Sabah kalktığımda yatağımın ucunda bir not buldum. Notta "Bugün gelmeyeceğini biliyorduk canım. Bu yüzden seni uyandırmadık. İyi dinlenmeler, seni seviyoruz –İkizlerin" yazıyordu. Saate baktığımda 10'u geçiyordu. Annemleri arayıp evde olup olmadıklarını öğrenmeliydim. Telefonumu alıp "annemmmmmm" yazısının üstüne tıkladım.
-Arya, canım.
-Merhaba anne. Nasılsın?
-İyiyim sen nasılsın meleğim? Nede bu saatte aradın? Okulda olman gerekmiyor muydu? Bir sorun mu var canım?
-Ahh! Hayır anne, ben sadece biraz yorgun hissediyordum ve bu yüzden okula gitmek istemedim.
-Anladım meleğim. Eğer kötüysen ilk uçağa atlayıp yanına gelebilirim.
-Anlaşılan şehir dışındasınız. Ben eğer evdeyseniz eve gelip hafta sonunu birlikte geçiririz diye düşünmüştüm.
-Aaa meleğim işlerimiz uzadı. Çok üzgünüm.
-Sorun değil anne ben burada kalırım.
-Ayşe Hanımı ararım canım sen eve git seninle kalır.
-Hayır anne gerek yok burada kalacağım.
-Meleğim biz üzgünüz.
-Kapatıyorum. Görüşürüz.
-Peki meleğim seni seviyoruz ve kocaman öpüyoruz.
-Bende.
Ve ardından telefonu kapattım. Böyleydi işte. Hep böyle işleri öncelikliydi. Bana vakit ayıramayacak kadar. 7 yaşına kadar her şey normaldi. Sonrasında babam ve annemin işlerinde tanınmalarıyla hayatımız değişti. Bana vakit ayıramadılar.
Tüm gün kitap okudum. Ecem ve Güneş'in geldiğini fark edemeyecek kadar kaptırmıştım kendimi.
-Heyyyy! Kitap kurdu biz geldik.
-Ecem... Hoşgeldiniz.
-Hoşbulduk. Eee hadi hazırlanmadın mı sen birde tüm gün buradaydın.
-Ben burada kalıyorum. Bizimkiler şehir dışında yani gitmemi gerektirecek bir şey yok.
-Saçmalama Arya! Bize geliyorsun, hem annemler seni özledi.
-Bende onları özledim Ecem ama gelmek istemiyorum. Biraz yalnız kalsam iyi olacak.
-Hala Doruk mu Arya!
-Saçmalama Güneş. Hadi ama tek kalmak istiyorum. Sadece 2 gün.
-Her saat başı ararım.
-Peki Güneş Hanım.
-Sıkıldığında hemen taksiye atlayıp geliyorsun.
-Peki Ecem Hanım.
-Arya!
-Peki kızlar sustum.
Kızlar hazırlanıp gittiler. Bende 2 gün boyunca bu odadan çıkmadım.
--------------------------
Pazartesi günü ( olay günü )
Hafta sonunu rahat rahat geçirdim ve şimdi okula gitmek için hazırlanıyorum. 3 gün tatilden sonra pazartesi sendromu aman ne hoş! Kızlarla hazırlanıp çıktık. Erkek yurdu ve kız yurdunun kesiştiği yolda Handan Hanım'ı gördüm. Beni görünce gülümseyerek yanımıza doğru geldi.
-Günaydın kızlar.
-Günaydın.
-Aryacım seninle konuşmak istiyorum.
-Arya Güneş ile seni güvenlik kapısının orada bekliyoruz.
-Tamam canım, konuşup geliyorum. Sizi dinliyorum Handan Hanım.
-Hafta sonu eve gitmedin değil mi?
-Evet.
-Neden gitmedin? Bir sorun mu var?
-Hayır Handan Hanım.
-Emin misin Aryacım? Bak benden çekinmene gerek yok ailevi bir sorun mu var?
-Hayır Handan Hanım! Sizi ilgilendirecek bir şey yok.
Bu kadının amacı neydi böyle. Artık sinirlenmeye başlamıştım. Benim sorunlarımı sorgulayabileceğini sanıyor.
