders en de gavenmeesters.

Andreas legt zijn hand op mijn knie. "Hoe voel je je nu?"

"Alsof iemand me net verteld heeft dat ik een chronische ziekte heb."

Hij schiet in de lach. "Fijn om te horen dat je mijn deel van je genen als een ziekte beschouwt."

De afgelopen weken heb ik ontdekt dat ik best veel op mijn vader lijk, hoe vreselijk ik dat in het begin ook vond. Gelukkig maar dat hij tegenwoordig geen wrede dingen meer doet. Ik zou er echt niet mee kunnen leven als ik ook zo zou zijn. Het heeft ons wel dichter tot elkaar gebracht. Dat moest ook wel, want hij woont tegenwoordig bij ons in huis. Nou ja, ons huis... Het staat op een vakantiepark en we wonen er tijdelijk. Aan de zielendoders zullen we namelijk nooit helemaal ontkomen.

- - -

A/N Een kort stukje maar, maar ik had niet echt meer te vertellen. Er komt ook geen vervolg, voor degenen die zich dat nog afvragen. Binnenkort start er wel weer een nieuw verhaal van me, maar ik moet even kijken wanneer precies. Bedankt voor het lezen en graag tot ziens!