***
Yes! Yes! Yes!
We're number 1 in Teen Fiction!
Thank you guys! You made me happy!
Love yah! (Wink)
This one's for all of you!
EUNICE GRACE TAN
"Pero bakit dad?!" Napatayo ako at tumaas ang boses dahil sa sinabi ni daddy.
"You don't need to leave just to be okay. Kahit kailan hindi solusyon ang pag-takas sa problema." Nanatili lang siya na nakaupo sa swivel chair niya habang tinitignan ako.
I don't get it!
"I'm not running away from the problem dad! Gusto ko lang lumayo," I paused. I don't know how to say this to him. Huminga ako nang malalim, "Gusto kong lumayo sakanila." Dugtong ko.
Seryoso ako dito. Hindi ako tumatakas sa problema dahil wala naman talagang problema in the first place. I want to transfer because I want to start all over again. And I can't do that if I'm going to see him everyday! To think na may possibility na maging magka-klase ulit kami this coming semester.
"Enlighten me Eunice. Bakit gusto mong lumayo sakanila? Sakanila ba talaga o sakanya lang?" And that hit me at the right point.
Oo, siya lang ang gusto kong iwasan. Siya lang ang gusto kong layuan dahil siya naman ang dahilan kung bakit ako nasasaktan. And I know, I'm hurting him too. I can feel it!
Gusto kong magsalita kaso hindi ko alam kung saan ako magsisimula. Feeling ko umurong yung dila ko at nakalimutan ko na kung paano magsalita.
Why is it so hard for me to explain whenever it's about him?
Napabuntong hininga nalang ako. Explaining will not guarantee that dad will still let me transfer. Umpisa palang naman alam ko na na malabo silang pumayag ni mommy eh, lalo na siya. But at least I've tried, I guess?
"Anak, I know you're still hurting. But you should trust the process. Masakit 'yan ngayon, especially that you're seeing each other from time to time. Believe me, ngayon lang 'yan." Dad stood up from his chair and went beside me.
He started caressing my hair, and suddenly I felt my tears started to cloud up. Alam ko, anytime maiiyak na ako.
"It hurts, but it won't last that way. Soon, you will wake up and then it will be gone already. Mapapansin mo nalang na wala yung sakit, kahit pa titigan mo siya." That was the cue for my tears.
Niyakap ko si daddy at umiyak. Ilang linggo na ang nakalipas, buwan na nga ata eh pero sobrang nasasaktan pa rin ako. May mga gabi na napapanaginipan ko yung paglayo sa akin ni Andrew, pati rin yung video niya at ni Jasmine. Tapos magigising nalang ako na basa na yung pisngi ko.
And then I'll just cry overnight, until I fell asleep.
I just wanted to love and to be love too! I never wanted to be hurt this bad. Sobrang sakit lang kasi! Hindi ko naman hiniling ang masaktan nang ganito!
Hindi ko alam kung gaano ako katagal na nakayakap kay daddy at nakasubsob sa tyan niya. Pero nung naramdaman ko na okay okay na ako, kumalas na ako sakanya.
He lifted up my chin and he smiled at me.
"Eunice, masasaktan at masasaktan tayo. Part na yan ng buhay ng tao. What we need to do is to make sure that we'll get better, and learn our lessons." Pinahid niya ang luha sa pisngi ko gamit ang hinlalaki niya.
I nodded at him.
"Tignan mo, basa na yung damit ko. Eew!"
"Dy naman eh! Luha lang 'yan. Walang sipon!" Pinalo ko siya pero nakaiwas agad siya.
Diring-diri siya habang tinitignan yung long sleeve niya na basa ng luha ko. Kainis! Wala namang sipon 'yun eh!
He went back in his swivel chair and sat there. Nandito kasi kami sa office niya at si mommy naman ay nasa garden. Akala ko dalawa sila na kakausap sa akin pero nagulat ako nung kumatok si daddy sa kwarto ko at pinapapunta ako sa office niya.
Then ayun, siya lang ang kumausap sa akin. But somehow, gumaan ang pakiramdam ko. I felt lighter now that I was able to cry. And because of dad's words too!
"Puntahan mo na yung mommy mo sa garden. Tell her to get dress." Utos niya sa akin at kumunot ang noo ko.
"May lakad kayo?"
"Tayo." He corrected me. "Let's go somewhere. Shopping? Watch movie? Name it, and we'll do it." Dugtong niya at napatayo naman agad ako at umikot sa wooden table niya para yakapin siya.
"Thanks dy!" I hugged him from behind.
