71. Logan [1]
Kom me alsjeblieft niet redden. Ze gaan je vermoorden als je komt! Alsjeblieft, doe het niet.galmde er door mijn hoofd. Ik zat in een riviertje. Het water haalde het vuil uit de wonde op mijn been. Op mijn andere wonden had ik zelf al wat water gegooid. En dan hoorde ik opeens Axelle's stem in mijn hoofd. Ik voelde hoe mijn spieren zich aanspanden door haar woorden. Wat bedoelde ze? Had iemand haar ontvoerd?
Ik begon me meteen zorgen te maken. Ze was toch veilig in de roedel? Niemand zou haar daar kunnen ontvoeren. Mijn gedachten maakten overuren. Ik probeerde te achterhalen waarom ze dit gezegd had.
Er waren ook maar een paar zaken die ik zeker wist. Ze hadden me proberen ontvoeren. Ik wist niet zeker of het de andere gelukt was om terug te gaan. Ik hoopte natuurlijk van wel. Ik zou me schuldig voelen moest hen iets overkomen zijn. Het was mijn beslissing geweest om op zoek te gaan naar de leider van de aanvallers. We hadden hem ook gevonden, of dat dacht ik toch. Volgens mij hadden ze ons in de val gelokt.
Ze waren met veel, maar ik was me toch gelukt om te ontkomen. En sindsdien zat ik hier, op een goede 20 kilometer dieper het bos in. Ik kon natuurlijk ook meteen teruggelopen zijn naar de roedel, maar ze zouden verwachten dat ik dat deed. Daarom had ik het tegenovergestelde gedaan. Ik wist wel dat ik Axelle ongerust zou maken. Ik had geen enkele mogelijkheid om haar te bellen of iets dergelijks. Mijn gsm had ik in mijn rugzak gestoken en die hadden ze natuurlijk meegenomen.
En dan kreeg ik een slecht voorgevoel. Ze zou zich ongerust maken om mij. De kans was groot dat ze naar hier zou komen om me te zoeken. Ze zou me willen redden, willen helpen zoals ik dat bij haar ook gedaan had. Het was een stom plan van haar, als ze dat echt deed. En volgens mij was het ook slecht afgelopen. Anders zou ze niet zeggen dat ik haar niet mocht komen redden.
Dat was ook de reden dat ze geprobeerd had om me iets te sturen. Ze wist dat ik haar zou komen redden zodra ik wist dat ze in moeilijkheden zat. Natuurlijk was ik dat van plan. Ik zou haar geur zoeken en naar haar toe gaan. Of misschien moest ik beter eerst hulp halen. Dat tweede leek me het beste. Tot ik opeens een verschrikkelijk pijn door me heen voelde gaan.
Ik viel voorover in het riviertje en hapte even naar adem. Ze waren haar aan het martelen! Ze wouden dat ik naar haar toe ging. Dit was een val. Daar was ik zeker van, maar ik kon Axelle niet in de steek laten. Ik moest naar haar toe en wel nu! Ze kon deze pijn niet aan. Hij was zelfs voor mij ondraaglijk en ik was een Alfa.
Een grom verliet mijn mond. Hoe durfde ze haar pijn te doen! Ik voelde de woede door me heen gaan en moest moeite doen om mijn wolf onder controle te houden. Hij werd razend bij het idee dat ze pijn had. Ik stond langzaam recht en veranderde in mijn wolvenvorm, nadat ik mijn broek aan mijn been geknoopt had.
Ik had redelijk wat last toen ik begon te rennen. De 20 kilometer terug naar de plaats waar ik aangevallen was. Ik probeerde zo weinig mogelijk op de pijn van mijn wonden te letten. De enige pijn die wel door me heen ging was die van Axelle. Bij elke pijnscheut hoopte ik dat ze sterk genoeg was om er tegen te vechten. Nog even volhouden, Axelle. Ik kom naar je toe. stuurde ik. Ze moest weten dat ik er voor haar was.
Ik rook haar geur meteen, toen ik op die plek aankwam en volgde die. Ik kwam bij een gebouw uit, midden in het bos. Er stonden een paar wolven voor het gebouw. Ze moesten duidelijk op de uitkijk staan. Zodra mijn wolf ze zag werd ik wild van woede. Ik stormde op ze af en versloeg ze in een paar tellen. Ze waren geen partij voor mij.
Ik beukte de deur in en rende naar binnen. Ik bleef Axelle's geur volgen. Net toen ik dacht dat ik haar gevonden had, bleek ze al uit het kamertje gehaald te zijn. Een stem klonk achter me: " Eindelijk. We wachten al een tijdje tot je er bent. " Ik draaide me om en gromde naar de man. " Dan kan de show nu eindelijk beginnen "
Hij veranderde in zijn wolvenvorm, voor hij wegrende. Ik spurtte achter hem aan, zo snel mogelijk. Axelle's pijn ging nog steeds door me heen. We bleven een tijdje achter elkaar lopen, tot we in een andere ruimte kwamen. Ik zag Axelle meteen liggen op een bed. Ze lag in mekaar gevouwen en had haar ogen gesloten. Ik veranderde in mijn mensen vorm en deed mijn broek terug aan. Daarna ging ik naar Axelle toe.
Ik veegde wat haar uit haar gezicht en drukt een aantal kusjes op haar gezicht. " Ik ben er, schat. Ik laat je niet meer alleen " Ik sloeg mijn armen om haar heen en drukte haar tegen me aan. Ze jammerde alleen maar. " Je hebt haar eigen leven in jouw handen. Als je jezelf aan ons overgeeft, dan krijgt ze het tegengif " Ik draaide mijn hoofd naar hem toe. " En zonder dat tegengif gaat ze dood "
A/N: Ik had gezegd dat ik het deels ging goedmaken. Logan is niet zo zwaar gewond als iedereen gedacht had. Hij is wel in de val gelopen :(
65 votes? Dan plaats ik vrijdag het volgende hoofdstuk :)
Vote/Comment/Follow