Sophie pov.
Jaces lippen zijn warm en zacht en al snel bekom ik van de schok en sluit mijn ogen. Ik leg mijn armen om zijn nek en mijn vingers raken verstrikt in zijn zachte haren. Jaces handen bevinden zich op naast mijn hoofd en zijn ellebogen rusten lichtjes op mijn schouders. In de verte hoor ik een deur met een klap openslaan maar ik negeer het. Tot ik iemand een harde schreeuw hoor slaken. 'WHAT THE FACK, JACE?!' roept Joë hard en geschrokken schiet hij overeind. Een erg boze Joë staat in de deuropening en hij lijkt Jace met zijn ogen te vermoorden. 'Toen je zei dat je wou "praten", dacht ik niet dat je zei 'zoenen'! Of ben ik nou gek en betekend dat het wel?' zegt Joë pissig. Ik voel het bloed naar mijn wangen stromen en ook Jaces wangen lijken roder te worden. Langzaam staat Jace op en schuifelt naar de deur. 'Ja, ga maar weg! Zomaar een meisje zoenen dat je niet kent!' Direct kijkt Jace woest op. 'ZE IS NIET ZOMAAR EEN MEISJE!' schreeuwt hij kwaad. 'En wat is ze dan?' zegt Joë uitdagend. 'Ik... Ik weet het niet maar... we hebben een soort... band.' mompelt Jace nu weer zacht. 'Een soort band? Een sóórt band?! Je kent haar niet eens, Jace! Hoe kunnen jullie dan in vredesnaam een band hebben?!' zegt Joë duidelijk nog bozer. 'WEET IK VEEL! HET IS ZO EN DAAR KAN IK NOCH SOPHIE IETS AAN DOEN!' Boos kijken de jongens elkaar aan en ze doen me erg veel denken aan twee kleuters die ruzie hebben om een grote knikker. 'Laat ook maar, alsof jij dat ooit gaat begrijpen.' mompelt Jace uiteindelijk. 'En waarom zou ik dat niet kunnen begrijpen, Jace?' Snauwt Jace boos. 'Omdat ik een Rogue ben? Als je het niet vergeten bent, jij bent er ook één! Of is het omdat ik mijn mate nog niet heb gevonden? Jij ook niet en waag het niet om te zeggen dat Sophie je mate is want dat weet je nog niet tot ze zestien is!' barst Joë uit en geschrokken kijk ik hem aan. Op zijn gezicht staat een uitdrukking van woede, pijn en verdriet. 'Joë, rustig aan, oké? Het was maar een kus.' probeer ik Joë te kalmeren. 'Nee, Sophie! Het was niet "zomaar" een kus! Rogues hebben nooit dat soort gevoelens tot ze hun mate hebben gevonden! NOOIT! En dát is waarom ik zo pissig ben! Hij probeert je gewoon in zijn web te verstrikken zodat je van hem houdt en je mate niet wilt!' Een paar tellen kijk ik hem emotieloos aan en dan barst ik in lachen uit. Ik zie nog net dat de jongens me verbijsterd aankijken waardoor ik nog harder moet lachen. 'Die... is goed.' zeg ik uiteindelijk grijnzend. 'Alsof hij het ooit in twee dagen voor elkaar krijgt om me van hem te laten houden! En bovendien, ik wéét al wie mijn mate is en Jace is dat niet.' Verbijsterd kijken ze me nu aan. 'Wat?' 'Hoe dan?!' roepen ze allebei tegelijkertijd hard. 'Simpel, toen ik in coma was, leefde ik in een soort droomwereldje waarin ik jullie alle twee al tegen ben gekomen! En daardoor weet ik ook van alle bovennatuurlijke soorten af. Geestenwandelaars, weerwolven, vampiers, draken, fribtins-' 'Wat zijn fribtins?' 'Oh. Kennen jullie die nog niet? Raar.... Oh, nee. Dat is helemaal niet raar! Ze zijn liever dier dan mens en dan het liefst vogels volgens mij.... Maar dat weet ik niet.' 'Dus... Dankzij een droom weet je dat wij, weerwolven, bestaan en ook de andere bovennatuurlijke soorten?' 'Jup.' 'Bizar....' mompelt Joë. 'TE GEK!' roept Jace grijnzend en een paar tellen kijken Joë en ik hem aan alsof hij gek is geworden. 