Vangeli's pov
Βγάζω τα παπούτσια μου δίπλα στην είσοδο και κρεμάω το μπουφάν μου. Κοιτάζω τριγύρω καθώς προχωρώ προς τα μέσα. Δεν ακούω κανέναν θόρυβο οπότε μάλλον είμαι μόνος στο σπίτι. "Άρη!" φωνάζω και βεβαιώνομαι ότι λείπει αφού δεν παίρνω καμία απάντηση.
Ωραία... Ευκαιρία να αράξω! Αρπάζω μία μπύρα από το ψυγείο και πέφτω με φόρα πάνω στον καναπέ. Ψάχνω λίγο κάτω από τα μαξιλάρια και ξεχώνω το τηλεκοντρολ αφού και οι δύο έχουμε την κακιά συνήθεια να το παρατάμε όπου να'ναι. Τίποτα καλύτερο από λίγο χάζεμα στην τηλεόραση μετά από μία τόσο φορτισμένη μέρα.
Αλλάζω κανάλια αλλά γρήγορα διαπιστώνω με απογοήτευση ότι το πρόγραμμα της τηλεόρασης είναι πιο βαρετό και από μάθημα στο σχολείο. Εφόσον δεν έχω άλλη επιλογή το αφήνω σε ένα ντοκιμαντέρ για τις άγριες πάπιες στην λίμνη Τικιτάκα και ξαπλώνω πιο αναπαυτικά στον καναπέ.
Το πρόγραμμα είναι τόσο ανιαρό που δεν μπορώ να συγκεντρωθώ... Παλιά θα βρισκόμουν σε αυτή την θέση και θα άναβα τσιγάρο για να σκοτώσω την πλήξη μου, τώρα κομμένα όλα αυτά!
Η τηλεόραση δεν με εμποδίζει τελικά στο να ανακουφιστώ από τις σκέψεις. Το μυαλό μου πετάει πίσω σε δύο καφέ αθώα μάτια. Όλη αυτή η καθαρότητα στο βλέμμα της, αυτό το ανέμελο, το αληθινό... Δεν μοιάζει με κανένα βλέμμα που να με έχει κοιτάξει...
Βαγγέλη γαμώτο συγκεντρώσου! Μία φορά ερωτεύτηκα και δεν την ξαναπατάω! Αυτή η γυναίκα με κατέστρεψε και τώρα είμαι αναγκασμένος να κάνω τον οδηγό για να επιβιώσω! Μόνο σε εκείνη φέρθηκα όπως έπρεπε κι αυτή με πούλησε! Ενώ η Μελίνα... Πόσο άσχημα της είχα φερθεί, πόσες φορές; Πόσο με νοιάζονταν τότε κι εγώ της έκανα την ζωή δύσκολη. Κι όλα αυτά γιατί; Εγώ απλά την έβλεπα σαν μία γκόμενα όπως όλες τις άλλες. Δεν είχα εννοήσει ούτε ένα 'σ'αγαπώ', την κυνηγούσα από πείσμα... Πόσο μου την έσπαγε! Πόσο θράσος είχε απέναντί μου! Ήθελα να την πληγώσω για να της αποδείξω πως κανένας δεν ρεζιλεύει εμένα, πως καμιά δεν μπορεί να μου αντισταθεί. Της έλεγα 'σ'αγαπάω' και τσακωνόμουν για τα μάτια της δήθεν με τον Άρη και ταυτόχρονα πήδαγα άλλη και εξαφανιζόμουν για να πάρω πρέζα... Τι βλάκας που ήμουν! Μαλάκας μάλλον...
