∞
M I A
Ik schrik me echt dood wanneer ik de man in de deuropening zie staan, met een grote doos in zijn handen. Ik kijk van Alex naar de man, weer naar Alex en dan weer naar de man. Het is net alsof Alex in een tijdmachine is gestapt en eruit is gekomen als een twintig jaar oudere versie van zich zelf. Jezus.
"Sorry, ik wilde jullie niet storen," zegt de man vriendelijk glimlachend. Hij zet de doos die hij in zijn handen had op de grond en loopt naar me toe. Hij steekt zijn hand naar me uit. "Ik ben Nicolas, Alex' vader."
"Oh ja, natuurlijk," zucht ik. "Ik ben Mia. Alex' vriendin." Ik schud de man zijn hand die daarna weer wegloopt om de doos op te pakken.
"Ik had deze doos nog voor je, ik dacht misschien wil je die wel even bekijken wat er in zit. En misschien vind je het wel fijn omdat samen met je vriendin te doen," zegt hij vriendelijk. Hij zet de doos voor Alex neer, op het grote kleed dat er ligt.
"Wat zit erin dan?" vraagt Alex. Nicolas glimlacht.
"Wat dingetjes die je eigenlijk al veel eerder moest zien. Die vullen aan wat ik heb verteld gister nacht," zegt Nicolas. "En ruik ik nou kaviaar?"
"Oh ja, Arthur had snacks gemaakt," zegt Alex terwijl hij naar de doos kijkt en begint hem open te maken.
"Dan maakt hij toch geen kaviaar," zegt Nicolas lachend. "Ik schrijf wel wat chips en dingetjes voor jullie op het boodschappenlijstje. Mia, als je wil mag je wel blijven eten? Dan kan je zien dat we ook normaal eten hebben hier."
Ik kijk even naar Alex die zijn schouders ophaalt en daarna 'als je wil' met zijn mond vormt, wat ik kan liplezen.
"Ja is goed, ik zou niet weten waarom niet," zeg ik glimlachend. Zijn vader knikt blij.
"Oké, mooi. Dan vraag ik Cecile of hij er nog een portie bij kan maken," zegt hij. Daarna loopt hij weer naar de deur. "Tot zo dan." Hij loopt de deur uit en Alex en ik blijven achter.
"Hij is wel enthousiast of niet?" vraag ik grinnikend aan Alex. Die haalt zijn schouder op en gaat op de grond, voor de grote doos zitten die Nicolas net gebracht heeft. "Wat denk je dat erin zit?"
"Weet ik veel, vast nog een geheim familielid," mompelt hij. Hij klopt op de grond naast hem en daar ga ik dan ook maar zitten, in kleermakers zit. Vervolgens maakt Alex de doos open en kijken we wat erin zit.
"Foto's?" Verbaasd pak ik een foto album uit de doos en geef hem aan Alex, die zijn hoofd schudt.
"Ik hoef dit echt niet te zien, vast allemaal foto's van z'n geweldige leven zonder mij," snauwt hij. Hij staat op en gaat op de bank zitten.
"Mag ik het wel bekijken?"
"Je doet maar, het kan me echt geen fuck schelen," bromt Alex. Ik sla de eerste bladzijde van het fotoalbum open en zie een foto van een klein huisje, dat er nogal slecht uit ziet, tevoorschijn komen. Ik bekijk de volgende foto en zie Nicolas, die er op deze foto echt precies zo uit ziet als Alex, naast een vrouw staan die hij een kus op haar hoofd geeft. De volgende foto heeft de vrouw een zwangere buik.
"Alex.. is dat je moeder?" vraag ik. Ik draai het foto album naar hem om en hij pakt het snel van me af. Hij bekijkt de foto's die ik net ook heb bekeken en ik zie even hoe hij slikt. Snel ga ik naast hem zitten en leun tegen zijn schouder, terwijl hij de bladzijde verder omslaat.
"Dat is d'r," mompelt Alex, meer tegen zich zelf dan tegen mij. Hij bekijkt de volgende rij foto's, op de ene zijn Alex' ouders te zien bij een klein autootje, daarna bij een schattig kerkje en als laatste met een hele grote groep mensen. Zijn ouders zien er echt super jong uit, zijn moeder is volgens mij geen jaar ouder dan ik ben en Alex' vader zal ook niet veel verschillen daarmee.
