ពេលវេលាអាក្រក់ៗតែងតែមាន ប៉ុន្តែសម្រាប់ថេយ៉ុងគ្រប់វិនាទីនៃជីវិតរបស់គេម្តេចមានតែពេលវេលានៃការឈឺចាប់ អាម៉ាស ហេតុអ្វីក៏ពិបាកខ្លាំងម្ល៉េះគ្រាន់តែប្រឈមមុខជាមួយការពិត?
រាងខ្ពស់ក្នុងសម្លៀកពាក់សិស្សសាលា ។ វាជាថ្ងៃច័ន្ទគេត្រូវទៅសាលាទៀតហើយ ទីកន្លែងដែលគេខ្លាច។
ថេយ៉ុងដើរអោនមុខចុះតាមទម្លាប់ គេមិចនឹងមានភាពក្លាហាមងើបមុខឡើងសម្លឹងមើលពិភពលោកដ៏អាក្រក់មួយនេះទៅ? នាយដាក់កាតាបលើតុ កែវភ្នែកបង្កប់ទៅដោយភាពអស់សង្ឃឹម ដៃស្រឡូនៗលូកទៅប៉ះអក្សរដែលសរសេរដោយហ្វឺតលុបមិនជ្រះ ទាំងលើតុសរសេរ ទាំងលើកៅអីអង្គុយមានសុទ្ធតែពាក្យអាក្រក់ ពាក្យដៀល ប្រមាថមើលងាយដល់ធម្មជាតិរបស់គេ។
«អាចេក! ហាហា! គួរឲ្យអាម៉ាសណាស់!....»
ថេយ៉ុងបិទភ្នែកដកដង្ហើមធំរួចសម្រេចចិត្តថាមិនខ្វល់ពីអក្សរទាំងនោះ។នាយអង្គុយចុះភ្នែកដៀងទៅមើលជុងហ្គុកដែលបានផ្លាស់កន្លែងអង្គុយទៅឆ្ងាយពីគេហើយនោះ ពួកគេដើរមកជ្រួសផ្លូវគ្នា បានឃើញមុខគ្នាមកច្រើនដែរហើយព្រឹកនេះ ប៉ុន្តែគ្មាននរណាម្នាក់ហាស្តីរកគ្នាមុននោះទេ វាតឹងទ្រូងពិបាកទ្រាំខ្លាំងណាស់នៅពេលមនុស្សតែម្នាក់ដែលខ្លួនមានជាមិត្ត ជាមនុស្សដែលរាប់គេជាមិត្ត មិនមើលស្រាលខ្លួនដូចអ្នកដទៃធ្វើ ប្រែក្លាយជាមើលមុខគ្នាមិនចំ សូម្បីតែញញឹមឬសម្លឹងគ្នាបន្តិចក៏គ្មាន។
ភាពអាម៉ាសលែងជាចំណុចខ្សោយរបស់ថេយ៉ុងទៀតហើយ បាត់បង់ជុងហ្គុកទើបក្លាយជារឿងដែលគួរឲ្យខ្លាចបំផុតក្នុងជីវិតគេ។
ម៉ោងសម្រាក..