Μέχρι το ατύχημα... Μία ανάσα πριν τον θάνατο που μου άλλαξε την ζωή! Όταν κατάλαβα πως όλον αυτό τον καιρό είχε μείνει κοντά μου, όταν είδα πόσο πονούσε όταν της έλεγα να φύγει, όταν έφερε κοντά την οικογένειά μου για να είμαι ευτυχισμένος... Ούτε οι ίδιοι μου οι γονείς δεν είχαν νοιαστεί ποτέ τόσο. Τότε πραγματικά ένιωσα κάτι! Δεν ξέρω αν ήταν αγάπη ή απλά ευγνωμοσύνη ή απλα πόθος αλλά την ήθελα. Μέσα στα γλυκά της μάτια έβλεπα την καλοσύνη, κάτι άγνωστο για μένα... Αν έχω τώρα μια οικογένεια το χρωστάω σε εκείνη. Κι εγώ τόσο κάφρος, ακόμα και τώρα κοίταζα να σπάσω πλάκα μαζί της, να ικανοποιήσω τον πόθο μου, δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο...
Κι αυτή ακόμα με αγαπά τόσο πολύ... Δεν ξέρω ρε γαμώτο! Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι δεν έχει πάει με άλλον εκτός από εμένα, ότι με ερωτεύτηκε τόσο πολύ, ότι θέλει μόνο εμένα! Σίγουρα θα είχε κι άλλες σχέσεις έστω όχι σοβαρές και απλά δεν θα το ανέφερε, ίσως κι αυτή να παίζει απλά μαζί μου γιατί δεν αγαπά πραγματικά τον Στράτο και περνάει την ώρα της... Ναι αλλά είναι μοναδικός αυτός ο ηλεκτρισμός που την διαπερνά έστω μόλις αγγίζω το χέρι της και τα μάγουλά της κοκκινίζουν...
Εκείνη με ερωτεύτηκε, με αγάπησε, με μίσησε, της άφησα τραύμα κι εγω; Για μένα είναι απλά μία πρώην... Είχα κάτι τόσο καλό και την πλήγωσα με τον χειρότερο τρόπο! Τί της είπα; Ήταν μια παρεξήγηση, σαν να υποτιμούσα την νοημοσύνη της... Ποτέ δεν κατάλαβα ότι ήταν τόσο δεμένη μαζί μου, ήμουν επιπόλεος...
Πάλι καταλήγω να σκέφτομαι τα παλιά. Ένα περίεργο σφίξιμο πιέζει το στομάχι μου, τα μάτια μου νομίζω πως είναι υγρά... Μάλλον με πείραξε ο φακός! Μήπως είσαι ερωτευμένος; Όχι! Απαντώ πεισματικά στον εαυτό μου. Είναι απλά μια γαμημένη γκόμενα που είχα στο λύκειο! Χάρη σε αυτή όμως μιλάς με την αδερφή σου. Ναι και αν νιώθω έστω και 1℅ ευγνωμοσύνη πρέπει να πάψω να είμαι ανώριμος και μαλάκας και να την αφήσω στην ησυχία της! Είναι υπερευαίσθητο άτομο και δεν πρέπει να παίζεις μαζί της! Ήδη αισθάνομαι τύψεις, ποτέ δεν αισθάνομαι τύψεις!
Τις σκέψεις μου ευτυχώς διακόπτει το κουδούνισμα από το κινητό μου. Ποιος να είναι, δεν έχω και πολλούς ανθρώπους που θα είχαν λόγο να με πάρουν τηλέφωνο; Αν δεν είναι ο μαλάκας ο Άρης που ξέχασε τα κλειδιά της κάτω πόρτας τότε μάλλον θα είναι για δουλειά. Ρουφάω μια τελευταια γουλιά από το τενεκεδένιο κουτάκι και κλείνω την ηλίθια τηλεόραση.
Το κινητό μου χτυπάει επίμονα με αποτέλεσμα να προλάβω να το απαντήσω. Είναι από την δουλειά...
Γρήγορα αρπάζω το αγαπημένο μου μαύρο σακάκι που εφαρμόζει με ακρίβεια στις πλάτες μου και τις κάνει να φένονται πιο ανοιχτές, παίρνω τα κλειδιά και το κινητό μου και ορμώ έξω. Δεν αρέσει στον Στράτο να αργούμε.
..............................................................................................................