"Hoe oud waren je ouders toen ze je kregen?" vraag ik mompelend aan Alex die niet direct reageert.
"M'n moeder was vijftien en Nicolas was zeventien," antwoord hij dan, zonder volgens mij echt een idee te hebben dat hij het zegt. Hij zit echt met z'n hoofd bij alle foto's van zijn ouders.
Ik schrik er wel echt van dat zijn ouders nog zo jong waren, zijn moeder was zwanger toen ze nog jonger was dan ik nu ben en zijn vader was even oud als Alex is. Ik zou me echt niet kunnen voorstellen dat ik nu al een kind zou hebben.
"Wat staat daar?" vraag ik, wijzend naar wat gekrabbel wat onder een van de foto's staat, de woorden zijn duidelijk Spaans.
"Solo unas semanas más, estamos ansiosos por conocerte," herhaalt Alex de woorden die er staan. Ik was even vergeten hoe sexy Alex is wanneer hij Spaans spreekt, jeetje dat accent. "Dat betekent iets van, nog maar een paar weken, we kunnen niet wachten tot je er bent."
"Dat is eigenlijk best lief, vind je niet?" vraag ik aan Alex, die zijn schouders ophaalt en niet echt reageert op iets gemompeld na, wat ik niet kan verstaan.
Hij slaat weer een bladzijde om en aan het einde van die reeks foto's, zien we een hele kleine baby, gewikkeld in een witte doek met een grote bos zwart haar, tenminste, wat een grote bos is voor een net geboren baby. Eronder staat "Alexandro, diez minutos de edad"
"Tien minuten oud," mompelt Alex nog voor ik kan vragen wat het kan betekenen. Ik zie hoe zijn ogen verwonderd naar de baby foto kijken, alsof het iets compleet nieuws is.
"Heb je .. heb je ooit wel een baby foto van jezelf gezien?" vraag ik voorzichtig.
"Nee," antwoord hij. Hij slaat de bladzijde om en ik schrik als we opeens dezelfde baby zien, maar dan met allemaal slangetjes en plakkers op zijn gezichtje, wat er echt verschrikkelijk zielig uit ziet.
"Waarom had je dat?" vraag ik.
"Ik was ziek, toen ik werd geboren. Astma, hele erge vorm," antwoord Alex mompelend. "Dat wist ik al, maar gister heeft Nicolas verteld hoe erg het echt was. Ik heb een paar jaar een pompje gehad, maar ik ben er godzijdank over heen gegroeid."
"Wow, wat heftig. Dat wist ik helemaal niet," zeg ik medelevend. Het is echt niet te geloven wat deze jongen allemaal heeft meegemaakt, nog meer dan ik dacht.
"Nee, dat doet niemand," zegt hij. We kijken verder naar de foto's en komen dan bij een foto waar weer een tekst onder geschreven is. Ik wil weer aan Alex vragen wat er staat, maar dat heeft hij al door. "Último día en Colombia, mañana a Holanda, laatste dag in Colombia, morgen naar Nederland."
"Waarom ging je naar Nederland?"
"Ik was uitbehandeld in Colombia, ze konden niks meer voor me doen dus heeft mijn familie in Colombia al hun geld bij elkaar verzameld zodat ze mij en mijn moeder naar Nederland konden sturen, waar ze wel een goede behandeling voor me hadden," legt hij me uit.
"En Nicolas kon niet mee?" vraag ik, als we naar een foto kijken waar Alex' vader voor een klein vliegtuigje staat waar zijn moeder inzit, die naar Nicolas zwaait.
"Nee, hij kon z'n visum niet regelen en er was amper genoeg geld voor mij en mijn moeder, laat staan voor Nicolas erbij," antwoord Alex. Ik wijs naar de tekst onder die vliegtuig foto en Alex leest het voor. "Te voy a extrañar, hijo mío. Te veré pronto, lo prometo. Te quiero Alexandro." Even is hij stil
"Wat betekent dat?" vraag ik, op dit soort momenten haat ik echt dat ik geen Spaans kan. Misschien moet ik maar een spoedcursus gaan nemen.
