14. Levi: De invloed van Puntjes
Levi keek hoe het meisje de voorraadkamer uitliep en weer in de kroeg verdween. Hij zag hoe ze met Nienke stond te praten en ondertussen trok ze haar jas aan. Blijkbaar had ze die net mee naar voren genomen. Ze mocht weg, want Nienke draaide zich al gauw weer om en Zoë en haar vriendin liepen de kroeg uit.
Hij keek toe, terwijl hij nadacht of hij het meisje tegen moest houden. En dan? Hij schoot er niets mee op dat hij haar tegen zou houden. Ze was boos op hem en ergens kon hij dat nog wel begrijpen ook.
Hij was niet bepaald een braaf jongetje geweest in het verleden, op liefdesgebied, maar de kus met haar was anders geweest. Dat was de waarheid geweest.
Voor een moment sloot hij zijn ogen en leunde met zijn voorhoofd tegen de koelkast. Hij moest vrolijk doen, maar daar had hij helemaal geen zin in. Het liefste was hij ook naar huis gegaan, maar hij had geen Fenne, dus geen excuus. Liv kon hij niet gebruiken daarvoor.
Hij leunde met zijn ellebogen op de bar en keek de lege kroeg in die eruit zag of er een stel tijgers rondgebanjerd hadden, in plaats van mensen. Tijgers in de kroeg. Kroegtijgers.
'Ellebogen omhoog!' Stefan duwde met een natte vaatdoek tegen Levi's armen die hij zuchtend omhoog hield.
Levi kende Stefan al jaren en hij was altijd al zo opruimerig geweest. Levi wist dat zijn moeder altijd gehoopt had dat de jongen een positieve invloed zou hebben op de schoonmaaktalenten van haar zoon. Helaas voor haar was dat niet gebeurd.
Het enige talent dat Levi had, was om zijn tong in zoveel mogelijk meisjesmonden te steken. Oké, en hij kon een beetje zingen, maar dat was bij lange na niet goed genoeg om er ook succesvol mee te worden.
'Die bar wordt niet beter schoon dan dit, Steef, hoe hard je ook poetst.'
Niels kwam aanlopen en zette iets te hard een paar halfvolle cocktailglazen op de bar, waardoor de overgebleven vloeistof over de rand klotste. Stefan kreunde hardop, maar de andere jongen grinnikte iets te breed. Het was duidelijk met opzet.
'Misschien kun je je poetswoede beter kwijt op de toiletten,' zei Levi grinnikend.
Stefan sputterde tegen, brommend dat het niet zijn beurt was en hij schoof het schoonmaakrooster naar Niels toe die het bestudeerde. Een tijd geleden hadden ze een nieuw schema opgesteld, omdat er constant ruzie was over wie wat moest doen en Nienke was het zat geweest.
Tijdens één van de sporadische vergaderingen had ze met haar vuist op tafel geslagen en gezegd dat ze het zat was, dat iedereen eens per zoveel tijd 'die verdomde toiletten moest poetsen'. 'En dat moet goed gebeuren, ik wil ze kunnen uitlikken,' had ze eraan toegevoegd.
Levi huiverde nu weer bij dat idee.
'Oooh, ik zie het al.' Niels keek met een lach op naar Levi. 'Paarslokje is aan de beurt, want Zo is er niet. Die mag volgende week.' Hij leunde voorover om een pen te pakken en kraste iets door.
Levi zei niets, maar pakte tandenknarsend de emmer uit het kastje onder de gootsteen en zette hem net iets te hard onder de kraan. Als hij ergens een hekel aan had, dan was het wel aan het doen van de toiletten, maar het was niet dat hij een keuze had.
Puntjes was slim geweest door er vandoor te gaan.
De twee jongens wensten hem succes toen hij koers zette naar het meest gore deel van het café. Alsof hij wat aan succes had, dacht hij spottend, toen de stank hem in het gezicht sloeg. Hij had meer aan een neusklem.
Levi was er als een haas vandoor gegaan toen de boel opgeruimd was en nu stond hij buiten. Hij wilde naar huis. Hij was moe, had een bonkend hoofd en zijn benen waren moe. En hij had een heleboel verwarrende gevoelens over Zoë.
Misschien moest hij eens met zijn bazin praten, vragen of Zoë en hij zo min mogelijk samen ingeroosterd konden worden. Hij beet op zijn lip toen hij zich realiseerde dat hij dan ook uit moest leggen waarom. Nienke zou het waarschijnlijk afwijzen, omdat ze het een stomme reden vond. Hij kon het haar nu al horen zeggen.
