Μην αργήσεις!" του φωνάζω... Και τώρα; Τώρα οι δυο μας! Εύχομαι πραγματικά να μην αργήσει! Δεν θέλω να μείνουμε μόνοι. Πραγματικά δεν έχουμε τίποτα να πούμε με αυτή την γυναίκα! Έχει καταντήσει κι αυτή σνομπ και ξινή σαν τον φίλο της... Δεν μου αρέσει ο καινούργιος χαρακτήρας της. Αν και μπορώ να πω πως είναι ακόμα πολύ όμορφη... Το γλυκό κοριτσίστικο πρόσωπο που είχε τότε έχει ωριμάσει. Τα χαρακτηριστικά της δείχνουν πιο αρμονικά. Είναι όμορφη γυναίκα. Έχει λευκή και λεία επιδερμίδα, μεγάλα καφέ μάτια με τεράστιες βλεφαρίδες και σαρκώδη χείλη τα οποία έχει τονίσει με ένα απαλό κραγιόν. Έχει ακόμα μακριά, πολύ μακριά ίσια καστανά μαλλιά με φυσικό λαμπερό χρώμα. Ο τρόπος που είναι ντυμένη είναι πολύ διαφορετικός από όπως την θυμόμουν. Το ντύσιμό της είναι κάπως συντηρητικό αλλά κομψό. Φορά μία στενή φούστα ως το γόνατο και ένα λεπτό πουκαμισάκι σε απαλό ροζ. Δεν μοιάζει καθόλου στην Άννα εξωτερικά. Μοιάζει όμως στον τρόπο που κινείται. Έχει αποκτήσει μία χάρη, έναν αέρα που δεν είχε τότε, σαν έφηβο κοριτσάκι.
Πρώτη φορά νιώθω τόσο αμήχανα στην ζωή μου, ειδικά με γυναίκα! Απλά κοιτιωμαστε μες τα μάτια χωρίς να λέει τίποτα ο ένας στον άλλο και προσπαθώντας ο ένας να αποφύγει την ματιά του άλλου. Wtf! Ειλικρινά θα ήθελα να σηκωθώ να φύγω και να την παρατήσω έτσι απλά σαν κάφρος! Είναι τόσο... Υποκριτική! Μπροστά στους άλλους το έπαιζε η καλή κι ευγενική τύπισα με τρόπους και τώρα ούτε καν μου μιλάει!
"Εεεμμ Βαγγέλη!" μίλησε! Μάλλον θα γκρεμίστηκε κάποιος φούρνος!
"Τι;"
"Εμμ συγγνώμη για πριν που σε είδα στο αστικό... Δεν σου μίλησα... Αλλά έχεις αλλάξει πολύ και δεν σε κατάλαβα!" και χαζές δικαιολογίες τώρα! Μου φαίνεται ότι είναι ευκαιρία να την στριμώξω!
"Πραγματικά τώρα! Δεν με κατάλαβες; "
"Ναι!"
"Ώστε δεν με γνωρίζεις ε;"
"Παρεξηγήθηκες;"
"Όύτε καν ενδιαφέρθηκες να μάθεις από που σε γνώρισα εγώ!"
"Γιατί θυμώνεις τώρα; Κι εσύ άλλωστε έκανες πως δεν με γνωρίζεις!"
"Φυσικά αφού με κορόιδευες μες τα μούτρα μου έκανα κι εγώ τον κινέζο!"
"Μα γιατί δεν με πιστεύεις; Πραγματικά δεν σε αναγνώριζα!"
"Ψέματα Μελίνα! Δεν είμαι χαζός! Κατάλαβα ότι με θυμήθηκες! Από τον τρόπο που αναστατώθηκες όταν με είδες!"
"Και τότε γιατί δεν έκανες κάτι;"
"Γιατί... Γιατί μου έλεγες τόσο απροκάλυπτα ψέματα! Κρύφτηκες από μένα! Είσαι τόσο γελοία! Νόμιζες ότι δεν θα αναγνωρίσω το ανίψι μου; Ή μήπως πίστεψες ότι η Μυρτώ δεν μου είχε πει πως ρωτούσες για μένα;" έχω αρχίσει και τα παίρνω πολύ άσχημα! Δεν μου αρέσει που της μιλάω έτσι απότομα αλλά δεν της αξίζει καλύτερος τρόπος! Γιατί απλά δεν παραδέχεται ότι ήθελε να με αποφύγει;
"Εντάξει οκ! Ηρέμησε λίγο! Προσπάθησε όμως να με καταλάβεις..." με κοιτά με ένα αξιολύπητο ύφος που με αηδιάζει. Είναι ψεύτρα!
