« អូនមានកូនមែនទេ,មីន? »ជុងគុកចោទសួរដោយសម្លឹងមុខតូចច្រមិចចំព្រមជាមួយកែវភ្នែកស្រទន់រងចាំចម្លើយមួយដែលគេទន្ទឹងរងចាំចង់ដឹងជារៀងរាល់ថ្ងៃ,តែអ្នកដែលគេត្រូវសួរវិញបែរជាភ្លេចភ្លាំងមួយខណះក្រលាស់អណ្ដាតមិនកើតដូចជាមានអ្វីសង្គត់លើក៏ព្រោះតែកំពុងតែឆ្ងល់ថាគេដឹងវាមកពីណា?រឿងមួយនេះគេមិនបានប្រាប់អ្នកណាម្នាក់ទេក្រៅពីគីមយូ កាលពីព្រឹកមិញនេះ
« មីន,អូនលឺបងសួរទេ? »
« លោកនិយាយអី? »ជីមីនព្រិចភ្នែកមួយៗពេលលឺសំនួរបន្ដរបស់ជុងគុកព្រមទាំងរហ័សឆ្លើយធ្វើដូចជាមិនដឹងខ្យល់អ្វីកែវភ្នែកស្រស់ស្អាតស្រាប់តែបែរចេញពីការសម្លឹងមុខរបស់ជុងគុកភ្លាមៗ
« អូនមានកូនមែនទេ? »
« កូន?លោកនឹកឃើញស្អីបានជាសួរបែបនេះ?ខ្ញុំនេះហ៎េសមានកូន?ផ្ដេសផ្ដាស!! »ជីមីនអស់សំណើចបន្ដិចព្រមទាំងតបទៅកាន់ជុងគុកវិញទាំងហួសចិត្ត
« ប៉ុន្ដែបងបានរើសបានប្រដាប់ពិនិត្យទឹកនោមនៅប៉ុន្មានថ្ងៃមុនពេលបងស្ទាក់ជួបអូន!! »ជុងគុកប្រាប់ពីហេតុផលដែលធ្វើអោយខ្លួនគិតបែបនេះ ព្រោះពេលនោះក្រោយជីមីនរត់ចេញទៅវាធ្លាក់របស់នោះមកពិតមែនរូបរាងនៅថ្មីទាំងអស់ដូចជាទើបតែទិញហើយមិនទាន់បានប្រើនៅឡើយហើយក៏គ្មានអ្នកណាយករបស់នេះមកបោះចោលកណ្ដលវាលបែបនេះដែរ
« វាមិនមែនជារបស់ខ្ញុំទេ!! »ជីមីនបដិសេដដោយតម្លើងសម្លេងបន្ដិចកែវភ្នែកកូនឆ្មាសម្លឹងមុខសង្ហាដោយការមិនពេញចិត្ត
« តែបងឃើញវាជ្រុះពីស្បោងដែលអូនកាន់! »
« លោកកាន់តែផ្ដេសផ្ដាសហើយជុងគុក,ខ្ញុំមិនដែលបានទៅទិញរបស់ស្អីបែបនោះទេ!! »
« អូនប្រាកដទេថាអូនមិនកុហក់បង? »
« បើលោកមិនជឿទេចាំមើលទៅថាប៉ុន្មានខែទៀតពោះខ្ញុំធំជាងមុនអត់!! »រាងតូចឆ្លើយតបម៉ាត់ៗបង្ហាញឬកពារយ៉ាងច្បាស់ដូចជាកំពុងមួរម៉ៅធ្វើអោយជុងគុកស្ងាត់មាត់លែងបន្ដរឿងនេះតទៅទៀត
« ហុឹម,បងជឿហើយ!! »
*ទឺង ទឺង
« ចាំបងទៅមើល!! »ស្របពេលនោះសម្លេងកណ្ដឹងស្រាប់តែបន្លឺឡើងទើបជុងគុកស្នើរខ្លួនជាអ្នកទៅបើក ជីមីនក៏មិនបានមាត់នៅអង្គុយមើលទូរទស្សន៍តាមធម្មតាទាំងចិត្តមិនស្ងប់ខ្លាចថាជុងគុកដឹងរឿងគេមានកូនពិតមែន...
