∞
M I A
Ik loop samen met mijn beste vriendin Valerie het lokaal uit. Als we de aula in lopen, horen we direct luide en allemaal verschillende stemmen van mede scholieren die ik niet herken.
"Weet jij wat er aan de hand is?" vraag ik aan Val. Ik kijk naar mijn beste vriendin, wiens blonde haar speels voor haar gezicht hangt. Haar blauwe ogen springen eruit, deels door de blauwe jeans die ze draagt. Valerie zou echt met iedereen bevriend kunnen zijn, maar toch is ze mijn beste vriendin, al jaren.
"Volgens mij zijn die twee jongens aan het vechten, die Fouad ofzo en Alex Rodriguez," legt ze me uit.
Ik herken de namen van beide jongens. Iedereen weet van het conflict tussen Alex en Fouad dat nu al een paar weken duurt, dus het gevecht zat er aan te komen. Toch weet niemand wat er precies aan de hand is, wel gaan er verschillende roddels rond. Een van de twee zou een schuld hebben bij de ander door drugshandel ofzo en nog veel meer dingen waar ik niks mee te maken wil hebben.
Niet veel later dringt een persoon zich door de menigte. Twee seconden maak ik oogcontact met hem en ik zie direct wie het is, Alex Rodriguez. Ik neem aan dat hij dus degene is die het gevecht gewonnen heeft. Het verbaasd me niet, omdat hij eigenlijk altijd de persoon is die de gevechten hier op school wint, hij is ook eigenlijk de enige persoon van de school die gevechten heeft hier. Ik weet niet veel over hem omdat het moeilijk is om de roddels die over hem rondgaan te onder scheiden van de waarheid. Het enige zekere is dat hij zo goed als geen vrienden heeft op twee jongens na uit een andere klas dan hem en iemand is waar je ver van uit de buurt moet blijven. Hij heeft namelijk nogal een negatieve reputatie door de vele problemen die hij veroorzaakt, al sinds de eerste dag dat hij hier naar school gaat, met als gevolg dat iedereen bang voor hem is.
"Wat hebben we nu?" vraagt Valerie die me uit mijn gedachten haalt.
"Uh, scheikunde volgens mij. En daarna Nederlands," antwoord ik. Precies als ik het gezegd heb gaat de bel en lopen we samen richting het scheikunde lokaal waar we allemaal zo'n bekende witte jas aan moeten trekken.
"Wie heeft allemaal z'n huiswerk gemaakt?" vraagt de docent, meneer Verbeek. Hij leunt naar voren op zijn bureaustoel.
Alleen mijn hand en die van Valerie gaan de lucht in. Zij heeft het van mij overgeschreven. Meteen hoor ik wat klasgenoten achter me fluisteren, dingen die neerkomen op 'nerd' en 'studiebol'. Ik ben het gewend en om eerlijk te zijn kan het me weinig schelen. Ik heb nooit begrepen wat mensen er cool aan vinden om hun school te verpesten. Ik heb erg mijn best gedaan om nu in VWO 5 te zitten en ik ben niet van plan dat op te geven, omdat andere mensen me dan geen nerd meer vinden.
"Goed gedaan, meiden," zegt Verbeek met een vriendelijke glimlach naar ons. "En waarom heeft de rest het niet gedaan?"
Iedereen is muisstil tot we het geluid horen waarmee de luidspreker van de school aangaat. De directeur, meneer Feenstra, klinkt met een zware en ergens kwade stem die erdoor heen dreunt.
"Kan Alex Rodriguez zich melden bij de directeur?" zegt hij.
Meteen veranderd de sfeer in de klas en begint iedereen over het gevecht tussen Fouad en Alex te praten, kennelijk heeft iedereen het gezien.
"Heb je gezien hoe hard Alex hem sloeg? Ik zweer dat ik een bot hoorde breken," hoor ik de stem van een klasgenoot genaamd Rutger.
"Ik hoorde dat hij nu misschien wel van school getrapt wordt," zegt weer een ander.
