Als we 's avonds naar de badmintontraining fietsen, hebben Margo en ik het over de opdracht voor geschiedenis. Het spreekt voor zichzelf dat wij een duo zullen vormen. De opdracht is om drie situaties uit verschillende tijdsperioden te pakken, hier meningen van bekenden over te verzamelen en vervolgens een werkstuk te schrijven waarin we deze meningen vergelijken met die van onszelf.
"Laten we het zinken van de Titanic nemen," verzint Margo. "Dat kun je wel een hoogtepunt uit de geschiedenis noemen, toch?"
"Eerder een dieptepunt," merk ik behulpzaam op.
"O ja. Maar het zou wel kunnen. Voor zover ik weet is dat de enige gebeurtenis uit de geschiedenis die ook maar enigszins interessant is. En dan moeten we er nog twee."
"We pakken er sowieso eentje van nu, dat is lekker makkelijk." Een beetje overschrijven wat de presentator van het journaal zegt en klaar is Kees. "En misschien kunnen we iets met de guillotine doen."
Margo rilt bij de gedachte, of het komt doordat het buiten flink afgekoeld is. "Je lijkt Tessie wel. Jammer dat ze niet bij ons in de klas zit, anders had je lekker met haar een werkstuk kunnen schrijven over marteltechnieken in verschillende eeuwen."
"Dat was in ieder geval nog een interessant onderwerp geweest." Terwijl we de parkeerplaats van de sporthal op draaien, duw ik zachtjes op de rem. We zijn er.
Toen ik veertien was, besloot mijn moeder dat ik meer moest bewegen. De moeder van Margo hoorde dit en stelde voor dat we samen een sport uit zouden zoeken. In eerste instantie wilde Margo op paardrijden, maar tijdens de proefles viel ze van haar paard af. Daarna zijn we nog drie keer gaan volleyballen, maar ook dat bleek niet helemaal ons ding. Toen hoorden we via de tante van Margo dat de badmintonvereniging nog leden zocht.
Ondanks het feit dat we de jongsten waren, voelden we ons meteen als een vis in het water. We kunnen goed overweg met de andere leden en hebben tijdens de trainingen altijd de grootste lol. Dat het vooral om het plezier gaat en niet zozeer om de sport past helemaal bij ons.
Margo rijdt haar fiets zo het rek in, iets waar ze de afgelopen twee jaar een sport van heeft gemaakt. "Misschien kunnen we wel iets doen met de pruikentijd. Wat de gedachte erachter was en zo."
"Of we gaan het hebben over hoe badminton ontstaan is," grap ik terwijl ik mijn eigen fiets op slot zet.
"Dat is eigenlijk helemaal geen gek idee," vindt Margo. "We kunnen Kinderfietsje vast wel zover krijgen dat hij dat goed rekent."
Daar twijfel ik niet aan. De broer van Margo heeft ons ooit verteld dat hij een zeven kreeg voor een nogal mislukte tekening van de eerste kunstmatige satelliet die in de ruimte werd gebracht. Blijkbaar vindt hij het nogal leuk als leerlingen hun eigen draai geven aan een opdracht.
Terwijl we ons richting de deur van de sporthal begeven, begint Margo nog even over het optreden van morgenavond. "Denk je dat ik mijn haar los moet doen of in een staart?"
"Alsof dat wat uitmaakt. Je moet doen wat het fijnste is tijdens het optreden en niet wat je denkt dat Blinn leuk vindt. Hij kent jouw kapsel toch wel."
"Daar heb je een punt. Ik vraag mijn moeder wel of zij nog iets leuks weet dat niet snel in de war raakt van het dansen." Haar moeder is kapster, dus als er iemand is die ze om advies moet vragen dan is zij het wel.
Door de smalle, naar koud zweet ruikende gang lopen we naar de achterste kleedkamer. Dat is het vaste plekje van de vrouwelijke leden van de badmintonvereniging. In de zomer trekken Margo en ik meestal thuis onze kleren al aan zodat we ons hier niet meer om hoeven te kleden, maar in de winter is het te koud om in een kort sportbroekje op de fiets te zitten.
