មិនស្មានថាអ្វីគ្រប់យ៉ាងផ្លាស់ប្តូរសឹងតែ360ដឹក្រេ ថេយ៉ុងពេលនេះមិនដូចមុនទៀតនោះទេ គ្រប់គ្នាបែរជាមកធ្វើល្អដាក់គេហើយគេក៏ទទួលបានការយកចិត្តយកថ្លើមពីសិស្សស្រីៗជាច្រើនផងដែរ។
រូបភាពរបស់ថេយ៉ុងដាក់ជាផ្ទាំងបញ្ឈរតាំងតែពីមុខសាលានិងបិទតាមជញ្ជាំងសាលាផង។ ជុងហ្គុកឈរមើលរូបក្មេងប្រុសដែលធ្លាប់តែពាក់វែនតា តែងខ្លួនស្រែៗ ធ្វើទឹកមុខស៊ើកៗមើកៗឲ្យគេធ្វើបាបមើលងាយតាមចិត្ត ពេលនេះគេក្លាយជាសំណព្វចិត្តគ្រប់គ្នាមិនថាគ្រូឬសិស្សទាំងអស់។
នាយក៏មិនសូវជាបានជិតស្និទគ្នាដូចមុនដែរត្បិតថាមានមនុស្សតាមថេយ៉ុងហូរហែរដែលធ្វើឲ្យជុងហ្គុកមិនសប្បាយចិត្ត។
"អរគុណណាស់ Oppa! " សិស្សប្អូនដែលមកសុំ Taehyungថតជាមួយក៏នាំគ្នាញញឹមបិទមាត់មិនជិត ឯថេយ៉ុងក៏ញញឹមតបវិញស្ទើរតែឲ្យពួកនាងសន្លប់ទៅហើយ។ នេះនៅរោងអាហារប្រែជាអ៊ូអ៊រខ្លាំងមែន! ឃើញគេរីករាយបែបនេះមែនប៉ុន្តែក្នុងចិត្តគេនឹកគិតដល់ជុងហ្គុកដែលគេប្រាប់ឲ្យរង់ចាំនៅលើដំបូលសាលានោះ?
ជុងហ្គុកអង្គុយអូស Instagram ដែលសិស្សជាច្រើនផុសរូបពួកគេជាមួយថេយ៉ុងព្រមទាំងថេកឲ្យផងហើយថេយ៉ុងក៏ចូលទៅចុច like និង cmt ស្ទើរតែទាំងអស់ ។
"ហឹសៗជុងហ្គុក!" ថេយ៉ុងរត់សម្ដៅមករាងសង្ហារដែលអង្គុយឈ្ងោកមុខមើលទូរស័ព្ទនោះ
"សុំទោសដែលឲ្យចាំ មនុស្សច្រើនណាស់ទម្រាំទិញបាន" ថេយ៉ុងញញឹមមិនចោលសោះ នេះនៅមើលមិនដឹងថាមានមនុស្សកំពុងកើតទុកមិនសុខចិត្តទេឬ?
"មិនអីទេ! យើងលែងឃ្លានហើយ" ជុងហ្គុកញ៉ុកទូរស័ព្ទចូលហោប៉ៅខោទើបក្រោកឈរតែថេយ៉ុងចាប់កដៃគេជាប់
"ហ្អេ! កុំទាន់ទៅអី! យើងសុំទោសឯងពិតមែនថ្ងៃក្រោយយើងមិនឲ្យឯងចាំទៀតទេ" ថេយ៉ុងចាប់ដៃជុងហ្គុកជាប់នាយសម្លឹងទៅដៃស្រឡូននោះមុននឹងតប
"ឯងមិនបាច់ធ្វើតាមតម្រូវចិត្តយើងទៀតទេ ពេលនេះក៏មានមនុស្សជាច្រើនគេស្រឡាញ់ឯងហើយតើ" ថេយ៉ុងស្ងាត់មាត់មិនតប មិនយល់តើជុងហ្គុកកំពុងតែកើតអ្វី? ឬមួយគេខឹងដែលខ្លួនមិនសូវបានជិតស្និទគ្នាដូចមុន?
