Max pov.
Het verbaasd me echt niks dat Michael kan huilen. Wat me wel verbaasd, is dat hij begon te huilen vanwege Sophie. Het lijkt net alsof ze een band hebben maar hoe komen ze dan aan die band? Doordat hij haar bloed ooit heeft gedronken? Of was die band er al eerder? En waarom lijkt die band nu pas echt te voorschijn te komen? Ugh, waarom zijn we nu zo ver van mijn research boeken vandaan? 'Hoe gaat het met Michael?' 'Hij kan huilen.' 'Hij kan wát?!' 'Hij kan huilen.' 'Wow... Schokkend....' 'Beetje wel, hij is volgens mij erg verbaasd over alles en moet alles er even uit want hij heeft een soort band met Sophie.' 'Oh. Wow. Ik wist niet eens dat dat kon.' 'Zelfs ik wist dat niet, tot nu in ieder geval.' 'Eh, Max? Ik hoor Michael niet meer.' Geschrokken kijk ik Ashton aan. 'Shit.' mompelt Ellen voor ze naar de plek waar Michael net nog was rent. Vlug rennen Ashton en ik achter haar aan en zien dat Michael echt weg is. 'Die idioot is sowieso achter Sophie aangegaan. Kut.' mompelt Ellen terwijl ze haar hand door haar haar haalt en vervolgens gefrustreerd in haar neusbrug knijpt. 'Waarom Michael? Waarom? Kom op jongens, we gaan hem zoeken en hem helpen om Sophie te vinden.' 'Moet dat? Ik bedoel, is het niet lekker rustig zonder Michael?' 'Hou je kop, Ashton.' bijten Ellen en ik hem toe. 'Het was maar een vraag!' zegt Ashton terwijl hij zijn handen overgevend in de lucht steekt. Ik rol met mijn ogen. 'Ik weet dat je hem niet kan staan, maar hij is wel je broer.' 'Dat is hij niet. Hij haat me en ik haat hem en we zijn absoluut geen broers. Jij bent mijn broer, maar hij niet.' Ellen kijkt me met een opgetrokken wenkbrauw aan. 'Ik dacht dat je zei dat ze elkaar mochten?' 'Toen jij er was, leek het daar ook op. Blijkbaar toch niet.' 'Mijn komst doet wonderen, zoals gewoonlijk.' 'Nu niet verwaand worden, Ellen. Dat maakt je niet mooier.' 'Oh, hou je kop, droogkloot.' 'Dankjewel.' zeg ik grijnzend. 'Maar we verspillen tijd, laten we Michael gaan zoeken.' zegt Ellen terwijl ze weer serieus word. 'Ja, laten we dat maar doen. Ashton, jij zoekt rond in deze omgeving voor het geval je Michael of Sophie tegenkomt. Ellen, ga jij die kant op?' 'Sure.' Én weg is Ellen. 'Tot straks, Ash.' zeg ik voor ik ook wegga. 'Tot straks.' hoor ik hem nog zeggen voor hij buiten mijn gehoorbereik is. Michael, waar ben je in godsnaam? Waarom moest je nou weer perse je eigen plan trekken en kon je niet met ons overleggen zodat we te minste een waterdicht plan hadden? Af en toe lijkt hij net een kind van zes dat in zijn eentje de wereld wilt verkennen en dat is echt uiterst irritant. Ik hoop dat we hem echt snel vinden en Sophie ook want ik moet echt eens een onderzoek aan hun wijden want hun band is echt bijzonders. Volgens mij heeft niemand ooit gehoord van een band tussen een weerwolf en een geestenwandelaar. Natuurlijk moest Michael weer een geval apart zijn, eerst zijn gave en nu dit. Plotseling dringt Michaels geur mijn neus binnen en direct ren ik het achterna. Michael, ik zit je achter na en ik laat je nu niet weer zomaar wegkomen zonder uitleg of plan van aanpak. 