« អាហារដែលលោកបានកម្មង់!! »អ្នកជញ្ជូនឥវ៉ាន់បន្លឺឡើងព្រមទាំងហុចថង់អាហារទាំងអស់នោះទៅរាងតូច
« អរគុណ!! »ជុងគុកទទួលយកព្រមទាំងបន្លឺពាក្យអរគុណហើយក៏ចូលមកខាងក្នុងវិញ
« មីន,អាហារមកដល់ហើយ!! »រាងក្រាសយួរអាហារមួយស្បោងធំចូលមកសម្ដៅទៅផ្ទះបាយទាំងមិនភ្លេចហៅក្មេងល្អិតដែលអង្គុយលើសាឡុងមើលទូរទស្សន៍
« ប្រាប់ខ្ញុំធ្វើអី?ខ្ញុំប្រាប់ហើយថាមិនញាំទេ!! »
ជីមីនតបមកវិញទាំងមិនដកភ្នែកមកសម្លឹងជុងគុក
« អូនប្រាកដទេ?ហុឹម ? »
« លោកកុំសុាំច្រើនពេកបានទេ?ឬចង់អោយខ្ញុំដេញចេញពីខុនដូរនេះ? »ដោយធុញនឹងពាក្យសម្ដីជុងគុកខ្លាំងពេកជីមីនក៏ស្រែកចេញទៅទាំងតម្លើងសម្លេងនិងខឹងមនុស្សកំពុងតែអារម្មណ៍មិនល្អផងមកនិយាយដដែលៗជាមួយទៀត
« បងសុំទោស!! »ជុងគុកឆ្លើយតិចៗតបមកវិញមិនហ៊ានប្រកែកតវ៉ាច្រើនខ្លាចជីមីនខឹងដេញគេចេញពិតមែនទើបបានតែរៀបអាហារដាក់តុដើម្បីញាំម្នាក់ឯង
« អ៊ក !! »ប៉ុន្ដែខណះពេលកំពុងរៀបក្លិនម្ហូបក៏ភាយចូលក្នុងច្រមុះធ្វើអោយជុងគុកចង្អោរចេញមកទាំងយកដៃខ្ទប់ច្រមុះឈានជើងចេញឆ្ញាយពីម្ហូបដែលមានក្លិនអាក្រក់ទាំងនោះ
« ម្ហូបស្អីក្លិនអាក្រក់បែបនេះ? »ជុងគុករអ៊ូតិចៗសម្លឹងមើលម្ហូបទាំងអស់នោះទាំងមិនអស់ចិត្តទើបសម្រេចចិត្ដដើរមកអង្គុយលើសាឡុងក្បែរជីមីនវិញខ្លាចក្អួតចង្អោរចេញមកព្រោះតែចាញ់ក្លិនម្ហូបទាំងនោះ
« ម៉េចក៏មិនទៅញាំអាហាររបស់លោកទៅ? »
ខ្សែភ្នែកតូចលួចដៀងមើលអ្នកអង្គុយក្បែរខ្លួនទាំងឆ្ងល់ក្រែងទៅញាំអីហ៎េសរួចមកអង្គុយវិញធ្វើអី?
