ទឹកថ្នាំបន្តក់លើសំឡីជូតវាសថ្នមៗលើមុខរបួសដែលបន្សល់ស្លាកស្នាមឲ្យជាំ។
ជុងហ្គុកប្តូរសម្លៀកបំពាក់ឲ្យថេយ៉ុងរួចដាក់ឲ្យគេគេងដោយមានបន្ទះបិតថ្ងាសបញ្ចុះកម្តៅ។
ជុងហ្គុកក្រសោបដៃរបស់ថេយ៉ុងជាប់ថ្ពាល់បាតដៃកក់ក្តៅលើកទៅអង្អែលសក់គេថ្នមៗដោយក្តីអាណិតអាសូរ តាំងពីថ្ងៃដំបូងដែលគេស្គាល់គ្នា រហូតមកដល់ពេលនេះថេយ៉ុងមិនដែលទទួលបានយុត្តិធម៌ចំពោះខ្លួនឯងម្តងណាឡើយ មានតែមនុស្សបង្កាច់បង្ខូច ធ្វើបាបគេ សូម្បីតែខ្លួននាយផ្ទាល់ក៏ធ្វើឲ្យក្មេងម្នាក់នេះឈឺចាប់មករាប់មិនអស់។
"បងគួរធ្វើអីម្យ៉ាងដើម្បីការពារអូន.." ជុងហ្គុកអោនមុខមកថើបថ្ងាសរាងតូចយ៉ាងយូរ ចុងច្រមុះបង្អូសស្រាលៗមករកថ្ពាល់មុននឹងបបូរមាត់សង្កត់លើមាត់ស្លេកស្លាំងរបស់អ្នកដែលសន្លប់មិនដឹងអី។ ជុងហ្គុកដកបបូរមាត់ចេញរួចថើបសក់ថេយ៉ុង
"ចាំបង.." ជុងហ្គុកទាញភួយមកដណ្តប់ត្រឹមចុងដង្ហើមឲ្យសង្សារសំណព្វរួចបើកទ្វាចាកចេញទៅបាត់ ទុកឲ្យថេយ៉ុងនៅសម្រាក។
កែវភ្នែកមុតស្រួចកំពុងសម្លឹងរកគោលដៅក្រោមភ្លើងពណ៌ព្រៀកៗរបស់ក្លិបរាត្រី។ ជុងហ្គុករុញទ្វាចូលទៅក្នុងបន្ទប់ VIPដែលជាកន្លែងចំណាំរបស់ហ៊ីហ្គេន ហើយនាងក៏នៅទីនេះពិតមែន។
"ខានចួបគ្នាយូរហើយជុងហ្គុក" នាងផ្កាពិសញញឹមចូលមកប្រលោមប្រលែងជាមួយអ្នក
កម្លោះ
បឹប!
"អូយ!" រាងក្រាសច្រាននាងមួយទំហឹងឲ្យខ្ទាតទៅម្ខាង
"ជាស្មាដៃនាងមែនទេ?" ជុងហ្គុកច្របាច់កនាងបង្ខំឲ្យហ៊ីហ្គេនឆ្លើយ ស្រីស្រស់មុខប្រែស្លេកអស់ខ្យល់មុននឹងត្រូវកម្លាំងមនុស្សប្រុសច្រានឲ្យដួលទៅលើសាឡុង
"ហឹស! បងនិយាយពីអី? ខ្ញុំដូចជាមិនសូវយល់" ត្រូវប៉ុននេះហើយនាងនៅធ្វើភ្លើធ្វើល្ងង់កើតទៀត! មុខពិតជាក្រាសដូចថ្នល់ជាតិពិតមែន។
