၅နာရီထိုးပြီး ၅မိနစ်မှာ ကျီဖန်ယင်းသည် သူပို့ထားတဲ့လိပ်စာကို ရောက်ရှိလာသည်။
စားသောက်ဆိုင်သည် တံတားပေါ်တွင် တည်ရှိတာကြောင့် ရှုခင်းသည် အတော်လေးကောင်းပါသည်။ ဒီနေရာသည် အလွန်စျေးကြီးသော်လည်း လူံခြုံရေးသည် အလွန်ကောင်းမွန်ပါသည်။ ထို့အတွက်ကြောင့် နာမည်ကြီးအများစုသည် ဒီနေရာတွင် လာရောက်စားသောက်တတ်ကြသည်။
ကျီဖန်ယင်းသည် ဧည့်ကြိုကောင်တာတွင် အခန်းနံပါတ်ကို ပြောလိုက်ပြီး စားပွဲထိုးတစ်ယောက်က သူမကို ခေါ်သွားပေးခဲ့သည်။
လူခြောက်ယောက်အတွက် အခန်းဖြစ်သော်လည်း ဘိုင်ကျိုး တစ်ယောက်တည်းသာ အခန်းထဲတွင် ရှိနေသည်။ သူ့လက်ထဲမှာ ဖုန်းကို အလျားလိုက် ကိုင်ထားပြီး နားကြပ်တပ်ကာ ဂိမ်းဆော့နေသည်။ သူ၏ ညာခြေထောက်ကို ဘယ်ဘက်ခြေထောက်ကို ပေါ့ပေါ့ဆဆ တင်ထားသဖြင့် ဆိုးသွမ်းသောကောင်ငယ်လေးကဲ့သို့ ဖြစ်နေသည်။
တံခါးဖွင့်သံကို ကြားလိုက်ချိန်သည် သူသည် အမှုမဲ့အမှတ်မဲ့ မော့ကြည့်လိုက်သည်။
တံခါးဝမှာ ရပ်နေတဲ့လူကို မြင်လိုက်ရတော့ ချက်ချင်းဆိုသလို စက္ကန့်အတော်ကြာ အေးခဲသွားတယ်။ သူသည် ကြောင်တက်တက်နဲ့ ခြေထောက်ကိုချကာ ချီတုံချတုံနဲ့ "မမ?"
သူ့အသင်းဖော်တွေက နားကြပ်ပေါ်ကနေ သူ့ကို အော်ဟစ်ဆဲဆိုနေကြပေမယ့် သူ၏ခေါင်းထဲဝင်မသွားချေ။ သူကိုင်နေသည့် heroသည် စက္ကန့်အနည်းငယ်အတွင်း ရန်သူများ၏တိုက်ခိုက်မှုကို ခံလိုက်ပြီး သေသွားသော်လည်း သူစိတ်မဝင်စားနိုင်ပေ။
ခဏအကြာတွင် သူသည် ဖုန်းကို မြေပြင်ပေါ်သို့ ပစ်ချလိုက်ပြီး "မင်း သူနဲ့ဘာမှတူမနေဘူး။"
တံခါးဝမှာ ရပ်နေတဲ့ အမျိုးသမီးက သူ့ကို သံသယဖြစ်စွာ ကြည့်ပြီး "ဘယ်သူနဲ့ တူတာကိုပြောနေတာလဲ။"ဟု မေးလိုက်သည်။
တကယ်တော့ ဘိုင်ကျိုးဟာ မနေ့ညက စုန့်ရှီးယွီ ပြောတာကို မယုံခဲ့ပါဘူး။ ကျီရှင်းရှင်း ပဲရစ်မြို့ကို ထွက်ခွာသွားပြီးနောက် သူစိတ်လွတ်သွားသည်ဟုသာ ထင်ခဲ့သည်။
ကျီဖန်ယင်းက ဘယ်လိုလူလဲဆိုတာ မသိတဲ့လူရောရှိလား။ သူနဲ့ ငါ့မမကို နှိုင်းလို့ကိုမရဘူး။
ဘိုင်ကျိုးဟာ သူမရဲ့ သရုပ်ဆောင်မှုထဲမှ အမှားများကို ရွေးပြီး အရှက်ခွဲဖို့ ရည်ရွယ်ချက်နဲ့ ချိန်းခဲ့ပေမယ့် တွေ့ဆုံပြီး တစ်မိနစ်အတွင်းမှာပဲ သူမ၏ အမှားကိုမရှာနိုင်ဘူးဆိုတာ သိလိုက်ရသည်။
ကျီရှင်းရှင်းကိုယ်တိုင် သူ့ရှေ့မှာ ရပ်နေတဲ့အတိုင်းပါပဲ။
အံ့သြစရာတောင်မရှိဘူး၊ စုန့်ရှီးယွီက ဘာလို့...