"Als hij niet zo creepy was had ik hem sowieso mee uit gevraagd, hij is echt heel hot," zegt een meisje. Alex mag dan wel heel erg gesloten en gevaarlijk zijn, toch hebben ook veel meiden een domme crush op hem, omdat hij erg knap is. Hij heeft zwart haar dat hij altijd naar achteren kamt, hazel groen bruine ogen en een lichtgetinte huid. Ik heb zelf die crush niet, ik kan niet ontkennen dat hij knap is, maar ik ben niet het type meisje dat op foute jongens valt. Door de vele preken van mijn ouders en broer weet ik heel goed dat daar alleen maar problemen van komen.
De volgende heldere jongensstem haalt me uit mijn gedachten. Matthijs, mijn crush sinds de eerste. Nog een reden waarom ik niet zo'n hopeloze en onbereikbare crush op Alex heb, ik heb al een hopeloze en onbereikbare crush op Matthijs. Ik draai me heel even om en maak heel even oogcontact met hem. Ik glimlach meteen en loop rood aan. Direct kijk ik weer de andere kant op.
Toch staan zijn lieve gezicht met zijn donkerblauwe ogen en zijn donkerblonde haar in mijn ogen gegraveerd. Hij is erg knap en zo aardig tegen iedereen altijd, maar zoals ik al zei totaal onbereikbaar voor mij.
"Wanneer ga je nou eens een gesprek met hem voeren? Je staart alleen maar naar hem," fluistert Valerie naast me.
Dit is precies waarin ik en Valerie verschillen. Zij praat heel makkelijk met mensen en vooral met jongens. Ze krijgt er dan ook veel aandacht van, het is meer dat ze geen behoefte heeft aan een vriendje of zoiets.
"Niet," fluister ik terug. Ze schudt grinnikend haar hoofd.
"Iedereen die het niet gemaakt heeft kan dat nu gaan doen, de anderen mogen wel iets voor zichzelf doen," zegt Verbeek dan besluitend.
Ik haal mijn telefoon uit mijn broekzak en scrol een beetje door instagram, wachtende tot de les voorbij is. Ik kom uit bij mijn foto's, waarvan ik er maar vier op mijn account heb staan. Opeens twijfel ik of ik ze nog wel mooi vindt en verwijder de twee foto's waar alleen ik op sta, die met mijn vrienden laat ik staan.
∞
A L E X A N D R O
Geïrriteerd open ik de deur van het kantoortje van Feenstra die met zijn handen op zijn buik zit te wachten.
Hij is echt een vervelende man die altijd mij moet hebben. Fouad had hier moeten zitten, het is facking zijn schuld.
"Ga zitten, Alex," zegt hij. Zijn rode brilletje staat scheef op zijn irritante hoofd en kijkt me streng aan. Ik weet een hoe grote hekel hij aan me heeft, maar het kan me echt geen fuck schelen.
"Kan je me uitleggen wat precies de reden is waarom de ouders van Fouad me kwaad hebben opgebeld nadat ze hun zoon hebben opgehaald van school met waarschijnlijk een gebroken neus?" vraagt hij. Zijn boze, grijze ogen kijken me aan, hopend dat ik ergens een goede verklaring heb of spijt. Helaas voor hem heb ik beide niet, tenminste niet wat hem tevreden zou maken. Ik kan hem niet vertellen dat die fucker van een Fouad de drugs die hij van mij kocht weer doorverkoopt voor een duurdere prijs aan anderen.
"Geen idee," zeg ik schouder ophalend. Een antwoord wat hem duidelijk niet tevreden stelt want hij kijkt me nog kwader aan dan eerst.
"Geen idee? Dus jij vindt dit gedrag normaal? Alex, we hebben alles met je geprobeerd, zoveel kansen gegeven maar elke keer maak je er weer een potje van, dit kan zo niet langer," zegt hij. Zijn toon bevalt me totaal niet. "Ik schors je definitief."
"Wat?" roep ik verbaasd. Ik had niet verwacht dat het zo uit de hand zou lopen. Ik kan echt niet geschorst worden, dan gaat Jeugdzorg nog meer in mijn nek hijgen dan dat ze al doen. Fuck. "Meneer, het spijt me echt heel erg. Ik beloof dat het niet meer zal gebeuren." Ik krijg de woorden er met moeite uit. Ik wil helemaal geen spijt betuigen, die klootzak van een Fouad verdiende elke klap die hij kreeg.
"Jammer dat je het niet meent," zegt hij met een glimlach die nog nepper is dan Kim Kardashian.