"ជុងហ្គុក...មិចក៏ឯងនិយាយដូចជាយើងមិនមែនមិត្តជិតស្និទគ្នាបែបនេះ?" ថេយ៉ុងទម្លាក់ទឹកមុខចុះ ឯអ្នកម្ខាងទៀតហាក់មកនយល់ដូចគ្នា គេបដិសេធថាគេមិនបានគិតអ្វីហើយក៏មិនប្រាថ្នាឲ្យទំនាក់ទំនងមួយនេះឆ្លងហួសព្រំដែនណាមួយដែរ
"ឯងគិតថាកន្លងមកពួកយើងជាមិត្តនឹងគ្នាដែរទេ?" ជុងហ្គុកបន្លឺឡើងដោយសម្លឹងចំទៅភ្នែកថេយ៉ុង។ នាយកម្លោះក៏ក្រោកមកឈរទន្ទឹមគ្នាជាមួយជុងហ្គុក គេគួរតែសារភាពពីចិត្តគំនិតរបស់គេចំពោះនាយទេ? ចុះបើគេដឹងហើយស្រាប់តែស្អប់ខ្ពើមខ្លួននោះ?
"ជុងហ្គុក...គឺថា..." និយាយមិនទាន់ចប់ផងជុងហ្គុកក៏រហ័សដើរចេញទៅបាត់ គេផ្ទាល់គេស្រាប់តែមិនចង់ដឹងអ្វីលើសនេះបើចម្លើយចេញមកហួសពីការរំពឹងទុកនោះតើគិតយ៉ាងមិច? ត្រូវមើលមុខគ្នាចំទេ? យកល្អកុំដឹងអីប្រសើរជាង។
តើមានអ្នកណាស្ម័គ្រចិត្តទៅប្រាប់ជុងហ្គុកបានទេថាអាការ:របស់គេពេលនេះគេហៅថា ប្រច័ណ្ឌ?
ជុងហ្គុកស្ពាយកាតាបដើរតម្រង់ទៅកន្លែងហាត់បាល់ គេមកបោះបាល់លេងឲ្យហត់ដើម្បីឈប់គិតរវើរវាយអត់ប្រយោជន៍ប៉ុណ្ណោះ។ ក្នុងខួរក្បាលចេះតែនឹកឃើញដល់នាយវែនតាម្នាក់នោះ នេះមិនគិតតាមមកលួងទេឬយ៉ាងមិច? រាល់ដងណា៎! មានរឿងអីបន្តិចបន្តួចគឺតាមពន្យល់គេសឹងតែភ្លេចដកដង្ហើមទៅហើយ
"មកមិនមកអត់ទៅ! មិនខ្វល់ទេវើយ!"
@@@
"ហឹស! ដើរទៅណាក៏ឃើញគេនិយាយពីអាក្មេងមុខស្លេកនោះ! គួរឲ្យធុញណាស់! យើងនេះស្អប់វាកាន់តែខ្លាំងហើយ!" ហ៊ីហ្គេនស្រែកទាំងធុញទ្រាន់នៅក្នុងបន្ទប់ពិសោធន៍សម្រាប់រៀនគីមីប្រចាំសាលា។
នាងដកកញ្ចប់ថ្នាំពណ៌សម៉ត់នៅក្នុងនោះមកហិតនិងច្បិចខ្លះមកដាក់ក្នុងមាត់។ ដូចគេនិយាយថាការប្រើប្រាស់ថ្នាំនៅកម្រិតស្រាលគឺធ្វើឲ្យសាច់ស្អាត ហើយក្រោយពេលផុងខ្លួនកាន់តែខ្លាំងនោះវានឹងប្រែពីស្អាតទៅជាសាកសពចេះមិនខាន។ ការប្រើប្រាស់ថ្នាំបានត្រឹមនាំឲ្យសប្បាយរយ:ពេលខ្លី សូមកុំយកអនាគតរបស់ខ្លួនមកផ្ញើនឹងរបស់ខុសច្បាប់ ព្រោះបើវាល្អមែន គ្មានអ្នកណាគេហាមយើងមិនឲ្យប្រព្រឹត្តិទេ។
(បើរៀបរាប់ទៅខុសអធ្យាស្រ័យផង adminមិនដឹងថាគេជក់ថ្នាំឬញៀនថ្នាំហ្នឹងគេធ្វើអីខ្លះទេ😭)
ផាំង!