"Τι να καταλάβω ακριβώς;"
"Τόσα χρόνια μας έχεις γράψει όλους εδώ πέρα! Ούτε με την Μυρτώ δεν μιλάς! Γιατί λες ψέματα; Μου έχει πει ότι έχετε να μιλήσετε πάνω από πέντε χρόνια! Αλλά φυσικά για να το παίξεις καλός αδερφός μας κάνεις και παράπονα από πάνω ότι δεν σου μιλάμε! Είσαι ψεύτης! Νόμιζες ότι εγώ δεν θα μάθαινα την αλήθεια; Ή Μυρτώ είναι γυναίκα του αδελφού μου! Για αυτό μην αναρωτιέσαι γιατί σου συμπεριφέρθηκα έτσι! Πως ήθελες να φερθώ σε κάποιον που σνομπάρει την ίδια του την οικογένεια;" αμάν! Πήρε φόρα! Ή αλήθεια είναι ότι έχει κάποιο δίκιο αλλά δυστυχώς δεν γνωρίζει την αλήθεια. Και φταίω εγώ για αυτό γιατί έβαλα την Μυρτώ να πει ένα μικρό ψεματάκι... Ίσως όχι και τόσο μικρό!
"Το αν μιλάω εγώ με την οικογένειά μου δεν το ξέρεις! Και φρόντισα εγώ να μην το μαθαίνεις γιατί δεν σε αφορά!" πρέπει να αρχίσω να της εξηγώ. Δεν θα της αρέσει αυτό που θα ακούσει αλλά είναι ή αλήθεια.
"Δηλαδή;"λέει και γουρλώνει τα μάτια της.
"Εγώ ναι μεν δεν είχα και πολλές επαφές με τους δικούς μου εδώ λόγω της δουλειάς μου που δεν μου άφηνε χρόνο. Αλλά ποτέ δεν έπαψα να μιλάω μαζί τους και ειδικά με την αδερφή μου που τα βρήκαμε μετά από πολύ κόπο. Φυσικά και ήξερα για τα παιδιά και την οικογένειά της. Ότι παντρεύτηκε τον αδερφό σου και ότι έκαναν δύο υπέροχα παιδάκια των οποίων φωτογραφίες μου έστελνε συνέχεια μέσω ίντερνετ."
"Ψέματα! Ή Μυρτώ τότε γιατί μου έκανε παράπονα τόσα χρόνια ότι δεν ενδιαφέρεσαι καθόλου για μας!" με διακόπτει εκνευρισμένη. Λογικό...
"Δεν κατάλαβες! Για σένα δεν ενδιαφερόμουν! Με όλους είχα επικοινωνία, ακόμα και με τον Άρη! Πως νομίζεις ότι ξαναβρεθήκαμε στην Ελλάδα; Εγώ είχα πει στην Μυρτώ να μην σου δώσει κανένα στοιχείο για μένα πολύ απλά γιατί δεν ήθελα πάρε δώσε μαζί σου!" της το είπα. Ήταν σκληρό αλλά η ειλικρίνεια είναι ο καλύτερος τρόπος. Με κοιτά με τα σκούρα μάτια της γεμάτη θυμό. Έτσι είναι! Πονάει η απόρριψη. Ίσως ήταν η ευκαιρία μου να ανταποδώσω για τότε που με παράτησε εκείνη χωρίς λόγο.
"Καλό το παραμυθάκι σου αλλά αρνούμαι να το πιστέψω! Γιατί λοιπόν δεν ήθελες πάρε δώσε μαζί μου;"
"Γιατί χωρίσαμε ίσως; Γιατί εσύ με χώρισες; Είσαι τελείως παρανοϊκή! Από την μία με παράτησες κι από την άλλη ήθελες να μιλάμε και να μαθαίνεις και τα νέα μου; Λογικό δεν είναι να μην θέλω να σου μιλάω;"
"Δύο άνθρωποι που χωρίζουν μπορούν να μείνουν φίλοι. Απλά νοιαζόμουν για σένα"
"Όχι Μελίνα! Θυμάσαι γιατί χωρίσαμε; Δύο άνθρωποι που χωρίζουν με αυτό τον τρόπο δεν μπορούν να μείνουν φίλοι! Για αυτό έγιναν έτσι τα πράγματα. Γιατί βαρέθηκα να ακούω την Μυρτώ να με παρακαλάει να αλλάξω γνώμη και να γίνω κάποιος άλλος για σένα!"