"ថេយ៉ុងទៅធ្វើស្អីនាង ទើបបានជានាងគុំគួនធ្វើបាបគេម្ល៉េះ?" ជុងហ្គុកច្របាច់ស្មានាងខ្លាំងៗរហូតដល់នាងជ្រាបទឹកភ្នែកដោយសារឈឺ
"ខ្ញុំស្អប់វា ចាំបាច់មានហេតុផលដែរ? មនុស្សល្ងង់ដូចវាសមហើយនឹងត្រូវបែបនេះ! និយាយធ្វើដូចខ្លួនឯងល្អត្រឹមត្រូវ!" ហ៊ីហ្គេនច្រានជុងហ្គុកចេញ
"ខ្ញុំនឹងបកអាក្រាតនាង!" ជុងហ្គុគស្រែកសឹងបែកបន្ទប់ទាំងមូល
"សាកទៅ! ចាំមើលអ្នកណាចូលគុកមុន? "ហ៊ីហ្គេនញញឹមមានល្បិចមុននឹងលើកទូរស័ព្ទដៃបង្ហាញរូបភាពជុងហ្គុកប្រើប្រាស់ថ្នាំកាលពីពេលគេបាត់បង់សតិ ជុងហ្គុកញ័រដៃកញ្ឆក់វាមកតែនាងក៏បោកទូរស័ព្ទចោល
"ខ្ញុំមានច្រើនណាស់លោកបំផ្លាញមិនអស់ទេ!" នាងញញឹមអង្អែលទ្រូងគេថ្នមៗ
"នៅស្ងៀមទៅៗកុំខ្វល់..ឲ្យអាល្ងង់ម្នាក់នោះទទួលទោសជំនួសយើង លោកក៏រួចខ្លួន ខ្ញុំក៏រួចខ្លួន" ជុងហ្គុកក្តាប់ម្រាមដៃសឹងបែក នៅមិនស្មានថាស្រីខ្លួនតូចមួយមានល្បិចកលរាប់រយជំពូកបែបនេះសោះ គួរឲ្យស្ដាយពេលវេលានៅជិតនាងកន្លងមក គេគួរតែដឹងខ្លួនឲ្យបានលឿនជាងនេះ។
ចិញ្ចើមស្អាតចងចូលគ្នា ត្របកភ្នែកបើកឡើងសម្លឹងមើលពិដានបន្ទប់។ ថេយ៉ុងក្រោកយ៉ាងរហ័សសម្លឹងមើលជុំវិញខ្លួនដោយចម្ងល់ តើទីនេះជាកន្លែងណា?
ថេយ៉ុងសម្លឹងមើលខ្លួនឯងឃើញសម្លៀកបំពាក់សិស្សត្រូវបានប្តូរមកជា hoodieពណ៌ខ្មៅធំរលុងជាងខ្លួននិងខោសាច់យឺតរឹបកជើងពណ៌ប្រផេះ។ គេក្រោកចុះពីលើគ្រែទៅរកទឹកលុបមុខឲ្យស្វាងប៉ុន្តែស៊ុមរូបមួយដែលធ្វើឲ្យគេងាកមកមើលវិញយ៉ាងរហ័ស។ នេះជារូបដែលពួកគេថតកាលពីពេលដើរលេងនៅមាត់ទន្លេហាន ជុងហ្គុកផ្តិតវាដាក់ស៊ុមតូចល្មមតាំងនៅលើតុរៀន នេះមានន័យថាគេកំពុងនៅផ្ទះរបស់នាយមែនទេ?
ក្រាក..
