Die avond dacht ik alleen maar aan de foto van Lisa en Dave, moest ik Dave vertrouwen? Ik snapte eigenlijk niet waarom ik hem niet vertrouwde en Lisa wel. Misschien klopte er wel iets niet aan Dave.. Of ratelde ik nu door? Ik had altijd een hekel aan vragen waar ik nooit een antwoord op had en daar had ik de laatste keren steeds meer last van. Toen die me vast greep nadat ik hem had geslagen... ''Je hoeft me niet te slaan hoor je? Je bent dom dat je in die onzin geloofd. Zie je dan niet dat ze die foto heeft bewerkt?'' Had Dave gezegd. Hij klonk zo fel, brutaal, ongevoelig en hij kneep zo hard! Maar, nadat ik hem geloofde had die weer schoonheid tegen me gezegd met die lieve stem van hem. Hij kon me niet bedriegen toch? Ik werd moe van mezelf dat ik niet wist wie ik moest geloven. Maar, ik werd verdrietig van de gedachte dat Dave wél met Lisa had gezoend en daardoor wilde ik het niet geloven. Duidelijkheid kon toch geen kwaad? Ik pakte mijn mobiel en zocht Esmeralda op.
Hebben Lisa en Dave echt gezoend? Judith.
Ik had hem al verzonden, maar dacht toen beter na. Waarom zou Esmeralda de waarheid aan mij vertellen, ze was toch een blok aan het been van Lisa.
Ja, ik vond het ook al vreemd om te zien, omdat hij natuurlijk eerst met jou liep over schoolplein en best wel naar je keek en zo. Maar, ik had gezien dat Lisa bij hem achterop de brommer ging en hij pakte haar hand vast toen ze haar armen om hem heen deed om zich vast te houden. Er word geroddeld dat ze ook hebben getongd in plaats van alleen een kusje gegeven. Maar, er gaat ook rond dat de foto door iemand is bewerkt en dat iemand op Lisa haar profiel is geweest om hem erop te zetten. Persoonlijk geloof ik dat laatste niet. Ik denk dat Lisa gewoon met Dave heeft gezoend, anders was die wel heel goed bewerkt en had Lisa hem er al lang afgehaald.
Met dat laatste van Esmeralda was ik het eens. Als iemand anders op haar profiel was geweest had ze de foto nu al lang verwijderd. Ze had de foto er gewoon zelf opgezet! Dat kon niet anders. En getongd? Ik had nog niet eens getongd! Waarom Lisa dan wel? En pakte hij haar hand vast? En er ging ook rond dat de foto is bewerkt! Misschien had Dave toch gelijk, of niet? Het werd er nog steeds niet duidelijker van, ik werd alleen maar onzekerder. Ik liet me op bed vallen en voordat ik het wist viel ik in slaap, het laatste wat ik zag was het mes dat boven mijn bed hing waarmee ik me had gesneden...
Een mes lag naast mijn hoofd en er lag ontzettend veel bloed naast ik ging rechtop zitten en ik voelde aan mijn voorhoofd. Snel trok ik mijn hand terug waar nu wat bloed op zat. Mijn hart begon te kloppen. Was dit een droom? Ik ging voor de spiegel staan en kneep mezelf. ''Auw!'' Nee, het was duidelijk. Ik droomde niet. Nu ik het wat beter bekeek met mijn slaapogen zag ik wat er was gebeurd en kon ik de draad weer vastpakken. Het mes die ik naar het behang had gegooid was boven mijn bed terechtgekomen, hij was blijkbaar uit het behang gevallen op mijn hoofd. Ik zuchtte, weer een litteken erbij. Met de dag werd ik lelijker. De snee was behoorlijk diep maar een deel van het bloed was al opgedroogd. Ik krabde het wondje eraf en het begon weer te bloeden. ik kon natuurlijk niet met een wond op mijn voorhoofd naar school komen.. Wat moest ik er aandoen zodat het weg was? Voordat Ik mijn make-up tasje pakte deed ik een schoon dekbed om mijn matras heen en al de bebloede dekens in de wasmand. Ik zeg wel dat ik gewoon ongesteld was of zo! Daarna pakte ik een poederdoosje van mijn huidskleur. Ik wist dat het niet goed was voor de wond, maar ik wilde geen rare indruk achterlaten wat ik al genoeg dit schooljaar had gedaan. Ik smeerde een laag poeder over mijn voorhoofd heen en het was zo goed als weg. Op de rest van mijn gezicht deed ik ook wat poeder anders leek mijn voorhoofd veel bruiner dan de rest. Snel deed ik wat mascara op mijn wimpers en deed oogpotlood op, lipgloss smeerde ik op mijn lippen - aardbei smaak - en perste mijn lippen op elkaar om ze over elkaar te bewegen. Deze smaak was heerlijk! Ook al leek ik nu op een Barbie, ik kon de dag hier wel mee door. De wallen had ik ook weg gewerkt en mijn blonde haren had ik gestijld. De wond prikte enorm door de laag poeder maar wie mooi wil zijn moest pijnlijden.
