ក្រឹប!
ទ្វាទូរសម្ភារ:សម្រាប់សិស្សត្រូវបានបិទនិងកិបសោរយ៉ាងរៀបរយ។ រាងក្រាសឈរសម្លឹងឈ្មោះដែលបិតលើទូរនៅក្បែររបស់ខ្លួន។
ដៃស្រឡូនវែងលូកទៅអង្អែលថ្នមៗពីលើវាភ្ជាប់ជាមួយស្នាមញញឹមសោកសៅជាមួយផង យូរប៉ុណ្ណាដែលពួកយើងត្រូវនៅឆ្ងាយគ្នា? អត់ទេឆ្ងាយចិត្តតែកាយនៅក្បែរបង្កើយ បាត់អស់សំឡេងធ្លាប់ឆ្លងឆ្លើយ សល់តែភាពឯការនិងវិប្បដិសារីជាប់កាយ។
ជុងហ្គុកដើរយឺតក្រោមខ្យល់ត្រជាក់ ស្លឹកឈើចាប់ផ្តើមប្រែពណ៌ក្រហម ខ្លះក៏ជ្រុះរសាត់ទៅតាមវាយោរប៉ាត់រប៉ាយតាមដងផ្លូវមមារញឹក។
ភ្នែកវៀងវៃគ្រលាសប៉ះហាងផ្កាតូចមួយដែលមានការតុបតែងសាមញ្ញប៉ុន្តែគួរឲ្យស្រឡាញ់។នាយរុញទ្វាចូលទៅសម្លឹងរកមើលផ្កាដែលគួរទិញយកទៅជូនថេយ៉ុង ប៉ុន្តែគេមិនដែលដឹងទេថានាយចូលចិត្តផ្កាអ្វី នាយមិនដែលបានសួរមិនដែលបានចាប់អារម្មណ៍ពីរឿងកំប៉ិកកំប៉ុកអស់ទាំងនេះ។
«ឲ្យបងសុំទោសបើទិញទៅមិនត្រូវចិត្តអូន»នាយពោលតិចៗក្នុងចិត្តហាក់កំពុងភ្ជាប់ទំនាក់ទំនងជាមួយថេយ៉ុងតាមរយៈចិត្ត វាក៏ជាទម្លាប់របស់នាយរៀងរាល់ថ្ងៃនេះហើយ។
«សួស្តីលោកត្រូវការផ្កាប្រភេទណាដែរ?»សំឡេងស្រាលស្រទន់បន្លឺឡើងពីម្ចាស់ហាងរូបសង្ហារ ជាក្មេងប្រុសដែលមានរូបរាងតូចល្អិត មុខមាត់របស់គេគឺប្រហាក់ប្រហែលគ្នាជាមួយនឹងថេយ៉ុងមែនទែន។ជុងហ្គុកញញឹមស្ងួតរួចងាកមើលជុំវិញខ្លួនដោយការពិចារណា
«ខ្ញុំក៏មិនដឹងថាគួរទិញមួយណាដែរ»ជុងហ្គុកដកដង្ហើមខកចិត្តនឹងខ្លួនឯង
«អឹម...បើចឹងលោកអាចប្រាប់បានទេថាទិញឲ្យអ្នកណា?អាយុប៉ុន្មាន?ហើយជាមនុស្សយ៉ាងមិចដែរ?»ជុងហ្គុកសញ្ជឹងមើលមុខអ្នកកម្លោះបន្តិចមុននឹងតប
«ខ្ញុំទិញឲ្យមិត្តប្រុសរបស់ខ្ញុំ គេមានរូបរាងនិងមុខមាត់ស្រដៀងឯងណាស់ គេជាមនុស្សរីករាយ ស្មោះត្រង់ និងមានចិត្តបរិសុទ្ធ»នាយកម្លោះស្ដាប់ដោយការពិចារណាមុននឹងផ្ដល់យោបល់