"Πάντως θυμάμαι πολύ καλά γιατί χωρίσαμε και δεν έφταιγα εγώ ξέρεις!"
"Δεν έχει πλέον σημασία το ποιος έφταιγε! Σημασία έχει πως καταλήξαμε τώρα. Αν και μακάρι να καταλάβαινες τότε την παρεξήγηση που δημιουργήθηκε και να μην ήσουν τόσο εγωίστρια."
"Ωραία λοιπόν! Ας κοιτάξουμε το τώρα! Τώρα γιατί γύρισες στην Ελλάδα;" την περίμενα αυτή την ερώτηση... Πρέπει να της πω ό,τι λέω λοιπόν σε όλους. Ειδικά αυτή δεν πρέπει να μάθει τον πραγματικό λόγο της επιστροφής μου. Ούτε στην οικογένεια μου δεν τον είπα. Δεν θέλω να νομίζουν ότι γύρισα επειδή έπεσα στην ανάγκη τους. Κάθε φορά που λεω αυτό το ψέμα αισθάνομαι αμηχανία... Όμως το έχω συνηθίσει.
"Γύρισα γιατί μου έλειψε η ζωή στην Ελλάδα. Μου έλειψε η οικογένεια μου, οι ζεστοί άνθρωποι, ή διασκέδαση. Εκεί η ζωή ήταν πολύ πιεστική. Δεν μπορείς να κάνεις φίλους εύκολα. Είναι όλοι πολύ απόμακροι."
"Χαχαχα ωραία ώραία! Θες δηλαδή να πιστέψω ότι γύρισες γιατί σου έλειψαν οι δικοί σου, που αμφιβάλλω αν τους μιλούσες όπως λες και ή Ελληνική φιλοξενία; Μπράβο! Ή ιστοριούλα σου μοιάζει με μονόλογο του Ξανθόπουλου σε ελληνική ταινία!"
"Μην με ειρωνεύεσαι!"
"Ό,τι θέλω θα κάνω! Ένα θέλω μόνο! Για όποιον πούστη λόγο κι αν γύρισες πίσω δεν θέλω να ανακατευτείς ποτέ ξανά στην ζωή μου! Και μην τολμήσεις να πεις στον Στράτο τι είδους σχέση είχαμε εμείς οι δύο! Μην τολμήσεις και μπεις ανάμεσά μας! Δεν σε είδα δεν σε ξέρω! Κατάλαβες;" υψώνει την φωνή της απειλητικά.
"Κι αν το κάνω τι θα μου κάνεις;" μου αρέσει να την προκαλώ... Δεν θα με χάλαγε να μπερδέψω λίγο τα πράγματα... Να διασκεδάσω λίγο με αυτή την κατάσταση. Να δώσω ένα μάθημα σε αυτή την ψηλομύτα και τον σνομπ φίλο της ότι πάντα θα απειλούνται από εμένα!
"Δεν ξέρω! Αλλά να είσαι σίγουρος θα μάθω τον λόγο που γύρισες και θα αποκαλύψω σε όλους τι είσαι στην πραγματικότητα!"
"Και τι είμαι;" κάνω την φωνή μου πιο αισθησιακή και πλησιάζω το πρόσωπο μου κοντά στο δικό της. Κλειδώνω τα μάτια μου στα δικά της που φλεγονται από θυμό... Ξέρω ότι αυτό θα την κάνει να νιώσει άβολα. Θα την εξοργίσει ακόμα περισσότερο από πριν. Ρίχνει το βλέμμα της. Έπιασε... Φέρνω το πρόσωπο μου ακόμα πιο κοντά. Αμέσως γυρνάει το κεφάλι της στην αντίθετη κατεύθυνση. Ίσως να φοβήθηκε ότι πρόκειται να την φιλήσω.
"Είσαι... Είσαι... Ει.." ή μικρή απόσταση μεταξύ μας την κάνει να κομπιαζει από θυμό και αναστάτωση ταυτόχρονα.