'Relaties doe je maar in je eigen tijd, Levi. Ik kan geen rekening houden met welke collega's je gezoend hebt en met welke niet. Op je werk zet je je er maar overheen.'
'Heb je geen jas?'
Levi sprong bijna een meter de lucht in door de stem die naast hem opdook. Verward keek hij opzij en hij zag een jongen met groen haar. Het groene monster.
'Nee, ik heb geen jas. Daar ben ik te arm voor,' zei hij, kattiger dan hij het bedoelde.
Mike keek hem bevreemd aan en Levi realiseerde zich dat het een grapje geweest was. 'Ik woon hier vlakbij,' zei hij nu wat vriendelijker tegen de andere jongen. 'Ik kan er naartoe rollen als ik zou willen.'
'Als je het wilt, kun je overal naartoe rollen. Ik raad het je niet aan, maar het kan. Is Zoë er nog?' vroeg hij, knikkend naar de gesloten deur.
'Nee, ze is eerder naar huis gegaan, omdat ze visite had,' zei Levi en hij begon weer door te lopen.
Die jongen kon hem gestolen worden en hij mocht hem niet. Levi had geen idee wat voor relatie Zoë en Mike met elkaar hadden en het kon hem ook niet zoveel schelen. Correctie: Het kon hem teveel schelen. Hij wilde het niet weten.
Soms is een leugen beter dan de waarheid.
'Mannelijke visite?' De jongen was blijkbaar niet van plan om zich te laten afschepen door Levi en liep nu gewoon met hem mee.
'Nee, haar vriendin. Femke of zoiets.'
'Fenne,' zei Mike met een grijns. 'Maar ik had haar een leuke jongen ook wel gegund, hoor.'
Levi keek met een ruk op. 'Hoezo gun je dat haar dan? Hebben jullie geen relatie?'
Hij had het gezegd en was nu al bang voor het antwoord.
Mike keek hem aan en schudde verbaasd zijn hoofd. 'Zoë en ik hebben geen relatie, nee. We zijn gewoon vrienden.'
'Je weet wat dat betekent, toch? Als mensen zeggen dat ze gewoon vrienden zijn?'
'Ja, dat ze vrienden zijn,' zei Mike bijdehand. 'Ik vind haar geweldig, maar niet meer dan dat.'
Levi bleef staan op de hoek van de straat en maakte een gebaar naar de richting waar hij heen moest. 'Als je het niet erg vindt, zet ik dit gesprek graag op een ander moment voort. Niet midden in de nacht, terwijl ik alleen een T-shirt draag.' Hij trok aan de stof van het kledingstuk.
'Wie trekt er dan ook alleen een T-shirt aan?'
'Ik.'
Levi draaide zich om, begon weg te lopen toen Mike iets naar hem riep. Hij bleef staan en draaide zich om. 'Wat zei je? Ik verstond je niet.'
'Ik zei,' begon de jongen, een adempauze tussen de woorden in, 'dat ik zeker weet dat ze niet meer dan een vriendin is. Nu wel.'
'En waarom weet je dat nu pas zo zeker?'
'Omdat ik met haar naar bed geweest ben,' zei de groenharige jongen met een brede grijns. 'En het was niet voor herhaling vatbaar.'
Het huis leek in diepe rust toen hij naar binnen sloop en hij beende langs de kapstok, door de gang naar de trap. Hij was er blij om dat er niemand in de keuken zat, want hij had echt geen zin in een sociaal praatje.
Niet na de laatste informatie die Mike met hem gedeeld gehad. Hij was met Zoë naar bed geweest!
En dan verweten mensen hem, Levi, dat hij een slet was die met jan en alleman dingen deed. Ook Zoë dacht dat waarschijnlijk, maar die was dus geen haar beter.
'Dat duurde lang!' gilde toen iemand in zijn oor en duwde hem tegen de muur.
Levi kreunde, omdat Rozemarijn de laatste was die hij nu wilde zien. Ze drukte zichzelf tegen hem aan en liet haar lippen over zijn hals glijden. 'Wat ben je koud. Zal ik je warm maken?'
Ze stonk ontzettend naar alcohol en toen hij haar van zich afduwde, wankelde ze en hij kon haar nog net beetgrijpen om te voorkomen dat ze zou vallen.
Het liefste wilde hij misbruik maken van haar beschonken toestand, alleen al om zijn woede af te reageren. Maar in plaats daarvan sloeg hij een arm om haar middel en zei zachtjes: 'Misschien kun je beter gaan slapen, Roos.'
'Met jou, ja!' gilde ze enthousiast in zijn oor en hij kromp ineen.