သေစမ်း။
ဘိုင်ကျိုး ရုတ်တရက် ကျပ်တည်းသွားသည်။ ကျီဖန်ယင်းကို အနိုင်ယူချင်သည့်အတွက် သူ၏အသိစိတ်ကို သစ္စာဖောက်ပြီး စောစောကပြောခဲ့သမျှကို ပြန်ရုတ်သိမ်းကာ "မင်းသူနဲ့ဘာမှတူမနေဘူး။ မမက လုံးဝ… လုံးဝ…"
သူပြောစရာ ဘာမှမရှိတာကြောင့် ချောင်ပိတ်သွားသည်။
ကျီဖန်ယင်းသည် ဘိုင်ကျိုးဆီသို့ လျှောက်သွားကာ သူ့အနားတွင် ကပ်ထိုင်လိုက်သည်။ သူသည် အရမ်းစိတ်လှုပ်ရှားနေတာကြောင့် မသိစိတ်မှ အသက်အောင့်ကာ အနည်းငယ် နောက်ကိုပြန်ဆုတ်သွားတယ်။
"ငါမင်းကို ခဏခဏ ပြောတယ်မဟုတ်ဘူးလား။" သူမသည် ဘိုင်ကျိုး၏နဖူးကို လက်ညိုးဖြင့် ဖွဖွလေး တောက်လိုက်ကာ သက်ပြင်းချလိုက်သည်။ "မျက်ကွင်းတွေညိုနေတာကို ကြည့်ဦး။ ထပ်ပြီး ညနောက်ကျတဲ့အထိ ဂိမ်းဆော့ပြန်ပြီ။ မင်းစောစောမအိပ်ရင် အရပ်ရှည်လာမှာမဟုတ်ဘူးနော်~"
ဘိုင်ကျိုးက မသိစိတ်မှ တုံ့ပြန်လိုက်သည် "ကျွန်တော် အရွယ်ရောက်နေပါပြီ။ ကျွန်တော့အရပ်က ၆ပေတောင်ရှိနေပြီ၊ မမထပ် ခေါင်းတစ်လုံးတောင် ပိုရှည်…"
ဒါပေမယ့် သူ့စကားက တစ်ဝက်မှာ ရပ်တန့်သွားတယ်။ သူသည် မျက်လုံးကိုတင်းကျပ်စွာမှိတ်လိုက်ပြီး "ကျီဖန်ယင်း!"
ကျီဖန်ယင်းသည် သူမနာမည်ကို ကျယ်လောင်စွာအော်နေသော်လည်း မတုံ့ပြန်ခဲ့ပေ။ အဲဒီအစား သူမဟာ မကျေမနပ်နဲ့ "ငါတို့ အတူတူထမင်းစားဖို့က မလွယ်တာကို မင်းကတခြားတစ်ယောက်အကြောင်းပဲ ပြောနေတော့မှာလား"
ဒီအချိန်မှာ ဘိုင်ကျိုး၏ စိတ်ထဲတွင် မရေမတွက်နိုင်သော ဆိုးရွားသောစကားများစွာ ရှိနေခဲ့ပေမယ့် ကျီဖန်ယင်းရဲ့ မျက်နှာကို မြင်လိုက်ရချိန်မှာတော့ သူထုတ်မပြောနိုင်တော့ပေ။
မမကို စော်ကားမိသလိုပဲ။
"မင်းဒီလိုထပ်လုပ်နေရင် ငါသွားတော့မယ်။" ကျီဖန်ယင်းက တင်းမာစွာပြောသည်။ "ငါအခုချက်ချင်း ထွက်သွားပြီး မင်းတစ်ယောက်တည်းပဲ စားချင်လား။"
ဘိုင်ကျိုးက သူမကို ကြည့်ဖို့ ခေါင်းကို မော့လိုက်သည်။
ဒါဟာ လုံးဝရယ်ရပါသည်။ သူမရဲ့ အသွင်အပြင်၊ အမူအရာတွေမပြောနဲ့၊ မျက်လုံးတွေထဲမှာတောင် ကွာခြားမှုကို မတွေ့နိုင်ပေ။ ကျီဖန်ယင်းကိုသာ ယွမ်သုံးသိန်းပေးပြီး ကြိုချိန်းခဲ့တာကိုမသိရင် တကယ် ကျီရှင်းရှင်းက သူနဲ့တွေ့ဖို့ ပဲရစ်ကနေ သီးသန့်လေယာဉ်နဲ့ ပြန်လာခဲ့တယ်လို့ သူတကယ်ထင်တော့မလို့ပင်။
ကျီဖန်ယင်း သရုပ်ဆောင်နေတဲ့ ရှိုးတစ်ခုမှန်းသိပေမယ့်...