« វាធំក្លិនអាក្រក់ខ្លាំងពេក!! »
« មិនដែលទេ!! »ជីមីននិយាយទាំងមិនជឿគ្រាន់តែជុងគុកយកអាហារចេញពីថង់ក្លិនភាយរហូតមកដល់គេមិនឃើញថាធំក្លិនអ្វីអាក្រក់ផងមានតែក្លិនឆ្ងុយទាក់ទាញគេអោយទៅរក
« បងនិយាយការពិតវាឆ្អាបខ្លាំងណាស់!! »
« អូនទៅណា? »ជុងគុករៀបរាប់ប្រាប់ហើយក៏ចោទសួរពេលឃើញជីមីនងើបព្រូសពីសាឡុងសម្ដៅរកផ្ទះបាយនាយក៏បានតែងើបដើរតាមទៅត្រុកៗទាំងមុខស្អុយ
« មិនធំក្លិនអ្វីចម្លែកផង,ក្លិនដូចតែអាហារធម្មតាសោះហ្នឹង!! »ជីមីនលើកមកហិតនឹងញាំមួយម៉ាត់បង្ហាញទៅជុងគុកថាវាពិតជាគ្មានក្លិនអ្វីអាក្រក់ពិតមែន តែជុងគុកនៅតែខ្ទប់ច្រមុះក្រវីក្បាលសម្លឹងមើលម្ហូបទាំងនោះដូចជាសម្រាមដែលគេបោះចោល
« បិទវិញទៅវិញ,ធំអាក្រក់ណាស់ អ៊ួក... »
« គេកើតស្អីអោយប្រាកដហ្នឹង? »
« ឬក៏? ឡប់ៗគិតស្អីឆ្គួតៗវាមិនមែនបែបនេះទេ!!! »ជីមីនសម្លឹងមើលមុខសង្ហាភ្លឹសៗពេលឃើញអាការៈចម្លែករបស់គេការគិតក៏ឈានទៅរករឿងមួយដែលធ្លាប់កើតមានឡើងកាលពីមុនតែភ្លាមៗជីមីនក៏រហ័សក្រវាសការគិតទាំងអស់នោះចោលវិញព្រោះវាអាចមិនមែនជាការពិតប្ដូរជាដាក់ខ្លួនអង្គុយញាំអាហារទាំងអស់នោះក្បត់ពាក្យសម្ដីថាគេមិនញាំអាហារកម្មង់.....
« មីន!! »បន្ដិចក្រោយមនុស្សមាឌធំក៏ហៅឈ្មោះរាងតូចតិចៗទាំងចូលទៅអង្គុយទល់មុខជីមីនតែកុំមើលដៃនៅតែខ្ទប់ច្រមុះជាប់
« លោកកើតអី? »ជីមីនងើបមុខសួរគេសួរបែបយកគួរកុំអោយគេថាខ្លួនអត់ចិត្ត
« បងមិនដឹងទេតែវាកើតឡើងពីរបីថ្ងៃ
ហើយ! »
« អញ្ចឹង? »ជីមីនឆ្លើយហីៗនឹងនៅតែរវល់ជាមួយអាហារខ្លួនដដែលតែត្រចៀកបែរជាខំផ្ទៀងរងចាំសម្ដីរបស់គេបន្ដ
« បងគិតថាបងចាញ់កូនជំនួសអូនហើយ!! »
ជុងគុកប្រាប់តាមត្រង់ពីអ្វីដែលខ្លួនបានគិតមួយរយះនេះគេចាញ់ក្លិនអាហារដូចមនុស្សចាញ់កូនយ៉ាងចឹង
« ឈប់និយាយទៅខ្ញុំត្រលាន់ខ្លាំងណាស់!! »
« មកពីអាការៈបងវាដូចទៅនឹងពេលអូនមានកូនដំបូងខ្លាំងពេក!! »
« ទើបធ្វើអោយលោកបែកគំនិតគិតរឿងនេះ? »
