Edited = 13/05/2016
52. Logan
Ik had Axelle al een hele dag niet gezien. Ze was enthousiast mijn bureau uitgelopen, nadat ik een opdracht voor haar uitgezocht had. Hopelijk was ze nu nog steeds even enthousiast. Het was ook echt wel een opdracht waarmee ze de harten van de roedelleden voor zich zou kunnen winnen. Ik hoopte maar dat het haar lukte. We hadden niet veel andere opties meer. Ze moesten zich er dan maar gewoon bij neerleggen. Punt uit ...
De voordeur ging open en dicht. Olivier en Jack konden het niet zijn. Zij waren een uur geleden al naar huis vertrokken. Was het Axelle? Ik wachtte af tot ik de persoon hoorde bewegen. Dankzij die geluiden wist ik meteen dat zij het was. Ik draaide me al om in de zetel en wachtte tot ze naar me toe kwam. Waarschijnlijk zou ze nog steeds die glimlach op haar gezicht hebben omdat ze zo blij was met deze opdracht. Het tegendeel was waar.
Haar mondhoeken hingen een beetje naar beneden en ze maakte weinig oogcontact met me. Ik kreeg alleen een simpele ' hallo ', voor ze naar de keuken ging. Natuurlijk liep ik meteen achter haar aan. " Is er iets? " Ze stond bij de koelkast en ik pakte haar langs achteren vast. Ze schrok licht, voor ze zich omdraaide en me aankeek.
" Wat wil je horen? Dat iedereen me nog steeds haat en niemand met me wil praten, want dat is toch echt het enige wat ik meegemaakt heb vandaag " Ik drukte haar onbewust wat dichter tegen me aan. Ik kon er niet tegen dat ze zich zo slecht voelde. Mijn wolf begon me meteen te beschuldigen. Dat het mijn idee was om haar deze opdracht te geven. Dat het mijn fout was dat ze zich zo slecht voelde.
Ik kreeg de kans niet om iets te zeggen, want ze legde haar vinger op mijn lippen. " Maar ... Als niemand me wil helpen zal ik het wel alleen doen. Ik zal ze laten zien dat ik hun hulp niet nodig heb om dingen te bereiken " Mijn mondhoeken krulden naar omhoog. Mijn wolf stopte meteen met praten. Blijkbaar had hij ingezien dat er toch ook iets goeds was aan deze situatie. Ze zou er sterker uitkomen. Waar ik blij om was.
" Hoe ver zit je al met je plannen? " vroeg ik haar. Ze haalde haar vinger van mijn lippen en kroop onder mijn arm door. " Dat zal je wel zien zodra ze af zijn " zei ze mysterieus. " Mag ik echt niets weten? Ik kan je tips geven " probeerde ik wat wanhopig. Mijn hart kon het niet aan dat ze een geheim had voor me. Ook al was het zo iets stoms als een Luna opdracht. Een geheim was een geheim.
" Het blijft een nee Logan. Je mag het me nog honderd keer vragen " Ze schudde grinnikend haar hoofd, duidelijk geamuseerd, voor ze de woonkamer uitliep. " Als je het niet erg vindt ga ik nu wat verder werken. Zou jij ook moeten doen. De laatste tijd heb je dat veel te weinig gedaan " riep ze naar me. Ik hoorde een paar seconden later een deur dichtslaan boven en ik bleef perplex achter.
A/N: Een klein hoofdstuk, maar het toont wel al hoe Axelle begint te veranderen. Ze laat haar verlegen kant al wat meer achter zich en is vastberaden om deze opdracht tot een goed einde te brengen :)
Vote/Comment/Follow