'Wat? Mag ik dat niet cool vinden ofzo? Ik bedoel, het is toch super vet dat je eigenlijk alles al weet zonder dat je die persoon hebt ontmoet? Je weet nu al wie je mate is zonder dat je hem hebt ontmoet!' 'Ik heb die klootzak al ontmoet.' antwoord ik droogjes. 'Oh... Wacht, noemde je hem nou net 'klootzak'?' 'Ja.' 'Waarom?' 'Omdat hij dat is.' 'En waarom is hij dat?' 'Omdat hij me meerdere probeerde te ontvoeren, hij me meerdere keren gek heeft genoemd en dan niet het "leuke" gek. En omdat hij denkt dat ik "gek" ben, gelooft hij niet dat hij mijn mate is. Dáárom is hij een klootzak.' 'Oh.' 'Ja...' 'Ik snap je punt. Maar wat ga je dan doen wanneer hij ontdekt dat je wél zijn mate bent dan?' 'Het hem heel lastig maken.' 'Mogen wij helpen?' vragen de jongens grijnzend. Ik grijns en knik. 'Tuurlijk! Waarom niet? Maar ik moet eerst terug naar mijn vader. Hij zal wel helemaal gek worden van ongerustheid.' 'Dan gaan we naar je vader.' zegt Jace terwijl hij me het bed uit helpt. 'Kom, dan kun je op m'n rug.' 'En waarom kan ze niet op mijn rug?' 'Omdat we een band met elkaar hebben.' zegt Jace grijnzend. Joë rolt met zijn ogen. 'Hou toch op met je 'we hebben een band' onzin. Ik wil het eerst zien en dan pas geloven.' 'En hoe wil je onze band dan zien?' 'Eh.... Daar bedenk ik nog iets op.' Lachend lopen we de kamer uit, naar beneden. Ik ga eindelijk naar huis.
Maaike pov.
Met langzame stappen loop ik weg van de verse graven waar mijn ouders en zus gedenkt worden maar hun lichamen niet onder liggen want die liggen nog bij Maurits. Vermoeid loop ik naar mijn huis, wat nog een wandeling is van een halfuur op dit tempo maar ik heb de puf niet om sneller te gaan. Ik wil vanavond gewoon in bed liggen en rouwen om mijn familie. Ik had onze Roedel al snel opgespoord en de Alpha had gezegd dat we direct mijn familie zouden begraven en eren en dat hebben we gedaan. Ik moet morgen nog naar de stad voor Sophies verjaardag. Als ze dan alweer terug is, natuurlijk... Zou ze inmiddels alweer wakker zijn? Of zit ze nog steeds in haar First? Zou ze me missen? Komt ze wel hiernaartoe? Ik heb ook niks gehoord van haar vader en ik vraag me nu echt af waarom hij de politie nog niet heeft gebeld, ik bedoel, zijn dochter is nu al meer dan een week vermist en ik heb nog niks gehoord. En van school ook niet.... School.... School! Shit! Oh, crap... Hoe ga ik dit nou weer oplossen? Sophie is al die dagen afwezig, ik ben afwezig, we zitten echt diep in de puree.... Wacht... Is de directeur van onze school geen weerwolf? Ja, die is een weerwolf! Oh, thank god. Dat verhelpt al een heleboel problemen! Dan mag hij het straks lekker aan de leraren gaan uitleggen waarom we niet op school waren. Als we al niet uitgeschreven zijn natuurlijk want dat kan ook nog. Oh, mijn ouders zouden het me nooit vergeven als ik van school gestuurd zou zijn.... En op school blijven is wel het minste wat ik voor hun kan doen. Maar vanavond niet.... Vanavond ga ik om ze rouwen en daarna ga ik ze eren, net zoals Daphne heeft gezegd dat ik moet doen want ze heeft gelijk. Mijn ouders en zus zouden nooit gewild hebben dat ik zo met hun dood om zou gaan. Ja, ze snappen dat ik rouw maar ze zouden niet willen dat ik mijn hele leven in de steek laat door hun dood. "Jij snapt het!" zegt Daphne in mijn hoofd trots. En met een kleine glimlach loop ik door naar huis terwijl alle woede mijn lichaam nu echt verlaat en er een kalmerende rust achterblijft.