សំឡេងធ្លាក់របស់បែកធ្វើឲ្យហ៊ីហ្គេនប្រហោងពោះធ្លាក់កញ្ចប់ថ្នាំទៅលើឥដ្ឋមុននឹងបែរទៅរកប្រភពសំឡេង។
ថេយ៉ុងដែលនៅពួនក្រោមតុក៏ត្រូវនាងចាប់បានរួចទាញគេនិងច្រានគេឲ្យដួល
"ឯង! ឯងមកលួចមើលយើងហើយទៅប្តឹងគ្រូមែនទេ?" ហ៊ីហ្គេនក្របួចកអាវថេយ៉ុងជាប់ឯអ្នកដែលតែងតែចាញ់ប្រៀបគេនោះក៏មិនបានផ្លាស់ប្តូរដែរគឺនៅភ័យខ្លាចនាងដូចដើម
"ខ្ញុំ...ខ្ញុំមិនបានទេ...ខ្ញុំមកយករបស់ឲ្យគ្រូ..តែនាងចូលមកខ្ញុំក៏ពួនទៅ" ថេយ៉ុងដកដង្ហើមញាប់ៗ
"កុំគិតថាទៅនិយាយរឿងនេះប្រាប់អ្នកផ្សេងឲ្យសោះ! បើមិនចឹងទេ...យើងនឹងបំផ្លាញឯងឲ្យខ្ទិចខ្ទីមិនសល់សូម្បីនរណាម្នាក់!" ហ៊ីហ្គេនរុញគេឲ្យអុកក្បាលនឹងតុរួចក្រោកចេញទៅបាត់។
នាងក្រមុំរត់ទៅបន្ទប់ទឹករួចប្រញាប់ទាញទូរស័ព្ទខលទៅជូយ៉ុង ទោះថេយ៉ុងខ្លាចនាងក៏ដោយ ក្រដាសមិនអាចខ្ចប់ភ្លើងបានទេនាងត្រូវកម្ចាត់គេចោលមុនបញ្ហាកាន់តែធំ ដល់ពេលនោះនាងមិនត្រឹមតែអស់ភាពល្បីល្បាញថាមិនត្រូវក៏នឹងបានទៅមណ្ឌលកែប្រែផងក៏មិនដឹង។
"ទទួលទៅ!" នាងក្តាប់ជាយសំពត់ទាំងញ័រដៃ
"មានការអី?" សំឡេងរាបស្មើរបស់ជូយ៉ុងក៏បន្លឺឡើង នាយកំពុងតែបង្ហុយផ្សែងបារីយ៉ាងរំភើយមិនដឹងថាហ៊ីហ្គេនកំពុងតែអន្ទះអន្ទែងស្ទើរឆ្កួតទៅហើយទេ
"ធ្វើយ៉ាងមិចទៅ? ថេយ៉ុងវាដឹងថាខ្ញុំញៀនថ្នាំហើយ! គិតយ៉ាងមិចទៅៗ!" ជូយ៉ុងញញឹមឡើងភ្នែកដៀងទៅរាងតូចដារេដែលឈរអោនមុខចុះដៃកំពុងក្តាប់អ្វីម្យ៉ាង
"នាងទៅធ្វើស្អីទើបឲ្យអាល្ងង់នោះចាប់បាន?"
ហ៊ីហ្គេនក្តាប់មាត់ទាំងធុញទ្រាន់តែក៏ទាល់ច្រកបើមិនឲ្យអាម្នាក់នេះជួយទេនាងច្បាស់ជាមានបញ្ហាធំមិនខានឡើយ។
"វាឃើញដោយចៃដន្យទេ! តែខ្ញុំមិនអាចឲ្យវានិយាយការពិតទាំងនេះទៅក្រៅបានទេ យល់ទេ?" នាងដំឡើងសំឡេងបន្តិច.... ។
ទឹង!