ថេយ៉ុងដើរតិចៗសម្លឹងមើលរូបភាពដែលសាលាបានដាក់បិតតាមជញ្ជាំងត្រូវបានគេគូសវាសលេង អ្នកខ្លះក៏សរសេរពាក្យជេរប្រមាថ។
"ពួកអស់នេះ ពិតជាគ្មានការងារធ្វើមែន!" ហ៊ូស៊ុកជេរប្រទិចសិស្សទាំងអស់ដោយអារម្មណ៍ខឹងសឹងតែដុតសាលាចោល
"មានលុយរៀនសាលាថ្លៃប៉ុន្តែគ្មានរីកចម្រើនអីបន្តិចសោះ" ណាមជុនក្រវីក្បាលហួសចិត្តយុនហ្គីមិនមាត់គេក៏ចាប់បករូបភាពទាំងនោះចេញដើម្បីកុំឲ្យវាអាក្រក់ភ្នែកខ្លាំងពេក ខណ:ថេយ៉ុងគេបានឃើញរួចអស់ទៅហើយ។
"ថេយ៉ុង!" ហ៊ូស៊ុកស្រែកហៅឈ្មោះអ្នកដែលដើរដូចគ្មានវិញ្ញាណនោះឲ្យភ្ញាក់
"បងប្រុស! " ថេយ៉ុងព្យាយាមញញឹម ទោះយ៉ាងណាក៏មិនអាចលុបភាពសោកសៅក្នុងកែវភ្នែកមួយគូនោះបានដែរ
"ឯងស្លក់ណាស់! ញ៉ាំអីហើយឬនៅ?" ហ៊ូស៊ុកញីសក់ក្បាលប្អូនជីដូនមួយតិចៗ
"កុំពិបាកចិត្តពេកអី! យ៉ាងណាក៏មានពួកយើងនៅខាងថេយ៉ុងដែរ" ណាមជុនញញឹមចេញថ្ពាល់ខួចរបស់គេ
"បាទ! អរគុណ" ថេយ៉ុងញញឹមតបទៅពួកគេដើម្បីកុំឲ្យពួកគេបារម្ភទោះបីជាគេពេលនេះមិន Okក៏ដោយចុះ។
"ទៅញ៉ាំអីជុំគ្នាទេ?" ថេយ៉ុងញញឹមដាក់យុនហ្គីដែលជាអ្នកបបួលបន្តិចរួចក៏ក្រវីក្បាលបដិសេធ
"ខ្ញុំមិនឃ្លានទេ! ពួកបងទៅចុះ!" ដោយមិនចង់រំខានថេយ៉ុងច្រើនពួកគេក៏ធ្វើតាមការសម្រេចចិត្តរបស់គេទៅចុះ ពេលនេះគេប្រហែលជាត្រូវការពេលវេលាដើម្បីធ្វើចិត្តឲ្យរឹងមាំ។
ថេយ៉ុងស្ពាយកាតាបចូលទៅក្នុងបណ្ណាល័យដើម្បីសំងំទីនោះតាមទម្លាប់របស់គេហ្នឹងឯង។
ជើងទាំងគូឈប់ទ្រឹងពេលប្រទះភ្នែកជាមួយមនុស្សដែលព្យាយាមគេចមុខគេមកពេញមួយថ្ងៃនេះ ។ ជុងហ្គុកជែងហោប៉ៅដើរហួចហាក់ដូចជាមើលថេយ៉ុងមិនឃើញ កាយវិការទាំងនេះហាក់ដូចជាកំពុងសម្លាប់នាយកម្លោះតូចយ៉ាងអ៊ីចឹង ទោះមិនគិតពីរឿងស្នេហា ត្រឹមជាមិត្តក៏យលើថាពិបាកទទួលយកព្រោះកន្លងមកពួកគេតែងតែនៅក្បែរគ្នា ស្ទើរតែគ្រប់ពេលទៅហើយ។
"ឈប់..ឈប់សិន" ជុងហ្គុកបញ្ឈប់សំឡេងហួចរួចឈប់ស្ងៀមដោយមិនបែរក្រោយមកមើលមុខថេយ៉ុងឡើយ តើគេស្អប់ខ្លួនខ្លាំងណាស់មែនទេ? តើថេយ៉ុងទទួលរងភាពឈឺចាប់មិនទាន់គ្រប់ទៀតមែនទេ?
"គឺ..." ថេយ៉ុងមិនដឹងថាគេគួរនិយាយអ្វីឡើយ គេគ្រាន់តែចង់ឮសំឡេងរបស់ជុងហ្គុក ចង់និយាយជាមួយគេប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែពេលវេលាហាក់ដូចជាមិនអំណោយផលធ្វើឲ្យចិត្តចេះតែយល់ថា....គ្រប់យ៉ាងមិនអាចស្ដារឡើងវិញបានឡើយ។
"បើគ្មានអីទេ ខ្ញុំទៅហើយ" ជុងហ្គុកចោលប្រយោគមួយឃ្លារួចចាកចេញទៅបាត់បន្សល់ត្រឹមអ្នកកម្លោះថេយ៉ុងដែលឈរអោនសម្លឹងចុងជើងខ្លួនឯង ប្រហែលជាគ្រប់យ៉ាងគ្មានថ្ងៃត្រឡប់ទៅដូចមុនទៀតនោះទេ។
ពេលល្ងាច...
