Dit is de eerste keer dat ik de naam van mijn vader hoor. Als ik had verwacht dat er een puzzelstukje op zijn plek zou vallen, dat mijn leven als compleet zou voelen, dan had ik het mis. Het zorgt eerder voor een kolkende storm van woede in mijn binnenste. Of misschien komt dat door de aanwezigheid van Noah, of door het feit dat hij iemand die biologisch aan mij verwant is beter kent dan ikzelf. Hoewel ik nooit een vader had hoeven hebben, heb ik altijd al meer familie gewild. Dit voelt dus ontzettend dubbel.
Noah doet een pas naar voren. "Hallo mevrouw de Bruin. Leuk om u te ontmoeten. Bent u Alexa's echte moeder of hebben de gavenmeesters een kind van de zielendoders gestolen en haar een gave gegeven?"
Mam haalt haar neus op. "Alsof we zoiets ooit zouden doen. Alexa is mijn dochter en jij behandelt haar netjes."
"Want anders? Gaat ze me haar gave niet geven? Boehoe, nu word ik bang."
"Anders krijg jij je baas op je dak. Nee, Andreas zit waarschijnlijk niet te wachten op een dochter, maar denk je dat hij het leuk zal vinden om te horen dat jij haar vermoord hebt? Ik dacht het niet. En je weet wat er kan gebeuren met zielendoders die de Raad van Bestuur tegen zich in het harnas jagen."
"Hij is mijn baas niet, want ik ben nog geen achttien. Ik heb dus nog drie maanden de tijd om met haar te doen wat ik wil." Maar het is van zijn gezicht af te lezen dat hij niet zit te wachten op gedoe met de leider van zijn soort. Mooi zo. Ik ben niet van plan om op mijn zestiende te sterven.
Nu ik weet dat er een kans bestaat dat mijn vader me niet zou laten vermoorden, voel ik me meteen wat sterker in mijn schoenen staan. Ik loop naar Noah toe en priem mijn vinger in zijn borstkas. "Jij dondert hier op en wel nu. En je komt hier nooit meer terug, begrepen?"
"Zo makkelijk gaat dat niet, mevrouw de waarzegster. Je kunt me niet verbieden hier te komen. Dan stuur ik gewoon iemand anders op je af en reken maar dat de getrainde zielendoders nog minder aardig zijn dan ik."
"Daar heeft hij gelijk in, Alexa," klinkt de stem van mijn moeder achter me.
Noah kijkt me triomfantelijk aan. "Zie je? Dus wat zal ik doen? Tegen onze goede vriend Andreas zeggen dat jullie hier zitten zodat hij zelf langs kan komen?"
"Geen sprake van," antwoordt mam. "Alsof hij dat zou doen. Hij zou alsnog een paar van zijn slaven hierheen sturen om ons af te maken."
"Sorry mevrouw de Bruin, maar dat is toch hoe u aan uw einde zult komen. Dan kunnen we het beter maar meteen doen, nietwaar?"
"Daar ben ik niet zo zeker van. Zeg Noah, lust jij een kopje thee? En nee, dat is geen aanbod dat je kunt weigeren. Het is een verplichting." Met zekere passen beent mam langs ons heen de woonkamer in.
Verbaasd kijk ik haar na. Volgens mij volg ik het niet helemaal. Gaat ze nou doodleuk met hem thee zitten drinken? Je gaat me niet vertellen dat daar een speciaal ingrediënt in zit waar zielendoders dood aan gaan. Dat sowieso niet. Mijn moeder is geen moordenaar.
Omdat ik Noah niet alleen in de gang wil laten, trek ik hem met me mee door de woonkamer heen naar de keuken. "Ga je hem vergiftigen?"
Mam schiet in de lach alsof ik heb gevraagd of ze een clownsneus op zijn hoofd gaat zetten en zijn oogleden wit gaat verven. "Natuurlijk niet. Ik wil alleen een stevig woordje met hem spreken onder het genot van een kopje thee. Jij wilt citroensmaak zeker?"
"Als we dat hebben." Nog steeds niet helemaal gerust gebaar ik Noah dat hij plaats moet nemen aan de eettafel. Zelf doe ik dat ook. Ik doe mijn uiterste best om hem mijn meest minachtende blik toe te werpen. "Dus jij loopt altijd zomaar bij huizen naar binnen?"
"Niet altijd en nooit zomaar. Alleen als er gavenmeesters wonen en de deur niet op slot is. Zoals jullie achterdeur."
"Misschien kun je me alsnog wat vertellen over die monsters. Ik wilde het mijn moeder vragen, maar toen kwam jij binnenvallen en nu heeft zij het te druk met thee zetten. Dus laten we bij het begin beginnen. Wie of wat zijn de monsters?"
Noah rolt geërgerd met zijn ogen, duidelijk niet in de stemming om een leek als ik iets uit te leggen wat voor hem klaarblijkelijk doodsimpel is. "De monsters zijn de eeuwenoude vijanden van de zielendoders en de gavenmeesters. Ze zien eruit als mensen, maar soms veranderen ze in iets anders."
"Zoals weerwolven?," kan ik niet nalaten te vragen.
Het zorgt voor een honend gelach van de jongen tegenover me. "Weerwolven bestaan niet. Al bestaat het vermoeden dat zij het zien die dat soort verhalen de wereld in hebben geholpen. De monsters hebben een erg grote fantasie. Ze kunnen ook als geen ander mensen overtuigen. Vandaar dat het niet zo heel vreemd is dat Paul Donkers een politicus is. Er zitten wel meer monsters daar in Den Haag."
