"WHAT are you doing here?" Mylo continued to ask.
Bigla siyang natigilan. And before I even know it, he is now blinking in confusion. "Are you by chance an intern here, as well?"
"Oh my God!" I gasped. Tinakpan ko ang bibig ko. "Yes! Freaking yes!"
Doon ay natatawa siyang umiling. He has this iconic boyish grin when he mumbled, "destiny is playing a chess game on us . . . and I am afraid that it might already be a checkmate."
"What do you mean?"
He stiffled a laugh. "Wala. By the way, may kasabay ka ba ngayong kumain—"
"Oo," ang sambit ng isang baritonong boses mula sa kanyang likuran.
Pareho kaming napatingin kay Sebastian. Buhat-buhat ang pagkain naming dalawa, he looks more of a killer when he darted a gaze at Mylo's face.
"Oh, I'm sorry." Ngumiti nang awkward si Mylo. "Mauna na ako, Chance. Sabayan ko na lang iyong co-interns ko—"
"No." Ang matigas kong sambit. Tumayo ako. "Wala akong kasabay kumain. I am all," tinaasan ko ng kilay si Sebastian. His jaw tightened, "free."
Nang muli kong idako ang tingin kay Mylo ay halatang hindi na siya komportable sa sitwasyon namin. Niyaya ko na siya at naglakad kami sa bakanteng table mula sa malayo. Pero laking gulat ko na lang talaga nang sumunod sa amin si Sebastian. I was never ready when he sat beside me as if nothing happened. Inilapag niya sa harap ko ang pagkain na kanyang binili.
"Do you really think it's okay, Chance?" Concern can be seen on Mylo's face. "I can, you know, eat somewhere else if you want."
"No, I am okay. Don't worry."
Nagsimula na kaming kumain. Pareho kaming nag-usap tungkol sa bagay-bagay. Obviously disregarding Sebastian's presence. Na para bang isa lang siyang hangin sa tabi ko. Na wala siyang bearing sa buhay ko.
Ilang sandali ang nakalipas ay natapos na rin kami sa pagkain.
"Are you free after work?" Mylo asked while dabbing a tissue on the side of his lips. "Yayain sana kita for a dinner . . ."
"Dinner date?" Pilit kong itinatago ang ngiti ko. Prung gago 'to!
"Uhm," naubo siya at tila bang nahihiyang nag-iwas ng tingin. "If that's what you call it."
"Sure!" I mumbled.
Naging maaliwalas ang pag-ngiti Mylo. "Hintayin kita sa lobby later, alright?"
I nod at him while smiling wide. And from my peripheral vision, I can really see Sebastian's glare travelling at my face and to Mylo's. Hindi ko siya inintindi hanggang sa magpaalam na sa amin si Mylo. Hanggang sa kaming dalawa na lang ang nasa elevator.
Katahimikan ang namamayani sa pagitan naming dalawa ni Sebastian. No one dared to even make a single sound. I really don't know but why do I feel like this scenario is rare?
I blinked the moment we reached the floor of our department. Naunang lumabas si Sebastian. 'Di gaya kanina ay hindi niya ako pinagbuksan ng pinto. Nang makapasok siya sa loob ay hinayaan niya lang iyong magsara sa mismong mukha ko.
I rolled my eyes.
Jerk.
KATULAD ng napag-usapan, dumiretso na ako sa lobby the moment na natapos na ang working hours namin. Right now, kaming dalawa na naman ni Sebastian ang nasa loob ng elevator. At oo, hindi na ako pinansin pa ng kumag matapos naming kumain sa canteen kanina. Which is a good thing. The least that I want to do is to deal with a cheater like him ever again.
Nang makalabas na kami ng elevator ay diretso nang naglakad si Sebastian sa parking area. Inirapan ko lang naman siya bago ako nagtungo sa lobby. And from there, I smiled wide the moment I saw Mylo.
He is sitting on one of the vacant leather sofa. His hair is still neatly combed. Para bang hindi iyon nagulo sa walong oras naming pagtatrabaho. His white polo shirt and fitted khaki trousers are suited with his clean image. Lalo iyong nakadagdag sa kagwapuhan niya. As in, walang ka-haggard haggard sa mukha niya.
"Kanina ka pa naghihintay dito?" I asked him.
He stood up with a smile that made his dimple to go deeper. "Yep," he chuckled, "but it's alll fine because it's worth it."
Luh! Prung shira!
Bago ko pa siya masakmal sa harap ng madla ay talagang niyaya ko na siya kung saan niya ako dadalhin. Wala na akong pake kung sa motel ba 'yan o sa damuhan—huy! 'Di ka magiging malibog for today's vidyow!