Zodra ik één stap ons huis in zet, verdwijnt al mijn kalmte en neemt de pijn en het verdriet de overhand. Huilend zak ik door mijn knieën al val ik op de grond, waar ik me op krul tot een bolletje. Hete tranen stromen over mijn wangen en ik haal met heel veel moeite adem. Plots glijden er twee warme armen om me heen die me op iemands schoot trekken en rustig mijn haar strijkt. 'Rustig maar Maaike... Het gaat allemaal goed komen, oké?' fluistert Quinten zachtjes terwijl ik zijn shirt vastgrijp in mijn vuisten. 'Ze zijn er niet meer... Ze komen niet meer terug...' jammer ik zachtjes terwijl ik mijn hoofd tegen hem aandruk. 'Rustig maar, Maaike. Het gaat allemaal goed komen... Je komt er wel over heen...' Direct schiet ik overeind en kijk Quinten woest aan. 'HEB JE DAN HELEMAAL GEEN GEVOELENS, QUINTEN? WEET JE DAN HELEMAAL NIET HOE HET VOELT OM MENSEN DIE ER ALTIJD VOOR JE WAREN KWIJT TE RAKEN?! WEET JE DAN ECHT HELEMAAL NIKS OVER VERDRIET EN DOOD?! MIJN HELE FAMILIE IS DOOD EN JIJ ZEGT DAT IK 'ER WEL OVER HEEN KOM'?! MIJN OUDERS EN ZUS HEB IK VOOR MIJN OGEN VERMOORD ZIEN WORDEN, GEMARTELD EN DAAR ZOU IK ZO OVER HEEN MOETEN KOMEN?! WAT BEN JIJ EEN ONGEVOELIG ZEG!' Woest kijkt Quinten me nu aan en ik heb hem volgens mij nog nooit zo boos gezien. 'HOU JE BEK, MAAIKE! HOU JE FACKING BEK! IK WEET MEER VAN DOOD EN VERDRIET DAN JIJ, VERDOMME! IK HEB MIJN MÁTE VOOR MIJN OGEN DOOD ZIEN GAAN WAARDOOR IK BIJNA MEZELF HEB VERMOORD MAAR IK STA HIER NU TOCH NOG EN DAT IS GROTENDEELS AAN SOPHIE TE DANKEN EN NIET AAN NOU DUS HOU JE FUCKING BEK DICHT OVER DAT IK GEEN GEVOELENS HEB! OVER DAT IK NIET WEET HOE HET VOELT OM IEMAND TE VERLIEZEN DIE ER ALTIJD VOOR ME WAS, IEMAND MET WIE IK VERDOMME DE REST VAN MIJN LEVEN DOOR ZOU HOREN TE BRENGEN! IK HIELD VAN HAAR, VERDOMME! IK HOU NU NOG STEEDS VAN HAAR EN IK ZAL ALTIJD VAN HAAR HOUDEN! TOEN IK ACHT WAS HEB IK MIJN HELE FAMILIE VOOR MIJN OGEN UITGEMOORD ZIEN WORDEN! MIJN HELE ROEDEL! IK WEET ER VEEL MEER VAN DAN JIJ! JIJ HAD EEN PERFECT LEVENTJE EN NU HEB JE ÉÉN TEGENSLAG EN SCHREEUW JE DIRECT DAT IK GEEN GEVOELENS HEB! JE BENT EEN BITCH, MAAIKE EN HET ZOU ME NIKS VERBAZEN ALS SOPHIE DAT OOK OOIT EEN KEER GAAT IN ZIEN EN JE LAAT VALLEN! WANT IK LAAT JE NU VALLEN, MAAIKE! IK WIL JE NOOIT MEER ZIEN, HOOR JE ME? NOOIT MEER!' schreeuwt hij hard en ik krimp in elkaar. Woest staat Quinten op en loopt bijna over me heen als hij naar de uitgang loopt. Schuld bekruipt me en ik probeer snel overeind te krabbelen maar ik kom te snel overeind en een vlaag duizeligheid krijgt me in zijn macht, waardoor ik tegen de muur aanbots. Ik negeer het en ren struikelend achter Quinten aan. 