Alle overige leden bevinden zich al in de kleedkamer. In totaal zijn we met z'n twaalven – zeven vrouwen en vijf mannen. Het is dus geen grote vereniging, maar dat maakt het des te gezelliger. Al zit het er wel aan te komen dat we binnenkort meer leden moeten werven om überhaupt te kunnen blijven bestaan.
Nadat we ons hebben omgekleed, wandelen we de zaal in. Het is er koud, maar uit ervaring weet ik dat ik daar over een kwartiertje geen last meer van zal hebben. Als we eenmaal aan het spelen zijn, krijgen we het vanzelf wel warm. Ik gris dan ook snel een racket uit het materialenhok.
"Hé Lex, ik hoorde dat we morgen met gym gaan basketballen. Zullen we de ballen lek steken?"
Ik schiet in de lach. Deze sporthal is dezelfde als waar we gymles hebben met school. In theorie zouden we dus inderdaad het materiaal kunnen vernietigen. Alleen in praktijk komen ze er toch wel achter dat wij het gedaan hebben en dan hebben we de poppen aan het dansen. "Lijkt me geen goed idee. Pak jij maar een shuttle in plaats van een basketbal." Met mijn racket loop ik terug de zaal in. Daar zijn de eerste potjes al bezig.
Zodra Margo er is, beginnen wij ook tegen elkaar te spelen. In het begin lukt het nog niet zo omdat we nog even moeten opwarmen, maar al snel komen we in ons gebruikelijke ritme.
In onze eerste weken bij de club waren we allebei verschrikkelijk slecht. Zo slecht dat we al bedacht hadden om hier ook maar mee te stoppen. Tot ons beste lid zei dat hij vroeger ook zo was. Inmiddels heeft het wekelijks tegen elkaar spelen ervoor gezorgd dat we de shuttle met gemak honderd keer naar elkaar over kunnen slaan zonder de grond te raken.
Wat ook helpt, is dat er altijd muziek op staat. Dat is het voordeel van het hebben van een geluidsinstallatie. Met school gebruiken we die alleen als de gymleraren ons willen leren dansen, of met de shuttle run, maar hier is het het perfecte achtergrondgeluid.
Op de tonen van de nieuwste single van Ellie Goulding sla ik de shuttle over het net. Zelfs mijn onderhandse backhand is in de loop der jaren verbeterd, iets dat ik nooit verwacht had. Eindelijk ben ik niet meer die loser die in geen enkele sport goed is.
"Wel wakker blijven, sufkop," lacht Margo als de shuttle vlak langs mijn hoofd suist en achter me op de grond ploft.
"Wacht maar. Ik speel jou er helemaal uit." Ik buk me om de shuttle op te rapen. Op het moment dat ik weer overeind kom, valt mijn blik op de doorgang naar het materialenhok. Het is er donker, maar ik heb geen licht nodig om te weten wat ik zie. Mijn adem stokt in mijn keel. "Dat is die jongen weer."
"Wat? Waar heb je het over?"
"Die jongen die me volgt," antwoord ik zonder mijn blik van hem af te wenden. "Hij staat in het materialenhok."
"Doe niet zo gek," reageert Margo. "Hoe kan daar nou weer iemand staan? Alleen wij zijn hier."
"Het is hem echt."
"Ik ga wel even kijken, oké?" Voordat ik antwoord heb kunnen geven, beent Margo al op het hok af. Ze loopt vlak langs de jongen heen, maar lijkt hem niet op te merken. Na een paar seconden rondneuzen, komt ze terug. "Niks te zien. Je verbeeldt je dingen. Ik zeg niet dat je gek bent, maar misschien moet je even een nacht goed slapen."
Ik knik alsof slaaptekort inderdaad mijn probleem is. "Dat zal het zijn. Misschien moet ik straks thuis maar meteen naar bed gaan."
"Dat lijkt me een heel goed idee."
Mij niet. Zodra de training afgelopen is, werk ik Margo met een smoesje weg en ga ik achter die gast aan.
-
Het is nog best lastig om een smoes te verzinnen. Wat zeg ik tegen mijn beste vriendin, die me door en door kent, als ik stiekem de jacht wil openen op een stalker? Uiteindelijk moet ik het maar doen met een slap verzinsel.