"Ik meen het wel, ik zweer het, ik had nooit zo mogen reageren," probeer ik hem te overtuigen van mijn leugen.
Hij lijkt even na te denken, waarschijnlijk omdat het ook niet goed is voor de reputatie van zijn school om me te schorsen.
"Oke, ik geef je nog een kans. Maar dat is echt je laatste kans, Alex. Als je nog een foutje maakt, wat een onvoldoende kan zijn of een conflict met een docent of leerling, schors ik je wel definitief," zegt hij dan.
"Geen onvoldoendes? Dat is letterlijk onmogelijk," ga ik tegen hem in.
"Graag of niet, en nu kan je mijn kantoor verlaten. Ik heb meer te doen," zegt hij en hij wijst naar de deur.
Mopperend sta ik op en neem mijn tas mee. Ik moet me gedeisd houden, ik kan geen schorsing gebruiken. Net nu ik een beetje van Jeugdzorg afkom. Ik moet juist geen aandacht op me vestigen. Mijn moeder is totaal niet voorbereid op het moment dat Jeugdzorg een inspectie gaat doen, en als ze zien hoe het er bij mij thuis aan toe gaat, dan plaatsen ze me vandaag nog uit huis.
Ik slenter door de school naar het lokaal waar ik les heb. Zodra ik de deur van het eco lokaal open, kijken al mijn klasgenoten me aan. In sommige blikken zie ik pure angst en ergens geeft het me wel voldoening dat ze bang voor me zijn. Als de docent besluit me te negeren en gewoon door te gaan met zijn les, ga ik achterin zitten. Ik staar naar buiten en probeer zo weinig mogelijk nutteloze informatie op te slaan. Eco is zowat het makkelijkste vak dat er bestaat dus ik ben niet bang dat ik daar een kut cijfer voor haal. Alleen vakken als Nederlands en Frans kunnen me killen, omdat ik echt slecht ben in het onthouden van die woorden. Dat en ik heb ook geen tijd om uren bezig te zijn om alles te leren.
"Alex, aangezien jij een kwartier te laat was en nu niet zit op te letten, neem ik aan dat je alles wel begrijpt en me het antwoord op deze vraag kan geven," zegt de docent die me met een gemene grijns op z'n smoel aankijkt. Die fucker denkt dat hij me te pakken heeft.
Ik geloof oprecht niet dat er een docent bestaat die docent is geworden omdat hij of zij het leuk vindt, allemaal alleen maar om mensen zoals mij te pesten. Ik bedoel, als je als een zoutzak voor die klas staat uit te leggen is er toch niks in je dat dat leuk kan vinden?
Ik lees even de simpele vraag die er staat. Oprecht, die stof hebben we in de focking brugklas gehad. Is er iemand die dat niet begrijpt? Op die sukkel van een Wouter na dan natuurlijk, die nooit wat begrijpt. Kaulo domme sukkel is het, zo irritant dat alles voor hem duizend keer uitgelegd moet worden. Hij moet lekker mavo gaan doen ofzo.
"Directe ruil is producten ruilen tegen producten en indirecte ruil is wanneer je geld als ruilmiddel gebruikt," zeg ik snel.
"Klopt," zegt de docent aarzelend en ergens verbaasd.
Ik grijns en kijk daarna weer naar buiten, wachtend tot de bel gaat. Dat gebeurd na dertig minuten en dat zie ik als teken om mijn tas te pakken en de klas uit te lopen. Ik zie verderop mijn vrienden staan.
"Heb je serieus Fouad in elkaar geslagen?" vraagt Ibrahim direct.
Ik haal mijn schouders op en loop met mijn handen in mijn zakken verder. Ik heb nu Nederlands en ik neem aan dat Ibrahim en Ahmet uit zijn. Of tenminste, dat ze niet naar hun volgende les gaan.
"Ja bro, ik hoorde het ook. Heeft die fucker nou echt z'n ouders gebeld?" lacht Ahmet.
Ik heb geen idee of ze nou echt vrienden zijn om eerlijk te zijn of dat ze gewoon met me omgaan door mijn reputatie. Ik ken ze allebei al sinds de eerste en ga ik alleen met hun om. Alle andere mensen op deze kut school staan me niet aan.
"Zien we je vanavond in de Molen?" vraagt Ahmet dan.
