I was looking at her sleeping figure as the doctor checked her condition. Her long black hair lost its shine and now sprawled all over the pillow. Ang mga natural niyang mapulang labi ay ngayong maputla at ang makinis niyang balat ay napapalibutan ng mga gasgas. Her eyes closed, preventing me to see those big m, brown eyes.
I couldn't help but to feel pity and guilt.
I caused this. Ako ang may kasalanan kung bakit naaksidente siya. Kung hindi lang sana ako umalis ng basta basta. Dapat kinausap ko siya ng maayos.
"How is she?" I said, not taking my eyes off her.
"She's fine. No need to worry, Mr. Dela Vega. Just minor injuries and a bit of concussion."
"Then why isn't she awake?"
"Dahil sa gamot na binigay namin. You told me that she's currently suffering from amnesia..." I nodded. "Her brain is still trying to recover and I need to still do further exams for that pero hindi namin magagawa 'yon hangga't tulog siya. Maaaring may nagbago at bumalik lahat ng nakalimutan niya dahil sa trauma pero pwede ring wala. Nevertheless, I can assure you that everything else on her is in right condition. She should be waking up around noon."
Noon? Shït! Hindi ako pwedeng magtagal ng gano'n katagal. I should be driving to Cebu instead.
I waited for the doctor to leave before I called Naomi. Hindi ako pwedeng magbantay sa kanya. Kinapa ko ang bulsa ko. Dämn it! Where's my phone. 'Wag mong sabihing ngayon ko pa na misplace 'yon.
I silently cursed when I remembered putting it down in the taxi.
Sa sobrang pagmamadali para madala sa ospital si Eloise ay nilapag ko ito sa sahig bago siya buhatin.
Fvking hëll! How am I suppose to call someone?
Nang makita ko ang phone niya sa istante ay yun ang ginamit ko. I entered the passcode and dialed Naomi's number.
Hindi pa rin pala niya binabago ang passcode niya. T'was my birthday.
"I'm sorry, Seven. Alam mo naman na patapos na ang school year. I have a lot of works to be done. I'm sorry but I can't leave right now."
"She's your sister for God's sake, Naomi. She got into an accident and in the hospital...unconscious. Hindi ka ba nag-aalala!?"
"I am. Pero alam kong andyan ka para bantayan siya. She'll be okay."
"This is too much. I can't take care of her anymore."
"Please, Seven. Ikaw lang ang makakatulong sa kapatid ko. Take care of her, please."
Gusto kong magwala nang babaan niya ko ng telepono. I'm frustrated. I'm trapped here at wala akong magawa para iwanan siya.
It was Sunday. Maro and I was supposed to be back to Manila pero andito parin ako. Napag-alam kong hindi rin pala siya umuwi mula kay Stephen.
Hinilamos ko ang palad sa mukha. Labag man sa loob ko ay tinawagan ko si Oliver using viber. I told him to go to Cebu and check on Maro. Tignan kung anong problema at solusyonan.
I personally wanted to do that but I was stuck. Not to mention that I couldn't call Maro dahil hindi ko kabisado ang number niya.
With every minute passed, I'm getting more worried. Kanina pa ko nakatitig sa bagong phone ko. Wala pang tawag o text si Oliver tungkol kay Maro at gabi na. Siguro nasa byahe pa siya.
I'm tired, uneasy and drowsy.
I hate this. I hate being stuck like this. I hate being controlled by the situation. Damn it! I need to do something.
My life will be ruined if I lost Maro because of this. I need Maro the most in my life. She's my world.
"Babe..." I looked up to see Eloise's teary eyed. "I'm sorry."
"Just get some rest."
"I know what I did was stupid..."
"Let's not talk about it. It's all in the past now." Mas lalong lumungkot ang itsura niya. I saw hurt in her eyes that I didn't want to acknowledge. "Do you want something to eat?"
Umiling siya. "Water."
"Okay. Sandali lang."
The doctor was right when she said that she's be waking up at noon that day. Ang kaso, sa sobrang pagod niya ay hindi pa siya nasalansa sa mga test. She was the one who refused and convinced us that she's alright. Though, hindi pa bumabalik ang mga memorya niya.
But she needed those test kaya pinaschedule ko siya kinabukasan.
"Nakarating na 'ko pero di ko pa nakikita si Maro. She's still in the hospital."
Madaling araw na nang makatanggap ako ng text kay Oliver. Agad ko siyang tinawagan. My stomach dropped and my heart went wild with her images lying in a hospital bed.
He told me what happened. Turns out that Maro's father was the one admitted not her. Gano'n nalang ang ginhawang naramdaman ko nang marinig ko 'yon.