"Ik heb nog even een gesprek met Miriam over mijn lidmaatschap. Het schijnt dat mijn moeder haar gebeld heeft. Ga jij maar vast naar huis."
Uiteraard reageert Margo verbaasd. "Waar moeten jullie over praten dan?"
"Ik heb geen idee, dat zal ik zo wel te horen krijgen. Maar ik weet dus niet hoe lang het duurt, dus je hoeft niet op me te wachten. We zien elkaar morgen op school wel weer."
"Oké, wat jij wilt." Achteloos zet Margo haar racket terug in het materialenhok. De jongen is nergens meer te bekennen, maar ik weet zeker dat hij hier nog ergens rondhangt. Hij wil gewoon niet dat iedereen hem ziet.
In de kleedkamer probeer ik zoveel mogelijk te treuzelen. Uiterst langzaam trek ik mijn kleren aan. Tegen de tijd dat ik mijn veters strik, ben ik nog de enige in de ruimte. Op een iets sneller tempo prop ik mijn spullen in mijn tas. Dan open ik de deur naar de zaal, maar daar is niemand meer te bekennen. Zelfs geen irritante jongen.
Al bijtend op mijn lip loop ik de gang op. Waar kan hij dan uithangen? Je gaat me niet vertellen dat hij weg is en ik voor niks mijn beste vriendin weg heb gejaagd. Op de gang is in ieder geval ook niemand te bekennen.
Ik probeer nog even het kantoortje waar de gymleraren van school altijd zitten, maar ook dat is leeg. Nou ja, dan niet. Wat een eikel. Mismoedig sjok ik de deur uit. Ik ben al iets aan het zoeken om uit frustratie tegenaan te trappen als ik iets op mijn bagagedrager zie zitten. Of beter iemand.
Met kwade passen been ik op hem af. "Jij," sis ik. "Wat doe je?"
"Hallo Alexa. Leuk om je te ontmoeten."
"Hoe weet je- O natuurlijk, iedereen kent mijn naam tegenwoordig. Bedankt televisie."
"Ik kijk geen televisie," reageert de jongen met de gele ogen.
Dan kent hij me uit de krant. Alsof dat de situatie iets beter maakt. "Wat wil je van me?"
Zijn gele ogen kijken me geamuseerd aan. "Wil je een eerlijk antwoord?"
"Als het even kan, wel ja. Ik heb niet de hele dag de tijd."
"O nee? Heb je soms nog een date?"
Geërgerd rol ik met mijn ogen. "Ga je nog antwoord geven op mijn vraag of hoe zit dat?"
"Goed," grijnst de jongen. "Ik ben hier om jouw gave te stelen en van jou een kwijlend persoon te maken die compleet de weg kwijt is."
Geschrokken deins ik achteruit. "Hoe weet jij van.... ? Waarom....? Iew, dat klinkt niet erg aardig."
"Misschien dat dat iets te maken heeft met het feit dat ik over het algemeen ook niet erg aardig ben."
"Ga van mijn fiets af. Ik wil naar huis." Ik merk hoe mijn stem trilt. Is deze jongen echt van plan om me iets aan te doen?
Nonchalant strijkt hij met een hand door zijn stekelige, lichtbruine haar. "Ik wil je eerst graag een paar vragen stellen."
"Wat voor vragen?"
"Over de heer Paul Donkers. Wat weet je van hem?"
Verbluft staar ik hem aan. Dat is wel het laatste dat ik verwacht had. "Ik weet niks van hem. Nou ja, dat hij leider is van het NNV en dat er iemand is die een aanslag op hem wilde plegen. En dat het een eikel is die studeren onmogelijk wil maken en het immigratiebeleid wil verstrakken."
"Waarom heb je zijn leven gered?"
"Omdat ik geen dode op mijn geweten wilde hebben. Zelfs hem niet. En het was een reflex. Je ziet niet elke dag iemand met een pistool over straat lopen. Ik niet, tenminste."
De jongen schudt afkeurend met zijn hoofd. "Had dat nou maar niet gedaan."
"Waarom niet? Ga je me trouwens nog vertellen hoe je heet? Want je lijkt wel alles te weten over mij, maar je vergeet even dat ik geen idee heb wie jij bent."