Hij bracht haar naar haar slaapkamer waar hij haar op bed duwde en haar schoenen en sokken uittrok. De rest van haar kleding liet hij maar aan voor het geval ze dacht dat hij andere dingen van plan was. Niet vanavond.
Hij duwde het meisje naar beneden zodat ze lag en trok het dekbed over haar heen. 'Welterusten, Roos.' Niet dat ze hem nog hoorde, want ze was al diep in slaap. Hij bleef even in de deuropening staan, terwijl hij een hand door zijn haar haalde. Wat had Puntjes met hem gedaan? Sinds wanneer stopte hij een meisje in bed zonder er zelf ook bij te gaan liggen?
Hij voelde zich zenuwachtig, terwijl hij ongeduldig van zijn ene been op zijn andere been hipte en wachtte tot iemand de deur van Zoë's studentenhuis open zou doen. Hij duimde dat het Niels niet zou zijn.
Eigenlijk wist hij niet zo goed waarom hij hierheen gegaan was. Het had zo'n goed idee geleken om zijn excuus aan te bieden en dan zou ze het hem uiteraard vergeven en hem om de hals vliegen.
'Wat doe jij hier?' Fenne stond in de deuropening en keek hem woest aan. Ze stapte naar buiten en duwde de deur zover mogelijk dicht zonder dat ze niet meer naar binnen kon. Ze prikte met een vinger in de lucht, zijn kant op. 'Denk je nou echt dat jij hier nog binnenkomt?'
'Hoezo? Wat heb ik gedaan dan?' vroeg Levi, zijn ogen groot door de verwarring.
Fenne leek wel een woeste kat zoals ze daar stond. Fenne, de bewakende sfinx. Haar haren dansten hysterisch om haar hoofd, haar ogen schoten vuur. 'Wat.Je.Gedaan.Hebt?' snauwde ze. 'Moet je dat echt nog vragen, Levi? Serieus?'
'Eh, ja?'
'Ik heb zin om je voor van alles en nog wat uit te maken op dit moment, maar dat ben je niet waard. Je bent mijn energie en mijn scheldwoorden niet waard. Je bent echt een slet! Een mannelijke slet!'
De woorden galmden over straat en Levi kromp een beetje in elkaar, omdat het zo ontzettend lelijk klonk. Het was zo'n plat woord.
Fenne raasde door. 'Je bent inderdaad precies zoals je zus al zei. Dat wist ik ook wel na Zoë's verhaal, maar ik had gehoopt dat ze het aangedikt had. Alleen dat heeft ze dus niet. Het is jouw schuld dat ze zich nu ontzettend rot voelt! Jij hebt haar aan het huilen gekregen.'
'Welja, geef mij de schuld,' bromde Levi. 'Dat is niet helemaal eerlijk, hoor. Twee tegen één. Mag ik Zoë nu zien?'
Het meisje schudde wild haar hoofd. 'Je mag haar nooit meer zien, je hebt haar hart gebroken door je tong in haar mond te proppen. Zo is geen meisje dat met elke jongen kust. Ze is niet zoals jij bent.'
Hij rolde met zijn ogen. 'Ik ben een slet, ik weet het. Dat woord is de laatste tijd te vaak door mensen gebruikt. En als je het niet erg vindt, dan wil ik Zoë graag spreken. Ik kom namelijk niet voor jou.'
'Ze wil jou niet spreken.' Het meisje sloeg haar armen over elkaar en probeerde om hem zoveel mogelijk de weg te versperren. 'Geloof mij maar dat je het goed verpest hebt bij haar. En als ze je wel zou willen spreken, dan praat ik haar om. Net zolang tot ze inziet wat voor loser jij eigenlijk bent.'
'Dank je voor je bezorgdheid, maar dat is echt niet nodig, Fen.'
Levi realiseerde zich dat de voordeur opnieuw opengegaan was en dat Zoë in de deuropening stond. Hij verstijfde.
Zoë keek van Levi naar Fenne en weer terug. 'Staan jullie op mijn stoep ruzie te maken over mijn liefdesleven? Ik geloof niet dat het jou wat aangaat, Levi.' Haar ogen gleden naar Fenne. 'En Fenne, het gaat jou misschien meer aan, maar ook niet volledig. Uiteindelijk is het mijn keuze, net als wie ik wel en niet binnenlaat.'
Fenne snoof spottend. 'Dus je laat hem binnen nadat hij jou eerst heeft laten huilen en mij tien liters ijs gekost heeft. Echt? Je laat dat ei binnen, ook al heb je geen idee waar zijn tong allemaal geweest is?'