« អ្ហឹម,បងនៅតែជឿជាក់ថាអូនមានកូនព្រោះមុនពេលដែលយើងបែកគ្នាពួកយើងក៏បានអឺៗ,បែបនោះពេលនេះពីរបីខែវាល្មមហើយ! »
« ហេតុអីលោកមិនគិតថាលោកចាញ់កូនជំនួសស្រីរបស់លោកវិញទៅ?ក្រែងលោកនឹងនាងក៏បានធ្វើរឿងទាំងអស់នោះដែលមិនចឹង? »ជីមីនសួរមួយប្រយោគអោយជុងគុកគាំងបន្ដិចតែនាយនៅតែញញឹមតបជីមីនបាន
« បងមិនដែលភ្លាត់ស្នៀតទេ,បងការពារបានល្អណាស់!! »ជុងគុកប្រាប់តាមត្រង់ ជាមួយ
ជីមីនគេមិនដែលការពារមិនដែលខ្វល់នោះទេតែបើចំពោះអ្នកផ្សេងគ្មានថ្ងៃភ្លាត់ស្នៀតដាច់ខាត
« អញ្ចឹង,ខ្ញុំក៏លោកធ្វើបែបនោះដែរ!! »
« អត់ទេជាមួយអូនបងមិនបានការពារទេព្រោះបងចង់មានកូនជាមួយអូន!! »
« តែចៃដន្យអីខ្ញុំបានលេបថ្នាំពន្យា,ចូលរួមសោកស្ដាយផង!! »
« សម្ដីអូនបងទុកចិត្តមិនបានទេ!! »
« បានមិនបានក៏ហីទៅ!! »បបូតមាត់ស្ទីកពេបចូលដាក់រាងក្រាសនិងបន្ដឈ្ងោកមុខញាំអាហារវិញលែងខ្វល់ហើយគេដឹងក៏ដឹងទៅព្រោះថាអាថ៍កំបាំងគ្មានលើលោកនោះទេមុននឹងក្រោយគេគង់តែដឹងដដែលហ្នឹង ចំណែករាងក្រាសក៏មិនបានតបតអង្គុយជ្រត់ចង្កាញញឹមមើលមនុស្សដែលខ្លួនស្រលាញ់ញាំអាហារដូចជាកូនក្មេង មិនដឹងថាយូរប៉ុណ្ណាហើយទេដែលគេខានឃើញចរិកគួរអោយស្រលាញ់របស់ក្មេងម្នាក់នេះ
*ទឺង ទឺង
« ញាំទៅបងអ្នកទៅមើលក៏បាន!! »កណ្ដឹងបន្លឺឡើងម្ដងទៀតជុងគុក៏ជាអ្នកស្នើរខ្លួនទៅមើលម្ដងទៀតព្រោះមិនចង់បំផ្លាញបរិយាយកាសរីករាយជីមីន តែមុននឹងបើកនាយក៏បានមើលអ្នកខាងក្រៅតាមប្រលោះកញ្ចក់ហើយក៏ធ្វើអោយភ្ញាក់ក្រញ៉ាងពេលដឹងថាជាអ្នកណា
« អុ៎? »
« អ្នកណា? »ជីមីនស្រែកសួរពេលឃើញជុងគុកដូចជាស្ទាក់ស្ទើរមិនចង់បើក
« បងប្រុសរបស់អូន!! »ជុងគុកឆ្លើយតបធ្វើអោយជីមីនបើកភ្នែកធំៗលេបអាហារលែងចូលរត់ស្ទុះស្ទៀលមករកជុងគុកនឹងរុញជុងគុកតិចៗបង្ខំអោយគេលាក់ខ្លួន
« ហា៎ស,ស្លាប់ៗមិនខានទេឆាប់រកកន្លែងលាក់ខ្លួនសិនទៅ!! »
« ហេតុអីចាប់បាច់ធ្វើបែបនេះ? »ជុងគុកសួរដោយការមិនពេញចិត្តហើយក៏នៅរឹងឆ្គឹងមួយកន្លែងមិនព្រមទៅតាមការរុញរបស់ជីមីន
« គ្មានពេលបកស្រាយទេធ្វើតាមសម្ដីខ្ញុំសិនទៅ!! »