Toen ik mijn kamer uitliep zag ik alleen mijn moeder in bed liggen, waar was mijn vader naar toe? Ik had hem al dagen niet gezien, en mijn moeder had ik eerlijk gezegd ook nog niet gesproken. Naja, dat kwam wel. Nu eerst naar school toe.
Ik ging op mijn fiets zitten en reed een andere route dan normaal weg naar school. Ik fietste langs de bossen, dat was een kortere maar gevaarlijkere weg. Vroeger was hier een meisje vermoord en aan een boom opgehangen en in de avond liepen hier altijd rare mannen rond. Er gaat ook rond dat er een meisje hier verkracht is, maar daar is nooit een onderzoek naar gedaan door de politie. De reden dat ik hier was gaan fietsen? Ik hielt van spanning, en eerlijk gezegd was ik er nog nooit doorheen gefietst. Het was een slecht idee om hier te gaan fietsen want ik zag de wolken over elkaar trekken en het begon te miezeren. ''Oh man! Dit heb ik weer.'' Ik zuchtte en ik trapte hard, héél hard. Daardoor reed ik bijna een konijntje aan die het fietspad over huppelde naar een ander bosje. Toen ik op school aan was gekomen was ik zeiknat. Oh nee! Mijn make-up! Ik zocht naar mijn spiegeltje die altijd in mijn tas zat maar herinnerde dat hij was gestolen. Als het nou maar goed zat...
Toen ik de school binnen was gelopen ging ik als eerst naar de WC toe. En nee.. de wond was te zien en goed ook. Niks voor niks me zo opgedoft vanmorgen. Mijn blonde haren die ik had gestijld begonnen weer te pluizen door de regen. Als ik Dave maar niet zou tegenkomen!
Ik glipte het lokaal in, Engels, en ik ging helemaal vooraan zitten zodat niemand me zou aankijken. Gelukkig had ik een vest aangetrokken en trok de capuchon over mijn hoofd. We hadden Engels van mevrouw Bos, een hele aardige maar strenge vrouw. Als je alleen met haar was, was ze ontzettend aardig maar voor de klas was ze een kreng. ''Goodmorning, vandaag gaan we het hebben over de Past Simple hoe je die moet gebruiken in de zin. Volgende les hebben jullie hier een kleine SO over, dus ik wil dat jullie het goed begrijpen.'' Ze legde een hand op mijn tafel en keek me in mijn ogen aan. ''Jij dus ook Judith.'' fluisterde ze zacht zodat ik alleen het hoorde. ''En doe je capuchon even af, alsjeblieft.'' Ze had een lieflijke stem deze keer maar ik gehoorzaamde haar niet. Echt niet dat ze mijn wond mocht bekijken, en al zeker de klas niet! ''Heb je met Dave gezoend?'' Hoorde ik meisjes achter me fluisteren dat blijkbaar naar Lisa was bedoeld. Daarna hoorde ik ze giechelen, dus blijkbaar had Lisa ja geknikt. Ik rolde met mijn ogen. Liegbeest, ze probeerde natuurlijk alleen stoer te doen! Naja.. dat hoopte ik tenminste. Mevrouw Bos keek me wat streng aan en maakte een gebaar dat mijn capuchon af moest. ''Dat wilt ze niet mevrouw, ze word mishandeld. Misschien heeft ze dit keer wel een pimpelpaars oog!'' De klas schoot in de lach door Mella, en Lisa torende er bovenuit met haar hysterische gelach. ''Dat is niet aardig van je Mella, bied je excuses aan.'' Mevrouw Bos keek boos uit haar ogen. Ik bleef zitten op mijn stoel en gaf geen kik. Hoe vaak had ik dat de afgelopen tijd niet naar mijn hoofd gekregen? Dat ik mishandeld werd? Mella gaf geen antwoord. ''NU.'' Mevrouw Bos gilde het eruit waarop Mella meteen zei; ''Sorry Judith.'' ze meende er geen zak van maar Mevrouw Bos ging gewoon verder met haar les. Ik draaide even kort mijn hoofd om en ze stak haar middelvinger op. Daardoor ging Lisa weer lachen. Mevrouw Bos draaide zich van het bord nadat ze de uitleg van de Past Simple op het bord had geschreven. ''Wat valt er te lachen mevrouw Lisa?'' Ze keek boos onder haar brilletje vandaan. ''Mogen wij misschien meelachen?'' Lisa schudde haar hoofd. ''Be quiet!'' had ze gezegd met een vinger voor haar mond. ''Oké, schrijf dit allemaal over in je aantekeningenschrift!'' Ik hoorde iedereen puffen en kreunen en had een pen gepakt. Ik bleef stil zitten en staarde voor me uit. Er gingen miljoenen gedachten door me heen waardoor ik depressief werd. Toen ik mijn mouwen opstroopte zag ik een litteken opkomen van de keer dat ik met het aardappelschilmesje in mijn pols had gesneden. Snel deed ik mijn mouwen terug waar ze hoorde toen Mevrouw Bos voor me stond. ''Wat is er?'' vroeg ze fluisterend zodat ik het alleen hoorde. Ik schudde mijn hoofd en waaide met mijn hand zoals ik altijd deed als ik niet wilde praten. ''Wel Judith, wat is er?'' Na een halve minuut vroeg ze het nog een keer, en nog een keer. ''Ik zeg toch dat er niks is! Jezus!'' floepte ik er hard uit. Mevrouw Bos stond op ze had een beledigd gezicht. ''Melden bij de conciërge, dit taalgebruik wil ik hier niet horen in de les! OUT!'' Ze wees naar de deur en ik strompelde het lokaal uit. Hoe presteerde ik het om de laatste 7 minuten van de les zo te verkloten. Echt weer iets voor mij.