'MICHAEL! STOPPEN!' schreeuw ik hard ook al kan ik hem nog niet zien maar ik weet zeker dat hij me wel kan horen. 'NEE!' hoor ik hem van ergens in de verte terug schreeuwen. Nu heb ik je. 'IK MOET SOPHIE VINDEN!' 'DAT KUNNEN WE OOK SAMEN!' 'NEE! IK BEN HAAR BROER, IK HOOR HAAR TE VINDEN!' 'MAAR SAMEN ZIJN WE STERKER!' probeer ik hem tot rede te brengen. 'IK STOP NIET, MAX! LAAT ME DIT NOU EENS GEWOON IN M'N EENTJE REGELEN! IK BEN OUD GENOEG!' 'DAT BEN JE NIET, MICHAEL! JE BENT NOG MAAR EEN BEGINNELING!' 'OVER 32 JAAR BEN IK TWEEHONDERD DUS IK BEN OUD GENOEG EN JE BENT MIJN VADER NIET!' 'NEE, MAAR WEL JE BROER EN MENTOR DUS JE BETER DOET WAT IK ZEG OF IK DWING ELLEN OM JE HONDERD KILOMETER TE LATEN RENNEN IN EEN UUR TIJD!' 'DAT ZIJN LOZE DREIGEMENTEN MAX! DAT DOET ZE TOCH WEL! LAAT ME DIT GEWOON ZELF REGELEN!' Een pijnlijke herinnering flitst door mijn hoofd alleen is Michael dan vervangen door Kellin, mijn broertje. Hij zei precies dezelfde dingen, voor hij... overleed en me voor eeuwig verliet. 'MICHAEL! DAAR GA JE DE FOUT IN! IK KAN NIET NOG EEN BROER KWIJT RAKEN OMDAT HIJ DACHT DAT HIJ HET ALLEEN AAN KON! ZE IS GEVANGEN GENOMEN DOOR ROGUES, MICHAEL EN JE WEET DAT DE ROGUES VAN DIT GEBIED MET VEEL MEER ZIJN DAN JIJ AAN KAN! KOM GEWOON TERUG EN DAN MAKEN WE EEN PLAN VAN AANVAL EN REDDEN WE SOPHIE EN ROEIEN WE DE ROGUES UIT!' 'Oh, is dat zo?' klinkt er een stem van achter me en vliegensvlug draai ik me om, om daar een duidelijk machtige Rogue te zien staan. Woest laat ik mijn tanden zien. 'Ja. En vertel me nu waar Sophie is.' 'Je bedoeld dat geestenwandelaar meisje? Oh, dat weet ik niet. Ik weet niet waar mijn mannen haar ondergebracht hebben. Het kan in het Oost-gebouw zijn, maar ook in het Noord-gebouw of in het Hoofd-gebouw. God, er zijn er zoveel... Nee, ik zou het echt niet weten.' 'Klootzak! Zij is onschuldig!' 'Niet bepaald, ze is wel de mate van Calum Walker waardoor ze automatisch de last van zijn fouten deelt.' 'En wat waren zijn fouten dan die zij ook moet delen?' 'Dat hij geboren is. Oh, wacht. Dat is maar één probleem. Oh ja! En dat hij een emotieloze klootzak is. Dat zijn twee problemen.' Natuurlijk moet Sophie Calums mate weer zijn maar dat had ze al gezegd dus ja. Maar ook dat Ashtons mate een weerwolf is en dat kan echt nooit dus er zitten nog wat foutjes in haar voorspellingen maar ja, het was wel haar eerste dus daar kan zij niks aan doen. 'Maar waarom doe je niet gewoon met ons mee? Dan kom je bij Sophie en help je haar tegelijkertijd van haar grootste last af: Calum.' 'Calum is niet haar grootste last. Calum is haar mate en haar officiële beschermer dus reken maar dat jullie hem ook nog op je dak krijgen.' 'Dat is ook precies de bedoeling. We willen hem dood hebben en hoe kun je een Alpha beter naar je toe leiden dan via zijn mate?' Natuurlijk! Dat ik dat niet eerder door had! Oh god, ik moet Calum vinden en hem tegenhouden! Vlug ren ik weg, op zoek naar Calum terwijl de duivelse lach van de Rogue me achtervolgt. Als ik maar niet te laat ben...