စုန့်ရှီးယွီသည် ကျီဖန်ယင်းကို အစားထိုးပြီး အလွမ်းဖြေနေတာကို သိလိုက်ရချိန်တုန်းက သူ ရွံရှာခဲ့ပေမဲ့လည်း...
"မသွားနဲ့" ဘိုင်ကျိုးက ပြောလိုက်သည်၊ "မသွားနဲ့၊ ငါနဲ့အတူလာစား။"
သူသည် ဘေးက ကုလားထိုင်ကို ဆွဲထုတ်ကာ မီနူးကို စားပွဲပေါ် အသံကျယ်ကြီးဖြင့် ပစ်ချလိုက်သည်။
နောက်ဆုံးတွင် ကျီဖန်ယင်းက ထိုင်လိုက်ပြီး "ဒီလိုမှပေါ့။" ဟု ချီးကျူးလိုက်ပါတယ်။
_____________________________________________
Zawgyi
၅နာရီထိုးၿပီး ၅မိနစ္မွာ က်ီဖန္ယင္းသည္ သူပို႔ထားတဲ့လိပ္စာကို ေရာက္ရွိလာသည္။
စားေသာက္ဆိုင္သည္ တံတားေပၚတြင္ တည္ရွိတာေၾကာင့္ ရႈခင္းသည္ အေတာ္ေလးေကာင္းပါသည္။ဒီေနရာသည္ အလြန္ေစ်းႀကီးေသာ္လည္း လူံၿခဳံေရးသည္ အလြန္ေကာင္းမြန္ပါသည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ နာမည္ႀကီးအမ်ားစုသည္ ဒီေနရာတြင္ လာေရာက္စားေသာက္တတ္ၾကသည္။
က်ီဖန္ယင္းသည္ ဧည့္ႀကိဳေကာင္တာတြင္ အခန္းနံပါတ္ကို ေျပာလိုက္ၿပီး စားပြဲထိုးတစ္ေယာက္က သူမကို ေခၚသြားေပးခဲ့သည္။
လူေျခာက္ေယာက္အတြက္ အခန္းျဖစ္ေသာ္လည္း ဘိုင္က်ိဳး တစ္ေယာက္တည္းသာ အခန္းထဲတြင္ ရွိေနသည္။ သူ႕လက္ထဲမွာ ဖုန္းကို အလ်ားလိုက္ ကိုင္ထားၿပီး နားၾကပ္တပ္ကာ ဂိမ္းေဆာ့ေနသည္။ သူ၏ ညာေျခေထာက္ကို ဘယ္ဘက္ေျခေထာက္ကို ေပါ့ေပါ့ဆဆ တင္ထားသျဖင့္ ဆိုးသြမ္းေသာေကာင္ငယ္ေလးကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနသည္။
တံခါးဖြင့္သံကို ၾကားလိုက္ခ်ိန္သည္ သူသည္ အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။
တံခါးဝမွာ ရပ္ေနတဲ့လူကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို စကၠန႔္အေတာ္ၾကာ ေအးခဲသြားတယ္။သူသည္ ေၾကာင္တက္တက္နဲ႕ ေျခေထာက္ကိုခ်ကာ ခ်ီတုံခ်တဳံနဲ႕ "မမ?"