«បើចឹងគេអាចជាមនុស្សចូលចិត្តពណ៌ដែលភ្លឺថ្លាប៉ុន្តែមិនដិតខ្លាំងហើយ អាចជាពណ៌លឿងស្រាលឬពណ៌ទឹកសមុទ្រ»ជុងហ្គុកជ្រួញចិញ្ចើមហាក់មិនសូវយល់ស្របជាមួយគេ ព្រោះបើឲ្យគេទាយថេយ៉ុងច្បាស់ជាចូលចិត្តពណ៌ប្រផេះឬបៃតងមិនខានព្រោះភាគច្រើនគេប្រើប្រាស់របស់មានពណ៌ទាំងពីរនេះ។
«ឯងជាអ្នកជំនាញមែនឬអត់?»នាយតូចមុខក្រញ៉ូវឡើងភ្លាម
«ខ្ញុំលក់ផ្កាមក២ឆ្នាំដែរហើយលោក ការទស្សទាយរៀបចំដេគ័រផ្កាឲ្យភ្ញៀវ គឺខ្ញុំពូកែណាស់ ទុកចិត្តចុះមិត្តប្រុសលោកគេនឹងញញឹមបិទមាត់មិនជិតជាមិនខាន»ជុងហ្គុកទម្លាក់ទឹកមុខបន្តិច
«គឺគេ..មិន...»នាយកម្លោះសម្លឹងតាមទឹកមុខគេទើបនាយដឹងថាមិនមែនជាការទិញក្នុងឳកាសណាមួយទេ ប្រហែលជារឿងសោកសៅ
«សុំទោសបើនិយាយប៉ះពាល់ គឺលោកអង្គុយលេងសិនទៅខ្ញុំនឹងទៅរៀបចំជូន»ជុងហ្គុកអង្គុយចុះឆ្លៀតពេលកំពុងរង់ចាំផ្កាឲ្យរួចរាល់នាយក៏ទាញទូរស័ព្ទមកមើលមេរៀន នៅសល់តែមួយសប្តាហ៍ទៀតប៉ុណ្ណោះការប្រឡងថ្នាក់ជាតិក៏ឈានចូលមកដល់ហើយ គ្មានថេយ៉ុងនៅជិតចាំជួយគេដូចមុនទៀតទេ ពេលនេះគឺត្រូវចេះពឹងខ្លួនឯង។
ក្រាក...
រាងក្រាសដាក់បាច់ផ្កាលើតុរួចទាញកៅអីមកអង្គុយជិតរាងកាយស្ដូកស្ដឹងគ្មានវិញ្ញាណ ទឹកមុខស្លេកស្លាំងរាងកាយរស់នៅពឹងលើជាតិថ្នាំនិងសេរ៉ូមរណេងរណោង។ ដៃធំលូកទៅចាប់ដៃតូចដែលមានឆ្អឹងមកកាន់រួចថើបអឹបជាប់បបូរមាត់ នាយបិតភ្នែកព្យាយាមរំងាប់ចិត្តនឹកដែលមានចំពោះនាយម្នាក់នេះ។
«ជិតមួយខែហើយថេយ៍..អូនគេងយូរយ៉ាងនេះមិនខ្លាចមុខប្រែជាហើមលែងស្អាតទេហ្អេស?»ជុងហ្គុកសម្លឹងទៅផ្ទៃមុខសៗរបស់ថេយ៉ុងមុននឹងលូកដៃទៅអង្អែលថ្ពាល់គេថ្នមៗ
«តែកុំភ័យអីទោះមុខអូនហើមដល់ណាក៏បងនៅតែស្រឡាញ់ ជឿបងទេ?បងដឹងច្បាស់ថាអូនមិនជឿទេស្រួលមិនស្រួលសើចចម្អកបងទៀតផង»
«តែបងលែងនិយាយតែមាត់ទៀតហើយ បងនឹងបង្ហាញអូនតាមរយៈទង្វើវិញម្តង»នាយញញឹមស្រាលអោនថើបថ្ងាសថេយ៉ុង
