အခန်း (၁၆၆) ဘယ်သူမှ ငါ့ကို ဘာမှမလုပ်နိုင်ဘူး
“မိစ္ဆာအိုကြီးရဲ့ ဒေါသနဲ့ဆိုရင် ဝေ့ကျိုးယန်ကို တုံ့ဆိုင်းမနေဘဲ သတ်ပစ်မှာပဲ … ဒါပေမဲ့ ကျွန်မတို့ ဖြစ်လာနိုင်တဲ့ အခြေအနေတွေကို ပြင်ဆင်ထားတာ အကောင်းဆုံးပဲ ” အမျိုးသမီးက ပြောလိုက်သည်။
ဝေ့ကျိုးယန်က ပြုံးကာ ခြောက်ကပ်ကပ် ပြောလိုက်သည်။
“စိုးရိမ်နေဖို့ မလိုဘူး။ ငါက တပ်မဟာသုံးခုရဲ့ စစ်သူကြီးပါ။ ငါ သေသွားရင် အားလုံးကို ဆွဲချသွားမယ်”
သူ့စကားများအရ တခြားသူများအပေါ် မတရားလုပ်မိ၍ စိတ်ထဲမထားကြောင်း သိသာလှသည်။
ဝေ့ကျိုးယန်က သူ့အနားမှ အမျိုးသမီးကို လှည့်ကြည့်လိုက်ပြီး “ ကျင်းယီ … မင်းက ငါနဲ့ရှိလာတာ နှစ်တွေကြာနေပြီ။ မင်းက သတိကြီးတဲ့သူဆိုတာ သိပေမဲ့ ကိစ္စတွေကို အတွေးလွန်လွန်းတယ် ”
“စစ်သူကြီး ပြောတာ ဟုတ်ပါတယ် ”
“အရင်သင်ခန်းစာကို မေ့သွားပြီလား။ ဒုတိယမင်းသားနဲ့ မော့လီတို့ကြားက ဆက်ဆံရေးက သာမန်မဟုတ်ဘူး” ဝေ့ကျိုးယန်က လျှို့ဝှက်ဆန်းကြယ်သော အပြုံးမျိုးဖြင့် ပြုံးလိုက်သည်။
“ ကျွန်မ အတွေးလွန်နေတာပါ ”
ဝေ့ကျိုးယန်က လျှောက်လာကာ ရေကန်ကို သေချာစစ်ဆေးလိုက်ပြီးနောက် “မိစ္ဆာဝေဟင်မျှော်နန်းရဲ့ မိစ္ဆာအိုကြီးက ဘယ်နှနှစ်လောက်ပဲ ကျန်တော့လဲ။ ငါက ဒီရေကန်မှာ တစ်ယောက်တည်း ကျင့်ကြံနေရင် ဆယ်နှစ်ဆိုတာ မျက်စိတစ်မှိတ်အတွင်း ကုန်သွားမှာပဲ။ ပြီးတော့ မိစ္ဆာအိုကြီးက ဒီဆယ်နှစ်အတွင်း သူ့ကိစ္စနဲ့သူ ရှုပ်နေမှာ။ ငါ့ကို လာနှောင့်ယှက်ဖို့ အချိန်ရှိမှာ မဟုတ်ဘူး ”
ကောလဟာလများအရ မိစ္ဆာအိုကြီးတွင် အလွန်ဆုံး ဆယ်နှစ်အထိသာ ရှိကြောင်း ဆိုကြသည်။ ထို့အပြင် ကျင့်ကြံသူတစ်ယောက်၏ ကျင့်ကြံဆင့်က အသက်အရွယ်ရလာသည်နှင့် လျော့ကျလာသည်။ ကျင့်ကြံရေးလောကမှ လူများက မိစ္ဆာဝေဟင်မျှော်နန်း၏ ရတနာများအပေါ် အရင်ဦးဆုံး လုယူကြမည် ဖြစ်ကြောင်း သံသယဖြစ်ဖွယ်ပင် မရှိချေ။ ထိုစဉ် မိစ္ဆာဝေဟင်မျှော်နန်းက ကမ္ဘာမှ တည်ရှိမှု ပျက်သုဉ်းသွားလိမ့်မည်။
ဝေ့ကျိုးယန်က အားမာန်အပြည့်ဖြင့် ပြောလိုက်သည်။
“ ဆယ်နှစ်တည်းပါ။ ငါ စောင့်နိုင်တယ်။ ငါ့ကို ဘယ်သူကမှ ဘာမှမလုပ်နိုင်တော့ဘူး”
သူ့အသံက ချီစွမ်းအား ပါနေသောကြောင့် ရေကန်ဝန်ကျင် ပျံ့သွားကာ ကန်မျက်နှာပြင်၌ လှိုင်းတွန့်လေးများ ထလာစေသည်။
“ ဒါက အကြံကောင်းပါပဲ ”လီကျင်းယီက အနည်းငယ် ဦးညွှတ်လိုက်သည်။
ဝေ့ကျိုးယန်က လီကျင်းယီအား ကျေနပ်စွာ ကြည့်လိုက်ပြီးနောက် “ ဒုတိယမင်းသားနဲ့ ပတ်သက်ပြီး ဘာသတင်းရှိသေးလဲ ”