Φτάνω έξω από το γραφείο του Στράτου και χτυπώ το θυροτηλέφωνο. Η πόρτα ανοίγει λίγα λεπτά αργότερα και εισέρχομαι στον σκοτεινό χώρο. Πλήρες σκοτάδι και ησυχία δημιουργούν την αίσθηση πως βρίσκεσαι στο κενό, φαίνεται σαν να μην βρίσκεται κανείς εδώ. Η αλήθεια είναι πως είναι αργά το απόγευμα και λογικό είναι οι υπάλληλοι να έχουν φύγει. Τι μπορεί να θέλει όμως εμένα;
Ανοίγω τον φακό του κινητού μου προσπαθώντας να βρω το φως για τις σκάλες.
Άουτς! Κάτι σκληρό συγκρούεται με το καλάμι μου, σε τι σκόνταψα πάλι; Ρίχνω πάνω του το φως και βλέπω ένα τεράστιο κιβώτιο. Τελικά παρατηρώ πως ακριβώς από πάνω βρίσκεται ο διακόπτης.
Ανεβαίνω επιτέλους τις σκάλες. Η πόρτα του γραφείου του Στράτου είναι ανοιχτή και ένα μικρό φως έρχεται από το βάθος. Πλησιάζω διακριτικά μέσα στο σαλόνι όταν η φωνή του μου κόβει το αίμα και με σταματάει.
"Πάντα στην ώρα σου Βαγγέλη! Πάντα σε ετοιμότητα όταν σε χρειάζομαι! Έτσι είναι ο καλός υπάλληλος!" λέει και ξεπροβάλει από εκεί που προέρχεται το φως. Ακουμπά και στηρίζει χαλαρά το σωμα του στο κούφωμα της πόρτας. Πως κατάλαβε ότι μπήκα χωρίς να βλέπει;
"Υπερβολές..." αποκρίνομαι με μια δόση ειρωνίας στην υποτιμητική του φιλοφρόνηση. Φυσικά και θα τόνιζε ότι είμαι υπάλληλός του.
"Και μετριόφρων!" προσθέτει με ένα δήθεν εντυπωσιασμένο χαμόγελο, φανερά με δουλεύει! Παρά το άγριο βλέμμα μου που δεν μπορώ να περιορίσω αποφασίζω να κρατηθώ και να μην πω περισσότερα.
"Ποια είναι η δουλειά που πρέπει να κάνω;"
"Είναι απλή!" λέει εξετάζοντάς με από πάνω ως κάτω. Αυτό το σκοτεινό, γλυώδες χαμόγελό του με κάνει να ανατριχιάσω. Δεν πρέπει όμως σε καμια περίπτωση να καταλάβει πως τον φοβάμαι... Μόλις είπα ότι τον φοβάμαι; "Στην είσοδο υπάρχει ένα μεγάλο κιβώτιο. Δουλειά σου είναι να μεταφέρεις το κιβώτιο στην διεύθυνση που θα σου πω και τίποτα άλλο. Κατανοητός;" λέει και έρχεται πιο κοντά μου προσπαθώντας να με ψαρώσει με το βλοσυρό ύφος του. Αποφεύγω να τον κοιτάξω κατάματα και εξακολουθώ να κρατώ το βλέμμα μου ακέραιο μπροστά.
"Απόλυτα!" γνέφω καταφατικά
"Πήγαινε λοιπόν! Δεν έχεις χρόνο!" λέει και μου σπρώχνει ελαφρά τον ώμο παρακινόντας με να κάνω άθελά μου ένα βήμα μπροστά. Η κίνηση αυτή με εκνεύρισε αφάνταστα όμως δεν πρέπει να ξεχνώ πως είμαι υπάλληλος κι αν ανταποδώσω θα έχω μπλεξίματα. "Μην ξεχάσεις! Πρέπει να το παραδώσεις στο αφεντικό..." μου τονίζει καθώς απομακρύνομαι.
Γρήγορα κατεβαίνω κάτω και φτάνω στο κιβώτιο. Είναι απλά τεράστιο και καθώς θυμάμαι τον πόνο που προκάλεσε στο πόδι μου πρέπει να είναι και πολύ βαρύ. Δεν ξέρω πως θα το σηκώσω!