"Transfer her dad to a private room and keep an eye on her. Bantayan mo muna siya. Take her back when everything's settled. May tatapusin lang ako dito."
I cut the line and went to the room. Patapos na ang doktor sa daily check up sa kanya.
"Kamusta, doc?" Pareho silang napatingin sa'kin.
"She's almost fully recovered. Pwede na siyang i discharge ngayong araw din. Sige, mauna na ko at kailangan ko pang mag-rounds."
Mabuti naman at makakalabas na siya. Pwede na rin akong bumalik.
"Babalik na ba tayo ng Manila?"
I nodded. "I'll just sign the release form."
"Can we continue our trip, babe? Sige na. Gusto ko talagang mag whale watching. Malay mo bigla akong may maalala."
"We can't."
"But we haven't had any fun here."
"I need to go back. I still have work to finish. You can stay here and have fun but I need to leave."
"Is it really about work? Yan ba talaga ang bagay na hindi mo maiwan iwan?" Kunot noong tanong niya.
"Do not start this topic, Eloise."
"What topic? Her?" Tumaas ang kilay niya. "Alam mo, hindi pa natin napag-uusapan ang tungkol sa kanya..."
"And we will never." She shivered, feeling much coldness on my voice. "I'll sign the forms."
I left her and did what the hell it needs to do to get put of here fast.
.
.
.
.
.
.
.
N/A : Sa mga unang nakabasa nung previous chapter, 'wag kayong maguluhan kung may nagbago sa POV ni Maro. Naipost ko kasi ung first draft. Iba po ang dumating.
.
.
.
.
.
Maro
"Anong ginagawa mo dito?"
"Come with me. We need to talk."
"Demi tulungan mo nga kami dito. Nasan na naman si Anton?" Napalingon ako kay mama. Nakatingin siya sa bagong bisita tapos sa'kin. Para bang tinatanong ng mga tingin niya kung sino 'to.
"Nasa labas po, ma."
"Tawagin mo nga."
"Ma, tay..." Lumapit ako sa kanila. "Kaibigan ko po. Si Nine."
"Magandang araw po." Binati nilang pabalik si Nine bago sila umakyat. Tinulungan sila ni Jonas habang si Demi naman ay lumabas.
Inalok ko siya ng makakain pero tumanggi siya. Nagtataka pa rin ako kung bakit siya nandito.
Biruin mo, isang magandang babaeng ang nakaupo habang mukang lalaki sa sofa namin. Hindi pa rin siya nagbago.
Hindi ko nga rin alam kung pa'no niya nalaman kung sa'n ako nakatira. Ang sabi niya lang ay may kailangan kaming puntahan.
Nang bumalik si mama ay inalok din siya nitong kumain. Titig na titig pa siya sa mga mata ni Nine kasi wala itong eye patch.
"Ay hindi na po. Thanks for the offer but we need to go. Okay lang po ba kung isama ko po muna si Maro. May pupuntahan lang po kami." Magalang na pagpapaalam niya kay mama.
"Sa'n ba 'yan?"
"Sa Manila po. Okay lang po ba?"
Sa Manila? Bakit? May kinalaman ba 'to kay Seven? Baka naman inutusan din siya ni Seven?
"Okay lang ba sa'yo, anak?"
"Kaya niyo na po ba dito?"
"Oo naman. Maayos na naman ang tatay mo at andito na din ang mga kapatid mo."
Nang nasa sasakyan kami ay bumalik ang Nine na kilala ko. Kung kanina lagi siyang nakangiti 'pag kaharap si mama, ngayon naman ay malamig ang mga tingin niya.
Para talaga siyang si Seven.
Nakaramdam ako ng sakit sa dibdib nang maisip si Seven. Hindi kasi siya nag text o tumawag man lang. Naiinis ako. Dapat pala tinanong ko pa ulit si Oliver bago ito umalis.
"Sa'n tayo pupunta?"
"Didn't I tell you to take care of my brother?" Malamig niyang sabi.
"Ha?"
"Why didn't you let him be with her?"
"Si Eloise ba?"
"Fvck, yeah!" Nagulat ako sa diin ng mura niya. Nininerbyos din ako dahil sa bilis niyang magpatakbo. Naalala ko, sabi ni Seven ay professional racer daw ito.
"Tumutulong lang si Seven sa kanya at isa pa, malaki na si siya para isipin kung anong gusto niyang gawin. Hindi ko naman hawak ang pag-iisip niya."
"You know that's büllshit, right?" Walang emosyon siyang tumawa. "We both know that a big part of his decision was your doing."