“အရှင့်သားက စစ်သူကြီး မိစ္ဆာဝေဟင်မျှော်နန်းဆီ သွားပြီး အပြစ်ကြွေးဝန်ခံတယ်၊ ကြားပြီးတော့ ဝမ်းနည်းနေပါတယ်။ အရှင့်သားက မိစ္ဆာဝေဟင်မျှော်နန်းဆီ တပ်လွှတ်ပြီး ရင်ဆိုင်ခိုင်းဖို့ လုပ်ခဲ့သေးပေမဲ့ မော့လီက တားဆီးခဲ့ပါတယ် ”
“သူက ပြပွဲကောင်းလုပ်နေတာပဲ” ဝေ့ကျိုးယန်က ပြုံးကာ “ ငါ့နေရာအကြောင်း တခြားဘယ်သူ သိထားသေးလဲ”
ဒါက လက်ရှိ အစိုးရိမ်ရဆုံး ဖြစ်သည်။
လီကျင်းယီက ပြန်ဖြေလိုက်သည်။
“မစိုးရိမ်ပါနဲ့။ စစ်သူကြီးရဲ့ လက်ထောက်လေးယောက်နဲ့ ကျွန်မအပြင် ဘယ်သူမှ မသိထားကြပါဘူး ”
“အရမ်းကောင်းတယ်” ဝေ့ကျိုးယန်က ခေါင်းညိတ်ကာ ဆက်ပြောလိုက်သည်။
“ တကယ်လို့ တစ်ယောက်ယောက် ငါ့ကို လာရှာခဲ့ရင်တောင် ကိစ္စမရှိဘူး။ ငါက တောင်ပံတပ်ထားတဲ့ ကျားတစ်ကောင်လို ဖြစ်နေပြီ …”
သူက ပွင့်ချပ်ခုနှစ်လွှာ ကျင့်ကြံဆင့် ပိုင်ရှင် ဖြစ်ပြီး မည်သူရောက်လာလာ သူ့အား ဘာမှလုပ်နိုင်မည် မဟုတ်ချေ။
ဝေ့ကျိုးယန်က သူ့အစီအစဉ်နှင့် ပတ်သက်ပြီး အလွန်ကျေနပ်နေမိသည်။ သူက အဝေးတစ်နေရာမှ ကောင်းကင်ပြာကြီးကို လက်ညိုးထိုးပြရင်း “ ကျင်းယီ … ဒီနေရာက မြင်ကွင်းတွေက ညှို့ယူနိုင်တယ်လို့ မထင်ဘူးလား”
“ ဟုတ်ပါတယ် ”
“ ကြည့်စမ်းပါဦး။ ကြယ်တံခွန်တောင် ငါ့အတွက် ကြွေကျလာနေပြီ ”
ကောင်းကင်တစ်နေရာ၌ ကြယ်တံခွန်တစ်ခုက သူတို့ဆီ ပျံသန်းလာနေသည်။
လီကျင်းယီက မော့ကြည့်လိုက်သည်။ သူမက မိန်းကလေးဆန်သည့် အတွေးမျိုးရှိသည့် အမျိုးသမီးသာ ဖြစ်သည်။ သူမလည်း ကြယ်တံခွန်ကို မြင်ချင်မိသည်။ သို့သော်လည်း သူမ မြင်လိုက်သည်နှင့် မျက်မှောင်မကြုတ်ဘဲ မနေနိုင်တော့ပေ။
ကြယ်တံခွန်က တဖြည်းဖြည်း ပိုကြီးမားလာသည်။ ကြည့်ရသည်မှာ သာမန် ကြယ်တံခွန်မျိုး ဖြစ်ပုံမပေါ်ပေ။ ပြောရလျှင် ကြယ်တံခွန်များက မျက်စိတစ်မှိတ်အတွင်း ပျောက်ကွယ်သွားကြသည် မဟုတ်ပါလော။
လီကျင်းယီက မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ “စစ်သူကြီး တစ်ခုခုတော့ မှားနေပြီ ”
“ဟမ်”
“ အဲဒါ ရထားလုံးပျံနဲ့ ပိုတူတယ် … ”
“ရထားလုံးပျံလား” ဝေ့ကျိုးယန်က ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်သည့်အခါ မျက်လုံးအပြူးသား ဖြစ်နေသည်။ ကြယ်တံခွန်က အနီးကပ်လာပြီ ဖြစ်ရာ သူက ရထားလုံးပျံ ဖြစ်နေမှန်း သိလိုက်ရသည်။ ဒီလိုမျိုး ရထားလုံးပျံကို ပိုင်ဆိုင်သူမှာ ဒီမိုးကောင်းကင်အောက်၌ အနည်းငယ်သာ ရှိလေသည်။
ထိုစဉ် သူ့လက်ထောက်တစ်ယောက်က အပြေးအလွှားဝင်လာသည်။ သူက ဦးညွှတ်ကာ “စစ်သူကြီး ကျွန်တော်တို့ မိစ္ဆာဝေဟင်မျှော်နန်းရဲ့ ရထားလုံးပျံကို အာရုံခံမိလို့ပါ။ ကျေးဇူးပြုပြီး ထွက်ပြေးဖို့ အစီအစဉ် ချမှတ်ပေးပါ ”
ဝေ့ကျိုးယန်က ခေါင်းခါကာ “ မလိုဘူး ”
“စစ်သူကြီး ….”