« អត់ទេ,បងមិនត្រូវការធ្វើបែបនោះទេ!! »
« អញ្ចឹងក៏អោយបងប្រុសខ្ញុំចូលមកពេលនោះលោកកុំសង្ឃឹមថាបានជួបខ្ញុំតទៅទៀតនោះ! »ជីមីនឈប់រុញនឹងប្រាប់ជុងគុកដោយមុខស្មើរថេងបូកខឹងបន្ដិចគម្រាមបន្ដិចធ្វើអោយជុងគុកអស់ជម្រើសប្រកែកយល់ព្រមទាំងចិត្តមិនចង់ហើយក៏ដើរចូលក្នុងបន្ទប់សម្រាកបាត់
« ក៏បាន!!!! »
« ហ្យុង!! »រាងតូចតាមមើលជុងគុករហូតដល់លេចខ្លួនបាត់ទៅក្នុងបន្ទប់ទើបសម្រួលអារម្មណ៍បើកទ្វារអោយថេយ៉ុងចូលមកទាំងព្យាយាមញញឹមបន្លប់
« ហ្យុងមើលមុខខ្ញុំបែបនេះធ្វើអី? »
« បងដូចជាលឺនិយាយជាមួយអ្នកណាមុននេះ?? »ថេយ៉ុងអោបដៃដើរចូលមកទាំងមិនភ្លេចសួរចាប់កំហុសជីមីនកែវភ្នែកមុតស្រួចសម្លឹងមើលគ្រប់ទិសទីនៅនៃបន្ទប់
« និយាយអ្វីទៅ?ស្លាប់ហើយគ្មានទេខ្ញុំនៅខុនដូរនេះតែម្នាក់ឯងអោយទៅនិយាយជាមួយអ្នកណា ហ្យុងប្រហែលជាស្ដាប់ច្រឡំហើយ! »
ជីមីនព្យាយាមប្រកែកតវ៉ាទាំងក្នុងទ្រូងកំពុងភ័យបេះដូងលោតកន្ដ្រាក់ដឹបៗ
« ចុះហេតុអីបានជាយូរបើកទ្វារបែបនេះ? »
« ក៏មីនរវល់នៅក្នុងបន្ទប់ទឹក!! »
« តុអាហារ?ញាំតែម្នាក់ឯងសោះទិញច្រើនឆុតម្លេះ? »
« គ្មានអីចម្លែកទេហ្យុង,មកពីមីនឃ្លាននឹងហើយបានទិញច្រើនបែបនេះ?ឥលូវហ្យុងមកជួយញាំមីនមក »ស្របសម្ដីក្មេងល្អិតក៏លើកសាច់មួយដុំមកច្រឡ៎បញ្ចុក់ថេយ៉ុងតែនាយបដិសេដមិនទទួលទើបជីមីនញុកចូលមាត់ខ្លួនជំនួស
« នឹកឃើញអីបានមកខុនដូរ? »
« គ្រាន់តែនឹកចង់មកគេងលេងមួយយប់!! »
« ហ្យុងចង់ធ្វើអី? »ជីមីនព្រិចភ្នែកមួយៗពេលថេយ៉ុងអោនមុខមកកាន់តែកៀកគេ
« ភ្នែកដូចជាហើមដូចទើបតែយំរួច!! »បាតដៃធំអង្អែលលើត្របកភ្នែកជីមីនតិចៗព្រមទាំងព្យាយាមសង្គេតមើលត្របកហើមលឹបនោះវាបណ្ដាលមកពីអ្វី
« អូយ,ហើមមកពីមីនគេងច្រើនពេកទេ!! »
« .......... »
« យ៉ាងម៉េចអស់អីសង្ស័យហើយហ៎? »
« ញាំលឿនទៅនឹងអា៎លបានទៅផ្ទះវិញ!! »
« មីនប្រាប់ហើយថាមីនចង់ដេកនៅទីនេះមួយយប់!! »
« ចង់ដេកទីនេះព្រោះលាក់អ្នកណានៅជាមួយមែនទេ? »
« ស្អីទៀតហើយនឹងហ្យុងមីនមិនបានលាក់អ្នកណាទេ!! »