ថ្ងៃនេះល្អណាស់ដែលប៉ាម៉ាក់នឹកឃើញនាំថេយ៉ុងចេញទៅដើរលេងខាងក្រៅ វាជាលើកទី1ហើយតាំងតែពីគេដឹងក្តីមកអាចចំណាយពេលវេលាញ៉ាំអីជុំគ្នាបែបនេះ។
បីនាក់ ប៉ា ម៉ាក់ និងកូនប្រុសដើរទិញរបស់ញ៉ាំតាមដងផ្លូវមើលទៅដូចជារីករាយណាស់។
"ថេយ៉ុង..ចូលកណ្តាលមកកូន!" អ្នកជាម៉ាក់ទាញកូនឲ្យមកឈរកណ្តាលដើម្បីថតរូបសន្លឹកបានភ្លាមៗ ។
"យ៉ា! កូនម៉ាក់ស្គមខ្លាំងណាស់ ញ៉ាំឲ្យច្រើនៗផងឮទេ? មើលមុខក៏ស្លក់ដែរ" គាត់លើកសន្លឹករូបថតមកមើលរួចចាប់ក្រញិចថ្ពាល់កូនប្រុស មើលចុះរូបរាងដ៏គួរឲ្យស្រឡាញ់ពីមុនបានបាត់តាំងពីពេលណាក៏មិនដឹងដែរ។ ថេយ៉ុងដើរតាមក្រោយប៉ាម៉ាក់នឹងលួចញញឹមអស់សង្ឃឹម ប៉ាម៉ាក់មិនដឹងនោះទេថាក្រៅពីទៅសាលានិងខំរៀនកូនមានរឿងច្រើនណាស់ដែលចង់ប្រាប់លោកទាំងពីរ ប៉ុន្តែ...តើពួកគាត់នឹងយល់ទេ? ពួកគាត់ច្បាស់ជានិយាយថា ហេតុអ្វីមិនតដៃ? ហេតុអ្វីខ្លាចគេ?
វាមិនមែនជារឿងពិបាកយល់នោះទេ បើអ្នកមិនធ្លាប់ឆ្លងកាត់អារម្មណ៍ត្រូវគេធ្វើបាបអ្នកច្បាស់ជានិយាយាបានស្រួលបែបនេះ..។
"ចង់ញ៉ាំតុកប៉ុកគីទេ?" លោលប៉ារបស់ថេយ៉ុងក៏ងាកមកសួរកូនប្រុស គេក៏ងក់ក្បាលទើបនាំគ្នាចូលញ៉ាំនៅហាងតូចមួយ។
"ដាមីហ្អា៎! លើកអានេះទៅតុនោះកូន" សំឡេងម្ចាស់ហាងហៅកូនស្រីដែលអង្គុយចុចទូរស័ព្ទញញឹមញញែមនោះ នាងក៏ប្រែទឹកមុខក្រញ៉ុវរួចដើរទៅលើកថាសអាហារយកទៅដាក់ឲ្យភ្ញៀវ។
ដៃដែលកាន់ចានតុកប៉ុកគីក៏ញ័រពេលប្រទះនឹងមនុស្សដែលខ្លួនស្អប់ ឯថេយ៉ុងក៏បើកភ្នែកធំៗមើលទៅនាងទាំងភ្ញាក់ផ្អើល នេះឬ? យ៉ុង ហ៊ីហ្គេនដែលគេល្បីថាជាកូនអ្នកមាន? គ្រួសារស្តុកស្តម្ភថែមទាំងមានសម្រស់ស្អាតដាច់គេក្នុងសាលា?
យ៉ុង ដាមី ជាឈ្មោះពិតរបស់នាងមែនទេ? ថេយ៉ុងញ៉ាំអាហារដោយអារម្មណ៍ហេងហាងប្រាប់មិនត្រូវ នេះគេដឹងអាថ៌កំបាំងនាងទៀតហើយ មិនដឹងថាថ្ងៃស្អែកនាងនឹងមករករឿងគេយ៉ាងណាទៀតទេ...។
នៅសាលាថ្ងៃនេះហាក់ស្ងប់ស្ងាត់មិនសូវមានអ្នកតាមរំខានថេយ៉ុងទើបធ្វើឲ្យគេចម្លែកចិត្ត ព្រោះជាធម្មតាពួកមនុស្សអស់ទាំងនេះបើបានជាធ្វើបាបនរណាហើយ ពួកគេនឹងមិនងាយលែងដៃងាយៗនោះទេ ជួនកាលធ្វើបាបរហូតដូរសាលាទៅរៀនកន្លែងផ្សេងក៏មានដែរ។
ជុងហ្គុកថ្ងៃនេះមិនឃើញមកសាលាសោះ យល់ថាសោះកក្រោះយ៉ាងមិចមិនដឹងទេ។
ថេយ៉ុងដើរបឺតទឹកដោះគោក្នុងដៃទៅអគារសាលាចាស់ដែលឥឡូវមិនប្រើប្រាស់ទៀតទេ។ គេមិនដឹងថាទៅទីនោះធ្វើអីដែរ ប៉ុន្តែគេចូលមើល story IG ជុងហ្គុកមុននេះឃើញគេថតរូបអគារដែលប្រហាក់ប្រហែលនឹងទីនោះ។
គ្រាំង!