သူ႕အသင္းေဖာ္ေတြက နားၾကပ္ေပၚကေန သူ႕ကို ေအာ္ဟစ္ဆဲဆိုေနၾကေပမယ့္ သူ၏ေခါင္းထဲဝင္မသြားေခ်။ သူကိုင္ေနသည့္ heroသည္ စကၠန႔္အနည္းငယ္အတြင္း ရန္သူမ်ား၏တိုက္ခိုက္မႈကို ခံလိုက္ၿပီး ေသသြားေသာ္လည္း သူစိတ္မဝင္စားနိုင္ေပ။
ခဏအၾကာတြင္ သူသည္ ဖုန္းကို ေျမျပင္ေပၚသို႔ ပစ္ခ်လိဳက္ၿပီး "မင္း သူနဲ႕ဘာမွတူမေနဘူး။"
တံခါးဝမွာ ရပ္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးက သူ႕ကို သံသယျဖစ္စြာ ၾကည့္ၿပီး "ဘယ္သူနဲ႕ တူတာကိုေျပာေနတာလဲ။"ဟု ေမးလိုက္သည္။
တကယ္ေတာ့ ဘိုင္က်ိဳးဟာ မေန႕ညက စုန့္ရွီးယြီ ေျပာတာကို မယုံခဲ့ပါဘူး။ က်ီရွင္းရွင္း ပဲရစ္ၿမိဳ႕ကို ထြက္ခြာသြားၿပီးေနာက္ သူစိတ္လြတ္သြားသည္ဟုသာ ထင္ခဲ့သည္။
က်ီဖန္ယင္းက ဘယ္လိုလူလဲဆိုတာ မသိတဲ့လူေရာရွိလား။ သူနဲ႕ ငါ့မမကို ႏွိုင္းလို႔ကိုမရဘူး။
ဘိုင္က်ိဳးဟာ သူမရဲ႕ သ႐ုပ္ေဆာင္မႈထဲမွ အမွားမ်ားကို ေ႐ြးၿပီး အရွက္ခြဲဖို႔ ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႕ ခ်ိန္းခဲ့ေပမယ့္ ေတြ႕ဆုံၿပီး တစ္မိနစ္အတြင္းမွာပဲ သူမ၏ အမွားကိုမရွာနိုင္ဘူးဆိုတာ သိလိုက္ရသည္။
က်ီရွင္းရွင္းကိုယ္တိုင္ သူ႕ေရွ႕မွာ ရပ္ေနတဲ့အတိုင္းပါပဲ။
အံ့ၾသစရာေတာင္မရွိဘူး၊ စုန့္ရွီးယြီက ဘာလို႔...
ေသစမ္း။
ဘိုင္က်ိဳး ႐ုတ္တရက္ က်ပ္တည္းသြားသည္။ က်ီဖန္ယင္းကို အနိုင္ယူခ်င္သည့္အတြက္ သူ၏အသိစိတ္ကို သစၥာေဖာက္ၿပီး ေစာေစာကေျပာခဲ့သမွ်ကို ျပန္႐ုတ္သိမ္းကာ "မင္းသူနဲ႕ဘာမွတူမေနဘူး။မမက လုံးဝ လုံးဝ"
သူေျပာစရာ ဘာမွမရွိတာေၾကာင့္ ေခ်ာင္ပိတ္သြားသည္။
က်ီဖန္ယင္းသည္ ဘိုင္က်ိဳးဆီသို႔ ေလွ်ာက္သြားကာ သူ႕အနားတြင္ ကပ္ထိုင္လိုက္သည္။သူသည္ အရမ္းစိတ္လႈပ္ရွားေနတာေၾကာင့္ မသိစိတ္မွ အသက္ေအာင့္ကာ အနည္းငယ္ ေနာက္ကိုျပန္ဆုတ္သြားတယ္။
"ငါမင္းကို ခဏခဏ ေျပာတယ္မဟုတ္ဘူးလား။" သူမသည္ ဘိုင္က်ိဳး၏နဖူးကို လက္ညိုးျဖင့္ ဖြဖြေလး ေတာက္လိုက္ကာ သက္ျပင္းခ်လိဳက္သည္။ "မ်က္ကြင္းေတြညိုေနတာကို ၾကည့္ဦး။ ထပ္ၿပီး ညေနာက္က်တဲ့အထိ ဂိမ္းေဆာ့ျပန္ၿပီ။ မင္းေစာေစာမအိပ္ရင္ အရပ္ရွည္လာမွာမဟုတ္ဘူးေနာ္~"
ဘိုင္က်ိဳးက မသိစိတ္မွ တုံ႕ျပန္လိုက္သည္ "ကြၽန္ေတာ္ အ႐ြယ္ေရာက္ေနပါၿပီ။ ကြၽန္ေတာ့အရပ္က၆ေပေတာင္ရွိေနၿပီ၊ မမထပ္ ေခါင္းတစ္လုံးေတာင္ ပိုရွည္"
ဒါေပမယ့္ သူ႕စကားက တစ္ဝက္မွာ ရပ္တန႔္သြားတယ္။ သူသည္ မ်က္လုံးကိုတင္းက်ပ္စြာမွိတ္လိုက္ၿပီး "က်ီဖန္ယင္း!"
