34. Bölüm: İkinci varis
2 ay sonra:
Yattığım yerde doğrulmaya çalıştım, karnıma giren sancı tanıdık olsa da bu kadar acı verdiğini unutmuştum. Yanımda adeta kış uykusuna yatan Berke'yi dürttüm. Nefes nefeseydim.
"Berke!" Koluna vurduğumda uyanmıştı. Yarı açık gözleri benim dolu gözlerimle buluştuğunda hemen yatakta doğruldu. Yavaş yavaş ayılıyordu.
"Bebeğim?"
"Ahh.." karnımı tutmuş ve arkama yaslanmıştım. Altımda hissettiğim ıslaklıkla çığlık atarcasına sızlanmıştım.
Berke'nin yüzü ciddileşti. "Neyin var senin?" Örtüyü üstümden attığında gördüğü görüntü gözlerinin irileşmesine sebep oldu. Sesli bir küfür etti ve hemen ayağa fırladı. Kıvranan bedenimi sarsmadan kucağına almış ve bizi odadan çıkarmıştı.
"B-Berke acıyor." Omzuna yaslanmıştım. Berke alnımı öptü.
"Geçecek bebeğim şhh." Üstüne hiçbir şey almadan evden çıkmıştı. Pijamalarımızla dışarıda olmak garip hissettiriyordu. Gecenin bu vaktinde dışarıda kimse yoktu.
Benim de bunu düşünecek zamanım yoktu.
"Berke, ufff!!"
Beni arka koltuğa bırakmış, hemen kendi yerine geçmişti.
Arabayı hızlı kullandığı için kısa sürede evden uzaklaşmıştık.
En yakın hastane yarım saat uzaktaydı, o zamana kadar dayanamazdım. Oğlumuz fazla inatçıydı.
"N-Nereye gidiyoruz?"
Berke aynadan bana baktı, ardından hemen yola döndü. "Doğum uzmanı bir arkadaşımın evine." Söyledikleriyle biraz olsun rahatlarken giren sancı bunu kesmişti.
"Dayan güzelim." Tek eliyle telefonunu açmış ve bir numara tuşlamıştı. O konuşurken ben çığlık atıyordum, canım çok yanıyordu.
︵‿︵‿୨♡୧‿︵‿︵
"Yapamıyorum, g-gelmiyor işte!"
Kayra başındaki hemşireye söylendi, hemşire gülümsemiş ve daha sıkı tutmuştu elini. Odadaki herkes farkındaydı, doğumdan sonra bedeninde sağlık sorunları meydana gelebilirdi. Küçük bedeni fazla zorlanmıştı ve bunun için yeterli metaryele sahip değillerdi.
Kayra bir çığlık daha attı, yalvarıyordu. Berke'yi istiyordu.
Ölüyormuş gibi hissediyordu ve korkuyordu. Gözlerinde yaş kalmamıştı ağlamaktan.
"B-Berke'yi istiyorum!"
"Kayracığım, şuan öncelik bebeğimizin ve senin sağlığın."
"Gelmezse doğurmayacağım- ahh!"
"Çok az kaldı Kayra." Dedi doktor, saatlerdir bu acıya maruz kalan bedenin yorulduğunu biliyordu, işin kötüsü dayanamayabilirdi.
Neyse ki Kayra'nın kısılmış sesine rağmen güçlü çıkan çığlığı son olmuştu.
"Bir kez daha- eveet."
Odada yankılanan tiz çığlıklar artık Kayra'ya ait değildi.
Kayra kendini arkasına bıraktı, gözleri kapanıyordu ancak bu sefer emin olmadan gidemezdi.
"Y-Yaşıyor mu?"
Elini bırakan hemşire gülümsedi ve bebeğin göbek bağını kesmek için başından ayrıldı. "Yaşıyor." Dedi Kayra'nın rahatlaması için.
Bebek sürekli ağlıyordu, Kayra kendisini karanlığa bırakmıştı o sırada. Yıpranmıştı.
Bebek yıkanması ve ilk kontrollerin yapılması için doğumhaneden çıkarıldı. Küçük haliyle bile Kayra'ya oldukça benziyordu.
Doktor eldivenlerini değiştirmiş ve Kayra'ya ilerlemişti. Kalp atışı hala hızlıydı, hoş, durmasından iyiydi. Kısa bir muayeneden sonra bir sağlık sorunu göremedi. Odaya alınması için diğer hemşirelere bırakıp eldivenleri ve üstündekileri çöpe bıraktı. Çıktığı gibi mosmor gözlerle yanına gelen arkadaşını gördü.
