Mijn moeder is gek. Echt serieus gek. Een ander woord kan ik er niet voor bedenken. Ik kan niet begrijpen dat ze dit doet, maar toch zit ik op zaterdagmorgen om negen uur al in de auto. We zijn op weg naar iets dat ze Het Instituut noemt. Ik heb geen idee wat het is, maar het klinkt behoorlijk eng. Zou het de plek zijn waar mijn vader verblijft?
Terwijl mam de auto over de snelweg laat razen, check ik mijn telefoon. Er zijn een stuk of twaalf gemiste oproepen van Margo. Nadat ze het bellen heeft opgegeven, is ze blijkbaar overgestapt op sms'en en appen. Ik heb wel twintig berichten van haar, variërend van 'Waarom was je ineens weg, trut?' tot 'Lexie, ik maak me zorgen'. Aarzelend staar ik naar het scherm. Zal ik terugbellen? Maar wat moet ik dan zeggen? Sorry dat ik je eerste echt optreden niet af heb gekeken, maar ik moest me even bezighouden met een jongen die jij niet kunt zien? Ze gaat me nooit geloven. Zelfs als ik alles eerlijk zou vertellen, wat mijn moeder me nadrukkelijk verzocht heeft om niet te doen, zal ze denken dat ik alles verzin om maar een excuus te hebben voor mijn afwezigheid gisteravond.
Het knaagt zo aan me dat ik uiteindelijk toch maar een leeg bericht open. Weet je nog dat ik zei dat ik gevolgd werd? Dat bleek te kloppen. Ik ben nu op weg naar de politie. X Het is de halve waarheid, maar het is alles dat ik haar nu kan vertellen.
Ik prop mijn telefoon weer in mijn broekzak en werp een blik op mam. "Zijn we er bijna?" Ze heeft me niet eens verteld waar dat zogenaamde Instituut is, dus ik heb geen idee of het ver van huis is of niet.
"Nog tien minuten," antwoordt mam tot mijn grote verbazing. Zo dichtbij had ik het nou ook weer niet verwacht. Er zit nooit iets bij ons in de buurt. Als ik naar een concert wil, moet ik daarvoor ook altijd eerst minstens twee uur reizen. Dat verklaart meteen waarom ik niet zo vaak naar concerten ga, samen met het feit dat ik daar gewoon geen geld voor heb. De laatste keer was toen Margo kaartjes had gewonnen voor Paramore in de Ziggo Dome.
Ik bestudeer de borden en gebouwen aan de kant van de weg. De stad die we naderen is absoluut geen onbekend terrein voor me. Mam en ik gaan hier vaak heen om te winkelen omdat er in onze eigen woonplaats maar weinig interessante kledingwinkels zitten. De grijze laarzen van nepleer die ik momenteel draag komen ook hiervandaan.
De auto draait een afrit op en rijdt vervolgens via een aantal stoplichten richting de binnenstad. Ik herken een aantal winkels, totdat we een straat in slaan waar ik nog nooit ben geweest. Op een kleine parkeerplaats schakelt mam de motor uit.
"Zo. We zijn er."
-
Het Instituut blijkt in feite een huisartsenpraktijk te zijn. Ik vraag me af wat ik bij een huisarts moet. Er zit dan wel een afwijking in mijn hoofd, maar wat wil een huisarts daaraan doen?
Mam beent voor me uit de gang door, die naar ontsmettingsmiddel ruikt. Ze slaat een hoek om en klopt daar op een deur. Dokter A. M. Spoor, huisarts staat er op het metalen plaatje dat op ooghoogte aan de muur hangt.
"Moeten we niet in de wachtkamer gaan zitten?," merk ik voorzichtig op. Dat is tenslotte wat normale mensen doen in een huisartsenpraktijk. Alleen heb ik de afgelopen week geleerd dat wij geen normale mensen zijn.
Voordat mam antwoord heeft kunnen geven, gaat de deur al open. Een vrouw met zwart haar dat in een knotje achterop haar hoofd gebonden zit, komt naar buiten, gevolgd door iemand van mijn leeftijd. Niet zomaar iemand van mijn leeftijd.
"Karley?," merk ik verbaasd op.
"Alexa? Wat doe jij hier?"
"Hetzelfde als jij," antwoordt mijn moeder in mijn plaats.
Mijn klasgenootje kijkt me verwonderd aan. Dat is weer eens wat anders dan al die honende blikken die normaal gesproken haar handelsmerk vormen. "Jij hebt ook... je weet wel?"