"Ik ga je missen, mijn zoon. Ik zie je snel, dat beloof ik. Ik hou van je, Alexandro," mompelt Alex.
"Heeft Nicolas dat geschreven?"
"Denk het, het is niet m'n moeders handschrift," antwoord Alex. Hij draait de bladzijde weer om en zelfs daar gaan de foto's door, een paar van toen hij in het ziekenhuis lag, toen hij thuis in zijn bedje lag. Het enige verschil is dat zijn moeder steeds minder te zien is op de foto's. Op die van het ziekenhuis, staat ze nog, maar vanaf daar steeds minder. In plaats daarvan is steeds Alex' oom te zien, die voor hem zorgt.
"Waar was je moeder hier?" vraag ik aan Alex, ook al weet ik dat dat een moeilijk onderwerp voor hem is. Hij kijkt even naar mij en ik naar hem, maar daarna richt hij zijn aandacht weer op de foto's. Hij zucht even.
"Ze had geen geld meer en die ziekenhuis kosten werden veel te duur, dus moest ze geld verdienen. Een baan kon ze niet vinden omdat ze toen nog geen verblijfsvergunning had en dus besloot ze zwart werk te doen, als prostituee. Ze bracht veel tijd door met mannen en verdiende er goed geld mee, maar ze kwam ook in aanraking met drugs en shit. Eerst deed ze er nog niet aan, maar dat veranderde snel. Daarna was ze eigen hele dagen weg en zorgde Manuel voor me," legt hij aan me uit. "Hij was al vrij snel achter ons aangevlogen, sinds dat moest van mijn oma."
"Dus ze vergat je?"
"Zo kan je het noemen," mompelt hij.
"Wat erg voor je, Lex," zeg ik geschrokken en niet wetende hoe ik moet reageren.
"Shit happends," zegt hij schouder op halend. "Hoe the fuck komt deze foto erin?"
Hij doelt op een foto met een hele klas vol kinderen, Alex staat helemaal aan de linkerkant. Zijn haar is niet zo mooi geknipt en de kleding die hij aanheeft, lijken veel te groot. De rechterkant van zijn gezicht is gedeeltelijk blauw. Eronder staat: "klassenfoto peuterschool"
Ik wil iets over de foto vragen, maar hij bladert door naar een foto waar onder staat: "Eerste basisschool dag" Ook nu weer heeft de kleine versie van Alex te grote kleding aan en nog steeds het niet zo mooie kapsel.
"Hoe was de basisschool voor je?" vraag ik voorzichtig. We zaten duidelijk niet op dezelfde basisschool, op mijn school zaten totaal andere kinderen, uit een heel ander milieu.
"Heb ik het liever niet over," zegt hij, ik knik begrijpend.
"Dat is niet erg. Als je er ooit over wil praten, dan ben ik ervoor je," zeg ik glimlachend.
"Weet ik, thanks," zegt hij. Hij bekijkt nog een andere foto, maar legt het album dan maar weg. Hij schuift de doos dichter naar ons toe en pakt er wat anders uit. Het is een blauw konijn knuffeltje, die we net ook op een van de foto's zagen liggen, naast zijn bedje. "Ik kan niet geloven dat deze shit allemaal nog er is."
De hele doos ligt vol met dingen die over Alex' leven gaan toen hij nog klein was, vooral fotolijstjes met baby foto's van Alex, zijn familie en zijn ouders, maar ook dingen als knuffels van hem, babykleertjes die hij aanhad en zo.
"Wat vind je ervan? Dat je dit nu allemaal hebt?" vraag ik, als hij alles weer in de doos heeft gedaan en met een van de baby foto's in zijn handen zit.
"Eerlijk? Facking vreemd. Ik dacht altijd dat ik nooit iets zou zien van hoe het in Colombia was of hoe ik eruit zag als baby, maar nu is het er op eens. Blijkt dat Nicolas alles bij elkaar gezocht heeft en alles heeft bij gehouden in een album en in deze doos," zegt hij. Dan staat hij opeens op en legt de foto terug in de doos. "Genoeg van deze sentimentele shit, wil je wat doen of zo? Er is een tv kamer."