« ចឹងបងនឹងដើរឆែកឆេមើលអោយប្រាកដចិត្ត!!! »
« ហ្យុងៗ,មិនបាច់ទេមីនព្រមទៅគេងនៅផ្ទះវិញក៏បាន!! »
« ល្អណាស់!! »ថេយ៉ុងឆ្លើយដោយញញឹមសមចិត្តព្រមទាំឈរអោបដៃរងចាំជីមីនញាំហើយនឹងអាងបានត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ។ក្រោយចំណាយពេលមួយសន្ទុះជីមីនក៏ញាំរួចរៀបចុះទុកអោយមានរបៀបរៀបរយទើបសូមថេយ៉ុងចូលមកកាតាបក្នុងបន្ទប់ដេកសិនតែមិនមែនចូលមកយកកាតាបតែមួយមុខនោះទេ
« នៅឯណាចេះ!! »ជីមីននិយាយខ្សឹបៗពេលមិនបានឃើញជុងគុកនៅក្នុងបន្ទប់ទើបរហ័សដើរទៅរកបន្ទប់ទឹកបើកទ្វារចូលទៅហើយក៏ឃើញជុងគុកឈរអោបដៃនៅក្នុងនោះ
« ជុងគុក... »
« ខ្ញុំទៅផ្ទះវិញហើយ!! »ជីមីនប្រាប់ហើយក៏ដើរចេញមកវិញ
« ក្រែងថាគេងនៅទីនេះ? »ជុងគុកចេញមកតាមនឹងសួរដោយខកចិត្ត
« ថ្ងៃមិញខ្ញុំគេងរួចហើយ!! »
« សោរ!! »ជីមីនឈប់បន្ដិចព្រមទាំងបែរទៅហុចសោរមួយអោយជុងគុក ជុងគុកក៏ទទួលយកហើយរាងតូចក៏បែរត្រឡប់មកវិញតែមិនទាន់បានមួយជំហានផងចង្គេះរបស់ខ្លួនក៏ត្រូវដៃមាំទាញក៏ទៅក្រសោបតាមដោយចង្កាស្រួចដាក់លើស្មារបស់ខ្លួន
« មីន,ឈប់សិន!! »
« លោកយ៉ាងម៉េចហ្នឹង? »រាងតូចសួរដូចជាមិនពេញចិត្តតែបែរជាឈរស្ងៀមអោយជុងគុកសង្ងំអោបទៅវិញ
« គ្មានអីទេគ្រាន់ចង់អោបអូន.. »
« លែងបានហើយ!! »
« យប់នេះមកខលទៅទទួលផងណា!! »ជុងគុកព្រមរសាយដៃមកវិញព្រមទាំងនិយាយឡើង
« លោកបានលេខខ្ញុំមកពីណា? »
« បងយកពីក្នុងទូរស័ព្ទរបស់អូន!! »
« ថ្ងៃក្រោយកុំប៉ះពាល់ទូរស័ព្ទខ្ញុំទៀតបើគ្មានការអនុញ្ញាត!! »
« បាទ!!! »
« លាហើយ!! »ថាហើយក៏បើកទ្វារចេញទៅបាត់បន្សល់ទុកអោយជុងគុកនៅម្នាក់ឯងក្នុងបន្ទប់ដល់ធំ
« មិនយូរទេមីន,អូនប្រាកថជាក្លាយជាកូនក្រមុំពេញលេញរបស់បងវិញហើយ!! »ជុងគុកញញឹមស្រាលព្រមទាំងបន្លឺឡើងតិចៗមុននឹងដើរទៅដាក់ខ្លួនគេងលើពូកកើយដៃខ្លួនឯងសម្លឹងមើលពិដានពណ៍សនឹកគិតពីវិធីដែលធ្វើអោយជីមីនឆាប់ទន់ចិត្តបានរហ័សបន្ដទៀត........
តែគេដឹងថាវាយូរមិនទៀតនោះទេ!!
To be Continue