76. Axelle [1]
Hier lag ik dan. Op bed. Het deken stevig om me heen gewikkeld. Een drankje en een klein tussendoortje binnen handbereik. Logan's bezorgdheid had een nieuw niveau bereikt. Ik mocht niets meer zelf doen, want stel je voor dat ik me pijn deed. In het begin vond ik het best schattig. Toen had ik eigenlijk moeten zeggen dat ik wou dat alles was zoals vroeger. Het was niet omdat ik zwanger was dat ik ook als een baby moest behandeld worden. Dat was mijn grootste fout geweest. Ik had niets gezegd en nu mocht ik zelf niet eens naar het toilet lopen zonder dat ik iemand op de hoogte bracht. Waar was mijn privacy naartoe?
Logan maakte zich soms echt belachelijk. Elke keer als Oliver kwam babysitten vroeg hij het het met de gevangene was. Iedereen vond Logan's maatregelen wat overdreven. Het feit dat ik rust nodig had paste hij wat té strikt toe. Misschien moest ik het er eens met hem over hebben. Hem vertellen dat hij me echt wel twee seconden alleen kon laten én dat ik niet altijd een babysitter nodig had.
Langzaam strekte ik me uit en pakte het drankje dat op een tafeltje naast het bed stond. Ik nam een klein slokje en zette het dan weer terug. Mijn dagen kon ik heel kort samenvatten. Rusten, eten en terug rusten. Ik deed niet anders meer. Ik was in die paar dagen niet eens meer buiten geweest. Ik had dringend nood aan frisse lucht. Met die gedachte sloeg ik het deken van me af en zette mijn voeten op de grond.
In die paar dagen was mijn buik ook al iets groter geworden. Bij sommige kledingstukken kon je perfect zien dat ik zwanger was. Volgens mij kwam het omdat het een tweeling zou worden. Dat het daarom was dat je het nu al kon zien. Ik stond langzaam recht en rekte me even uit. Mijn spieren begonnen vermoeid te raken, omdat ik niet meer gewoon was om ze te bewegen. Dat was nog één van de zaken waar ik me aan irriteerde. Als Logan er was droeg hij me overal naartoe. Mijn babysitters moesten dat eigenlijk ook doen, maar ze had er om gelachen zodra Logan uit het zicht was.
Mijn voeten gingen langzaam de trap af. Ik wist niet of iemand in huis was. Correctie, wie er in huis was. Logan zou me nooit alleen laten. Stel je voor dat ik mijn drankje zou omgooien of dat hij op was ... Of erger, dat ik opgegeten zou worden door mijn deken ... Ik stopte even onderaan de trap om op adem te komen. Ik zou echt meer moeten beginnen sporten. Die zwangerschapslessen zou ik echt nog eens ter sprake moeten brengen. Of die zwangerschapsyoga? Misschien konden de anderen ook meedoen. Zo veel zou het niet verschillen van gewone yoga.
" Zie eens wie we hier hebben " Oliver en Jack keken allebei mijn richting uit, zodra ik de woonkamer instapte. Ik rolde even met mijn ogen om hun reactie. Ik wist even goed als hen dat Logan een preek zou geven als hij zag dat ik hier rondliep. " Ik heb even frisse lucht nodig " zei ik zachtjes, voor ik naar de buitendeur ging. Oliver en Jack liepen achter me aan. " Ik hoop dat je al een reden hebt voor als Logan je hier ziet " Ik stak mijn tong naar hem uit, toen hij dat zei. Ik was echt niet de enige die wist dat Logan naar niemand luisterde als het over mijn veiligheid en gezondheid aankwam. Zelfs naar mij luisterde hij niet.
" Ik verzin wel iets. En desnoods kijk ik hem met puppy oogjes aan. " lachte ik. Ik stapte naar buiten en voelde meteen de zon op mijn huid. Ik zuchtte gelukzalig. Dit had ik echt te lang gemist. De eerste dagen begreep ik het wel dat ik in bed moest blijven en moest rusten. De dokter had het zelf gezegd. Zodat ik nog verder kon genezen van het gif. Ondertussen waren die paar dagen wel al voorbij en ik vond dat Logan lang genoeg de bezorgde mate en vader had uitgehangen. Ik zou mijn eigen leven terug in handen nemen en Logan moest dat maar accepteren.
Ik ging op één van de tuinstoelen zitten en sloot mijn ogen. De zon zorgde voor een prettige warmte en ik voelde hoe ik indommelde. In mijn bed kon ik niet in slaap vallen overdag, maar op een tuinstoel lukte dat opeens wel?! Ik werd wakker door een fluister discussie. Ik herkende de stemmen meteen. Daar hoefde niet volledig wakker voor te zijn. Het waren Logan en Oliver. De reden kon ik ook meteen raden.
Ik opende mijn ogen en draaide mijn hoofd naar het geluid toe. Ze merkten meteen dat ik wakker was. Logan kwam naar me toe en zette zich op de tuinstoel naast die van mij. Zijn lippen drukten een korte kus op mijn voorhoofd en zijn handen pakten de mijne vast. " Is er niet beter dat je boven gaat liggen? " vroeg hij. Zijn ogen gingen kort over mijn gezicht. " Ik heb frisse lucht nodig en daarbij, ik slaap hier veel beter " zei ik.
Ik sloot mijn ogen terug en hij antwoordde niet meteen. Voor mij was dit einde discussie. Logan moest zich eens bezig houden met belangrijkere zaken dan waar ik het beste kon slapen. Ik sliep waar ik wou slapen en daarmee uit. Ik had één veldslag in de oorlog gewonnen en ik had er goeie hoop op dat ik ook de volgende discussie ook zou winnen. Ik zou hem duidelijk maken dat het gedaan was met die bezorgdheid en dat ik oud genoeg was om voor mezelf te zorgen.
A/N: Sorry dat dit hoofdstuk wat vertraging opliep. Wattpad deed vandaag een beetje moeilijk en wou opeens niet meer opstarten. Maar het hoofdstuk is er eindelijk opgeraakt :D
65 votes?
Vote/Comment/Follow