មិនទាន់អស់ចម្ងល់ផងទ្វាក៏បើកឡើងបង្ហាញវត្តមានម្ចាស់បន្ទប់ ក្នុងដៃរបស់គេមានកាន់ថង់អាហារមកជាមួយផង។
"អូនភ្ញាក់យូរឬនៅ? ឃ្លានទេ? បងទិញមីសណ្តែកខ្មៅមកដែរចង់ញ៉ាំទេ?" ថេយ៉ុងមិនមាត់មិនកសម្លឹងមុខគេមិនព្រិចភ្នែក គេដាក់ថង់អាហារលើតុរួចដើរទៅជិតក្មេងដែលធ្វើមុខស្លឺប៉ុន្តែគួរឲ្យស្រឡាញ់
"នៅមិនស្រួលខ្លួនត្រង់ណាទៀតមែនទេ? ប្រាប់បង-" និយាយមិនទាន់ចប់ផងថេយ៉ុងក៏ហក់មកអោបគេជាប់ កាយតូចញ័រដោយសារតែគេយំ គេហត់នឿយមិនចង់និយាយអីច្រើនទេ គេចង់បាននោះត្រឹមការអោបដ៏កក់ក្តៅមួយប៉ុណ្ណោះ។
"ហ្អឹកៗ" ជុងហ្គុកញញឹមរលីងរលោងអោបតបវិញ គេរំភើបណាស់ព្រោះយ៉ាងហោច
ថេយ៉ុងនៅមិនបានស្អប់ខ្ពើមគេដល់លែងចង់មើលមុខ។
"យំមកថេយ៍ យំឲ្យខ្លាំងតាមចិត្តអូនចុះ បងនៅទីនេះចាំជូតទឹកភ្នែកអូន ផ្តល់ស្មាឲ្យអូនកើយធ្វើជាខ្នើយឲ្យអូនគេងអោប យំហើយត្រូវរឹងមាំ....មិនមែនដើម្បីប៉ាម៉ាក់ មិនមែនដើម្បីបងតែដើម្បីខ្លួនឯង" ជុងហ្គុកអង្អែលខ្នងគេថ្នមៗ ឆ្លងកាត់ពេលវេលាអាក្រក់កន្លងមកធ្វើឲ្យគេកាន់តែមានអារម្មណ៍ខុស ចង់ប៉ះប៉ូវមើលថែការពារក្មេងម្នាក់នេះអស់មួយជីវិត។
ថេយ៉ុងលែងដៃពីការអោប ជុងហ្គុកញញឹមជូតទឹកភ្នែកឲ្យគេ
"មិនថាតទៅមុខមានរឿងអីកើតឡើង អូនអាចខឹងបង មិននិយាយរកបង សុំតែម្យ៉ាង..កុំស្អប់បងអី" ថេយ៉ុងសម្លឹងចំកែវភ្នែកមានមន្ទិលរបស់នាយ ពាក្យសម្ដីហាក់ដូចជាចម្លែកខុសធម្មតា តើនាយកំពុងចង់ធ្វើអីមែនទេ?
"បងនិយាយច្រើនពេកហើយ ម៉ោះញ៉ាំមីទេ? បងក៏បានទិញគីមប៉ាប់និងទឹកដោះគោដែលអូនចូលចិត្តមកដែរណា៎" ជុងហ្គុកទាញកៅអីឲ្យគេអង្គុយរួចរៀបចំអាហារដាក់លើតុ។
ថេយ៉ុងកាន់ចង្កឹះញ័រដៃព្រោះតែគេខានញ៉ាំអាហារឲ្យឆ្អែតក្រពះមកយូរហើយ គេអស់កម្លាំងនឹងធីងធោងជាប់រហូត
"អូនស្គមណាស់ ធ្វើបាបខ្លួនឯងឬអត់ហ្នឹង?" ជុងហ្គុកស្ទាបថ្ទាល់ដែលស្រកសាច់ថ្នមៗ ថេយ៉ុងមិននិយាយគិតតែពីរសម្លឹងគេរហូត ខណ:ពេលដែលគេរីករាយ នាយម្នាក់នេះក៏ធ្វើឲ្យគេឈឺចាប់ ពេលដែលគេត្រូវការជំនួយគេម្នាក់នេះដដែលជាអ្នកនៅក្បែរខ្លួន ពេលខ្លះពិបាកណាស់ក្នុងការសម្រេចចិត្តថាគួរស្អប់គេឬអត់? ព្រោះបើសួរបេះដូងវានៅតែឆ្លើយដដែលៗថាស្រឡាញ់..ស្រឡាញ់ខ្លាំងទៀតផង! នាយមិនដាច់ចិត្តនិយាយពាក្យស្អប់ហើយក៏រឹតតែមិនហ៊ានត្រឡប់មកជានាដូចដើម ហេតុអ្វីគ្រាន់តែរស់នៅតាមបែបធម្មតាក៏ពិបាកខ្លាំងយ៉ាងនេះ?