“ မိစ္ဆာဝေဟင်မျှော်နန်းက ငါ့နေရာကို ဘယ်လိုလုပ်သိသွားတာလဲ။ သူတို့က သူရိန်ပြာကို ကျော်ပြီး အံ့ဖွယ်မြို့တော်ဆီ သွားတာနေမယ်” ဝေ့ကျိုးယန်က အခိုင်အမာ ပြောလိုက်သည်။
လီကျင်းယီက ပြောလိုက်သည်။
“ ကျွန်မတော့ တစ်ခုခု လွဲနေတာရှိတယ် ထင်တယ်။ စစ်သူကြီးကို မမြင်အောင် ပုန်းနေတာလဲ မဆိုးပါဘူး ”
“ ငါက ဒီလိုသေးနုပ်တဲ့ မိစ္ဆာဝေဟင်မျှော်နန်းကို ကြောက်မယ်များ ထင်နေလား ”
သူတို့ ရပ်နေသည့်နေရာမှ ရထားလုံးပျံသည် အနည်းငယ် အလှမ်းဝေးနေသေးသည်။ လူတစ်ယောက်၏ အမြင် မည်မျှကောင်းနေစေကာမူ ဝေ့ကျိုးယန်အား လှမ်းမြင်ဖို့ မဖြစ်နိုင်ပေ။
ထို့အပြင် ဝေ့ကျိုးယန်က ပွင့်ချပ်ခုနှစ်လွှာ ကျင့်ကြံဆင့် ပိုင်ရှင် ဖြစ်၏။ မိစ္ဆာအိုကြီးက ရထားလုံးပျံအတွင်း မရှိတာ ဖြစ်နေနိုင်သည်။ အကယ်၍ သူက ရထားလုံးပျံ မြင်ရုံဖြင့် ထွက်ပြေးလိုက်လျှင် နောင်အခါ တပ်မဟာသုံးခုကို မည်သို့ စီမံအမိန့်ပေးရမည်နည်း။ ထိုအကြောင်းအရင်းကြောင့် သူက မားမားမတ်မတ် ရပ်ရင်း တိမ်ခွင်းရထားလုံးပျံကို ကြည့်နေလိုက်သည်။
တိမ်ခွင်းရထားလုံးပျံက နှေးကွေးမသွားပေ။
ဝေ့ကျိုးယန်က လက်ညှိုးထိုးကာ “ငါ ထင်ထားတဲ့အတိုင်းပဲ ”
“စစ်သူကြီးက ဉာဏ်ကြီးပါပေတယ် ”
“စစ်သူကြီးက ဉာဏ်ကြီးပါပေတယ် ”
ဝေ့ကျိုးယန်၏ လက်အောက်ငယ်သား နှစ်ယောက်က ဦးညွှတ်ရင်း ပြောလာသည်။
တိမ်ခွင်းရထားလုံးပျံက နှေးကွေးသွားခြင်း မရှိသလို အောက်နှိမ့်လာခြင်းလည်း မရှိချေ။
သူတို့က သက်ပြင်းချလိုက်ကြစဉ် တိမ်ခွင်းရထားလုံးပေါ်မှ ရွှေရောင်အလင်းစု ကျရောက်လာသည်။
သူ့လက်အောက်ငယ်သား တစ်ယောက်က မေးလိုက်၏။
“အဲဒါဘာကြီးလဲ ”
သစ်ရွက်နှင့် တူသည့် ရွှေရောင်အလင်းစုက သူရိန်ပြာကန်ဆီ ကျရောက်လာဟန်ပေါ်သည်။ တစ်ချိန်တည်းတွင် နောက်ထပ် ရွှေရောင်အလင်း သစ်ရွက်တစ်ခု ထပ်မံ ကျဆင်းလာသည်။
“သွားပြီ သွားပြီ … အဲဒါ တာအိုစည်းတံဆိပ်ပဲ ”
ပထမ ရွှေရောင်အလင်းသည် သစ်ပင်အမြင့်လောက် မြင့်မားလာပြီးနောက် အားလုံးက ဘာမှန်း မြင်လိုက်ကြရသည်။
ရွှေရောင် စွမ်းအား သင်္ကေတများဖြင့် တောက်ပနေသည့် စိန်စည်းတံဆိပ်တစ်ခုက သူတို့ဆီ ပျံ့လွင့်လာသည်။ ထိုအရာက ဝေ့ကျိုးယန်ကို ပစ်မှတ်ထားကြောင်း သိသာ၏။
ဝေ့ကျိုးယန်က ရုတ်ခြည်း အံ့အားသင့်သွားသည်။ သူ့အစီအစဉ်အားလုံး ကျရှုံးသွားကြောင်း ဆိုလိုနေသည် မဟုတ်ပါလော။ သူက လက်မြန်မြန် မြှောက်ကာ ကျရောက်လာသည့် စိန်စည်းတံဆိပ်ကို ကာကွယ်လိုက်ရသည်။
ဘန်း
စိန်စည်းတံဆိပ်က ဝေ့ကျိုးယန်ကို လွင့်စဉ်သွားစေသည်။
ဝုန်း
ဝေ့ကျိုးယန်က ကန်အလယ်ရှိ အဆောက်အဦနှင့် တိုက်မိသွားလေသည်။ အဆောက်အဦက ချက်ချင်း ပြိုကျသွားလေ၏။