«បងទិញផ្កាមកឲ្យអូនទៀតផង សុំទោសមិនដឹងអូនចូលចិត្តវាឬអត់ទេ បងឲ្យគេរៀបឲ្យប៉ុណ្ណោះ» ជុងហ្គុកនិយាម្នាក់ប្រៀបបាននឹងមនុស្សឆ្កួតតែវាក៏ប្រសើរជាងមិនបាននិយាយអីសោះពេលនៅជិតថេយ៉ុង ជួនកាលគេអាចនឹងកំពុងតែស្ដាប់គេនិយាយក៏ថាបានដែរ។
«កុលាបស អូនចូលចិត្តទេ? បងមិនសូវពេញចិត្តប៉ុន្មានទេ តែអាល្អិតអ្នកលក់នោះនិយាយថាផ្កាកុលាបគឺតំណាងឲ្យមនុស្សដែលយើងចង់ទុកនៅក្នុងបេះដូងមួយជីវិត »នាយញញឹមរៀបរាប់រួចរៀបផ្កាដាក់ចូលទៅក្នុងថូរ
«ឆាប់ជាដឹងឬនៅ? បងនឹក»
°°°
ត្រឡប់ទៅថ្ងៃដែលថេយ៉ុងសម្លាប់ខ្លួន តាមពិតទៅសភាពរបស់គេគឺពិបាកសង្គ្រោះខ្លាំងណាស់ គេលេបថ្នាំងងុយគេអស់ដល់ទៅ2កំប៉ុងហើយថែមទាំងទុកយូររហូតដល់ភ្លឺទៀតផង ។ ក្រពះរបស់គេរលាកធ្ងន់ធ្ងររហូតត្រូវវះកាត់ បំពង់ករបស់គេក៏ខូចខាតទោះបីជាសង្គ្រោះក៏សង្ឃឹមតិចថានឹងអាចរួចជីវិត ប៉ុន្តែប្រហែលជាទេវតានៅផ្តល់ឱកាសឲ្យគេរស់ម្តងទៀត ទើបអាចសង្គ្រោះគេបាន ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយគេសន្លប់មកមួយខែជាងហើយ ដោយសារតែសុខភាពរបស់គេខ្សោយខ្លាំងធ្វើឲ្យគេពិបាកដកដង្ហើមនឹងត្រូវការអុកស៊ីសែនជាជំនួយ។
ចាប់តាំងពីថ្ងៃនោះមកជុងហ្គុកតែងតែបន្ទោសខ្លួនឯងជាប់រហូត នាយមិនហ៊ានទៅមើលគេនោះទេពីដំបូងឡើយ ប៉ុន្តែប៉ាម៉ាក់ថេយ៉ុងក៏អនុញ្ញាតក្រោយពេលហ៊ូស៊ុកជួយនិយាយ។ គាត់មិនដឹងរឿងរវាងថេយ៉ុងនិងជុងហ្គុកទេគាត់គ្រាន់តែមិនទុកចិត្តឲ្យអ្នកណាចូលមើលកូនគាត់ផ្តេសផ្តាសប៉ុណ្ណោះ។
°°°
ម៉ោង6ល្ងាច
នេះជាម៉ោងដែលសិស្សត្រូវអស់ម៉ោហរៀនហើយ ចំណែកអ្នកខ្លះក៏នៅបន្តរៀនដល់យប់នៅសាលា។ ជុងហ្គុកក្នុងសម្លៀកបំពាក់ធម្មតាដើរទៅទូរសម្ភារ:ដើម្បីប្រមូលរបស់របរទៅផ្ទះព្រោះពេលនេះប្រឡងរួចគេមិនមានភារកិច្ចអីត្រូវមកសាលាវិញនោះទេ នេះនៅរង់ចាំតែលិទ្ធផលប៉ុណ្ណោះ គេខានទៅសួរសុខទុក្ខថេយ៉ុងមួយអាទិត្យហើយ ។
ជំហានយឺតៗត្រូវឈប់ទ្រឹងពេលឃើញផែនខ្នងនរណាម្នាក់កំពុងតែឈរប្រមូលរបស់របរនៅទូររបស់ថេយ៉ុង។