Napayuko ako at natahimik habang mahigpit na kinapitan ang seat belt. Tama naman siya eh. Kung hindi ko kinumbinse si Seven hindi siya pupunta.
"Alam ko 'yon pero bakit ka apektado?" Tumaas ang kilay niya at sumulyap sa'kin bago sa kalsada. "Kagustuhan ni Seven na tumulong. Bakit hindi mo siya hayaan?"
"Alam mo, I'm not sure if you're just nice or plain stupid... Kung hindi ko pa nakausap ung lokong Oliver na 'yon hindi ko pa malalaman."
Huli niyang sabi bago tuluyang tumahimik. "Sa'n tayo pupunta?"
"We're visiting someone."
"Sino?"
"You'll see..."
Sa tapat ng two story house kami bumaba. Medyo malaki ito. Ang una kong napansin ay ang garden na tanaw na tanaw mula dito sa labas sa bandang gilid ng bahay.
Naputol ang pag oobserba ko nang mahagip ng mata kong naglakad si Nine papalapit sa pinto.
Kanino kayang bahay 'to?
Ang ganda talaga ng bahay. Parang isang masayang pamilya ang nakatira. Lahat ng kulay ang lamig sa mata. Napaka refreshing.
Ilang beses nag doorbell si Nine. Gusto ko siyang awatin dahil parang pinanggigigilan niya ito. Parang galit na ewan. Ano kayang problema niya? Bakit ganito siya umasta?
Bumukas ang pinto. Gano'n na lamang ang pagtataka at gulat ko habang tinitignan ang taong nasa loob. Marahil hindi niya ko makita dahil nasa malayo ako.
"Hello, dear brother?"
"Nine? What are you doing here? I thought you're in California?"
"Where's she?"
"Who are you talking about?"
"Oh c'mon, Seven. That bïtch you're living with?"
"And who the hêll are you talking about? You can't just go in hear and accuse me of something."
"I know. That's why I brought her with me."
Kapwa malamig ang boses at nakakunot ang noo. Ganyan silang dalawang magkapatid.
Lumingon sa'kin si Nine at sumenyas na lumapit. Kanina ko pa gustong gawin 'yon kaso ayaw kong sumingit sa pagtatalo nila.
Halata ang pagkagulat sa mukha ni Seven. Ako naman ay nagtataka kung bakit siya nandito. Ang akala ko nasa Subic siya kasama si Eloise. Kanino bang bahay 'to?
"Princess..."
Nang makarekober siya sa gulat ay lumapit siya sa'kin dala ang malawak na ngiti. Akmang yayakap siya ng makarinig kami ng mga sigawam mula sa loob. Nagmadali siyang pumasok kasunod ako.
Naabutan namin si Nine na hawak ang buhok ni Eloise. Ang huli naman ay pilit na kumakawala. Agad na sumaklolo si Seven kaya nagkahiwalay sila.
"So you're still trying to control my brother, huh?"
"Bïtch! Bakit? Sino ka ba, huh!?"
"Let me fvcking remind you of who I am, whöre. I'm gonna break your wrinkled ugly face to cure that shït you call amnesia, you old fag."
Nang sumugod si Nine ay pumagitna ulit si Seven. Pilit na nag-aabutan ang dalawa. Hindi ko alam ang gagawin pero sa huli ay kusang gumalaw ang katawan ko para pigilan si Nine.
Pero ayaw talaga nilang paawat. Puro daing at sigaw nila ang naririnig sa buong bahay.
Nakalmot ni Eloise ang mukha ni Nine. Mas lalo tuloy naging mas agresibo ang isa para makaganti.
"I said fvcking stop it!"
Ang sigaw ni Seven ang nagpahinto sa kanila. Nagiigting ang mga panga niya at nagpipigil ng galit. Hawak ko ang braso ni Nine na marahas niyang binawi at malamig na tinignan si Eloise na mahigpit ang kapit sa braso sa katabi bago kay Seven.
"And you're defending her again. Just like before."
"You know I'm not. You go here, cause a scene. How else should I react?"
"Then pray to tell on what should I do about this, huh? My brother, who said to forget and learn from the past, here with this cougar trying to bring back what's lost. And I'm not talking about her fvcking amnesia. I think you didn't learn at all. Did you?"
"And you're still overstepping the line. This is not your fvcking business. Back off, Nine. Go focus on your own shïts."
Nakita ko sa mga mata at pananahimik ni Nine na nasaktan siya sa sinabi ng kapatid. Nakita rin yun ni Seven kaya sinubukan niya itong lapitan pero umatras lang siya.