"Noah," beantwoordt hij de vraag naar zijn naam. "Kun je me een lift naar jouw huis geven? Ik wil zien waar je woont."
"Waarom? Zodat je me makkelijker kunt ontvoeren voor die snode plannetjes van je?"
Zijn rechter mondhoek krult omhoog. "Precies."
"In dat geval krijg je geen lift. Donder op."
"Hé, je bent niet in gevaar, hoor. Nog niet, tenminste. Er moet nog heel wat gebeuren voor ik je mee kan nemen naar ons hoofdkwartier."
Met samengeknepen ogen staar ik hem aan. Wat denkt hij wel?
"Klopt het als ik zeg dat je nog geen idee hebt waar je in terecht bent gekomen? In wat voor wereld je leeft?"
"Dat denk ik wel, ja. En als jij me nog een keer lastigvalt, bel ik de politie."
Hij schiet in de lach. "Je doet maar. Ze kunnen me toch niet pakken."
"Waarom niet? Denk je soms dat je slimmer bent dan zij?"
"Dat misschien ook wel, maar ik denk vooral dat ze me niet kunnen zien."
Ergens in mijn achterhoofd vat dit puzzelstukje tussen een paar andere. Daarom dacht Margo dat ik gek was geworden. Zij kan hem blijkbaar helemaal niet zien. "O fijn, dus ik kan niet alleen de toekomst voorspellen, maar ook geesten zien? Lekker dan."
"Hé, ik ben geen geest!," reageert Noah beledigd. "Trouwens, geesten bestaan niet. Niet in de vorm die mensen denken althans." Tot mijn grote opluchting stapt hij eindelijk van mijn bagagedrager af. "Als ik jou was zou ik snel naar huis gaan en je moeder om het één en ander aan uitleg vragen. Het is leuker om jullie te overmeesteren als jullie je allebei volledig bewust zijn van wat er gebeurt."
"Je laat mijn moeder met rust. Zij heeft hier niks mee te maken."
"Zij heeft hier alles mee te maken."
"Wat bedoel je daarmee?"
Hij rolt met zijn ogen. "Zeg, heb jij je hersens soms al naar bed gestuurd? Jij hebt een gave omdat je moeder die ook heeft. En ik zou nu maar snel wat tijd met haar gaan doorbrengen nu het nog kan. Want ik beloof je dat als ik jullie eenmaal te pakken heb, daar niet veel kansen meer voor zullen zijn."
Ik wil bewegen, maar het gaat niet. Mijn voeten lijken vergroeid met de betonnen tegels van de fietsenstalling. Het komt ook niet elke dag voor dat iemand me recht in mijn gezicht vertelt dat hij me iets aan wil doen. "Niet doen," komt het fluisterend over mijn lippen. Ik heb geen idee wat ik doe, het gaat vanzelf. "Doe haar dat niet aan. Neem alleen mij." Al betwijfel ik of mijn moeder het daarmee eens zou zijn. Die zou er waarschijnlijk op staan dat hij haar te grazen neemt en mij met rust laat. Ik wil gewoon niet dat ze nog meer ellende door moet maken.
Noah schudt zijn hoofd. "Zo simpel ligt het helaas niet. We hebben jullie allemaal nodig."
"Allemaal?" Ik kan mezelf wel slaan. Ik gedraag me echt als een achterlijke kleuter.
"Iedereen met een bepaalde gave." Hij gebaart naar mijn fiets. "Nou hup, ga er vandoor. Ik zal je vanavond nog met rust laten, maar morgen ben ik er weer."
Als ik mijn voeten eindelijk weer in beweging heb gekregen, gris ik het stuur van mijn fiets vast en spring op het zadel. Zo har als ik kan, trap ik weg bij die engerd. Eén ding is zeker: ik laat me niet zomaar pakken.
- - -
A/N Gezien het me niet meer op tijd gelukt is om een alternatieve naam te verzinnen, heet Noah gewoon nog hetzelfde als in de allereerste versie van dit verhaal. In de komende hoofdstukken meer over zijn achtergrond en zijn plannen met Alexa...