78. Axelle [3]
" Niet te snel " bromde Logan. Zijn arm lag om mijn middel en hij had me stevig vast. Mijn benen bungelden over de rand van het bed. Ik gebruikte al een dag geen pijnstillers meer en ik zag dan ook geen enkele reden waarom ik nog in het ziekenhuis zou moeten blijven. Ik voelde me beter dan ooit. Alleen had Logan daar andere ideeën over. Hij hield me goed in de gaten en wou er zeker van zijn dat ik me niet vermoeide. Ik vond dat hij te veel overdreef. Dat zei ik wel niet luidop, want anders kreeg ik er nog een preek bovenop.
Na lang zeuren had hij dan toegezegd om me te helpen rechtstaan. Ik kon niet wachten om mijn benen te strekken en eindelijk uit dit bed te zijn. Nu moest ik alleen nog uit dit bed geraken ... " We zijn al zeker vijf minuten bezig, Logan. Ondertussen zit ik alleen wat rechter. Volgens mij gaan we niet te snel " zei ik, terwijl ik met mijn ogen rolde. Logan deed alsof hij me niet gehoord had. Hij deed alles liever op zijn manier. " Ik ga je traag op de grond zetten. " zei hij. Hij pakte me nog wat steviger vast en liftte me dan wat in de lucht. Langzaam liet hij mijn voeten op de grond staan. " Eindelijk " mompelde ik. Zijn hoofd draaide naar me toe en hij keek me met een opgetrokken wenkbrauw op. Natuurlijk had hij me gehoord ...
" Waar wil je als eerste naartoe? " vroeg hij me. Ik zette al een aantal stappen vooruit. Logan's arm hield me wat tegen, alsof hij niet wou dat ik teveel in één keer deed. " Het maakt me niet uit waar we naartoe gaan. Zolang we deze kamer maar uit zijn " lachte ik. Logan schudde zijn hoofd met een grinnik en zette dan toch een aantal passen naar voor. We trokken alle aandacht naar ons toe. Alle dokters en verpleegsters die in de gang stonden, draaiden hun hoofd naar ons toe. Sommigen knikten toen we voorbij wandelden.
Logan liet zijn arm om de zoveel meter wat meer zakken, zodat na een paar meter ik zelfstandig stapte. " Niet te snel " lachte hij, toen ik mijn tempo optrok. Ik luisterde niet naar hem. Het enige dat ik wou was hier zo snel mogelijk weg gaan. En ik zou hem laten zien dat ik al genoeg op krachten gekomen was, om opnieuw naar huis te gaan. Mijn voeten brachten me dichter en dichter naar de uitgang. Logan bleef vlak achter me, voor het geval er iets moest misgaan. Niet dat ik dat verwachte, maar Logan wou waarschijnlijk het zekere voor het onzekere nemen.
Ik zuchtte opgelucht toen ik de zon op mijn huid voelde. Het was al even geleden dat ik nog buiten geweest was, en ik had hier zo naar uitgekeken. Logan's hand pakte de mijne vast. Hij gaf me een zacht kneepje. " Ik hoop dat we hier niet snel terug moeten komen " zei hij. Hij drukte een kus op mijn wang en ik draaide me wat naar hem toe. Ik kon duidelijk zien dat hij opgelucht was dat ik beter was. Dat ik er niets aan zou overhouden. Alleen zou ik binnenkort wel terug moeten komen, als alles goed ging natuurlijk. Als we gezinsuitbreiding kregen.
Logan en ik stapten samen naar huis. Om de paar meter pakten we wel een korte pauze, of gewoon omdat ik aangeklampt werd door iemand die wou vragen hoe het met me ging. Het verbaasde me dat iedereen zo meeleefde met ons. Dat iedereen ermee bezig was en vooral, dat iedereen hoopte dat alles goed met me ging. Ook bij hen zag ik opluchting, toen ze zagen dat ik alweer naar huis mocht.
" Surprise! " Ik bleef in de deuropening van ons huis staan, toen een hele groep mensen opeens rechtsprong. Ze hadden een brede glimlach op hun gezicht. Een paar toeters maakten luide geluiden en confetti werd in de lucht gegooid. Ze deden precies of het was iemand's verjaardag. Ik lachte even en stapte wat meer naar voor. Ik ging dit zo niet opkuisen, dacht ik. Emily en Grace waren de eerste die naar me toekwamen. Ik kreeg van alle twee een knuffel en natuurlijk vroegen zij ook hoe het met me ging. Daarna was het de beurt aan Oliver en Jack. Zelfs mijn ouders waren er en Logan's moeder. Heel even zochten mijn ogen in de kamer naar Logan's vader. Hadden ze hun ruzie nog niet bijgelegd?
Logan's moeder had taart gebakken. Hij stond in het midden van de tafel en voor ik ook maar kon zeggen dat ik eigenlijk niet veel honger had, aangezien ik al had gegeten, kreeg ik een bord vol taart in mijn handen geduwd. Ze deden dit voor mij, dus het minste dat ik kon doen was beleefd dit bord leegeten. En desnoods gaf ik nog wel een stukje aan Logan. Hoewel. Hij zou al moeite hebben om zijn grote stuk taart op te eten.
De deurbel ging. Voor ik ook maar kon rechtstaan, had Logan me alweer zachtjes in de zetel geduwd. Emily stond recht. " Ik ga wel. " zei ze, terwijl ze naar de deur toe liep. Ik zuchtte zacht. Iedereen behandelde me nog steeds alsof ik ziek was. Alsof ik niets alleen kon doen. Dat zou nog wel een paar dagen blijven duren. Iedereen wachtte af wie er aan de deur stond. We vonden het ook een beetje onbeleefd om gewoon verder te praten, alsof er niemand zou binnenkomen. " Ik denk niet ... " hoorde ik Emily opeens zeggen. Zowel Logan, als ik draaiden ons wat naar de deuropening toe, van waar we voetstappen hoorden. Een grom klonk naast me. Hij kwam uit Logan's mond. Een paar anderen hoorde ik naar adem happen. Allemaal omdat Logan's vader recht voor onze neus stond.
A/N: O-owh :S Dit gaat voor vuurwerk zorgen :p
Vote/Comment/Follow