က်ီဖန္ယင္းသည္ သူမနာမည္ကို က်ယ္ေလာင္စြာေအာ္ေနေသာ္လည္း မတုံ႕ျပန္ခဲ့ေပ။ အဲဒီအစား သူမဟာ မေက်မနပ္နဲ႕ "ငါတို႔ အတူတူထမင္းစားဖို႔က မလြယ္တာကို မင္းကတျခားတစ္ေယာက္အေၾကာင္းပဲ ေျပာေနေတာ့မွာလား"
ဒီအခ်ိန္မွာ ဘိုင္က်ိဳး၏ စိတ္ထဲတြင္ မေရမတြက္နိုင္ေသာ ဆိုး႐ြားေသာစကားမ်ားစြာ ရွိေနခဲ့ေပမယ့္ က်ီဖန္ယင္းရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ျမင္လိုက္ရခ်ိန္မွာေတာ့ သူထုတ္မေျပာနိုင္ေတာ့ေပ။
မမကို ေစာ္ကားမိသလိုပဲ။
"မင္းဒီလိုထပ္လုပ္ေနရင္ ငါသြားေတာ့မယ္။" က်ီဖန္ယင္းက တင္းမာစြာေျပာသည္။ "ငါအခုခ်က္ခ်င္း ထြက္သြားၿပီး မင္းတစ္ေယာက္တည္းပဲ စားခ်င္လား။"
ဘိုင္က်ိဳးက သူမကို ၾကည့္ဖို႔ ေခါင္းကို ေမာ့လိုက္သည္။
ဒါဟာ လုံးဝရယ္ရပါသည္။ သူမရဲ႕ အသြင္အျပင္၊ အမူအရာေတြမေျပာနဲ႕၊ မ်က္လုံးေတြထဲမွာေတာင္ ကြာျခားမႈကို မေတြ႕နိုင္ေပ။ က်ီဖန္ယင္းကိုသာ ယြမ္သုံးသိန္းေပးၿပီး ႀကိဳခ်ိန္းခဲ့တာကိုမသိရင္ တကယ္ က်ီရွင္းရွင္းက သူနဲ႕ေတြ႕ဖို႔ ပဲရစ္ကေန သီးသန့္ေလယာဥ္နဲ႕ ျပန္လာခဲ့တယ္လို႔ သူတကယ္ထင္ေတာ့မလို႔ပင္။
က်ီဖန္ယင္း သ႐ုပ္ေဆာင္ေနတဲ့ ရွိုးတစ္ခုမွန္းသိေပမယ့္...
စုန့္ရွီးယြီသည္ က်ီဖန္ယင္းကို အစားထိုးၿပီး အလြမ္းေျဖေနတာကို သိလိုက္ရခ်ိန္တုန္းက သူ ႐ြံရွာခဲ့ေပမဲ့လည္း...
"မသြားနဲ႕" ဘိုင္က်ိဳးက ေျပာလိုက္သည္၊ "မသြားနဲ႕၊ ငါနဲ႕အတူလာစား။"
သူသည္ ေဘးက ကုလားထိုင္ကို ဆြဲထုတ္ကာ မီႏူးကို စားပြဲေပၚ အသံက်ယ္ႀကီးျဖင့္ ပစ္ခ်လိဳက္သည္။
ေနာက္ဆုံးတြင္ က်ီဖန္ယင္းက ထိုင္လိုက္ၿပီး "ဒီလိုမွေပါ့။" ဟု ခ်ီးက်ဴးလိုက္ပါတယ္။
_____________________________________________