Έτσι όπως το βλέπω ερμειτικά σφραγισμένο και όλη αυτή η μυστικότητα του Στράτου κάνουν την περιέργειά μου να φουντώνει. Όλες οι προηγούμενες σκέψεις μου για τον λόγο που ο Στράτος μου εμπιστεύτηκε την φύλαξη της Μελίνας σε συνδιασμό με την αποστολή που έχω να φέρω σε πέρας κάνει την φαντασία μου να οργιάζει για το τι μπορεί να μεταφέρω σήμερα... Ο πειρασμός να το ανοίξω είναι τεράστιος, αυτό το κουτί μπορεί να είναι απλά βιβλία και κατάλογοι, που δεν νομίζω ή κάτι που θα θέσει εμένα σσ κίνδυνο. Όμως η σκέψη πως λογικά ολόκληρο το κτήριο παρακολουθείται από κάμερες ασφαλείας και πιθανότατα έτσι ο Στράτος κατάλαβε την άφιξή μου με συγκρατεί.
Σκύβω και παίρνω στα χέρια μου το κιβώτιο. Νιώθω ένα τράβηγμα στους μύες των μπράτσων μου και ένας πόνος μου χτυπάει την μέση στα ξαφνικά. Είναι υπερβολικά βαρύ... Παραπατώντας σχεδόν το βγάζω έξω και το αφήνω στο δρόμο για να ανοίξω το πορτ μπαγκαζ. Ποιος το σηκώνει πάλι αυτό τώρα; Σκέφτομαι και το κοιτάω με αηδεία. Παίρνω μια καλή ανάσα και με μια ατσούμπαλη κίνηση το πετάω σχεδόν μέσα στο αυτοκίνητο. Ένα κρακ ακούγεται και όλη η μεριά ξεκινώντας από το αριστερό μου χέρι ως το τέλος της σπονδυλικής στύλης τραβιέται και μου δίνει έναν δυνατό πόνο... Τρίβω δυνατά την πλάτη μου μέχρι εκεί που φτάνω για να ανακουφιστώ κάπως.
Καθυστέρησα ήδη όμως! Το δέμα πρέπει να παραδωθεί...
..................................................................................................................
Το κόκκινο σημάδι που εμφανίζεται στο gps μου δείχνει πως πλησιάζω. Το βελάκι, που είμαι εγώ, βρίσκεται σε απόσταση χιλιοστών από τον προορισμό. Η φωνητική εντολή μου υποδεικνύει να στρίψω δεξιά.
Κι όμως... Όσο χώνομαι μέσα στους δρόμους αυτού του μέρους μου δημιουργείται η αίσθηση πως έχω ξαναπεράσει από εδώ. Δεν θυμάμαι σχεδόν καθόλου πια τους δρόμους της Αθήνας αλλά αυτό το μέρος μου φαίνεται οικείο. Μήπως χάθηκα και κάνω απλά κύκλους;
Έχω απομακρυνθεί πολύ από τα βόρεια προάστεια όπου βρίσκεται το γραφείο του Στράτου. Οδηγώ σχεδόν πάνω από τρία τεταρτα. Πλέον εδώ που βρίσκομαι μοιάζει σαν να μην είναι Αθήνα...
Έχω κουραστεί, τα φώτα σχεδόν δεν υπάρχουν και το μόνο φως προέρχεται από τους προβολείς του αυτοκινήτου. Όλα γύρω μοιάζουν ακγαταλελημένα παρόλο που ο δρόμος είναι τόσο στενός και τα σπίτια τόσο κοντά χτισμένα, η μισοφαγομένη άσφαλτος, τα λιγοστά αναμμενα φώτα και τα ερείπια φαίνονται ακόμα πιο ανατριχιαστικά στο φως του φεγγαριού. Εντελώς διαφορετικά από το τοπίο ζωής που είχα συνηθίσει να αντικρίζω στο Λονδίνο.
Προχωρήστε κυκλικά γύρω από την πλατεία κάνω ό,τι μου λέει η ρομποτική γυναικεία φωνή.