នាយសម្លឹងទៅមនុស្សម្នាក់នោះជាប់ឥតព្រិចហាក់រកពាក្យនិយាយមិនចេញឡើយ។
"ថេយ៉ុង.." សំឡេងស្រាលៗបន្លឺពីក្រោយខ្នងទើបម្ចាស់ឈ្មោះបែរមុខមកសៀវភៅក្នុងដៃក៏របូតចុះ។ កែវភ្នែកតាមមើលគេមិនលែងខណ:ដេលជុងហ្គុកដើរមកជិតគេរួចអោនរើសសៀវភៅហុចឲ្យ
"ដឹងខ្លួនពេលណា? ហេតុអីក៏បង..ហេតុអីក៏ខ្ញុំមិនដឹង?" ដៃស្រឡូនលូកចាប់សៀវភៅពីដៃនាយរួចយកវាដាក់ចូលកេស
"ប្រហែអាទិត្យមុន.." ថេយ៉ុងនិយាយមិនសូវឮទំនងជានៅអស់កម្លាំង
"មកប្រមូលរបស់របរវិញមែនទេ? ឲ្យខ្ញុំជួយទេ?" ជុងហ្គុកញញឹមសង្ឃឹមថាតទៅមុខគេនិងថេយ៉ុងនៅអាចមើលមុខគ្នាចំ
"មិនអីទេ! ខ្ញុំរៀបជិតរួចហើយ" ពាក្យឆ្លើយតបត្រជាក់ល្ហិបរបស់គេធ្វើឲ្យជុងហ្គុកពិបាកនឹងរករឿងមកនិយាយបន្ត តែគេមិនចង់បញ្ចប់ការសន្ទនាត្រឹមនេះទេ ព្រោះមិនដឹងថាថ្ងៃមុខនៅអាចចួបមុខគ្នាទៀតឬអត់ផង។
"ខ្ញុំទិញឲ្យ" ជុងហ្គុកហុចទឹកដោះគោឲ្យទៅគេកែវភ្នែកសម្លឹងចុះទៅរបស់ដែលគេឧស្សាហ៍ញ៉ាំកាលពីមុនទាំងកែវភ្នែករាបស្មើបើពេលមុនប្រហែលជាសប្បាយចិត្តដល់លោតមិនខាន
"ខ្ញុំមិនញ៉ាំវាទៀតទេ" ថេយ៉ុងបែរមុខចេញ ពាក្យបដិសេធរបស់គេនាំឲ្យជុងហ្គុកភ័យយ៉ាងចម្លែក
"ថេយ៍ស្អប់ខ្ញុំណាស់មែនទេ?" ជុងហ្គុកអោនមុខចុះ
"ពេទ្យហាមមិនឲ្យញ៉ាំរបស់ផ្អែមទេ ខ្ញុំញ៉ាំបានតែទឹកបបរប៉ុណ្ណោះ" ឮសម្តីគេហើយជុងហ្គុកកាន់តែសោកសៅឡើង
"សុំ..សុំទោសចំពោះរឿងកន្លងមក ខ្ញុំមិនដឹងគួរធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីលុបលាងវាទេតែ..ខ្ញុំនៅតែចង់សុំទោស" ថេយ៉ុងដកដង្ហើមធំ
"បំភ្លេចចោលទៅ មនុស្សដូចខ្ញុំគ្មានតម្លៃសម្រាប់ឲ្យនរណាម្នាក់ស្ដាយក្រោយឬមានអារម្មណ៍ខុសជាមួយទេ" បញ្ចប់ប្រយោគហើយថេយ៉ុងក៏លើកេសដើរចេញទៅ កែវភ្នែកសោកសៅចោលទៅលើទឹកដោះគោក្នុងដៃ ថេយ៉ុងត្រូវការជំនួយ ថេយ៉ុងមិនត្រូវគិតបែបនោះទៅលើខ្លួនឯងនោះទេព្រោះបើសិនជាគេនៅតែបន្តថាមិនត្រូវលើកក្រោយអាចនឹងមិនសំណាងដូចលើកនេះឡើយ។