-Canım ailevi sorunlarının birazını biliyorum. Onların seninle ilgilenmediğini görüyorum. Sorumsuz bir anne ve babaya sahip olabilirsin bu seni üzmesin ben buradayım, yanındayım, ne zaman istersen yardım edebilirim. Annen ve babanı takmamanı istiyorum. Onların işleri hep ön planda ve bunu değiştiremezsin canım. Esra iyi bir anne olsaydı sadece 2 günlük tatilinde seni yalnız bırakmazdı. Babanı saymıyorum bile. Onların sevgisi yoksa benim sevgim var Arya bunu unutma canım ben seni seviyorum yani kızım gibi sen iyi birisin. O aileyi hak etmiyorsun.
-Siz kimsiniz? Siz kim oluyorsunuz da bana bunları söylüyorsunuz? Siz ne hakla ailem hakkında yorumlar yapıyorsunuz. Siz kendinizi ne zannediyorsunuz Handan Hanım!
Ben bağırabildiğim kadar bağırmıştım. Bu kadın nasıl annemin ve babamın ilgisiz olduğunu düşünür. Bunu hangi cüretle bana söyler. Evet, benim annem ve babam benimle ilgilenmiyor olabilir ama bunu o kadının söylemesi zoruma gitmişti. Bana acıyor muydu? Bu kadın kim ki benim ailem hakkında ezici yorumlarda buluyor? Benim annemin iyi olmadığını söylüyor. Göz yaşlarıma hakim olamıyordum. Nefes almakta zorlanıyordum. Ellerim titriyordu ve ben buna engel olamıyordum. Lanet olsun panik atak krizi!
-Arya! Canım ben... ben seni üzmek istemedim.
-Susun! Susun konuşmayın. Siz kimsiniz ki benim ailem hakkında ileri geri konuşuyorsunuz. Bu hakkı size kim veriyor Handan GÖKSOY!
-Arya ben... ben kızım..
-Handan Hanım!!!!!
Bu ses bana ait değildi. Arkamı döndüğümde arka dörtlüyü, Güneş'i ve Ecem'i buraya koşarken gördüm. Sonrasında başım döndü ve sendelemeye başladım. Tam yere düşecekken biri beni sıkıca tuttu. Nefes alamıyordum. Kafamı zorlukla kaldırıp beni tutan kişiye baktığımda bu kişinin Doruk olduğunu gördüm. Az önce Handan Hanım diye bağıranda oydu. Beni yavaşça yere bırakıp Handan Hanım'a doğru gitti. Sonrası mı? Onları duyamıyordum. Gözlerim kararıyordu. Görüntü bulanıklaşıyordu. Sonrası karanlık...
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
Ø Doruk'un Ağzından
Hazırlanıp aşağı indiğimizde kız ve erkek yurdunun kesiştiği yolda Arya ve Handan Hanım'ı konuşurken gördüm. Bu kadın bu kızı rahat bırakmayacak anlaşılan. Yavaş adımlarımı biraz daha hızlandırdım. Güvenlikçinin orada bekleyen Ecem ve Güneş'i gördüm. Büyük ihtimalle Arya'yı bekliyorlardı. Sonra Arya'nın sesini duydum. "siz kimsiniz" diyerek bağırıyordu. O kadın söylemedi değil mi? Söylemiş olamaz. O kızında hayatını mahvedemez. Sonra tekrar Arya'nın sesini duydum. "susun... Konuşmayın" diyordu. Hayır! Söylemiş olamaz değil mi? Onların bulunduğu tarafa doğru koşmaya başladım. Hemen arkamdan Cem koştu. Ecem ve Güneş'te Arya'nın ağlayışını ve bağırışlarını duymuş olacak ki onlarda koşuyordu. Oraya gittiğimde Handan Hanım diye bağırdım. Arya sendeledi. Düşmesin diye onu tuttum. Kötü görünüyordu. Zor nefes alıyor gibiydi. Şimdi Handan Hanımla konuşma vaktiydi. Arya'yı yere bıraktım ve o kadınına doğru yürüdüm. Ağlıyordu.
-Söylemedin değil mi? Konuşsana! Onun hayatını mahvetme demiştim. Onu nasıl düşünmezsin!
-Doruk yeter! Rahat bırak.
-Sus Cem. Bunu yapmamalıydı.
-Doruk sakin ol!
-Utku bilmediğiniz şeyler var!
-Lütfen Doruk onu üzgün görmeye dayanamıyorum.
Cem'in bu sözü üzerine ne diyebilirim ki. Telefonumu çıkarıp abimi aradım.
-Abi hemen okula gel ve bu kadını buradan en uzak yere gönder. Artık hayatımızda olmasın. Sadece bizim değil başkalarınında hayatını mahvediyor.