ជុងហ្គុកទទួលបានការ mention ជាច្រើនពីសំណាក់ follower របស់គេ ក្នុងនោះមានទាំងសារបង្ហោះផង IG story ផង ដែលសំខាន់សិស្សទាំងអស់ហាក់ដូចជាកំពុងតែមើលមកគេដោយអាការ:ខុសប្លែក។គេកំពុងតែអារម្មណ៍មិនល្អទើបមិនចង់ចូលឆែកមើល ណាមួយក៏ប្រហែលជាសិស្សរួមថ្នាក់ទាំងនោះថេកគេតាមទម្លាប់ហ្នឹងឯង។
នាយបន្តដើរទៅរកទូរដាក់សម្ភារ:ដើម្បីយកសៀវភៅខ្លះទៅទុកដោយមិនរវល់ជាមួយអ្នកណាទាំងអស់។
"ព្រះហ្អើយ! ឃើញមាឌសង្ហារៗបែបនេះតាមពិតជាហ្គេយ៍សោះហាហា!" ជូយ៉ុងមិនដឹងលេចមុខមកពីណាក៏និយាយឌឺដងដាក់
ជុងហ្គុក
"ឯងនិយាយឆ្កួតអី?" ជុងហ្គុកសម្លក់ជូយ៉ុងទាំងមិនយល់សាច់ការ សំអាងអីមកនិយាយបែបនេះដាក់គេ?
"ឯងមើលនេះទៅ!" ជូយ៉ុងលើកបង្ហាញរូបនៅក្នុងទូរស័ព្ទដែលបានបង្ហោះទៅលើគណនី Instagram confession មួយនោះ តាមពិតអ្នកកាន់ accountនោះជាជូយ៉ុងសោះ!
"រឿងរ៉ាវល្អមើលនឹងចាប់ផ្តើមហើយ ចនជុងហ្គុក" ជូយ៉ុងញញឹមពោពេញទៅដោយល្បិចរួចក៏ដើរចេញទៅទុកឲ្យជុងហ្គុកឈរមើលរូបភាពនៅលើទូរស័ព្ទនោះទាំងគាំងវាចារតែម្តង។
រូបភាពគេអោនមុខទៅជិតមនុស្សប្រុសម្នាក់មើលទៅហាក់ដូចជាកំពុងចង់ថើបអ៊ីចឹង ហើយម្នាក់ដែលចេញមុខច្បាស់នោះគឺជាគេរូបនេះគេអាចដឹងច្បាស់ថាជាថេយ៉ុងនិងគេនៅក្នុងបណ្ណាល័យកាលពីថ្ងៃមុនច្បាស់ណាស់។
រូបដែលផុសទៅនេះទទួលបានចំនួន likeច្រើនខ្លាំងណាស់ហើយ commentអាក្រក់ៗនិងអសីលធម៌ច្រើន មានសិស្សមួយចំនួនប៉ុណ្ណោះដែលនិយាយមកដូចជាអ្នកមានចំណេះដឹងសាកសមជាទំពាំងល្អរបស់ជាតិ។
"ព្រះហ្អើយ! ខំតែលួចក្រាស!"
"ហាហា!តិចកើតឫសដូងទៅហា៎!"
"ខ្ញុំមានលក់ខ្លាញ់!"