တစ်ချိန်တည်းတွင် ဝေ့ကျိုးယန်၏ လက်အောက်ငယ်သား နှစ်ယောက်လည်း လွှင့်စင်သွားသည်။
ထိုစဉ် ရွှေရောင် စွမ်းအားသင်္ကေတများဖြင့် ဝန်းရံထားသည့် ရတနာစည်းတံဆိပ်က ယခင်စည်းတံဆိပ်နောက်တွင် လိုက်ပါလာပြီး ဝေ့ကျိုးယန်ဆီ ပျံသန်းသွားသည်။
ဘန်း
ဝေ့ကျိုးယန်က နောက်ဆုတ်လိုက်ရ၏။ သူ့မျက်နှာထက်တွင် လူသတ်လိုစိတ် အငွေ့အသက်များ ကြီးထွားလာပြီး သူ့စွမ်းအားကို လှုံ့ဆော်လိုက်သည်။
ဒုက္ခမိုင်တစ်ရာရှုကွင်း …
ဝေ့ကျိုးယန်၏ ပွင့်ချပ်ခုနှစ်လွှာ စိတ်ဝိညာဉ်သဏ္ဍာန် ပေါ်ထွက်လာသည်နှင့် သူ့ဆီ စွမ်းအားအများအပြား စုဝေးလာကြသည်။
“စစ်သူကြီး ”
“စစ်သူကြီး ”
ဝေ့ကျိုးယန်၏ လက်ထောက်လေးယောက်နှင့် လီကျင်းယီတို့က ဝေ့ကျိုးယန် လွင့်ထွက်သွားသည်ကို မြင်သည့်အခါ သူတို့မျက်နှာအထက် အထိတ်တလန့် ဖြစ်လာကြသည်။ သူတို့အားလုံး မယုံကြည်နိုင်သလို ဖြစ်နေကြ၏။
“နောက်ထပ် ရှိသေးတယ် ” တစ်ယောက်က အော်ပြောလိုက်လေသည်။
နောက်ထပ် တာအိုစည်းတံဆိပ်များက သစ်ရွက်များအလား ကျဆင်းလာပြန်သည်။ မြင်ကွင်းက ကြိုးကြာများ ရွေ့ပြောင်းနေသည့် မြင်ကွင်းမျိုးကို ပြန်လည် သတိစေရသည်။
သစ်ရွက်များက ဆက်တိုက် ကျဆင်းနေသည်။ အစပိုင်း နှစ်ခုအပါအဝင် စုစုပေါင်း ကိုးရွက် ရှိလေသည်။ သူတို့က အပြင်ဘက်ဝန်း ဆန်းကြယ်စည်းတံဆိပ်၊ အတွင်းစာလုံးရှစ်လုံး စည်းတံဆိပ်၊ ချုပ်နှောင်မှုကင်း စည်းတံဆိပ်၊ ပါကွားစည်းတံဆိပ်၊ မှော်ဘူးခြောက် စည်းတံဆိပ်နှင့် နေလစည်းတံဆိပ်တို့ ဖြစ်ကြသည်။
တာအိုစည်းတံဆိပ် ခုနှစ်ခုက မျက်လုံးများ ပါရှိသည့်အလား လက်ထောက်လေးယောက်နှင့် လီကျင်းယီကို လျစ်လျူရှုကာ ဝေ့ကျိုးယန်ဆီသာ ဆက်တိုက် ဝင်ရောက်သွားသည်။
ဘန်း ဘန်း ဘန်း
သင်္ကေတတစ်ခုစီမှ ပေါက်ထွက်လာသည့် စွမ်းအားက ပြင်းထန်၍ သူတို့ စွမ်းအားအကာအကွယ် ပြုလုပ်ထားလိုက်ရသည်။
“တောက်ကိုးပါး ဖြတ်တောက်ခြင်းလက်ဟန် လား။ ဗုဒ္ဓကိုယ်တော်ကြီးလား ”
လက်ထောက်လေးယောက်လုံးက ကြောက်လန့်သွားကြသည်။ သူတို့က အဆင့်မြင့် ကျင့်ကြံသူများ ဖြစ်သော်လည်း တောက်ကိုးပါး ဖြတ်တောက်ခြင်းလက်ဟန် ကို မြင်လိုက်ရသည့်အခါ တိုက်ခိုက်ဖို့ လက်လျှော့လိုက်ကြသည်။ ဒီလိုအဆင့်မြင့်တိုက်ကွက်မျိုးကို ဘယ်သူက တားဆီးရဲမှာလဲ။
“ သူ့နောက်လိုက်ကြ။ ငါတို့ စစ်သူကြီးကို သေခိုင်းလို့ မဖြစ်ဘူး ” လီကျင်းယီက အရင်ဦးစွာ အသိဝင်လာသူ ဖြစ်သည်။ သူမက တောက်ကိုးပါး ဖြတ်တောက်ခြင်းလက်ဟန် ဆင်းသက်ရာ နေရာဆီ သွားလိုက်သည်။
သူရိန်ပြာကန်ကို တောအုပ်များဖြင့် ဝန်းရံထားလေသည်။ ဝေ့ကျိုးယန်က တောထဲ လွင့်ထွက်သွားကာ လမ်းကြောင်းတစ်လျှောက် မြေကြီးရာကြီး ချန်ထားခဲ့၏။
မည်သူကမှ သူတို့ကိုယ်တိုင် မမြင်ရလျှင် ယုံနိုင်မည် မဟုတ်ပေ။
...