-Geliyorum sakin ol.
-Tamam abi.
Cem Handan Hanım'ın yanına gitmiş, onu odasına götürüyordu. Arya'ya döndüğümde Ecem ve Güneş başında duruyordu. Demir ve Utku bana doğru gelmeye başladı. Arya'nın yerde hareketsizce yattığını fark ettiğimde yanına gittim. Onu kaldırıp yurdun revirine götürdüm. 25 dakika sonra abim geldi. Birlikte Handan Hanım'ın odasına gittik. O kadından artık tam anlamıyla iğreniyordum. O kıza yaşattıkları çok kötüydü. Abime odasına gidene kadar olaylardan kısaca bahsettim. Odaya gelir gelmez sesini bile duymak istemediğim kadın konuştu.
-Talha Bey! Arya iyi mi?
-Ona anlattın mı?
-Sakin ol Doruk!
-Olamam abi olamam. Ya o kızı biz mi sandın sen Handan Hanım! O kız bizim gibi mi abi. O kız bu kadar güçlü mü? Bu kadın herkesin hayatını mahvetti. Benim, senin, annemin, babamın, Arya'nın... Nasıl sakin olayım?
-Ne diyorsun Doruk? Ne hayatını mahvetmesi.
-Bilmediğin şeyler var Cem.
-Neyi bilmiyorum Doruk? Teyze neler oluyor?
-Doruk Cem'i de alıp çık ve bu konu hakkında konuşmayın. Cem sende hiçbir şey sormayacaksın anlaşıldı mı?
-Anladım.
-Hadi Doruk çıkın.
Cem'i de alıp Arya'nın yanına gittim. Hala uyanmamıştı. 5 dakika sonra abim yanıma geldi.
-Söylememiş hiçbir şey. Sadece ailen ilgisiz ben yanındayım falan demiş.
-Anladım abi sağol.
Bu kadının ailesine bir laf bile söylemedi bu kızı bu kadar yıkıyorsa gerçekler canını ne kadar acıtır düşünemiyorum.
Arya gözlerini açtı. Yine kaşlarını kaldırdı ve gözlerini kocaman açıp etrafına baktı. Gülümsedim bu hareketi bilerek yapmıyordu. Güneş Arya'ya iyi olup olmadığını sorduğunda kısaca iyiyim dedi. Ardından Güneş sinirli ve kızgın bir şekilde bana döndü.
-Ne işiniz var sizin burada? Çıkın! Rahat bırakın bizi. Sen değil miydin Arya'ya bizden uzak dur diyen. Niye buradasın o zaman? Niye Arya bu birkaç gündür senin yüzünden üzgün? Kızın sana olan duygularından dolayı onu üzmek zorunda değilsin. Şimdi çık ve benim arkadaşımı rahat bırak daha fazla seni düşünüp üzülmesini istemiyorum.
Ne diyordu bu kız böyle? Bana olan duyguları? Ben onu üzüyor muydum? Evet benden, bizden uzak dur dedim ama onu korumak istemiştim. Hiçbir şey söyleyemedim. Abim anlamış olacak ki lafa atladı.
-Küçük kız sakin ol ve kardeşime sesini yükseltme.
-Hahh küçük kızmış. Al kardeşini de defol buradan büyük adam. Arkadaşım kardeşin yüzünden ne halde. Biraz kızın duygularına saygı gösterin be!
-Bana bak küçük kız o sesini bana yükseltemezsin senin karşında azarlayabileceğin biri yok.
-Azarlayabileceğim biri ol veya olma ben istediğimi azarlarım büyük adam.
-Bana bak küçük kız seni...
-Yeter! Yeter! Kesin artık!
Hepimiz Arya'ya döndük. Sonunda konuşmuştu. Ecem'in yardımıyla yerinden kalktı. Taksi çağırmalarını istedi. Abim onu gideceği yere kadar bırakmayı teklif etti.
-Teşekkür ederim taksi çağırmanız yeterli size zahmet vermek istemiyorum.
-Lütfen, daha fazla bu küçük kızı çekemeyeceğim. Sizi bırakabilirim bende çıkıyorum.
-Bende seni çekemem zaten ukala büyük adam.
-Ya havle...
-Abim tekrar konuşmaya başlayacaktı ki Arya teklifini kabul etti ve çıkıp gittiler. Güneş'in söylediklerini anlamaya çalışıyordum. Güneş yanıma gelip abimin numarasını istedi. Numarayı verip ondan kurtuldum.