Maaike pov.
'Jezus, Tobias. Kunnen je onderknuppeltjes echt niet sneller?' mopper ik chagrijnig tegen Tobias. 'Dat kunnen ze wel, ze zijn gewoon bang voor jou.' zegt Tobias treiterend terug. 'Dat kunnen ze maar beter zijn ook, ja.' Tobias rolt zijn ogen en ik kan niks anders dan grijnzen. 'Gaat het zoeken naar Sophie trouwens niet sneller als we opsplitsen?' 'Dat klopt maar dit gebied is te gevaarlijk om alleen rond te rennen. We zijn hier al acht van onze krijgers kwijtgeraakt die alleen aan het trainen waren dus tot we uit dit gebied zijn, zijn we samen.' 'Oké, begrijpelijk. Hoe lang nog voor we hier uit zijn?' 'Kleine vijf minuten.' 'Mooi. Ik wil echt zo snel mogelijk Sophie vinden.' 'Snap ik-' 'ALPHA! RODERICK IS VERDWENEN!' 'Wat?! Nee toch? Let op elkaar en verlies elkaar niet uit het oog-' 'ALPHA! CALVIN IS OOK VERDWENEN! ONZE ACHTERHOEDE IS WEG!' 'NIEMAND VERLAAT ELKAARS ZICHT! WE WORDEN AANGEVALLEN EN ZE ZIJN RAZENDSNEL! IEDEREEN DICHT BIJ ELKAAR EN BESCHERM EN WAARSCHUW ELKAAR ALS JE IETS ZIET!' Een schreeuw schrikt ons op en we zien nog net een paar wolvenpoten slap worden. 'Dat was George, Alpha!' zegt er eentje nu duidelijk bang. 'Godver, we zijn veelste ver hun gebied binnengedrongen! We komen nooit meer veilig terug! We moeten zo snel mogelijk hun gebied uit dus rennen maar verlaat niemands zicht en ren ook niet achter iemand aan zodra je diep van binnen al weet dat diegene al niet meer te redden is want anders ben jij ook ter dood opgeschreven en ik wil met zoveel mogelijk overlevenden hun gebied uitkomen, begrepen?' 'Ja, Alpha.' zeggen we in koor voor we hard beginnen te rennen in de hoop de klauwen van onze aanvallers te ontkomen, wat haast een onmogelijke opgave lijkt te zijn omdat onze groep met elke halve minuut kleiner word. Na ongeveer drie minuten zijn alleen Tobias en ik nog over. 'We zijn er bijna, Maaike! Hou nog even vol!' 'Ik doe mijn best!' zeg ik uitgeput. 'Nog een klein stukje!' zegt Tobias aanmoedigend. 'JA!' roept hij enthousiast als hij over de grens is en opluchting overvalt me, tot twee handen me vastgrijpen. Paniekerig probeer ik los te komen. 'TOBIAS! HELP! NEE! GA SOPHIE ZOEKEN EN RED HAAR VOOR MIJ!' schreeuw ik naar Tobias voor hij helemaal uit mijn zicht verdwijnt. 'MAAIKE!' schreeuwt hij hard maar hij weet dat hij niet achter me aan kan zonder ook gedood te worden. Een harde klap komt tegen mijn hoofd aan en alles word zwart.