"Είμαι;"
"Σε παρακαλώ φύγε!" λέει με απελπισία και ρίχνει τα μαλλιά μπροστά στο πρόσωπο της σαν να θέλει να κρυφτεί. Έχω μία παράλογη ιδέα! Ίσως και να διασκεδάσω περισσότερο από όσο περίμενα!
"Ξέρεις δεν μου αρέσει όπως είσαι τώρα! Είσαι ξενέρωτη!" κάνει στην άκρη τα μαλλιά της και με κοιτά με μία ταραγμένη έκφραση.
"Τι πράγμα;"
"Παλιά δεν θα κώλωνες να με φιλήσεις!" της λέω και της χαμογελώ πονηρά. Σίγουρα δεν θα αργήσω να την βγάλω εκτός ορίων...
"Τι λες;" μου κάνει και ή φωνή της τρέμει.
"Θες να γίνεις όπως παλιά;"
"Εννοείς ηλίθια; Να τρέχω από πίσω σου; Όχι! Είμαι μία χαρά τώρα!" κάνω να της πιάσω τον καρπό αλλά αντιστέκεται.
"Εννοώ αυθόρμητη και αυθεντική... Όπως τότε!"
"Δεν έχω αλλάξει!"
"Δεν μπορώ να το ξέρω αν δεν μου δείξεις εσύ"
"Βαγγέλη δεν θέλω ανακατωσούρες σου είπα! Άφησέ με στην ησυχία μου! Αν δεν σου αρέσει ο εαυτός μου όπως είναι τώρα απλά απομακρύνσου από μένα!" τα μάτια της ανοιγοκλείνουν παρακλητικά. Δεν θα την λυπηθώ! Κάτι μέσα μου μου λέει πως η φλόγα της για μένα δεν έχει σβήσει ακόμα.
"Θες να βάλουμε ένα στοίχημα;"
"Δεν θέλω κανένα στοίχημα! Απλά φύγε!"
"Μέχρι το τέλος του καλοκαιριού..."
"Μην συνεχίζεις! Σου είπα δεν θέλω!"
"Μέχρι να φύγει το καλοκαίρι θα σε έχω κάνει δική μου!"
"Χα! Μεγάλη ιδέα δεν έχεις για τον εαυτό σου;"
"Ίσως και να έχω... "
"Δεν πρόκειται να πετύχεις κάτι τέτοιο μαζί μου!"
"Κι αν κερδίσω;"
"Αποκλείεται!"
"Αν χάσω σου υπόσχομαι θα εξαφανιστώ από την ζωή σου!"
"Έχεις ήδη χάσει. Λυπάμαι που στο λέω!" κάνει να μαζέψει τα πράγματά της αλλά με το χέρι μου την εμποδίζω.
"Δεν άκουσες όλους τους όρους! Αν κερδίσω θα μείνεις μαζί μου για πάντα! Θα είσαι δική μου για όσο θέλω εγώ! Μόνο όταν εγώ βαρεθώ θα σε αφήσω να ξεφύγεις από μένα!"
"Ακούς τι λες; Είσαι τρελός!"
"Δεν είμαι τρελός! Απλά σε θέλω για πάντα δική μου!" ωχ! Τι είπα; Μάλλον το παρατράβηξα. Σε λίγο θα της πώ ότι την αγαπάω κιόλας! Είπαμε να κάνουμε μία πλάκα όχι να την παντρευτώ! Έτσι κι αλλιώς σίγουρα δεν θα δεχτεί το στοίχημα... Απλά ήθελα να την κάνω να θυμώσει για να την πειράξω.
"Οκ! Μέσα!" τι; Τι είπε; Άκουσα καλά; Δεν μπορεί! Αντί να την στριμώξω με στριμώχνει; "Είπα μέσα! Δεν ακούς;" τώρα Βαγγελακη δεν γίνεται να κάνεις πίσω!
"Μέσα" λέω με σιγουριά και σφίγγω το χέρι μου στο δικό της που έχει απλωθεί μπροστά μου.
Επ; Τι γίνεται εδώ; Δεν μας τα λέει καλά ο Βαγγελάκης! Τι τολμηρά στοιχήματα είναι αυτά;
Ερώτηση: Γιατί γύρισε ο Βαγγέλης στην Ελλάδα; Τι μπορεί να κρύβει; Αν κάποιος πέσει κοντά στην απάντηση θα πάρετε μία γεύση από το επόμενο κεφάλαιο πολύ σύντομα... ;)
Άργησα αλλά έβαλα μεγάλο κεφάλαιο αυτή την φορά.