Zijn verhaal wordt onderbroken door mam die een dienblad met een pot thee, de koektrommel en drie theeglazen op tafel zet. Zelf gaat ze ook zitten. "De enige reden dat je monsters soms iets ziet eten is omdat ze zich graag voordoen als normale mensen. In feite leven ze op zielendoders."
"Als dat zo is, waarom sturen de gavenmeesters de monsters dan niet op de zielendoders af om ze uit de weg te ruimen?" Ik bijt het puntje van mijn tong er bijna af. Dit zal vast wel weer een hartstikke domme vraag zijn.
Maar mam schudt alleen met een triest gezicht haar hoofd. "Dat zou je wel zeggen, ware het niet dat de monsters ons jaren geleden gruwelijk verraden hebben om in hun eigen levensonderhoud te voorzien. Ze gebruikten de gavenmeesters om zielendoders mee te lokken. Dat liep totaal uit de hand. Het was een reusachtig bloedbad. En daarvoor waren de verhoudingen overigens ook niet al te stabiel. De monsters zijn gewoon geen betrouwbare partij om zaken mee te doen."
Ze klinken inderdaad niet als erg gezellige figuren. "Dus zitten de zielendoders niet alleen achter de gavenmeesters aan, maar ook achter de monsters?"
Noah knikt. "Je begint het eindelijk te snappen. Het was mijn afstudeerproject om die Donkers om te leggen. Als ik zak, is het jouw schuld."
"Je kunt afstuderen in zielendoden?" Ik proest het uit van het lachen. Omdat ik net een slok van mijn thee heb genomen, zorgt dit voor een regen van bruine spetters over het tafelblad.
"Lach jij maar niet zo. Jij gaat toch ook naar school? Ik kan je vertellen dat wat ik leer veel nuttiger is dan wat die achterlijke mensen op school leren. Wat heb je nou weer aan de stelling van Pythagoras?"
Daar heeft hij nog eens een punt, ware het niet dat wiskunde mijn favoriete vak is. "Getallen zijn toevallig hartstikke interessant."
"Maar wel totaal nutteloos. Tenzij het gaat om hoeveel gavenmeesters er nog op de wereld rondlopen."
"En hoeveel zijn dat er nog volgens jou?" Tijdens het uitspreken van deze woorden buigt mam zich naar hem toe met ogen die vuur spugen. Ik wist niet eens dat ze dat kon. Die zielendoders hebben nogal een effect op haar.
"Te veel om allemaal in mijn eentje te doden, laten we het daar maar even op houden." Noah zendt ons een arrogante blik toe terwijl hij zijn kopje oppakt en een eerste slok van zijn thee neemt. Waar ik nu allang bang zou zijn geworden voor mijn moeder, ziet hij er nog altijd uit alsof zij minder gevaarlijk is dan een kleuter met een barbiepop. Wat overigens ook best gevaarlijk kan zijn trouwens, weet ik uit ervaring.
Dit alles zorgt ervoor dat ik zoveel haat voor hem voel dat ik me met een gemene grijns op mijn gezicht naar mam toe draai. "Dus nu houden we hem gegijzeld tot de zielendoders beloofd hebben ons met rust te laten? O, en we moeten ook iets doen met losgeld, dat is cool. Dan kunnen we eindelijk een keer op vakantie naar Curaçao."
"Geen sprake van," antwoordt mam. "Wij gaan niemand gegijzeld houden. Al was het maar omdat dat veel te gevaarlijk is. We gaan iets anders doen."
Uit de blik in haar ogen kan ik opmaken dat ze hard aan het broeden is op een plannetje om ongeschonden uit de klauwen van de zielendoders te ontsnappen. Normaal gesproken bewaart ze die blik voor als ze iets vergeten is in de supermarkt maar geen tijd heeft om terug te gaan en dus iets anders zal moeten verzinnen. Of blijkbaar voor het bedenken van plannen om Noah en consorten voorgoed uit ons leven te weren.
Noah trommelt zogenaamd ongeduldig met zijn vingers op tafel. "Het zou op zich handig zijn als u vandaag nog vertelt wat u van plan bent. Ik heb namelijk nog meer te doen."
"Op monsters jagen zeker?," merk ik fijntes op.
"Precies, ja. Of zou jij echt willen dat het studeren je onmogelijk wordt gemaakt? Nu je die studiebeurs hebt afgeslagen, zal er toch iets anders moeten gebeuren voordat jij daadwerkelijk een vervolgopleiding kunt doen."
"Dus je bent van plan me lang genoeg te laten leven om me te laten studeren?"
"Meid, je weet zelf amper wat je gave inhoudt, dan kan ik er helemaal niks mee. Het duurt zeker nog wel een jaar voordat je je volledig ontwikkeld hebt. Je moeder daarentegen heeft er wel al alles uit gehaald. Die kunnen we zo gebruiken."
Kwaad slaat mam met haar vlakke hand op de tafel. "Nu moet jij eens even goed luisteren, zielendoder. Ik zit hier en in mijn eigen huis tolereer ik dat soort praat niet."
"Helemaal goed, hoor. Dan ga ik er maar weer eens vandoor. Bedankt voor de thee, mevrouw de Bruin. Het was erg gezellig." Noah staat op en maakt al aanstalten om naar de deur te lopen, als mijn moeder zich omdraait.
"Hier blijven, jij."
"Want anders?"
"Jongeman, ik heb een plan en als je je daar niet aan houdt, kan dat je eigen dood betekenen. Jij gaat Alexa naar haar vader brengen."
- - -
A/N O jee, dat vraagt om problemen...