Ik liep door de gangen en mijn capuchon viel af. Mijn hoofdwond werd nu zichtbaar en ik liep langs het lokaal van Dave zonder dat ik het door had. Toen ik het lokaal inkeek zag ik Dave achterin zitten. Hij had een sprakeloos gezicht toen hij naar mij keek, ik had door dat mijn capuchon was afgevallen. Shit.. Snel deed ik mijn capuchon weer op en had een stalen gezicht alsof er niks gebeurd was en niemand wat had gezien.
Toen ik bij de conciërge kwam had hij al een rode kaart opgeschreven met mijn naam erop. ''Ik heb hem voor je bewaard Judje.'' Hij glimlachte. ''Je haalt sowieso één rode kaart per week.'' Ik pakte hem aan. ''Ik hoef toch niet te werken meneer? Ik heb het al zo druk..'' Ik keek erg zielig. Hij schudde zijn hoofd. ''Ik weet dat je het druk hebt Judje, bij mij hoef jij nooit te werken hoor. Dat weet je!'' Weer moest die glimlachen. Ik glimlachte terug. Waren alle docenten maar net zoals de conciërge! Die snapte tenminste wat leerlingen zoals ik moeten doormaken, al zaten er niet zoveel leerlingen op als mij. Enkel maar een stuk of vier. En met leerlingen zoals mij bedoelde ik leerlingen die elke week wel in aanraking kwamen met een rode kaart. In het begin had ik ze altijd geteld en kwam toen op 12 uit, maar ik was de tel kwijt geraakt bij 20..
De rest van de dag ging snel voorbij en had Dave de hele tijd ontlopen. Die blik in zijn ogen.. Hoe hij naar me keek toen ik over de gang liep. Zo bezorgd!
Toen ik thuis kwam na een lange schooldag, het was inmiddels al vier uur geweest, zag ik mijn moeder op de bank zitten met een kopje koffie. Ze keek verdrietig uit haar ogen. ''Wat is er mam?'' zei ik terwijl ik mijn tas op de grond gooide. Ze keek naar mijn voorhoofd en keek meteen bezorgd maar ging haar verhaal toch vertellen. ''Je vader is niet terug gekomen na de ruzie..'' ze zuchtte. Hadden ze weer ruzie dan? ''Wanneer hadden jullie dan ruzie?'' ''Gisteravond, uit het werk. Je lag al te slapen had ik gezien.'' Ik was blij dat mijn moeder het mes niet had gezien in het behang alhoewel als ze het wel had gezien had ik nu geen snee in mijn voorhoofd, maar kwamen er andere vragen. ''Wat is er met jou gebeurd?'' ging ze door. Ik werd meteen afgeleid, en nu was ík bezorgd om mijn moeder. Waarom hadden ze ruzie, weer om mij? ''Oh.. niks bijzonders ik knalde tegen de muur op, op school vandaag..'' Loog ik. ''Maar het lijkt alsof het niet behandeld is, en het is gaan ontsteken. Laat mij er is naar kijken lieverd.'' Ze zette haar koffie neer en keek naar de wond. Als ik pijn of kwaaltjes had die zichtbaar waren was mijn moeder de eerste die het behandelde. Meestal zei ik niet of ik pijn had, want daar was ik geen persoon voor. Ik wilde geen zelfmedelijden hebben. Af en toe prikte het maar het was nu wel behandeld. Ik keek in de spiegel die in de gang hing en het zag er al veel beter uit, maar je zag wel dat het door een mes in mijn huid was gesneden. Maar, gelukkig zag mijn moeder dat niet. ''Dank je mam!'' riep ik vanaf de gang. ''Ik moet nog even naar een vriend!'' riep ik voordat ik de deur achter me sloot. Ik wist niet of het mocht maar ik ging gewoon. Op naar Dave en Anita, zodat Anita mijn hechtingen eruit kon uithalen, en ik misschien nog even met Dave kon praten over Lisa...