ផឹប!
កដៃតូចត្រូវកន្ត្រាក់ទាញរាងកាយចូលទៅបន្ទប់ងងឹត។ ពន្លឺព្រះអាទិត្យចាំងតាមចន្លោះបង្អួចបង្ហាញកំទិចធូលីរត់រវិញពេញបរិយាកាស កែវភ្នែកពីរគូសម្លឹងមើលគ្នាឥតព្រិចដោយម្នាក់ៗគ្មានវាចារនឹងហាស្តីសូម្បីមួយម៉ាត់។
"ហ្អឹម.." ថេយ៉ុងក្រហឹមដើមកពេលមនុស្សចំពោះមុខសង្គប់បបូរមាត់របស់គេដោយមុនបានសុំការអនុញ្ញាតជាមុន។ ដៃព្យាយាមរុញច្រានរាងខ្ពស់មាឌធំចេញតែមិនរង្គើ ជុងហ្គុកក្តោបមុខគេថើបទាំងទទួលបានការជំទាដ់ពីអ្នកម្ខាងទៀត។
"អឹស! ធ្វើឆ្កួតអី?" ទីបំផុតគេក៏ច្រានរាងក្រាសចេញបានរួចលើកដៃមកជូតវាសលើបបូរមាត់បង្ហាយកាយវិការហាក់ដូចជាខ្ពើមរអើមគេខ្លាំងណាស់។
"បងដឹងថាអ្វីទាំងអស់ជាការកុហក ហេតុអ្វីក៏ព្រមទទួលវាម្នាក់ឯង? ហេតុអីសុខចិត្តទទួលស្គាល់កំហុសដែលអូនមិនបានធ្វើ?" ជុងហ្គុកស្រែកសួរទៅថេយ៉ុង គេគិតយ៉ាងមិចក៏គិតមិនយល់ហេតុអ្វីក៏នាយត្រូវព្រមចុះចាញ់ដែរ? ថេយ៉ុងមិនមាត់ក្នុងចិត្តគំនិតកំពុងតែនឹកគិតដល់រឿងម្យ៉ាង..
"ទទួលស្គាល់គ្រប់យ៉ាង...បើមិនចង់ឲ្យជុងហ្គុករបស់ឯងជាប់ទោសពីបទសេពគ្រឿងញៀន" ហ៊ីហ្គេនបង្ហាញរូបថតជាច្រើនសន្លឹកសមល្មមគ្រប់គ្រាន់ធ្វើជាភស្តុតាងអាចឲ្យប៉ូលីសចាប់ជុងហ្គុកបាន ជួនជាគេមកនមែនជាក្មេងអាយុក្រោម18ឆ្នាំគេប្រាកដជាត្រូវជាប់គុកមិនខានឡើយ។ ថេយ៉ុងញ័រដៃទទ្រើតមើលមុខហ៊ីហ្គេនទាំងរលីងរលោង
"ជុង..ជុងហ្គុកញៀនថ្នាំ?" គេសឹងតែមកនជភភ្នែកខ្លួនឯង គេមិនដឹងសោះថា..មិនដឹងសោះសង្សារ អត់ទេគួរហៅថាអតីតសង្សារ គេមិនស្មានថានាយក៏ជាម្នាក់ក្នុងចំណោមមនុស្សដែលគេស្អប់ខ្ពើម។
"រើសទៅ! រវាងជីវិតឥតន័យរបស់ឯងនិងការជាប់គុករបស់មនុស្សដែលឯងស្រឡាញ់ មួយណាសំខាន់ជាង?"