'HET SPIJT ME, QUINTEN! IK HAD DAT NOOIT MOGEN ZEGGEN!' roep ik terwijl de tranen weer over mijn wangen rollen. Ik kan hem niet kwijt raken. Ik kan mijn oudste, beste vriend niet kwijt raken. Niet nu, niet ooit, nooit. 'HAD DAT MAAR BEDACHT VOOR JE DAT ZEI!' schreeuwt hij woest terug maar ik hoor zijn stem kraken en weet dat hij ook huilt. Langzaam maar zeker haal ik hem in en ik grijp zijn arm vast en draai hem naar me om. Zijn ogen fonkelen woedend maar tranen rollen over zijn wangen en het schuldgevoel word alleen maar groter. 'Het spijt me, Quin...' zeg ik terwijl ik met mijn duimen zijn tranen wegveeg. Quinten went zijn hoofd van me af en bevrijd zichzelf van mijn handen. 'Niet doen.... Alsjeblieft, Maaike... Niet doen...' Verslagen laat ik mijn handen langs mijn zij hangen. 'Het spijt me echt, Quinten. Ik had dat nooit mogen zeggen. En ik kan je nu niet kwijtraken en ik wil niet dat onze vriendschap kapot gaat. Je bent mijn oudste en beste vriend.' 'Dat zeg je alleen maar omdat je anders met een enorm schuldgevoel leeft...' mompelt hij terwijl hij zich alweer omdraait. 'Nee, Quinten. Ik zeg dit omdat ik je niet kwijt wil en kan raken. We hadden zoveel plannen met z'n drieën...' zeg ik terwijl ik hem weer neer mij omdraai. Quinten lacht schamper. 'En nu plots Sophie erbij betrekken, hm? Ik had beter van je verwacht om eerlijk te zijn. Ik heb tijd nodig, tenslotte is Ayla gisteren overleden.' Natuurlijk... Ayla is vorig jaar op de dag van gisteren overleden... Daarom werd Quinten zo boos en is hij zo gevoelig... 'Het spijt me, Quin...' mompel ik voor ik hem een knuffel geef. Hij laat het toe en ik voel de angst om hem ook kwijt te raken langzaam wegtrekken en de tranen beginnen weer te stromen. Niet veel later voel ik zijn hoofd in mijn nek en even schrik ik wanneer ik iets nats in mijn nek voel maar weet algauw dat het zijn tranen zijn. Zijn lichaam begint te schokken en hij haalt uiterst onregelmatig adem maar ik kan er niks aandoen en het doet me pijn dat hij zo verdrietig is. En dat het deels mijn schuld is. Samen huilend zakken we op de grond en houden elkaar gewoon de hele tijd vast alsof we elkaars laatste steun zijn voor we in een oceaan worden gegooid en verdrinken.
Sophie pov.