"Kayra iyi mi?"
"Abicim merak etme, gayet iyi durumda ikisi de. Kayra çok istedi yanına gelmeni ama merak etme gerek kalmadı." Kolunu sıkmış ve gitmişti. Berke bir süre beklemiş, çıkarılan eşini gördüğü gibi yanına gitmişti. Kayra çok solgun görünüyordu, çığlıklarını az da olsa duymuştu.
Hemşireler onu odaya götürürken peşlerinden gitmişti.
Kayra'ya bir şey olmasından çok korkuyordu, Feyza gibi doğumu kaldıramaz diye çocuk bile istememişti. O gece olanlar olmasa büyük ihtimal uzun bir süre çocukları olmayacaktı.
Kayra'nın elini, serumuna değmeyecek şekilde tuttu ve onlarla birlikte ilerledi. Odaya geçtiklerinde Kayra'yı yatırmalarını beklerken odadan dışarı çıkmış ve kendisini sakinleştirmişti. Titreyen elleri yavaş yavaş duraksarken hızlı atan kalbi de eski haline dönmüştü. Korkmuştu.
Dünyada ki tek korkusu eşini kaybetmek olan biri için normaldi sanırım.
Beklerken sakinleşmiş ve toparlanmıştı. Göz altları mosmor, siyah saten pijamalı ve yarı uyanık bir halde olduğunu yeni fark ediyordu. Panik yapmıştı işte.
Hemşireler teker teker odadan çıkarken tekrar odaya girdi.
İki hemşire hala başındaydı, biri serumları yeniliyor yeni ilaçlar veriyordu, diğeri ise sağlık durumunu kontrol ediyordu.
Berke yatağın yanındaki sandalyeye geçti ve işlerinin bitmesini bekledi. Eşinin solgun yüzünü inceledi uzun uzun.
Kayra'yı bu kadar kötü bir halde görmeyeli uzun zaman olmuştu.
'Eminim atlatacaktır.' diye düşündü, sonuçta bu onun ilk doğumu değildi. Aklına dank eden fikirle hemen odadan çıktı ve bebeğin durumunu sormak için hemşireleri aramaya başladı.
Önüne çıkan hemen hemen her kişiye sorduğu için sonunda biri onu bebeğin yanına götürmüştü.
Küçücük bebek sonunda susmuş, uslu uslu yatmaya başlamıştı. Gür saçları vardı ve Kayra'nın saç rengindeydi. Berke bir kendi eline, bir oğlunun eline bakıp gülümsedi. Minicikti.
Telefonu çalınca pencereden uzaklaştı ve hemen açtı. Ata'nın stresli sesini duyduğunda bile yüzündeki gülümseme silinmedi.
"Berke sen neredesin sabahtan beri? Tüm işlerle ben ilgilendim hayır dosyaları pdf at dedim ona bile bakmadın."
"Ata.."
"Ne Ata? İmanım gevredi burada birde sapık asistanını başıma sardılar. Az kalsın Ege girişiyordu kıza, neler çektim haberin var mı?"
"Ata."
"Hala Ata diyor... Nerdesin sen ya direkt onu söyle?"
"Hastanedeyim."
Ata bir süre sessiz kaldı, sonradan küfürleri duyuldu.
"Hassiktir abi ben çok özür dilerim neyin var?"
"Baba oldum."
"ANANI SİKEYİM! ULAN BU BÖYLE Mİ SÖYLENİR, İNSAN BİR HABER VERİR OROSPU! MERAKTAN ÖLÜYORUM SABAHTAN BERİ SEN GELMİŞ PİŞKİN PİŞKİN BABA OLDUM DİYORSUN."
Berke kıkırdadı ve omuz silkti, gerçi bunu Ata göremedi.
"SİKTİR SİKTİR SİKTİR AAAAAA!" Ata'nın nefes sesleri duyuldu bu sefer. Sanırım sakinleşmeye çalışıyordu.
"Söyle hangi cehennemdesiniz?"
"Konum atarım."
"Bekliyorum."
Telefon kapandı ve Berke tekrar minik bedeni izlemeye koyuldu.
Kısa geçtim, sadece Kayra'nın doğumunu göstermek istedim.
Okul hayatında başarılar💗