"Als je bedoelt of ik helderziend ben: ja. Mam, hoe zit dat, kunnen we naar binnen?"
"Ja, jullie kunnen binnenkomen." Achter Karley is nog een vrouw opgedoken. Haar muisbruine haar zit in een uitgezakt bobkapsel en er staat een bril op het puntje van haar neus. "Hallo Edith, dat is lang geleden."
"Dat kun je wel zeggen, ja." Mam loopt langs me heen door de deuropening naar binnen. "Kom je, Alexa?"
Ik kijk nog even om, maar Karley en haar moeder – ik neem tenminste aan dat het haar moeder was – verdwijnen al door de gang. Nog steeds een beetje in shock maak ik de deur achter me dicht.
De dokter geeft me een hand. "Hallo Alexa, ik ben Annemarie. Je moeder heeft me al over je verteld. Ga zitten." Ze gebaart naar twee stoelen die bij haar bureau staan. Zelf neemt ze plek aan de andere kant van het meubelstuk, op een bordeauxrode bureaustoel. Vanaf daar schenkt ze mam een vriendelijke glimlach. "Ik wist niet dat je dochter alweer zo oud was."
"Zestien," reageert mam. "Aan het eind van dit jaar alweer zeventien. De tijd gaat snel."
"Dat blijkt." Annemarie verplaatst haar blik weer naar mij. "Zo Alexa, kun je mij vertellen vanaf wanneer er ongeveer bijzondere dingen bleken te gebeuren in jouw leven?"
"Sinds wanneer ik de toekomst kan zien, bedoelt u? Dat is nu ongeveer vier weken."
"Aha, je ziet de toekomst. Weet je nog in welke situatie dat voor het eerst gebeurde?"
Dat weet ik nog zo goed dat het is alsof het weer gebeurt. "Ik was televisie aan het kijken, een muziekzender. De videoclip die erop was, was bijna afgelopen. De aftiteling stond nog in beeld toen ik al wist dat de volgende clip van Imagine Dragons zou zijn. En dat bleek te kloppen. Ik dacht dat het toeval was, want die clip werd op die zender grijs gedraaid, maar daarna gebeurde het vaker."
Annemarie knikt goedkeurend. "En hoe ver in de toekomst spelen die visioenen zich meestal af?"
"Vijf seconden. Het gebeurt altijd vlak nadat ik het heb gezien. O zien, is trouwens een groot woord. Ik zie niet alles. Sommige dingen weet ik ook gewoon. Zoals welke leraren er uitvallen volgens de roosterwijzigingen."
"Wanneer was je laatste visioen?"
"Vanmorgen, toen ik wist dat de melk op was voordat ik de koelkast open trok. En ik had de melk niet zelf opgemaakt, dus het was niet zo dat ik dat al kon weten."
"Een vrij normaal geval dus," zegt Annemarie tegen mijn moeder.
Ik snuif. "Het is maar wat u normaal noemt. En waarom moet ik hiermee trouwens naar een huisarts?"
"O, maar meisje, ik ben helemaal geen huisarts. Dat is alleen een afleidingsmanoeuvre voor de zielendoders. Ik help jonge gavenmeesters om hun gaven te trainen."
"Ho even. Wie zegt dat ik mijn gave wil trainen? Ik heb er nooit om gevraagd in de eerste plaats. Van mij mogen de zielendoders het hebben." Dat zouden ze althans mogen als dat niet zou betekenen dat de rest van mijn geest niet meer kon functioneren. Ik vind het toch best wel leuk om te leven en zo. Maar die idiote afwijking aan mijn hersenen hoeft echt niet zo nodig.
Mijn moeder is het daar duidelijk niet mee eens. Ze grijpt met één hand de leuning van mijn stoel vast. "Alexa, het is belangrijk dat je om kunt gaan met je gave en dat je er het maximale uit weet te halen. Daar heb je alleen maar profijt van als je met Noah op pad gaat."
Dan ga ik toch nergens heen met Noah, wil ik zeggen, maar dat zou stom zijn. Als ik de zoektocht naar mijn vader afblaas, zal hij zijn handlangers optrommelen om ons te vermoorden. Ik mag mijn moeder niet teleurstellen. Ze heeft al zoveel ellende meegemaakt in haar leven en ik heb het daar niet bepaald beter op gemaakt. Haar voor één keer iets geven waardoor ze terecht trots op me kan zijn is wel het minste dat ik kan doen. Daarom kan ik niet anders dan een diepe zucht slaken. "Oké, wat moet ik doen?"