**
"Bagay ba? Ganda ng anak niyo no?" Rumampa ako sa harapan nilang dalawa habang suot-suot ko ang isang peach-colored dress na hanggang sa itaas ng tuhod ko ang haba.
"We'll get that one too." Dad immediately said to the attending sales lady.
"Hala ang dami na dy. Hindi ko naman lahat magagamit yan!" Angal ko.
Actually pang-anim na ata na dress 'tong sukat-sukat ko ngayon. Sila ang pumili tapos isukat ko daw. Pero every time na lalabas ako sa fitting room na suot yung mga damit, sinasabi niya agad na bibilhin daw namin. Eh ang dami ko pa kayang damit sa closet ko!
"Basta bibilhin natin 'yan." Nasa tono ng boses niya na buo na ang desisyon niya kaya naman bumalik nalang ako sa fitting room para magpalit.
After buying clothes from different boutiques, we've decided to eat first. Lunch na rin naman kasi, kaya nakaramdam na kami ng gutom. Not to mention na nakakagutom ang pagsusukat ng mga damit!
Dahil nag-crave ako bigla sa sushi, sa isang Japanese restaurant kami pumunta para kumain. But the world was really small after all, dahil may kakilala kami na kumakain din sa Japanese restaurant na pinasukan namin. Napahinto ako sa paglalakad.
Why here? Why them? Why him?
"You want to eat somewhere else sweety?" Dad asked when he noticed that I'm looking at the table where Andrew and his parents were seated while eating.
They're laughing. Ang saya nila, ang saya niya. Okay na siya?
"Okay lang po ba?" Binalingan ko sila ni mommy. At yung tingin sa akin ni mommy, parang naawa na ewan.
Tumango lang si dad at tinuro ang exit kung saan din kami pumasok. Nauna ako lumabas at napahawak ako sa dibdib ko. I can feel my hard beating strangely, again.
"Ric!" Napapikit ako nung narinig ko na may biglang tumawag kay daddy.
Shit! Please tell me it's not tito Ed. Please!
Gusto kong lumingon pabalik sakanila dahil nasa likod ko sila. Kaso natatakot ako na baka pag tumalikod ako para tignan sila eh makita ko rin si Andrew. Worst is baka magkatinginan pa kami!
I don't want that to happen!
"Ed. Yo-You're here." I heard dad stammered. Mukhang kahit siya ay nagulat sa biglang pagtawag sakanya ng daddy ni Andrew.
Bumagsak ang balikat ko nung makumpirma ko na si tito Ed nga ang tumawag kay daddy. Just great!
Fuck.
"Yes. I'm actually with Ruth and Andrew." This isn't good. Pakiramdam ko yayayain niya sila daddy na dito nalang din kumain at sumabay sakanila. That's not good for me.
"Kayo, kakain din ba kayo dito? Why don't you join us?"
I bit my lips. Tama nga ako ng iniisip, he'll invite us. Pero mukhang hindi pa ako nakikita ni tito Ed. May oras pa ako para umalis dito.
Unti-unti akong humakbang palayo sakanila hanggang sa makalabas na ako tuluyan sa restaurant. Hindi na ako lumingon pa pabalik. I continued walking until I felt like I was far from them already.
That was close!
Napakapit ako sa pader at saka ako huminga nang malalim. Habang palayo kasi ako, pigil-pigil ko yung hininga ko. I was praying that Andrew's dad wouldn't notice my presence. And yes, it was an answered prayer!
Nilabas ko agad yung phone ko para i-text sila mommy. I need to them kung nasaan ako. I feel sorry for the two of them! Iniwan ko sila ng walang paalam. But I know they will understand me.
"Don't bother texting them. I told your parents that I will just accompany you."
I froze when I heard his voice behind me. I know that voice, very well. But please, kahit ngayon lang Lord, sana mali ang iniisip ko. Please don't tell me that it's him, Andrew.
Nagwawala yung puso ko habang dahan-dahan akong tumatalikod para harapin siya.
I secretly crossed my fingers while saying a prayer in my mind, that I just misheard it.
Nakahinga ako nang maluwag at nawala ang kaba ko nung hindi ko makita si Andrew sa likuran ko. Pero maya-maya pa, kumunot ang noo ko dahil sa lalaking nakatayo sa harapan ko ngayon. He's smiling at me.
Until I realized that I know this man.
"Oh my gosh! Eugene?!" My eyes grew bigger and my lips formed a circle out of surprise.
"Yes, the one and only." He smiled and did the sign, the pogi sign. The check sign using his fingers and placed under his chin.
No doubt, he's the Eugene I know.
The man of my childhood dreams. And the man I wanted to marry, when I was a kid.