"Denk het," zeg ik, maar ik weet het wel zeker. Ik ben duizend keer liever in de kroeg dan bij mijn moeder en haar vriend.
"Top, succes met je lessen," zegt Ibrahim en samen lopen ze in een rechte lijn de school uit. Natuurlijk niet zonder een brugger bijna te laten struikelen.
Als laatste kom ik het lokaal in en ga helemaal achterin zitten. Het duurt niet lang voor de docent begint met haar les en dat is voor mij het moment om voor het eerst sinds ik hier op school zit daadwerkelijk op te letten. Ik kan gewoon echt niet geschorst worden.
"Voor dit verslag werk je in duo's, die maak ik morgen bekend. Je maak je verslag over een eigen gekozen onderwerp en het moet minstens vier bladzijden lang zijn en dan bedoel ik ook echt vier bladzijden met tekst," legt de docent uit.
Duo's? Ik zucht diep. Ik haat elke facking opdracht die in tweetallen moet, ik haat namelijk ook al mijn klasgenoten. Ze zijn stuk voor stuk kaulo irritant. Normaal doe ik dat soort dingen gewoon niet en dan laat ik die persoon waarmee ik moet samen werken gewoon alles doen, nu niet anders. Die persoon moet sommige stukjes maar een beetje anders schrijven zodat het lijkt alsof ik iets heb gedaan, normaal boeit dat me ook niet, maar nu moet ik een goed cijfer halen zodat ik niet van de school getrapt wordt.
"Denk goed na over welk onderwerp je het wil doen en maak daarna ook opdracht 1 en 2!" roept ze als de bel gaat.
Iedereen stormt het lokaal uit en ik ook. Ik neem mijn tas mee en gris ook mijn jas van de kapstok en ga ik naar buiten waar het ondertussen keihard regent. Ik trek de muts van mijn hoodie over mijn hoofd. Daarna haal ik het wielslot van mijn matzwarte scooter en stap op en rij ik door de stromende regen naar huis.
Na een kwartier kom ik aan bij het facking slecht onderhouden appartementencomplex en zet mijn Vespa in de scooterstalling. Daarna doe ik het wielslot er weer om heen en loop via de vele trappen naar boven.
"Ma?" zeg ik vragend. Mijn humeur is meteen verpest als ik Jamar zie staan, mijn moeders vriend en de grootste klootzak in de hele klote wereld.
Hij staat een lijntje coke op te snuiven in mijn fucking keuken.
"Je moeder is aan het werk voor me," zegt hij, duidelijk dronken en high van de drank en drugs. "En ik heb geen zin in je kut kop en kaulo gezeik dus je kan weer oprotten."
"Ik woon hier toevallig," mompel ik. Ik ben absoluut niet bang voor hem, hij is een sukkel en een junk. Ik snap oprecht niet wat m'n ma in hem ziet. Volgens mij is ze alleen nog bij hem omdat zij wel bang voor hem is.
"Kan je je bek houden? Je toon staat me echt niet aan," snauwt hij me toe. Zijn handen pakken trillend de drankfles van het aanrecht en zetten de fles aan zijn lippen waarna de drank door zijn keel verdwijnt.
"Weet jij waar je moeder haar geld bewaart? Ik moet boodschappen doen," zegt hij dan waarna hij de fles met een klap op de grond laat vallen. De scherven liggen overal en ik heb ergens medelijden met de onderburen, ook al zijn die ook junks.
"Je wilt van haar stelen?"
"Nee, het is mijn geld. Zij heeft het verdiend met werken voor mij," antwoord hij.
"Je bedoeld met neuken met mannen voor jou," zeg ik geïrriteerd terug. "Dat noem ik niet werk."
Nog voor hij iets zegt, raakt zijn kei harde vuist mijn kaak en heel even voel ik een kloppende pijn. Die verdwijnt al snel weer en maakt plaats voor regelrechte woede. Ik zie hoe zijn bloeddoorlopen ogen genieten van het slaan, waarschijnlijk is dat het enige wat hij met mijn moeder doet.
"Als je niet een beetje meer respect kan hebben voor mij, sla ik je echt dood. En ik bluf niet, dat weet je," snauwt hij. "En geef me nu dat geld."
Ik pak een verfrommeld briefje van vijftig uit mijn broekzak en druk het in zijn naar rook en drank stinkende hand.