Zawgyi
အခန္း (၁၆၆) ဘယ္သူမွ ငါ့ကို ဘာမွမလုပ္နိုင္ဘူး
“မိစာၦအိုႀကီးရဲ႕ ေဒါသနဲ႕ဆိုရင္ ေဝ့က်ိဳးယန္ကို တုံ႕ဆိုင္းမေနဘဲ သတ္ပစ္မွာပဲ … ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မတို႔ ျဖစ္လာနိုင္တဲ့ အေျခအေနေတြကို ျပင္ဆင္ထားတာ အေကာင္းဆုံးပဲ ” အမ်ိဳးသမီးက ေျပာလိုက္သည္။
ေဝ့က်ိဳးယန္က ၿပဳံးကာ ေျခာက္ကပ္ကပ္ ေျပာလိုက္သည္။
“စိုးရိမ္ေနဖို႔ မလိုဘူး။ ငါက တပ္မဟာသုံးခုရဲ႕ စစ္သူႀကီးပါ။ ငါ ေသသြားရင္ အားလုံးကို ဆြဲခ်သြားမယ္”
သူ႕စကားမ်ားအရ တျခားသူမ်ားအေပၚ မတရားလုပ္မိ၍ စိတ္ထဲမထားေၾကာင္း သိသာလွသည္။
ေဝ့က်ိဳးယန္က သူ႕အနားမွ အမ်ိဳးသမီးကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ၿပီး “ က်င္းယီ … မင္းက ငါနဲ႕ရွိလာတာ ႏွစ္ေတြၾကာေနၿပီ။ မင္းက သတိႀကီးတဲ့သူဆိုတာ သိေပမဲ့ ကိစၥေတြကို အေတြးလြန္လြန္းတယ္ ”
“စစ္သူႀကီး ေျပာတာ ဟုတ္ပါတယ္ ”
“အရင္သင္ခန္းစာကို ေမ့သြားၿပီလား။ ဒုတိယမင္းသားနဲ႕ ေမာ့လီတို႔ၾကားက ဆက္ဆံေရးက သာမန္မဟုတ္ဘူး” ေဝ့က်ိဳးယန္က လွ်ို႔ဝွက္ဆန္းၾကယ္ေသာ အၿပဳံးမ်ိဳးျဖင့္ ၿပဳံးလိုက္သည္။
“ ကြၽန္မ အေတြးလြန္ေနတာပါ ”
ေဝ့က်ိဳးယန္က ေလွ်ာက္လာကာ ေရကန္ကို ေသခ်ာစစ္ေဆးလိုက္ၿပီးေနာက္ “မိစာၦေဝဟင္ေမွ်ာ္နန္းရဲ႕ မိစာၦအိုႀကီးက ဘယ္ႏွႏွစ္ေလာက္ပဲ က်န္ေတာ့လဲ။ ငါက ဒီေရကန္မွာ တစ္ေယာက္တည္း က်င့္ႀကံေနရင္ ဆယ္ႏွစ္ဆိုတာ မ်က္စိတစ္မွိတ္အတြင္း ကုန္သြားမွာပဲ။ ၿပီးေတာ့ မိစာၦအိုႀကီးက ဒီဆယ္ႏွစ္အတြင္း သူ႕ကိစၥနဲ႕သူ ရႈပ္ေနမွာ။ ငါ့ကို လာေႏွာင့္ယွက္ဖို႔ အခ်ိန္ရွိမွာ မဟုတ္ဘူး ”
ေကာလဟာလမ်ားအရ မိစာၦအိုႀကီးတြင္ အလြန္ဆုံး ဆယ္ႏွစ္အထိသာ ရွိေၾကာင္း ဆိုၾကသည္။ ထို႔အျပင္ က်င့္ႀကံသူတစ္ေယာက္၏ က်င့္ႀကံဆင့္က အသက္အ႐ြယ္ရလာသည္ႏွင့္ ေလ်ာ့က်လာသည္။ က်င့္ႀကံေရးေလာကမွ လူမ်ားက မိစာၦေဝဟင္ေမွ်ာ္နန္း၏ ရတနာမ်ားအေပၚ အရင္ဦးဆုံး လုယူၾကမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း သံသယျဖစ္ဖြယ္ပင္ မရွိေခ်။ ထိုစဥ္ မိစာၦေဝဟင္ေမွ်ာ္နန္းက ကမာၻမွ တည္ရွိမႈ ပ်က္သုဥ္းသြားလိမ့္မည္။
ေဝ့က်ိဳးယန္က အားမာန္အျပည့္ျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္။
“ ဆယ္ႏွစ္တည္းပါ။ ငါ ေစာင့္နိုင္တယ္။ ငါ့ကို ဘယ္သူကမွ ဘာမွမလုပ္နိုင္ေတာ့ဘူး”
သူ႕အသံက ခ်ီစြမ္းအား ပါေနေသာေၾကာင့္ ေရကန္ဝန္က်င္ ပ်ံ့သြားကာ ကန္မ်က္ႏွာျပင္၌ လွိုင္းတြန႔္ေလးမ်ား ထလာေစသည္။
“ ဒါက အႀကံေကာင္းပါပဲ ”လီက်င္းယီက အနည္းငယ္ ဦးၫႊတ္လိုက္သည္။
ေဝ့က်ိဳးယန္က လီက်င္းယီအား ေက်နပ္စြာ ၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ “ ဒုတိယမင္းသားနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ဘာသတင္းရွိေသးလဲ ”
“အရွင့္သားက စစ္သူႀကီး မိစာၦေဝဟင္ေမွ်ာ္နန္းဆီ သြားၿပီး အျပစ္ေႂကြးဝန္ခံတယ္၊ ၾကားၿပီးေတာ့ ဝမ္းနည္းေနပါတယ္။ အရွင့္သားက မိစာၦေဝဟင္ေမွ်ာ္နန္းဆီ တပ္လႊတ္ၿပီး ရင္ဆိုင္ခိုင္းဖို႔ လုပ္ခဲ့ေသးေပမဲ့ ေမာ့လီက တားဆီးခဲ့ပါတယ္ ”