ឡើងមកដល់ជាន់ទី3ក៏ឮសំឡេងដូចជាបាក់តុឬមានមនុស្សលើកគ្រវែង។ ថេយ៉ុងដើរលបៗទៅបន្ទប់ដែលជាអតីតបន្ទប់ដាក់សម្ភារ: នាយអើតមើលតាមចន្លោះបង្អួចដែលហើបក៏ឃើញស្រមោលមនុស្ស4-5នាក់។
"ព្រះហ្អើយ!" ថេយ៉ុងលើកដៃខ្ទប់បបូរមាត់ព្រោះមិនស្មានថាគ្នាប្រុសៗប៉ុន្មាននាក់ព្រួតគ្នាធ្វើបាបស្រីខ្លួនតូចតែមួយ។
"ដារេ.." ថេយ៉ុងលាន់មាត់តិចៗព្រោះមិនស្មានថាមិត្តដែលហៅម្យ៉ាងទៀតថាបរិវារបស់យ៉ុង ហ៊ីហ្គេន អ្នកដែលធ្លាប់ធ្វើបាបគេក្នុងសាលាត្រូវអ្នកផ្សេងធ្វើបាបដែរសោះ។
"ហ្អឹកៗកុំ..កុំធ្វើបាបខ្ញុំអី" ដារេលើកដៃសំពះពួកគេ តាមដែលចំណាំនេះជាកូនចៅរបស់ ផាក ជូយ៉ុងទេតើ!
ថេយ៉ុងទាញឈើជ្រុងមកកាន់ក្នុងដៃ នេះគេប្រុងជួយនាងមែនទេ? ប៉ុន្តែគេមិនអាចឃើញមនុស្សកំពុងរងទុក្ខហើយមិនជួយទៅ?
"ស្ងាត់មាត់ទៅ! ហើយព្រមលេងអីសប្បាយៗវិញទើបមិនឈឺខ្លួន!" ម្នាក់ក្នុងចំណោមពួកគេក៏ចាប់ច្របាច់ថ្ពាល់នាង
"ឮថាមានកូនជាមួយលោកបងផង! ឥឡូវមកឲ្យពួកយើងបន្ថែមដៃជើងឲ្យកូននាងទៅល្អទេ?"
"ហ្អឹកៗ! " ដារេមិនតបបានត្រឹមបង្ហូរទឹកភ្នែក នាងមិនដឹងឡើយថាជូយ៉ុងសាហាវព្រៃផ្សៃយ៉ាងនេះ
"លែងនាងទៅអាចង្រៃ!" ថេយ៉ុងស្រែកកាត់ តាំងចិត្តក្លាហានតតាំងជាមួយពួកគេ
"មិនមែនរឿងឯង! បើមិនចង់ត្រូវដែរប្រញាប់ចេញទៅ" ថេយ៉ុងក្តាប់ដំបងជាប់រួចគប់វាផាំងទៅលើពួកវា នាយក៏លើកតុរៀនទៅគប់បន្ថែមរួចទាញដៃដារេរត់ចេញពីទីនោះ។
"ទៅរួចទេ?" ថេយ៉ុងងាកមកសួរនាងតូចដែលរត់មកតាមខ្លួនហាក់ដូចជាខ្សោយកម្លាំងណាស់
"ឈប់សិនវើយ!" សំឡេងលាន់ពីក្រោយទើបថេយ៉ុងរហ័សអូសដៃនាងចុះពីជាន់នេះរត់ទៅពួនក្នុងបន្ទប់ពិសោធន៍ ។ អគារធំ បន្ទប់ច្រើន បើរកក៏ត្រូវចំណាយពេលយូរ ថេយ៉ុងត្រូវនាំនាងមកពួនកន្លែងសុវត្ថិភពសិមរត់បង្វែងដានពួកគេ។
"ពួកទីនេះហើយឮទេ!" ថេយ៉ុងទប់ស្មានាងឲ្យចូលពួនក្រោមតុវែងដែលនៅបាំងក្រោយទូដាក់សម្ភារពិសោធន៍។
"ចុះ..នាយទៅណា?" ដារេចាប់ដៃគេជាប់