ស្របជាមួយការស្រមើស្រម៉ៃទៅថ្ងៃនោះ ថេយ៉ុងក៏ហូរទឹកភ្នែកមិនដឹងខ្លួន។
"ចុះបើខ្ញុំនិយាយថាគ្រប់យ៉ាងខ្ញុំជាអ្នកធ្វើពិតមែន? " ជុងហ្គុកស្ងាត់មាត់ចំហរមាត់មិនចង់ជឿពាក្យទាំងនោះ
"មែនហើយ..កូននោះជាកូនខ្ញុំ! ខ្ញុំនិងដារេយើងដេកជាមួយគ្នាដោយពេញចិត្ត ខ្ញុំធ្វើវាក្រោយខ្នងឯង! ឈឺចិត្តឬនៅ? យល់អារម្មណ៍ខ្ញុំឬនៅ?" ថេយ៉ុងញញឹមចម្អកទៅជុងហ្គុក មិចក៏គ្រប់យ៉ាងប្រែជាក្រឡាប់ចាក់?
"ឯង..លួចក្បត់ខ្ញុំ..មែនទេ?" ជុងហ្គុកក្រហមភ្នែកជម្រិតសួរគេដោយខំទប់កំហឹង
"អូ! ទើបតែដឹង? ឯងគិតទៅមើល? តើអ្នកណាគេស៊ូទ្រាំយកអនាគតគេមកចោលនឹងមនុស្សញៀនថ្នាំដូចឯង?"ថេយ៉ុងចោទសំណួរទៅជុងហ្គុកធ្វើឲ្យគេមិនយល់
"ហេតុអ្វីប្រើប្រាស់ថ្នាំញៀន? ហេតុអីចាំបាច់ធ្វើខ្លួនប៉ោឡែ? ហេតុអីចាំបាច់មានស្រីដេកជាមួយហូហែ? ហេតុអ្វីមិនអាចធ្វើជាមនុស្សធម្មតាដូចគេដូចឯង? ដឹងមែនទេថារឿងទាំងនោះវាគួរឲ្យរអើមប៉ុនណា?" ថេយ៉ុង ស្រែកបន្ទោសខណ:ជុងហ្គុកបានត្រឹមតែស្ងាត់មាត់មិននិយាយអ្វី នេះថេយ៉ុងដឹងរឿងគេប្រើប្រាស់ថ្នាំពីពេលណា?
"ថេយ៍..និយាយអី?" ជុងហ្គុកចាប់ស្មាគេឲ្យឈប់សកម្មភាព
"កុំប៉ះខ្ញុំ! ហើយកុំមករវល់នឹងជីវិតខ្ញុំទៀត! ខ្ញុំរើសផ្លូវត្រូវហើយ ខ្ញុំមិនអាចចំណាយពេលវេលានិងអនាគតជាមួយមនុស្សចោរម្សៀតដូចឯងទេ!"
"តទៅកុំមកឲ្យខ្ញុំឃើញមុខឯង! ហើយនៅមានទៀត...កុំគិតចង់មកផ្តេសផ្តាសជាមួយខ្ញុំ កុំខ្វល់ជាមួយការសម្រេចចិត្តខ្ញុំ បើមិនចឹងទេខ្ញុំនឹងបង្ហាញភស្តុតាងឲ្យទៅប៉ូលីស ឯងនឹងត្រូវជាប់គុក!" និយាយចប់ថេយ៉ុងបើកទ្វាចាកចេញទៅ ជុងហ្គុកមានអារម្មណ៍ថាដូចត្រូវគេចាក់ក្រោយខ្នង ស្របពេលគេចង់ការពារនាយតែនាយបែរជានិយាយពាក្យទាំងនេះមកមែនទេ? ពាក្យសម្ដីទាំងប៉ុន្មានឈឺណាស់ ចាក់ដោតពេញខ្លួនប្រាណសុសអស់ ដូចដែលដឹងថាជុងហ្គុកមានចរិតយ៉ាងមិច គេឆេវឆាវនិងមិនសូវស្ដាប់ហេតុផលពេលខឹង ឯការឈឺចាប់ក៏ធ្វើឲ្យគេប្រែជាឆ្កួតបណ្តោយឲ្យខ្លួនធ្វើរឿងអស់ទាំងនោះ គេញៀន គេផឹក គេមានស្រី ព្រោះពេលនោះគេឈ្លោះគ្នា គេខឹងគ្នាជាមួយថេយ៉ុងនាយក៏ដឹងច្បាស់ មិនមែនថាកំហុសមិនអាចកែរឯណា? ហេតុអីមិនផ្តល់ឱកាស? ឬមួយចង់បន្តឃើញគេក្លាយជាមនុស្សអាក្រក់បែបនោះម្តងហើយម្តងទៀតមែនទេ?