-
Het woord zweverig is veel te zwak uitgedrukt voor wat er in die huisartsenpraktijk gebeurt. Annemarie laat me naar de muur kijken, luisteren naar omgevingsgeluiden en rare bewegingen maken met mijn handen. Naar mijn mening is het allemaal maar flauwekul, maar ik doe mee om mijn moeder tevreden te stellen.
"Goed," sluit Annemarie de sessie af. "Hopelijk heb ik je hiermee een eind op weg geholpen in het trainen van je gave. Dan wil ik je voor je weggaat nog iets geven." Ze trekt één van de laden van haar bureau open en begint erin te rommelen. "Hou je hand eens op."
Gehoorzaam doe ik wat ze vraagt. Ik voel hoe iets kouds in mijn handpalm wordt gelegd. Als Annemarie haar hand wegtrekt, zie ik dat het een gladde, boonvormige steen is. De donkergrijze kleur glimt zo dat het bijna als spiegel kan dienen. "Wat is dit?"
"Dit kan je helpen bij het zien van de toekomst. Hou het bij je als je je oefeningen doet en je zult zien dat je steeds verder vooruit kunt kijken. Bij sommige gavenmeesters zijn de gaven wat krachtiger dan bij andere, maar als je de oefeningen goed blijft uitvoeren, moet je uiteindelijk minstens een maand in de toekomst kunnen kijken."
Een minachtend kreetje ontsnapt uit mijn mond terwijl ik de steen over mijn hand laat rollen. Een maand in de toekomst. Alsof ik het geduld heb om te wachten tot de dingen dan echt gebeuren. Deze gave is zo volkomen nutteloos. Maar de steen is wel mooi. Het is het soort steen die ik op vakantie uit een rivier zou vissen, waarna mam er een afkeurende blik op zou werpen en zou vragen of ik nou werkelijk alles moet verzamelen. Dat is vroeger regelmatig gebeurd.
Annemarie heeft echter totaal niet in de gaten dat ik helemaal niet in de toekomst wil kijken. Ze staat nog steeds schaapachtig naar me te lachen. "Veel succes ermee en ik zie je graag snel hier terug voor een volgende sessie. Je moeder belt wel voor een afspraak."
"Prima. Tot ziens dan maar," reageer ik terwijl ik naar de deur loop. Mooi niet dat ik van plan ben om hier nog eens te komen. Thuis leg ik die steen gewoon bij mijn verzameling uit Frankrijk en dan doe ik alsof ik hier nooit ben geweest. Alsof dit mijn leven op welke manier dan ook beter gaat maken.
Vanaf de gang hoor ik hoe mijn moeder ook afscheid neemt van Annemarie. Dan trekt ze de deur achter zich dicht. Er staat een tevreden glimlach op haar gezicht als ze me aankijkt. "Zo, nu heb je in ieder geval iets van training gehad."
"Ja, want hier ga ik echt iets aan hebben als jij me de diepste krochten van de wereld van de zielendoders in stuurt," kan ik niet nalaten sarcastisch op te merken. "Waar wonen ze eigenlijk? In onzichtbare huizen?"
Mam slaakt een geërgerde zucht. "Alexa, doe nou niet zo. Dit is voor ons allebei het beste. Als je niet naar je vader gaat, zullen Noah en zijn collega's ons leven stelen."
"Ik begrijp gewoon niet dat je hem constant zo zorgvuldig weg hebt gehouden uit mijn leven en nu ineens wilt dat ik hem opzoek."
"Hoor eens, ik ben hier niet degene die in de toekomst kan kijken. Als ik had geweten dat jij landelijk in het nieuws zou komen door het leven van een monster te redden dan had ik ons wel wat beter verstopt. Natuurlijk zou ik hem het liefste voor altijd uit jouw leven verbannen, maar we hebben geen keus. Als hij jou ziet, wil hij je misschien nog sparen."
"Of hij vermoordt me meteen," mompel ik terwijl ik de schuifdeuren van de huisartsenpraktijk door loop, de koele buitenlucht in. Voor half maart is het nog behoorlijk koud. Wat mij betreft kan de lente niet snel genoeg beginnen.