"ខ្ញុំទៅបង្វែងដានពួកគេ" ថេយ៉ុងបម្រុងនឹងក្រោមហើយប៉ុន្តែនាងចាប់ដៃគេជាប់
"កុំ..កុំទៅអី..ខ្ញុំ..ឈឺពោះ" ទឹកមុខនាងផ្តើមស្លេក ថេយ៉ុងអោនមើលតាមខ្សែរភ្នែកនាងទើបត្រូវភ័យដោយសារឈាមស្រស់ហូរដាបជើងនាង
"ដារេ...ឈាម..ដារេ!" និយាយមិនទាន់ចប់ផងនាងក៏សន្លប់ក្នុងដៃរបស់គេទៅហើយ។
បើនិយាយពីកូនចៅនាយជូយ៉ុងវិញ មិនបានតាមរកគេបន្តទេ ព្រោះជូយ៉ុងស្រាប់តែហៅពួកគេមកបន្ទាន់បែបនេះ ប្រហែលមានរភងអីត្រូវធ្វើទៀតហើយ។
"នាងយ៉ាងមិចហើយ?" ហ៊ីហ្គេនផ្ទៀងត្រចៀកស្តាប់ជូយ៉ុងនិយាយជាមួយកូនចៅ
"មិនទាន់បានធ្វើអីផងអាវែនតានោះវាមកជួយ" ហ៊ីហ្គេនកាន់តែចាប់អារម្មណ៍ពេលដឹងថាពួកគេកំពុងនិយាយពីអ្នកណា
"ឲ្យវារួចខ្លួនសិនចុះ! ពួកឯងយកអានេះទៅឲ្យក្មេងៗអស់នោះទៅ វាកំពុងចាំ" ជុយ៉ុងហុចកាតាបដែលមានសុទ្ធតែគ្រឿងញៀន នេះសុទ្ធតែជារបស់ដែលសិស្សក្នុងសាលាទិញពីគេ នេះកុំឆ្ងល់ថាហេតុអីគេសម្បូរលុយខ្លាំងយ៉ាងនេះ។
ក្រោយពួកវាចេញទៅហ៊ីហ្គេនក៏ដើរមកជិតជូយ៉ុងដើម្បីសួរនាំបន្ថែម។
"មុននេះនិយាយពីអី?" ជូយ៉ុងដកបារីមកជក់បង្ហុយផ្សែងធ្វើមិមដឹង
"គ្រាន់តែឲ្យពួកវាទៅរគអីសប្បាយៗជាមួយមិត្តនាងនោះអី!" ហ៊ីហ្គេនស្ងាត់មាត់បន្តិច
"ឯង..និយាយពីដារេ?" នាយសង្ហារក្មេងពាលញញឹមរួចលើកចិញ្ចើមម្ខាងដៀងភ្នែកមកនាង
"តើ..នាងធ្វើអីឲ្យឯងទាស់ចិត្តមែនទេ?" ជូយ៉ុងចោលបារីទៅលើឥដ្ឋរួចយកជើងញីវាចោល
"នាងមានកូនជាមួយខ្ញុំ ប្រាប់ឲ្យយកចេញក៏នាងមិនហ៊ានទៅ ខ្ញុំមានតែប្រើច្បាប់ព្រៃ..ចាប់បង្ខំរហូតរលូតមកឯងៗ" អាម្នាក់នេះអាក្រក់ណាស់ ស្ដាប់សម្តីវាក៏ប្រហែលជាធ្លាក់នរកតាមវាដែរមើលទៅ!
"ចុះ..." នាងរកនឹងបន្តហើយតែជូយ៉ុងក៏និយាយកាត់
"មិនបានសម្រេចទេ! អាថេយ៉ុងវាមកជួយ ! គិតទៅអាម្នាក់នេះចូលចិត្តនាំតែរឿងដាក់ខ្លួន" ហ៊ីហ្គេនខាំបបូរមាត់រិះគិត នាងត្រូវធ្វើយ៉ាងណាបំផ្លាញថេយ៉ុងឲ្យខ្លាំងជាងនេះ ឲ្យគេរាងចាលមិនហ៊ានមកជាន់ទីនេះទៀត..ប៉ុន្តែ..នាងនឹងត្រូវធ្វើយ៉ាងមិចជាមួយហេតុការណ៍នេះទៅ?