"ព្រះហ្អើយ!" ជុងហ្គុកលើកតុមកបោកប្រាវឲ្យបាក់បែកអស់តាមកំហឹងនៅក្នុងខ្លួន មនុស្សដែលនៅមកនទាន់ផ្តាច់ស្រួលបួល ចិត្តនៅមិនទាន់រឹងប៉ឹង ទោស:គ្របដណ្តប់ជារឿងធម្មតា។
ថេយ៉ុងក្តាប់ដៃចូលគ្នា គេខាំបបូរមាត់ទប់ខ្លួនឯងកុំឲ្យស្រក់ទឹកភ្នែក តទៅគេមិនមែនជាប្រុសទន់ខ្សោយទេ គេត្រូវទទួលខុសត្រូវលើដារេ គេត្រូវសម្ដែងថាគេក្លាហានរឹងមាំ។
តើគេអាចសម្ដែងបានយូរប៉ុណ្ណា?
គេគ្មានចម្លើយនោះទេ ឲ្យតែអាចការពារជុងហ្គុកបានគេសុខចិត្តទទួលវា ព្រោះថាជម្រើសនេះក៏មិនបានអាក្រក់អ្វីណាស់ណាដែរ ថ្ងៃអនាគតគេក៏ប្រហែលត្រូវបង្ខំឲ្យរៀបការជាមួយស្រីណាម្នាក់ដដែលផងក៏មិនដឹង ចៀសវាងឈឺចាប់ទៅថ្ងៃក្រោយ...
ឈឺឲ្យហើយនៅថ្ងៃនេះ...
ម៉ោងអាហារថ្ងៃត្រង់ថេយ៉ុងកាន់ថាសបាយពីរ មួយសម្រាប់ខ្លួនឯងនិងមួយទៀតយកឲ្យដារេ។ គេដាក់ថាសអាហារនៅពីមុខនាងទើបដាក់ខ្លួនអង្គុយទល់មុខនាងដោយទឹកមុខស្មើ។ដារេសម្លឹងទៅបុរសគល់ឈើជារឿយៗ ភាពស្ងប់ស្ងាត់របស់គេប្រែក្លាយឲ្យបរិកាសកាន់តែអាប់អួរ។ នាងចាប់សាច់ទ្រូងមាន់បំពងដាក់ឲ្យគេមួយដុំទើបទាញចំណាប់អារម្មណ៍ឲ្យគេងើបមុខឡើង នាងញញឹមដាក់គេទើបគេគ្មានជម្រើសផ្សេងក្រៅពីតបវិញដោយស្នាមញញឹម។
"ឈប់មករវល់នឹងខ្ញុំ! មនុស្សចោរម្សៀត! កុំឲ្យខ្ញុំឃើញមុខឯងទៀត!" ពាក្យសម្ដីគ្រោតគ្រាតលាន់រងំ ជុងហ្គុកក្តាប់ដៃសម្លឹងទៅមនុស្សក្បត់កំពុងអង្គុយញ៉ាំបាយយ៉ាងរំភើយហាក់ដូចជាពាក្យដែលគេបង្ហើរចោលមុននេះគ្មានអ្វីអស្ចារ្យ។
"ឯងប្រុងឈរមើលដល់ណា? មិនទៅរកបាយស៊ីទេយ៉ាងមិច?" ជីមីនកេះស្មាគេតែនាយក្រវាសចេញងាកមកសម្លក់គេ
"ឃើញមនុស្សមនុស្សក្បត់យើងរអើមស៊ីមិនចូល!" ជីមីនចំហរមាត់ធ្លុងមិនយល់ពីអ្វីដែលគេនិយាយ មនុស្សនេះខ្មោចចេញខ្មោចចូលយ៉ាងមិចអ៊ីចេះ?