"Dat was toch niet zo moeilijk, jongen," zegt hij met een gemene grijns. Hij klopt me even op mijn schouder en loopt dan in zijn smerige kleding de deur uit. Ik hoop met heel mijn hart dat hij niet zo naar een focking supermarkt gaat.
Ik begin met het opruimen van de scherven die op de grond liggen. Ik snij me een paar keer, maar negeer het tot het bloeden stopt. Ik gooi alles in de vuilniszak die ik dichtknoop en buiten neerzet naast de andere vuilniszakken.
Daarna vis ik een sigaret uit het pakje dat ik in mijn broekzak heb en steek hem aan. Ik neem meerdere hijsen en blaas de rook over de rand waar ik tegenaan leun. Beneden zie ik kinderen rennen door het grasveldje tegenover het complex. Irritante kut kinderen, als ze m'n Vespa beschadigen hebben ze een facking groot probleem.
Ik zucht, stamp de sigaret uit en neem de vuilniszakken mee naar beneden. Als mijn moeder vanavond thuis komt heb ik liever geen aanvaardingen met Jamar. Ik heb een hekel aan mijn moeder omdat ze nog steeds bij die zak van een man is, maar ik wil het ook niet erger voor haar maken.
Ik hou met een hand de beide vuilniszakken vast en rij daarna met mijn scooter naar de vuilnisstort waar ik beide zakken in een grote container smijt. Als ik terug rij voel ik dat ik een berichtje op mijn telefoon krijg. Ik vis hem uit mijn zak terwijl ik probeer niet in de sloot te rijden en lees snel de woorden.
Peter:
Hey, Alex. We vinden het goed als je vandaag langskomt.
Ik glimlach een klein beetje en doe mijn telefoon weer weg. Ik rij direct door naar het huis van Peter en Miranda. Ik zet mijn scooter neer en doe het wielslot erom heen. Ik weet dat er weinig criminaliteit is in deze wijk, maar toch wil ik de gok niet wagen. Ik heb teveel betaald voor mijn Vespa om hem te laten stelen.
"Kom binnen, Cedro is boven," zegt Peter als hij de deur opent. Ik zie dat hij even bezorgd kijkt als hij een blik op mijn kaak werpt. Fuck, ik ben helemaal vergeten dat het waarschijnlijk blauw is.
"Gevallen met de scooter," mompel ik. Hij knikt even bedenkelijk en ik loop snel de trap op naar boven waar mijn broertje in zijn voetbal kleding zit te spelen.
"Lex!" roept hij meteen. Hij staat op en geeft me een knuffel.
"Hey," zeg ik glimlachend en ik aai hen over zijn zwarte haren. Mijn broertje lijkt precies op me, maar toch hebben we andere vaders, ik heb van ons beide geen idee wie onze vaders zijn.
"Wil je samen met de autootjes spelen?" vraagt hij. Hij kijkt me hoopvol aan.
Ik kan moeilijk nee zeggen tegen mijn vijf jarige broertje, daarom knik ik en hurk naast hem neer.
"Jij bent de rode auto," zegt hij giechelend en hij geeft me een kleine rode auto.
-------
Heeeyy mensjesss,
Ik kan niet geloven dat ik nu echt het eerste deel van Straatrat ga plaatsen. Ik heb er zolang over getwijfeld maar ik ga het nu echt doen, ook al vind ik het wel eng. Klinkt raar, maar het voelt toch half alsof ik mijn dagboek op het internet ga gooien?
Dit deel is nog een beetje saai, maar ik wilde jullie eerst laten kennis maken met de personages voor de actie begint ;). Hopelijk vinden jullie het nu al een beetje leuk en zijn jullie niet bij deel 1 afgehaakt, want er er gaan nog super veel komen :). Voor als je het had gemist, ik heb het hele boek al afgeschreven. En geloof me, er komen nog een hele boel ;).
Geen idee hoe dit boek gaat uitpakken, maar ik hoop dat er in ieder geval een paar mensen gaan komen die dit boek lezen net zo leuk gaan vinden als dat ik het schrijven ervan vond. In ieder geval heel veel plezier en laat me vooral weten wat je ervan vindt :).
En als je dan toch bezig bent, dat sterretje ernaast kan ook wel ingekleurd worden hehe :). Als je wil, for sure.
Hou van jullieeeee,
xx.