"ចឹងតើបានខ្ញុំនៅ single"
ជុងហ្គុកក្តៅក្រហាយដល់ឈាមពុះស្ទើរដល់100អង្សារទៅហើយ។
"ស្អី? លួចក្រាស? យើងជួលនាងមែន? ហើយអាចង្រៃនេះកើតឫសដូងស្អី? ហ្អែងលក់ខ្លាញ់ទៅលក់ឲ្យម៉ែឪឯងទៅវើយ! " ជុងហ្គុកពេលនេះមានតែភាពក្តៅក្រហាយប៉ុណ្ណោះ មិនស្មានថាសិស្សនៅទីនេះល្បីតែសាលាតែចរិតនិងកំរិតសីលធម៌សូន្យបែបនេះសោះ។
ជុងហ្គុកផឹកទឹកក្អឹកៗកាត់បន្ថយកំហឹង គេដើរទៅបើកទូរសម្ភារ:របស់ខ្លួនដើម្បីយកសៀវភៅពុម្ពទុក ប៉ុន្តែរូបថតប៉ុន្មានសន្លឹកក៏ធ្លាក់ចេញពីទូររបស់គេមក។
ជុងហ្គុកចងចិញ្ចើមរួចអោនរើសវាមកមើល ដៃរបស់គេឡើងញ័រសឹងតែកាន់មិនជាប់សឹងមិនជឿរូបភាពដែលខ្លួនកំពុងឃើញ។
រូបថតដែលលួចថតកាលពីពួកគេកំពុងនៅបណ្ណាល័យ ថេយ៉ុងកំពុងតែថើបមាត់របស់គេដែលគេងលក់ក្រាបលើតុ ទោះចង់ប្រកែកក៏មិនបានដែរព្រោះនេះបានបង្ហាញមុខច្បាស់ៗណាស់។
"ឯងកំពុងគិតថា...យើងចង់ធ្វើអីមែនទេ?" ជុងហ្គុកអានអក្សរនៅខ្នងរូបថត
"យើងកំពុងតែចង់បង្ហាញឯងថា...គីម ថេយ៉ុងដែលឯងហៅវាថាមិត្តពេញមាត់នោះ..វាមានគំនិតបែបណាទៅលើឯង" រូបថតជាច្រើនសន្លឹកដែលលួចថតពីសកម្មភាពថេយ៉ុងនិងគេនៅជាមួយគ្នា ហើយរូបភាគច្រើនគឺថេយ៉ុងសម្លឹងមកគេដោយខ្សែរភ្នែកមួយដែលមិនដូចមិត្តទូទៅគេមើលនោះទេ
"ហាហា! មានអារម្មណ៍បែបណាដែរពេលដឹងថាមិត្តសម្លាញ់មានបំណងចង់ទាក់ឯងស៊ី?" ឃ្លាទាំងនេះធ្វើឲ្យដៃរបស់នាយកាន់តែញ័រទទ្រើកសុខៗក៏ភ័យខ្លាច ហើយក៏ស្អបើថេយ៉ុងដែលមានគំនិតអស់នេះ។
ជុងហ្គុកប្រញាប់ទាញកាតាបរត់ចេញពីទីនោះដើម្បីទៅរកថេយ៉ុង។
រាងខ្ពស់តូចកំពុងឈរស្ងៀមស្ងាត់លើដំបូលអគារសាលាមើលទៅទីធ្លាសាលាទាំងមូល គេនៅមិនទាន់ដឹងរឿងជុងហ្គុកនោះទេ ព្រោះគេនៅភ័យពីរឿងរបស់ហ៊ីហ្គេននៅឡើយ។
"គីម ថេយ៉ុង!" នាយតូចភ្ញាក់ព្រើតព្រោះសម្រែករបស់គេហាក់ដូចជាកំពុងមានកំហឹងអ្វីមកពីណាអ៊ីចឹង
"ជុង..." ផឹប!
រូបថតទាំងអស់ត្រូវបានគប់មួយទំហឹងចំកណ្តាលមុខសស្លេករបស់នាយកម្លោះ។ ថេយ៉ុងអោនរើសយកសន្លឹករូបថតមកមើលហើយត្រូវបើកភ្នែកធំៗឡើង តើរូបទាំងនេះបានមកពីណា? អ្នកណាតាមដានពួកគេទៅ? ហើយគេមានបំណងអ្វី?