ប្រាវ!
សំឡេងបែកចានលាន់កន្លែងញ៉ាំអាហារនាំឲ្យកែវភ្នែកគ្រប់គូមើលទៅកន្លែងតែមួយ។
" នាងនិយាយសុំទោសហើយ ពួកឯងចង់បានអីទៀត?" ថេយ៉ុងទាញដារេមកក្រោយខ្នង ដារេធ្វើឲ្យទឹកក្រូចកំពប់ដោយអាចេតនាប្រលាក់អាវសិស្សប្រុសៗដែលដើរមកបុកនាងដោយខ្លួនឯងសោះ
"ចេញទៅ" ថេយ៉ុងខ្សឹបប្រាប់ឲ្យនាងថយឆ្ងាយខណ:ម្នាក់ប្រុសដែលសន្សំរឿងនោះចូលមកក្របួចកអាវ
"ចេះការពារស្រីទៀតអីឡូវ? ក្រែងលើកមុនឮល្បីមកថាជាខ្ទើយតើហ្អេស?" គេច្រានឲ្យថេយ៉ុងដួល អ្នកនៅទីនោះនាំគ្នាសើចគ្រប់គ្នា ។ ជីមីនបម្រុងចូលទៅជួយតែជុងហ្គុកសង្កត់ស្មាគេជាប់ភ្នែកគេមើលទៅសកម្មភាពទាំងនោះឥតព្រិច
"សុំទោសមួយម៉ាត់អាវយើងដូចដើមវិញទេ? "
"ចុះឯងចង់យ៉ាងមិច?" ថេយ៉ុងស្រែកសួរទៅគេវិញ គេកំពុងតែនាំទុក្ខដាក់ខ្លួនហើយតើ!
"បែបនេះនោះអី!" គេក៏លើកថាសអាហារមានសម្លរមានបាយមកចាក់លើក្បាលថេយ៉ុងឲ្យប្រឡាក់អស់ គ្នាពួកគេក៏ទាញទឹកក្រូច ទឹកដោះគោមកស្រោចបន្ថែម គ្មានអ្នកណាជួយថេយ៉ុងឡើយក្រៅពីសើចចម្អកនឹងទាញទូរស័ព្ទមកថត។ ថេយ៉ុងអោនមុខចុះញ័រខ្លួនទទ្រើក ខ្លួនប្រាណគេធំក្លិនទៅដោយអាហារ
គេងើបមុខមើលទៅជុំវិញខ្លួនមានតែសំឡេងសើចនិងទឹកមុខរីករាយរបស់មនុស្សគ្រប់គ្នា កែវភ្នែកវាសចំទឹកមុខជុងហ្គុកដែលឈរសម្លឹងមើលគេដោយមិនញញឹមឬសោកសៅ ។ ថេយ៉ុងក្រហមភ្នែកអស់ គេផ្សារភ្នែកចង់បង្ហូរទឹកភ្នែកចេញមកក្រៅ គេចង់ឲ្យប្រុសម្នាក់នោះចូលមកអោបគេ ជួយយកគេចេញពីទីនេះ តែគេខុសខ្លួនឯង ប្រើសម្តីមើលងាយអាក្រក់ហួសស្មាន គ្មានថ្ងៃឡើយដែលជុងហ្គុកនឹងអភ័យទោសឲ្យគេ។
"សុំទោស..ខ្ញុំធ្វើព្រោះចង់ការពារបងប៉ុណ្ណោះជុងហ្គុក" ថេយ៉ុងពេបមាត់ស្រក់ទឹកភ្នែកពេលដែលជុងហ្គុកមិនខ្វល់ហើយបែរជាដើរចេញប្រងើយលែងខ្វល់ពីគេ បន្ទោសជុងហ្គុកមិនបានទេ គេរើសផ្លូវនេះដោយខ្លួនឯង សុំទោស..សុំទោសដែលធ្វើឲ្យគ្រប់គ្នាឈឺក្បាលដោយសារតែមនុស្សល្ងង់ដូចជាខ្ញុំ។