Zodra we aan het eind van het bos komen, trekken de jongens zich terug met hun kleding zodat we verder naar mijn huis kunnen lopen/rennen. 'JOË, SCHIET OP!' 'JA, JA! IK KAN ER NIKS AAN DOEN DAT IK IRRITANTE SOKKEN HEB!' 'JAWEL!' 'NIET!' 'JAWEL! ALS JIJ GEEN IRRITANTE SOKKEN HAD AANGETROKKEN, HADDEN WE DEZE SITUATIE KUNNEN VERMIJDEN!' 'MAAR IK WIST NIET DAT HET IRRITANTE SOKKEN WAREN!' 'DAN NOG!' 'ALLEEN NOG MIJN LINKERSCHOEN EN... KLAAR!' roept Joë voor hij van achter de boom vandaan komt en naar ons toe komt gewandeld. 'Hè, hè. Kom op. Spring maar op mijn rug.' 'Weet je het zeker?' vraag ik twijfelend aan Jace, die met zijn ogen rolt. 'Ja, anders zou ik het ook niet vragen.' 'Oké dan...' mompel ik voor ik op zijn rug spring en me stevig aan hem vasthoud. 'Oké, rennen maar!' En tegelijk beginnen ze te rennen. Binnen no time staan we voor mijn huis waarvan de voordeur verdacht op een kiertje staat. Wantrouwend stap ik af en loop naar de voordeur. De geur van bloed dringt mijn neusgaten binnen en direct sprint ik naar binnen terwijl Jace vloekend achter me aanrent. 'SOPHIE! STOP NOU! DAT IS GEVAARLIJK!' roept Joë hard maar ik negeer ze allebei. Ik kom slippend tot stilstand in de woonkamer en zie overal bloed maar mijn vader is nergens te bekennen. 'Jace, kun je mijn vader ruiken?' vraag ik aan hem terwijl ik mijn ogen niet van het bloed af kan wenden. 'Ik ruik één mannelijk mens hier en de geur lijkt een beetje op die van jou dus ik neem aan dat die van je vader is maar de geur is al dagen oud en het bloed is niet van hem.' Er valt een zware last van mijn schouders af en opgelucht kijk ik rond. Mijn vader is niet de eigenaar van deze hoeveelheid bloed... Plots vliegt er iemand door het raam en geschrokken trekt Jace zich achter me. Voorzichtig gluur ik om hem heen en zie erg bekend rood haar. Jace en Joë beginnen te grommen zodra ze doorhebben dat hij een vampier is maar ik ren naar voren en ontglip maar net Jaces handen die me terug willen trekken. 'MICHAEL!' roep ik zowel blij als geschrokken uit. 'Hé... Soof....' kreunt hij terwijl hij om zich heenkijkt. 'Zoveel bloed...' 'Ja, maar het is niet van mij of van mijn vader maar ik weet niet van wie het dan wel is maar misschien kan jij dat ruiken?' 'Er zit wel menselijk bloed tussen.... En dat bloed is wel van je vader... Maar teveel andere geuren uit het bloed... Weerwolven.... Vampiers.... Zefiros.' 'Wie is Zefiros, Michael?' 'Een vampierprins.' mompelt hij terwijl hij overeind gaat zitten. 'Waar is je vader, Sophie?' vraagt hij terwijl hij om zich heenkijkt. 'Weet ik niet.' Direct begint hij te vloeken. 'Michael? Wat is er met mijn vader gebeurt?' 'Niks, niks...' 'Michael? Wát is er met mijn vader gebeurd?' vraag ik nogmaals doordringend terwijl de tranen zich ophopen in mijn ogen. 'Niks om je zorgen over te maken, Sophie.' 'Wat is er met mijn vader gebeurt, Michael?' gil ik terwijl de tranen door de dammen breken en vrijelijk over mijn wangen stromen. Wanhopig kijk ik Michael aan maar hij kijkt me alleen maar schuldbewust aan voor hij plots zo snel wegrent dat ik hem niet kan volgen. 'WAT IS ER MET MIJN VADER GEBEURD?!' schreeuw ik hem achterna voor ik in tranen uitbarst en mezelf oprol tot een schokkend balletje.
Hey bovennatuurlijke wezens!
Weer een nieuw, snel geüpload, in dit geval dramatisch stukje! Zoals ik al zei, een voordeeltje van ziek zijn ;) Fijn weekend allemaal!
Keep dreaming!
Me.