10. Axelle
Ergens deden de woorden van de wachter me pijn. Maar hij had ook gelijk. Ik was een zwakke wolf. En ik begreep ook dat ik nooit als Luna zou aanvaard worden, iets dat Logan wel wou. Logan en de wachter cirkelden langzaam om mekaar heen, grommend. Veel andere roedelleden kwamen rond ons staan en keken naar het gevecht. Het was sneller gedaan dan verwacht. Logan's wolf was ook veel groter dan die van de wachter.
Logan had zijn poot op de wolf gezet en keek naar de toeschouwers, voor hij ook naar hen gromde. Er kwam iemand aangerend en gaf hem een deken, waarna hij veranderde. " Ik gooi je uit de roedel " hoorde ik hem sissen tegen de wachter. Daarna kwam hij naar me toe en sloeg zijn armen om me heen.
Het was een raar gevoel. Nog steeds vertrouwde ik Logan niet volledig, maar ik liet hem wel doen wat hij wou doen. Hij was nog steeds met Alfa, mijn leider. En ik zou hem gehoorzamen. " Laten we terug gaan naar huis. " Hij glimlachte naar me alsof er niets gebeurd was, voor hij me bij de hand nam en meetrok terug naar zijn huis.
De bèta en gamma liepen achter ons naar binnen. " er zullen opstanden komen, Logan " De bèta was de eerste die sprak. Logan had zijn armen weer om me heen geslagen, nadat hij kleren had aangedaan en hield me dicht tegen zich aan. Zijn hoofd zat in mijn haar. Wat ik deed? Niets. Ik liet het gebeuren. Mijn armen langs mijn zij.
" Ik weet het, Oliver. Ik weet het. Maar wat wil je dat ik doe? " zei hij in mijn haar. Zijn adem zorgde voor tintelingen. Diep vanbinnen zorgde de mate-bond ervoor dat ik me niet verzette tegen dit gebaar. Maar ik voelde me er nog niet vertrouwd mee. Daarvoor had hij me teveel pijn gedaan door me in de kerkers te stoppen. En ik zou hem dat ook niet zomaar vergeven.
" Is er niet een mogelijkheid dat je misschien ... je weet wel. Iemand anders ... " Logan liet hem niet eens uitspreken. Hij liet me los, liep grommend naar de bèta toe en drukte hem tegen de muur. " Waag het niet om je zin af te maken! Ze is van mij en mij alleen! Ik hoef niemand anders! " Zijn hand lag om de bèta's nek. Zo bleven ze een tijdje staan, tot hij terug naar me toeliep en me weer in zijn armen nam. " van mij, van mij " bleef hij mompelen in mijn haar. Hij probeerde zichzelf duidelijk te kalmeren.
Gelukkig duurde zijn ' van mij ' momentje niet al te lang. Hij was daarna met mij naar boven gegaan, had mijn wonden verzorgd en had me gevraagd of het niet beter was dat ik nog wat ging slapen. Ik voelde me inderdaad nog wat moe. In mijn cel had ik niet zoveel moeten bewegen als vandaag. Ik stemde er dus mee in en viel bijna meteen in slaap.
A/N: Een kleiner hoofdstukje, sorry daarvoor :(
Vote/Comment/Follow