Edited: 22/02/2016
25. Logan
Oliver, mijn bèta, had ik de opdracht gegeven om iedereen terug in te lichten over de verandering van zaken. Ik vroeg me af of mijn ouders het nieuws, dat ik zelfmoord ging plegen, ondertussen ook al gehoord hadden. Ergens hoopte ik van niet, anders zou ik zeker problemen krijgen. Mijn vader zou me laf vinden. Omdat ik me wou opofferen voor Axelle. Je kon nu eenmaal nooit goed doen voor iedereen. Alleen vond ik het belangrijk dat ik goed deed voor Axelle.
We lagen samen op de zetel. Haar benen een beetje over mijn schoot heen en haar hoofd lag tegen mijn borst. Mijn hand ging over haar rug heen. " ik ... ik moet mijn ouders nog iets laten weten " zei Axelle zacht. Het leek alsof ze het meer tegen zichzelf bedoelde. Toch ging ik erop in. " Ze zullen wel al gehoord hebben wat er gebeurd is "
Axelle tilde haar hoofd wat omhoog. " Misschien hebben ze het niet gehoord " Ze wiebelde een beetje uit mijn greep en ging daarna staan. " En daarbij, ze zullen zich ongerust maken als ik niet thuiskom " Mijn pas geheelde hart brak voor een stukje. Ze ging niet blijven? Hoe, wat, waarom? Had ik iets verkeerd gedaan?
Ze zag waarschijnlijk mijn geschrokken blik en drukte een kus op mijn wang. " Ik kom morgen terug " Ik glimlachte wat gemaakt. Ze kwam terug. Leuk, maar daar was ik nu niets mee. Ik wou haar nu niet missen. Hoe ging ik die uren overleven? Ik had haar net terug! " Beloofd? " vroeg ik haar. Ik klonk als een klein kind. Ja, ik gaf het toe. Ik klonk inderdaad als een klein kind dat zijn zin niet kreeg en het kon me niets schelen. Ze grinnikte zachtjes, voor ze knikte. " Ik beloof het " Ze stapte net de kamer uit toen ik achter haar aan riep. " Wacht! Ik laat iemand met je meegaan tot bij jou thuis! "
Ze antwoordde niet meer op wat ik gezegd had. Oliver zou wel snel bij haar zijn. Anders had hij wel iets uit te leggen. Ik ging naar de keuken toe en pakte daar iets om te eten. Vandaag had ik nog helemaal niets gegeten. Ik had er de fut niet voor. En wie at nu op zijn laatste dag? Zo nuttig was eten dan niet meer.
Ik heb ze afgezet bij haar thuis. Oliver's stem klonk in mijn hoofd. Ik antwoordde erop, voor ik een hap nam van mijn boterham. Mijn gedachten bleven bij Axelle. Zou ze nog een tijdje bij haar ouders blijven wonen? Daar leek het wel op. Ze wou duidelijk niets overhaasten, terwijl ik juist wou dat ze elke minuut van de dag bij me in de buurt was. Jammer genoeg dacht ze daar niet hetzelfde over.
Ik slofte de trap op en kleedde me om, voor ik in bed ging liggen. De laatste tijd had ik weinig geslapen en misschien was het nu wel tijd om dat slaaptekort goed te maken. Alleen bleek al snel dat het niet ging lukken. Ik bleef maar draaien en keren. Het feit dat Axelle niet bij me in de buurt was, was de oorzaak. Ik keek naar de lege plaats naast me en opeens nam mijn lichaam het heft in eigen handen. Ik begon te stappen, tot bij haar huis en mijn hand bleef boven de klink hangen. Wat was ik aan het doen? Haar aan het stalken? Mijn voornemen om haar wat ruimte te geven had ik al snel verbroken. Goed bezig Logan ... Uiteindelijk klopte ik toch aan. Zoals verwacht deed er niemand open. Het was dan ook donker buiten en waarschijnlijk sliep iedereen. Langzaam deed ik de deur open en ging naar binnen.
A/N: Vote/Comment/Follow