“သူက ျပပြဲေကာင္းလုပ္ေနတာပဲ” ေဝ့က်ိဳးယန္က ၿပဳံးကာ “ ငါ့ေနရာအေၾကာင္း တျခားဘယ္သူ သိထားေသးလဲ”
ဒါက လက္ရွိ အစိုးရိမ္ရဆုံး ျဖစ္သည္။
လီက်င္းယီက ျပန္ေျဖလိုက္သည္။
“မစိုးရိမ္ပါနဲ႕။ စစ္သူႀကီးရဲ႕ လက္ေထာက္ေလးေယာက္နဲ႕ ကြၽန္မအျပင္ ဘယ္သူမွ မသိထားၾကပါဘူး ”
“အရမ္းေကာင္းတယ္” ေဝ့က်ိဳးယန္က ေခါင္းညိတ္ကာ ဆက္ေျပာလိုက္သည္။
“ တကယ္လို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္ ငါ့ကို လာရွာခဲ့ရင္ေတာင္ ကိစၥမရွိဘူး။ ငါက ေတာင္ပံတပ္ထားတဲ့ က်ားတစ္ေကာင္လို ျဖစ္ေနၿပီ …”
သူက ပြင့္ခ်ပ္ခုႏွစ္လႊာ က်င့္ႀကံဆင့္ ပိုင္ရွင္ ျဖစ္ၿပီး မည္သူေရာက္လာလာ သူ႕အား ဘာမွလုပ္နိုင္မည္ မဟုတ္ေခ်။
ေဝ့က်ိဳးယန္က သူ႕အစီအစဥ္ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး အလြန္ေက်နပ္ေနမိသည္။ သူက အေဝးတစ္ေနရာမွ ေကာင္းကင္ျပာႀကီးကို လက္ညိုးထိုးျပရင္း “ က်င္းယီ … ဒီေနရာက ျမင္ကြင္းေတြက ညွို႔ယူနိုင္တယ္လို႔ မထင္ဘူးလား”
“ ဟုတ္ပါတယ္ ”
“ ၾကည့္စမ္းပါဦး။ ၾကယ္တံခြန္ေတာင္ ငါ့အတြက္ ေႂကြက်လာေနၿပီ ”
ေကာင္းကင္တစ္ေနရာ၌ ၾကယ္တံခြန္တစ္ခုက သူတို႔ဆီ ပ်ံသန္းလာေနသည္။
လီက်င္းယီက ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ သူမက မိန္းကေလးဆန္သည့္ အေတြးမ်ိဳးရွိသည့္ အမ်ိဳးသမီးသာ ျဖစ္သည္။ သူမလည္း ၾကယ္တံခြန္ကို ျမင္ခ်င္မိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူမ ျမင္လိုက္သည္ႏွင့္ မ်က္ေမွာင္မၾကဳတ္ဘဲ မေနနိုင္ေတာ့ေပ။
ၾကယ္တံခြန္က တျဖည္းျဖည္း ပိုႀကီးမားလာသည္။ ၾကည့္ရသည္မွာ သာမန္ ၾကယ္တံခြန္မ်ိဳး ျဖစ္ပုံမေပၚေပ။ ေျပာရလွ်င္ ၾကယ္တံခြန္မ်ားက မ်က္စိတစ္မွိတ္အတြင္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကသည္ မဟုတ္ပါေလာ။
လီက်င္းယီက မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာ “စစ္သူႀကီး တစ္ခုခုေတာ့ မွားေနၿပီ ”
“ဟမ္”
“ အဲဒါ ရထားလုံးပ်ံနဲ႕ ပိုတူတယ္ … ”
“ရထားလုံးပ်ံလား” ေဝ့က်ိဳးယန္က ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္သည့္အခါ မ်က္လုံးအျပဴးသား ျဖစ္ေနသည္။ ၾကယ္တံခြန္က အနီးကပ္လာၿပီ ျဖစ္ရာ သူက ရထားလုံးပ်ံ ျဖစ္ေနမွန္း သိလိုက္ရသည္။ ဒီလိုမ်ိဳး ရထားလုံးပ်ံကို ပိုင္ဆိုင္သူမွာ ဒီမိုးေကာင္းကင္ေအာက္၌ အနည္းငယ္သာ ရွိေလသည္။
ထိုစဥ္ သူ႕လက္ေထာက္တစ္ေယာက္က အေျပးအလႊားဝင္လာသည္။ သူက ဦးၫႊတ္ကာ “စစ္သူႀကီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ မိစာၦေဝဟင္ေမွ်ာ္နန္းရဲ႕ ရထားလုံးပ်ံကို အာ႐ုံခံမိလို႔ပါ။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ထြက္ေျပးဖို႔ အစီအစဥ္ ခ်မွတ္ေပးပါ ”
ေဝ့က်ိဳးယန္က ေခါင္းခါကာ “ မလိုဘူး ”
“စစ္သူႀကီး ….”