Mam haast zich achter me aan. "Het spijt me echt dat ik je dat risico laat lopen, maar dat is onze enige kans."
Inmiddels zijn we bij de auto aangekomen en grijp ik het handvat van de deur aan de passagierskant vast. "Wat anders? Betekent een ontmoeting met de zielendoders sowieso je dood? Zijn er geen manieren om ze te verslaan?"
"De enige tactieken die tot nu toe blijken te werken, zijn vluchten en ervoor zorgen dat ze niet met z'n allen op je af komen. Ze kunnen je niet gewoonweg meeslepen naar hun hoofdkwartier, dat ligt niet binnen hun machten, maar ze kunnen je wel bedreigen of een gehersenspoelde zielloze op je af sturen."
Met de rillingen over mijn rug lopend stap ik de auto in. Beide scenario's klinken niet erg aantrekkelijk. Ik vraag me af wat Noah's plan van aanpak is. Al heeft mijn moeder hem ook aardig bedreigd, dus hij zal hoe dan ook eerst met mij op zoek moeten naar mijn vader. Wat me op een volgende vraag brengt. "Kunnen we de zielendoders niet gewoon vermoorden? Ik bedoel, ik weet dat moord theoretisch gezien strafbaar is en alles, maar ze zijn onzichtbaar. Kun je veroordeeld worden voor de moord op een onzichtbaar persoon?"
"Niet door de gewone rechtbank, maar dat ligt nogal ingewikkeld. Laten we het daar een andere keer over hebben."
Wat mij betreft hebben we het er nu over, maar toch houd ik mijn mond. De afgelopen dagen is er al zoveel nieuwe informatie op me af gekomen. Wil ik dit er echt nog bij hebben? Ik weet het niet. Het is zo verwarrend allemaal. Zoals het feit dat Karley daar de deur uit liep. Ik vraag me af of zij ook helderziend is, of zou ze iets anders hebben? Verder ken ik alleen de helende gave die mijn moeder heeft. Met een schuin oog kijk ik naast me. "Mam? Hoeveel gaven zijn er?"
"Een stuk of tien, hoezo?"
"Weet jij welke Karley heeft?"
"De dochter van Ellen, bedoel je? Die kan in de tijd reizen."
Tijdreizen? Ik dacht dat de toekomst zien al absurd was, maar tijdreizen klinkt echt te gek voor woorden. "Je bedoelt dat ze echt terug kan naar de Middeleeuwen om te kijken hoe mensen toen leefden en zo?"
Mam rolt met haar ogen alsof ik iets vreselijk doms heb gezegd. "Kun jij zien hoe de wereld er over vijfhonderd jaar uitziet?"
"Nee. Gelukkig maar. Dat wil ik ook helemaal niet weten." Ik vind het idee al eng genoeg dat op een dag alle natuurlijke hulpbronnen uitgeput zullen zijn.
"Nou dan. Zoals jij maar een klein beetje in de toekomst kunt kijken, zo kan zij ook maar een klein beetje tijdreizen En alleen naar het verleden, niet naar de toekomst."
Toch klinkt het nog steeds vreselijk raar. Hoe zou ze erachter zijn gekomen? Ik vraag me af hoe zoiets praktisch gezien in zijn werk gaat. Doe je gewoon je ogen dicht en denk je aan het moment waar je heen wilt? Als Karley en ik on speaking terms met elkaar zouden zijn, zou ik het haar wel vragen. Hoewel ik me afvraag hoe ze maandag op school tegen me zal doen. Al moet ik mezelf niet zoveel illusies maken. We zullen echt niet ineens beste vriendinnen zijn omdat we toevallig allebei een afwijking aan ons hoofd hebben. Niet dat ik dat zou willen trouwens. Als ik dat hardop tegen Margo zou zeggen, zou ze mijn nek omdraaien.
Ineens schiet me weer iets te binnen. "Jij hebt echt geen idee hoe deze wereld in elkaar zit, hè? " Dat is wat ze zei, afgelopen donderdag tijdens de geschiedenisles. Wist zij toen al van mijn gave? Nee, dat kan niet. Hoe had ze dat moeten weten? Dit is vreemd. Hier moet ik haar eens over spreken maandag.
O, wacht even. Ik ga maandag helemaal niet naar school, dat is waar ook. Tenzij ik dan al terug ben van de zoektocht naar mijn vader natuurlijk, maar ik betwijfel of ik daar ooit levend van terug zal keren.