Και αμέσως παγώνω... Όλη αυτή η υποψία που με κατατρώει τόση ώρα επιβεβαιώνεται. Άγχος... Άγχος είχα από την στιγμή που το τοπίο γύρω μου άρχισε να γίνεται μία καταραμμένη παραγκούπολη. Ένα μέρος που έγινε η φυλακή μου, που στοίχειωσε τα πιο ευαίσθητα χρόνια μου. Ήλπιζα πως κάτι θα έκανε την πορεία μου να αλλάξει αλλά η μοίρα με τράβηξε πάλι ως εδώ. Ποτέ μα ποτέ δεν θέλησα να βρεθώ πάλι εδώ! Ποτέ! Προσευχόμουν να ξεφύγω από εδώ για πάντα όμως τον τελευταιο καιρό όλα δείχνουν πως το πεπρωμένο έχει σχεδιάσει το μέλλον μου έτσι ώστε να γυρνώ προς τα πίσω.
Σφίγγω δυνατά τις υδρωμένες παλάμες μου στο τιμόνι. Το άγχος μου πολλαπλασιάζεται, η καρδιά μου χτυπά τόσο δυνατά που πλέον την νιώθω σαν γροθιές μέσα στο σώμα μου, στο κεφάλι μου υπάρχει η απόλυτη σύγχιση.
Μία πλατεία από τσιμέντο, δύο σπασμένες λάμπες και δεκάδες άστεγοι να κοιμούνται στα σκουριασμένα παγκάκια της. Αναμνήσεις από εμένα σε ένα παγκάκι από αυτά, με ένα τσιγάρο στο στόμα και ματωμένες αρθρώσεις από τους καθημερινούς καυγάδες που έμπλεκα στο σχολείο περνούν αστραπιαία και μου θολώνουν την όραση.
Πρώτη φορά μετά από χρόνια νιώθω πως δεν είμαι δυνατός...
Έχω όμως μια αποστολή που πρέπει να ολοκληρώσω! Πατάω με μανία το γκάζι... Μία ακόμα στροφή και ενημερώνομαι πως έφτασα στον προορισμό μου. Από την στιγμή που είδα την διεύθυνση κολλημένη πάνω στο κουτί κάτι μέσα μου με προειδοποιούσε πως θα έρθω εδώ... Σκέφτηκα πως ίσως να πρόκειται για οδό με το ίδιο όνομα σε κάποιοα άλλη συνοικεία αλλά η οδός αυτή είναι μοναδική. Είναι το μέρος που διασκέδαζα και αγνοούσα κάθε κενό μου. Και έκανα το κενό να μεγαλώνει... Είναι το μέρος που ερχόμουν με μια καταστροφική παρέα για μια διασκέδαση καταστροφική. Είναι το μοναδικό μέρος με τόσα έντονα και φανταχτερά φώτα από φτηνιάρικες πινακίδες με νέον μέσα στο τόσο σκοτάδι και την ησυχία... Δυνατή μουσική και φανταχτερά χρώματα, σε κάποια μαρκίζες με φωτογραφίες από γυναίκες ημίγυμνες σε προκλητικές πόζες. Είναι τα λεγόμενα κακόφημα μπαρ...
.....................................................................................
Hey!
Σήμερα έγραφα λογοτεχνεία και είπα να ανεβάσω κι εδώ...
Δεν το περιμένατε αυτό έτσι; Ούτε εγώ το περίμενα ότι θα τον έστελνα εκεί πέρα αλλά τελικά τον έστειλα! Μην με σκοτώσετε αλλά στο επόμενο κεφάλαιο θα μπει και μέσα... 😉 (ουπς spoil!)
Ερώτηση!!! Guess! Τι έχει μέσα το κουτί;
Την Παρασκευή βγαίνουν τα αποτελέσματα από τις πανελλήνιες... Ελπίζω να επιζήσω και να συνεχίσω τις ιστορίες μου. Αν ζω τα ξαναλέμε από βδομάδα αλλιώς ανάψτε ένα κεράκι και για μένα (just kidding!😂)
Αυτά...
💗 U all!