“ မိစာၦေဝဟင္ေမွ်ာ္နန္းက ငါ့ေနရာကို ဘယ္လိုလုပ္သိသြားတာလဲ။ သူတို႔က သူရိန္ျပာကို ေက်ာ္ၿပီး အံ့ဖြယ္ၿမိဳ႕ေတာ္ဆီ သြားတာေနမယ္” ေဝ့က်ိဳးယန္က အခိုင္အမာ ေျပာလိုက္သည္။
လီက်င္းယီက ေျပာလိုက္သည္။
“ ကြၽန္မေတာ့ တစ္ခုခု လြဲေနတာရွိတယ္ ထင္တယ္။ စစ္သူႀကီးကို မျမင္ေအာင္ ပုန္းေနတာလဲ မဆိုးပါဘူး ”
“ ငါက ဒီလိုေသးႏုပ္တဲ့ မိစာၦေဝဟင္ေမွ်ာ္နန္းကို ေၾကာက္မယ္မ်ား ထင္ေနလား ”
သူတို႔ ရပ္ေနသည့္ေနရာမွ ရထားလုံးပ်ံသည္ အနည္းငယ္ အလွမ္းေဝးေနေသးသည္။ လူတစ္ေယာက္၏ အျမင္ မည္မွ်ေကာင္းေနေစကာမူ ေဝ့က်ိဳးယန္အား လွမ္းျမင္ဖို႔ မျဖစ္နိုင္ေပ။
ထို႔အျပင္ ေဝ့က်ိဳးယန္က ပြင့္ခ်ပ္ခုႏွစ္လႊာ က်င့္ႀကံဆင့္ ပိုင္ရွင္ ျဖစ္၏။ မိစာၦအိုႀကီးက ရထားလုံးပ်ံအတြင္း မရွိတာ ျဖစ္ေနနိုင္သည္။ အကယ္၍ သူက ရထားလုံးပ်ံ ျမင္႐ုံျဖင့္ ထြက္ေျပးလိုက္လွ်င္ ေနာင္အခါ တပ္မဟာသုံးခုကို မည္သို႔ စီမံအမိန႔္ေပးရမည္နည္း။ ထိုအေၾကာင္းအရင္းေၾကာင့္ သူက မားမားမတ္မတ္ ရပ္ရင္း တိမ္ခြင္းရထားလုံးပ်ံကို ၾကည့္ေနလိုက္သည္။
တိမ္ခြင္းရထားလုံးပ်ံက ေႏွးေကြးမသြားေပ။
ေဝ့က်ိဳးယန္က လက္ညွိုးထိုးကာ “ငါ ထင္ထားတဲ့အတိုင္းပဲ ”
“စစ္သူႀကီးက ဉာဏ္ႀကီးပါေပတယ္ ”
“စစ္သူႀကီးက ဉာဏ္ႀကီးပါေပတယ္ ”
ေဝ့က်ိဳးယန္၏ လက္ေအာက္ငယ္သား ႏွစ္ေယာက္က ဦးၫႊတ္ရင္း ေျပာလာသည္။
တိမ္ခြင္းရထားလုံးပ်ံက ေႏွးေကြးသြားျခင္း မရွိသလို ေအာက္ႏွိမ့္လာျခင္းလည္း မရွိေခ်။
သူတို႔က သက္ျပင္းခ်လိဳက္ၾကစဥ္ တိမ္ခြင္းရထားလုံးေပၚမွ ေ႐ႊေရာင္အလင္းစု က်ေရာက္လာသည္။
သူ႕လက္ေအာက္ငယ္သား တစ္ေယာက္က ေမးလိုက္၏။
“အဲဒါဘာႀကီးလဲ ”
သစ္႐ြက္ႏွင့္ တူသည့္ ေ႐ႊေရာင္အလင္းစုက သူရိန္ျပာကန္ဆီ က်ေရာက္လာဟန္ေပၚသည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းတြင္ ေနာက္ထပ္ ေ႐ႊေရာင္အလင္း သစ္႐ြက္တစ္ခု ထပ္မံ က်ဆင္းလာသည္။
“သြားၿပီ သြားၿပီ … အဲဒါ တာအိုစည္းတံဆိပ္ပဲ ”
ပထမ ေ႐ႊေရာင္အလင္းသည္ သစ္ပင္အျမင့္ေလာက္ ျမင့္မားလာၿပီးေနာက္ အားလုံးက ဘာမွန္း ျမင္လိုက္ၾကရသည္။
ေ႐ႊေရာင္ စြမ္းအား သေကၤတမ်ားျဖင့္ ေတာက္ပေနသည့္ စိန္စည္းတံဆိပ္တစ္ခုက သူတို႔ဆီ ပ်ံ့လြင့္လာသည္။ ထိုအရာက ေဝ့က်ိဳးယန္ကို ပစ္မွတ္ထားေၾကာင္း သိသာ၏။
ေဝ့က်ိဳးယန္က ႐ုတ္ျခည္း အံ့အားသင့္သြားသည္။ သူ႕အစီအစဥ္အားလုံး က်ရႈံးသြားေၾကာင္း ဆိုလိုေနသည္ မဟုတ္ပါေလာ။ သူက လက္ျမန္ျမန္ ျမႇောက္ကာ က်ေရာက္လာသည့္ စိန္စည္းတံဆိပ္ကို ကာကြယ္လိုက္ရသည္။
ဘန္း
စိန္စည္းတံဆိပ္က ေဝ့က်ိဳးယန္ကို လြင့္စဥ္သြားေစသည္။
ဝုန္း
ေဝ့က်ိဳးယန္က ကန္အလယ္ရွိ အေဆာက္အဦႏွင့္ တိုက္မိသြားေလသည္။ အေဆာက္အဦက ခ်က္ခ်င္း ၿပိဳက်သြားေလ၏။
တစ္ခ်ိန္တည္းတြင္ ေဝ့က်ိဳးယန္၏ လက္ေအာက္ငယ္သား ႏွစ္ေယာက္လည္း လႊင့္စင္သြားသည္။