"ឯងបានរូបនេះពីណា?" ថេយ៉ុងព្យាយាមសួរដោយសំឡេងស្រជាក់បំផុតព្រោះតែមើលទៅទឹកមុខគេក៏នាំឲ្យនាយខ្លាចដែរ
"បានមកពីណាសំខាន់ដែរទេ? មិចក៏ឯងធ្វើរឿងស្មោកគ្រោកទាំងនោះមកលើយើង?" ជុងហ្គុកស្ទុះទៅក្របួចកអាវថេយ៉ុងឡើង
"ឯងនិយាយថាមិច..?" ថេយ៉ុងជ្រាបទឹកភ្នែកតាមកន្ទុយភ្នែក
"រឿងស្មោគគ្រោកចឹងមែនទេ?" ថេយ៉ុងមិនរើបម្រាស់ឡើយទុកឲ្យអ្នកម្ខាងទៀតបញ្ចេញកំហឹងរបស់គេមកលើខ្លួនចុះ
"ឯងគិតមកលើយើងបែបហ្នឹងមែនទេ? ឆ្លើយមកថាមិនពិត! កន្លងមកឯងគ្មានគំនិតចង់បានយើង ចង់ធ្វើជាម្ចាស់លើយើង! ពិតទេ?" ជុងហ្គុកច្រានថេយ៉ុងឲ្យថយក្រោយ
"មិនខុសទេ" ថេយ៉ុងអោនមុខចុះ
"យើងស្រឡាញ់ឯង! ស្រឡាញ់ខ្លាំងណាស់! យើងចង់បានឯងធ្វើជារបស់យើង! យើងចង់នៅក្បែរឯង មានដឹងទេថាឯងសំខាន់យ៉ាងណា?"
"យើងមិនចង់ដឹង!" ជុងហ្គុកស្រែកកាត់អ្នកដែលកំពុងនិយាយទាំងញ័រមាត់
"ឯងមើលនេះទៅ! បើកភ្នែកមើលទៅ! យើងត្រូវគេមើលងាយដោយសារតែគេគិតថាយើងជាហ្គេយ៍! ពេញចិត្តឯងហើយឬនៅ?" ថេយ៉ុងស្រក់ទឹកភ្នែកមើលខម្មិនដែលនិយាយអាក្រក់ពីជុងហ្គុក
"ហ្អឹកៗ..." ថេយ៉ុងលុតជង្គង់ចុះដល់ដីងើយមើលទៅជុងហ្គុក នាយមិនបន្ទោសគេនោះទេមនុស្សនៅវ័យនេះខ្លាចបំផុតគឺការមើលងាយជិះជាន់ ខ្លាចបំផុតការដែលទទួលបានការស្អប់ពីមិត្តរួមថ្នាក់ ពួកគេតែងតែប្រាថ្នាចង់បានភាពល្បីល្បាញនិងការចូលចិត្ត ព្យាយាមសម្ដែងធ្វើជាល្អឥតខ្ចោះដើម្បីបង្ហាញទៅអ្នកដទៃ ធ្វើគ្រប់យ៉ាងដើម្បីតម្រូវចិត្តអ្នកដទៃ ។
ពួកគេភ្លេចធ្វើជាខ្លួនឯង។
"ជុងហ្គុក...យើងសុំទោស...តែយើង..ស្រឡាញ់ឯងទៅហើយ..ឲ្យយើងធ្វើយ៉ាងមិចទៅ? " ថេយ៉ុងបណ្តោយឲ្យទឹកភ្នែកស្រក់ចុះឥតក្រែង
"យើងមិនបានស្រឡាញ់ឯង! យើងមិនមែនជាហ្គេយ៍! ស្ដាប់ឮឬនៅ?កុំបង្ហាញមុខចំពោះមុខយើងទៀត!"ជុងហ្គុកក្នុងខ្លួនគេពេលនេះមានតែ ទោស:និងមោហ: មិនអាចនិយាយដឹងខុសត្រូវទេ នាយបោះជំហានចេញទៅមិនសូម្បីដៀងភ្នែកមើលរាងតូចឡើយ គេនឹងស្ពាយពាក្យស្ដាយក្រោយបន្ទាប់ពីកំហឹងក្នុងខ្លួនរបស់គេត្រូវបានរលត់មិនខាន..។