"ហា៎មាត់មក" ជុងហ្គុកចាប់មីមកបញ្ចុកថេយ៉ុងដោយស្នាមញញឹម នាយតូចក៏ញ៉ាំតាមការបង្គាប់គ្រប់ម៉ាត់រហូតដល់អស់។
មេឃធ្លាក់ភ្លៀងទៀតហើយ ម៉ោង2យប់ទៅហើយប៉ុន្តែកម្លោះៗទាំងពីរមិនអាចបិទភ្នែកគេងបាន ម្នាក់ៗមានកង្វល់នៅក្នុងចិត្តរៀងខ្លួនហើយសុទ្ធតែមិនអាចនិយាយបាន។
"លោកមានថ្នាំងងុយទេ?" បន្ទាប់ពីស្ងាត់មិននិយាយរកគេមកជាយូរទីបំផុតថេយ៉ុងក៏ដាច់ចិត្តនិយាយរកគេហើយ
"អូនរកវាធ្វើអី? កុំប្រាប់ថាអូនប្រើប្រាស់វារាល់ថ្ងៃ?" ជុងហ្គុកស្ទុះក្រោកអង្គុយថេយ៉ុងក៏ក្រោកតាម
"លោកមិនយល់ទេថាការគិតច្រើនធ្វើឲ្យខ្ញុំពិបាកគេងណាស់ ខ្ញុំមិនចង់ទេប៉ុន្តែ.."
"ឈប់ប្រើទៀតឮទេ? លេបយូរៗអាចប៉ះពាល់ខួរក្បាលនិងបង្ករឲ្យមានជម្ងឺដុះសាច់ក្នុងខួរក្បាលទៀតផង! បងយល់ថាអូនលំបាកប៉ុន្តែចង់កែប្រែបញ្ហាខាងក្រៅ រឿងចម្បងដែលអូនត្រូវធ្វើគឺមើលថែខ្លួនឯងឲ្យរឹងមាំ" ជុងហ្គុកអង្អែលក្បាលគេមើលទៅដូចជាឪពុកកំពុងប្រដៅកូន><
"ហេតុអីក៏ស្រាប់តែមកធ្វើល្អ?" ថេយ៉ុងសួរដោយទឹកមុខស្រពោន គេលែងមានជំនឿទុកចិត្តលើអំពើល្អហើយ យល់ថាគ្រប់យ៉ាងសុទ្ធតែជារឿងបោកប្រាស់។
"សុំទោសបើធ្លាប់ធ្វើឲ្យខកចិត្ត បងគ្រាន់តែមិនចង់ឃើញអូនឈឺចាប់តទៀតទេ" ជុងហ្គុកអោនមុខចុះចាប់ដៃទាំងពីររបស់ថេយ៉ុងមកកាន់
"បងក៏មិនឲ្យអូនឈឺទទេៗដែរ" ថេយ៉ុងស្រក់ទឹកភ្នែក មិនមែនជាអារម្មណ៍រំភើប តែយល់ថាខ្លួនឯងគួរឲ្យសង្វេកទៅវិញ
"មនុស្សល្ងង់ដូចខ្ញុំមានអ្នកណាគេត្រូវការទៅ? ខ្ញុំមិនគួរណាមានជីវិត.." ជុងហ្គុកកន្រ្តាក់គេមកជិតរួចអោនថើបបបូរមាត់តូចនោះ។
នាយទម្លាក់គេលើពូកវិញថ្នមៗបន្តថើបបបូរមាត់គ្នាលាន់ពេញបន្ទប់។
"ឈប់បន្ទោសខ្លួនឯង អូនគ្មានកំហុសអ្វីទាំងអស់! គ្រប់គ្នាស្អបើអូនព្រោះពួកគេអគតិ! ចាំទុកក្នុងចិត្តឮទេ?"ថេយ៉ុងខាំបបូរមាត់ងក់ក្បាលយល់ព្រមស្ដាប់តាមសម្តីគេ ទោះបីជាក្នុងចិត្តគេកែប្រែយ៉ាងណាក៏គេនៅតែស្អប់ខ្លួនឯងដដែល..។
"បើគេងមិនលក់យើងមកហាត់ប្រាណឲ្យហត់ទៅ អស់កម្លាំងនឹងងងុយមិនខាន" ជុងហ្គុកញញឹមកំហូចរួចអោនគ្រប់គ្រងបបូរមាត់ថេយ៉ុងជាថ្មីដៃក៏ស្រាក់ចូលគ្នាយ៉ាងពេញចិត្តទាំងសងខាង ឥតមាននរណាបង្ខំអ្នកណាឡើយ។