ထိုစဥ္ ေ႐ႊေရာင္ စြမ္းအားသေကၤတမ်ားျဖင့္ ဝန္းရံထားသည့္ ရတနာစည္းတံဆိပ္က ယခင္စည္းတံဆိပ္ေနာက္တြင္ လိုက္ပါလာၿပီး ေဝ့က်ိဳးယန္ဆီ ပ်ံသန္းသြားသည္။
ဘန္း
ေဝ့က်ိဳးယန္က ေနာက္ဆုတ္လိုက္ရ၏။ သူ႕မ်က္ႏွာထက္တြင္ လူသတ္လိုစိတ္ အေငြ႕အသက္မ်ား ႀကီးထြားလာၿပီး သူ႕စြမ္းအားကို လႈံ႕ေဆာ္လိုက္သည္။
ဒုကၡမိုင္တစ္ရာရႈကြင္း …
ေဝ့က်ိဳးယန္၏ ပြင့္ခ်ပ္ခုႏွစ္လႊာ စိတ္ဝိညာဥ္သ႑ာန္ ေပၚထြက္လာသည္ႏွင့္ သူ႕ဆီ စြမ္းအားအမ်ားအျပား စုေဝးလာၾကသည္။
“စစ္သူႀကီး ”
“စစ္သူႀကီး ”
ေဝ့က်ိဳးယန္၏ လက္ေထာက္ေလးေယာက္ႏွင့္ လီက်င္းယီတို႔က ေဝ့က်ိဳးယန္ လြင့္ထြက္သြားသည္ကို ျမင္သည့္အခါ သူတို႔မ်က္ႏွာအထက္ အထိတ္တလန႔္ ျဖစ္လာၾကသည္။ သူတို႔အားလုံး မယုံၾကည္နိုင္သလို ျဖစ္ေနၾက၏။
“ေနာက္ထပ္ ရွိေသးတယ္ ” တစ္ေယာက္က ေအာ္ေျပာလိုက္ေလသည္။
ေနာက္ထပ္ တာအိုစည္းတံဆိပ္မ်ားက သစ္႐ြက္မ်ားအလား က်ဆင္းလာျပန္သည္။ ျမင္ကြင္းက ႀကိဳးၾကာမ်ား ေ႐ြ႕ေျပာင္းေနသည့္ ျမင္ကြင္းမ်ိဳးကို ျပန္လည္ သတိေစရသည္။
သစ္႐ြက္မ်ားက ဆက္တိုက္ က်ဆင္းေနသည္။ အစပိုင္း ႏွစ္ခုအပါအဝင္ စုစုေပါင္း ကိုး႐ြက္ ရွိေလသည္။ သူတို႔က အျပင္ဘက္ဝန္း ဆန္းၾကယ္စည္းတံဆိပ္၊ အတြင္းစာလုံးရွစ္လုံး စည္းတံဆိပ္၊ ခ်ဳပ္ေႏွာင္မႈကင္း စည္းတံဆိပ္၊ ပါကြားစည္းတံဆိပ္၊ ေမွာ္ဘူးေျခာက္ စည္းတံဆိပ္ႏွင့္ ေနလစည္းတံဆိပ္တို႔ ျဖစ္ၾကသည္။
တာအိုစည္းတံဆိပ္ ခုႏွစ္ခုက မ်က္လုံးမ်ား ပါရွိသည့္အလား လက္ေထာက္ေလးေယာက္ႏွင့္ လီက်င္းယီကို လ်စ္လ်ဴရႈကာ ေဝ့က်ိဳးယန္ဆီသာ ဆက္တိုက္ ဝင္ေရာက္သြားသည္။
ဘန္း ဘန္း ဘန္း
သေကၤတတစ္ခုစီမွ ေပါက္ထြက္လာသည့္ စြမ္းအားက ျပင္းထန္၍ သူတို႔ စြမ္းအားအကာအကြယ္ ျပဳလုပ္ထားလိုက္ရသည္။
“ေတာက္ကိုးပါး ျဖတ္ေတာက္ျခင္းလက္ဟန္ လား။ ဗုဒၶကိုယ္ေတာ္ႀကီးလား ”
လက္ေထာက္ေလးေယာက္လုံးက ေၾကာက္လန႔္သြားၾကသည္။ သူတို႔က အဆင့္ျမင့္ က်င့္ႀကံသူမ်ား ျဖစ္ေသာ္လည္း ေတာက္ကိုးပါး ျဖတ္ေတာက္ျခင္းလက္ဟန္ ကို ျမင္လိုက္ရသည့္အခါ တိုက္ခိုက္ဖို႔ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ၾကသည္။ ဒီလိုအဆင့္ျမင့္တိုက္ကြက္မ်ိဳးကို ဘယ္သူက တားဆီးရဲမွာလဲ။
“ သူ႕ေနာက္လိုက္ၾက။ ငါတို႔ စစ္သူႀကီးကို ေသခိုင္းလို႔ မျဖစ္ဘူး ” လီက်င္းယီက အရင္ဦးစြာ အသိဝင္လာသူ ျဖစ္သည္။ သူမက ေတာက္ကိုးပါး ျဖတ္ေတာက္ျခင္းလက္ဟန္ ဆင္းသက္ရာ ေနရာဆီ သြားလိုက္သည္။
သူရိန္ျပာကန္ကို ေတာအုပ္မ်ားျဖင့္ ဝန္းရံထားေလသည္။ ေဝ့က်ိဳးယန္က ေတာထဲ လြင့္ထြက္သြားကာ လမ္းေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္ ေျမႀကီးရာႀကီး ခ်န္ထားခဲ့၏။
မည္သူကမွ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ မျမင္ရလွ်င္ ယုံနိုင္မည္ မဟုတ္ေပ။
...