'Maaike! Maaike! Maaike! Word wakker!' klinkt er een bekende stem dichtbij mijn oor. Kreunend draai ik me op mijn zij en direct komt de hoofdpijn op. 'Auw... Wat is er gebeurd?' mompel ik terwijl ik mijn ogen langzaam open en mijn hand op mijn voorhoofd leg. 'Je bent ook gevangen genomen. Soort van. Ze verzorgen je wel goed.' zegt Sophie terwijl ze me glimlachend aankijkt. 'Ah, juist.' Wacht. Sophie. SOPHIE IS HIER! IK HEB HAAR GEVONDEN! Enthousiast schiet ik overeind en knuffel Sophie. 'JE BENT OKÉ!' Lachend slaat Sophie haar armen om me heen. 'Grotendeels. Ik heb best wel veel pijn maar ze hebben me nu een extra sterke pijnstiller gegeven waardoor ik er nu geen last van heb maar die marteldude heeft me flink toegetakeld.' 'Daarom voelde Calum dus zoveel pijn.' 'Had Calum pijn?' 'Ja. Nou ja, hij leed met jou jouw pijn mee.' 'Kan dat?' 'Jup! Het is heel normaal alleen komt het meestal pas voor ná het maten en niet na al een dag. Maar we kennen dan ook geen andere geestenwandelaars die een weerwolf als mate hebben. Maar waar zijn we? Kunnen we hier snel ontsnappen zonder al te veel te vechten? Want ik kan echt niet vechten met deze hoofdpijn.' 'Ik weet niet of we kunnen ontsnappen maar ik kan niks zonder die pijnstillers van hun dus we kunnen echt nog niet weg tot ik volledig hersteld ben.' 'Shit... Laat me je eens bekijken om in te schatten voor hoe lang we hier opgesloten zitten.' Sophie rolt haar ogen en stapt van het bed af en strekt haar armen. Om haar hoofd zit een verband en ik bespeur wat verband onder haar shirt maar voor de rest zijn er niet al te grote wonden alleen heel veel blauwe plekken en schaafwonden. En ze heeft een blauw oog. Oftewel: ze ziet er verschrikkelijk uit maar wel verzorgd. 'Wie heeft je verzorgd?' 'Paisley. Hij is de dokter hier alleen heeft hij de neiging om nogal veel alcohol over een wond te gooien maar voor de rest is hij een goede dokter hoor. Hij heeft me ook aspirines gegeven om aan jou te geven voor als je wakker zou worden omdat hij al dacht dat je hoofdpijn zou hebben. Dus hier.' 'Oh nee, ik ga dat niet innemen?' Fronsend kijkt Sophie me aan. 'Waarom niet?' 'Wie weet wat het eigenlijk is! Misschien is het wel drugs ofzo in plaats van aspirines!' 'Dat zou Paisley nooit doen! Hij is een eerlijk persoon!' 'Maar ik ken hem niet en ik vertrouw niemand die ik nog nooit gezien of gesproken heb dus vergeet het maar!' 'Maar ik neem ze ook in! Dit pilletje komt uit hetzelfde pakje als mijn pilletjes en ik ben niet high of stoned dus ik weet zeker dat dit geen drugs zijn.' Wantrouwend kijk ik naar het pilletje, waarop Sophie haar ogen rolt. 'Neem gewoon het pilletje in, Maaike. Het helpt tegen de hoofdpijn en dan kun je wat eten. Of moest het nou andersom? Volgens mij moest het andersom. Oké, hier eet dit.' zegt Sophie terwijl ze me een cracker met kaas aanbied. Mijn maag rommelt bij het aanzicht en vlug pak ik het aan en begin te eten. 'Hoe laat is het eigenlijk?' 'Negen uur in de ochtend. En nu je het op het, drink en slik.' zegt Sophie streng terwijl ze me het pilletje en een glas water aanreikt. Rollend met mijn ogen pak ik ze aan en slik nog steeds wat wantrouwend het pilletje door met een slok water. Nou, we zullen zien wat er gebeurd...
Heyyyy mensjes! Weer een update! Niet zo snel als de vorige weliswaar maar het is binnen een week! :) Hopelijk vonden jullie het weer een geslaagd hoofdstuk!
Keep dreaming!
me.