Gusto kong sampalin ang sarili ko sa mga naiisip!
Taliwas sa katarantaduhan ko, dinala ako ni Mylo sa isang cafe malapit sa Prudence Company. The moment we entered, ang kantang Dynamite ng BTS ang una kong narinig. Kasunod niyon ang pagkamangha ko sa loob ng cafe na ito.
It was korean style. The color are pastel. The ambiance is comforting. Malakas ang amoy ng kape sa paligid. Most of the customers here are either talking with each other or facing their laptops while alone.
Pinili naming maupo ni Mylo sa table na malapit sa transparent wall. He is really a gentle man, pinaghila niya pa ako ng upuan bago siya naupo.
"What do you want to order? Are you a big fan of coffee like me?" He asked.
I winced then lied. "Yes!"
Above all, it's the coffee that I hate the most. I don't like the bitterness of it. Mas prefer ko talaga ang um-order ng milktea or frappe sa ganitong lugar. But yeah. Because I want to impress my date now, let me just go with the flow for now.
Tumayo na si Mylo. Ilang minuto ay bumalik na rin naman siya dala-dala ang dalawang cup na naglalaman ng itim at purong kape. Just by the smell of it, mukhang hindi ko kakayanin ang pait niyon. Pero mabuti na lang talaga at may pa-cup cake ang kuya mo naman!
"Here," he said for which I glady replied with a sweet, "Thank you."
Inangat ko na ang baso ng kape. Ang usok niyon ay nanghimasok sa mga butas ng ilong ko. Halos maubo-ubo talaga ako nang malala nang maamoy na ang matapang na amoy niyon.
Pumikit ako.
Lumunok muna nang malala bago sumipsip sa mainit na kape.
"How was it? It was good, right?" Mylo mumbled as he sipped on his coffee as well.
I am trying hard not to wince. I am trying hard not to show him the disgust on my face. "Sobra! Ang sarap!"
He chuckled then offered me the effin cupcake. Hindi naman na ako napagka-Maria Mahiyain pa. Kinuha ko na iyon at agad na sumubo nang malaki. Ayoko talaga sa mapait na aftertaste niyong coffe na iyon!
"By they way, how was your first day of being an intern so far." He asked as I continued to munch the cupcake. "Kinda tiring, right?"
Lumunok muna ako bago sumagot. "Sobra. Ang dami naming papers na in-encode kung alam mo lang!"
Tumango-tango siya habang nakikinig. He is smiling the way I can't handle his good looks. Napaiwas tuloy ako ng tingin.
"Pero keri lang, 'no! Prudence Company naman 'to kaya worth it pagtiisan kahit na . . ."
"Kahit na?" He asked. Matapos ay inabutan niya ako ng tissue. Nakangiti pa rin siya ng itinuro ang gilid ng pula niyang labi.
Pinunasan ko ang gilid ng labi ko. "Uhm, kahit na nandoon si Sebastian."
He blinked and then coughed gently. Sumandal siya sa upuan at bahagyang natawa. "You know what, I heard about the news last few weeks. That "Sebastian and Catalina Comeback" thing. Ikaw iyong unang pumasok sa isip ko the moment I heard it. It must be really hard for you."
Bumuntong-hininga ako at saka tumango. Napatungo ako. Tila bang hiyang-hiya sa sarili.
"All this time, Sebastian is treating you as a rebound."
I blinked and laughed awkwardly. "Huy, 'di ka manananakit for today's vidyow."
"Oh, sorry." He chuckled. "But all I am saying is that you don't deserve someone like him. Someone who is a red flag— someone who is a manipulative and a user like him."
Huminga siya nang malalim bago muling magsalita. "And I hate what he did earlier. Iyong para bang binabakuran ka niya sa akin when in fact, wala na namang kayo. Iyong para bang umaakto siya na may karapatan pa rin siya sa 'yo when in fact, he is now nothing but a bull ex-boyfriend."
I nod slowly. This savage side of Mylo is surprising the shit out of me.
"I want you to promise me one thing, Chance."
"What?"
He looked away for a second. Nang muling bumalik ang tingin niya sa mukha ko ay may lungkot akong nakita doon. "H'wag mo na siyang hayaang makabalik pa sa buhay mo."
I blinked more. "Uhm, y-yes . . . Sure—"
He cut me off. "You don't deserve someone like him. Because you know what you deserved?"
I just stared at him in confusion.
"Someone like me." He mumbled and I swallowed hard. "You deserve me."
Hindi ako nakapagsalita. Hindi ako makahanap ng dapat sabihin. Na-blangko ako. Para ba akong napipi— naging inutil.
"Gusto kita, Chance. At lahat ng gusto ko, nakukuha ko."