"Lex, weet je dat zeker? Je mag best even wat tijd alleen hebben, ik snap het wel. Je hoeft je niet te gedragen alsof het je alles niet kan schelen, niet bij mij," zeg ik. Ik sta ook op en loop naar hem toe.
Het is vreemd hoe deze jongen van bijna een meter negentig, met zijn gespierde en brede uiterlijk van binnen helemaal niet zo is. Hij is ook een gewoon een kind geweest, met een verschrikkelijk hard en moeilijk leven. Niks is bij hem vanzelf gegaan, normale kleding en een kappersbeurt niet eens.
Ik ga voor hem staan en hij ontwijkt het oogcontact met me. "Hey, kijk me aan, Lex." Hij moppert even maar doet dan toch wat ik hem vraag. "Je hoeft niet te doen alsof bij mij."
"Thanks." En dan uit zichzelf, slaat hij zijn gespierde en brede armen om me heen en ga ik op mijn tenen staan en leg ik mijn hoofd op zijn borst. Ik leg mijn armen ook om hem heen en sluit mijn ogen even. De knuffel duurt een minuut en daarna laat hij me voorzichtig weer los. "Maar ik kan er nu gewoon niet over praten, ik kan het je niet uitleggen als ik het zelf niet eens snap."
"Dat snap ik, geen probleem," glimlach ik.
"Alex?
"Ja?"
"Je was wel een schattige baby," zeg ik grinnikend. Hij glimlacht.
"Noem me nooit meer schattig," zegt hij waardoor ik lach. Vervolgens loop ik achter hem aan door de gangen tot we bij een TV kamer uitkomen, waar een super grote en lange bank staat. "Dus nu kan jij in die hoek en ik in die andere, goed? En als je in m'n buurt komt, duw ik je weg." Hij heeft weer een speelse glimlach op zijn gezicht.
"Hou je mond, dat wil je helemaal niet," grinnik ik. Hij zet de TV aan en zoek daarna op Netflix naar een leuke film die we kunnen kijken, waarschijnlijk zodat hij niet met me hoeft te praten en hij alles in z'n hoofd kan verwerken. Uiteindelijk komt hij uit bij een of andere actiethriller genaamd 'Safe' en ik vind het helemaal prima, ik kijk wel wat hij leuk vindt, het kan me niet zoveel schelen op dit moment.
"Kom je bij me zitten?" vraagt hij dan, als de film is begonnen en ik om hem te plagen aan de andere kant ben gaan zitten. Hij kijkt me vragend aan en het kost me moeite om niet direct in zijn armen te vallen.
"Nee, dan duw je me weg, weet je nog?" zeg ik plagend.
"Dat was een grapje, zeikerd," zegt hij zuchtend. "Kom nou."
"Nee hee," zeg ik.
"Beetje laat om hard to get te spelen he? Ik heb je net de helft van m'n zielige levensverhaal verteld," zegt hij grappend, maar ik zie ook dat hij er iets van meent, dus als reactie daarop kruip ik over de bank naar hem toe en nestel me voorzichtig tegen hem aan.
"Je leven is niet zielig," zeg ik als ik goed lig, op zijn borst, met zijn arm om me heen terwijl hij met zijn duim rondjes maakt over mijn arm.
"Mijn leven was fucking zielig," zegt hij grinnikend.
"Was?"
"Ja, voor ik jou ontmoette was het fucking zielig. Ik deed niks anders dan drinken, roken en gebruiken. Maar nu ik jou ken heb ik weer iets om voor te leven, net als wat ik had toen Cedro nog bij mij woonde," legt hij me uit waardoor ik glimlach.
"Graag gedaan," zeg ik trots. Hij grinnikt.
"Je moet geen ego gaan krijgen door mij he," zegt hij.
"Groter dan jouw ego kan niet," zeg ik plagend. Hij lacht en wrijft even door mijn haar, een spontane actie die me doet blozen.
We kijken de film uit en dan loopt Arthur de kamer binnen, hij heeft duidelijk het hele huis doorgelopen.
"Sorry, ik kon jullie niet vinden, maar het eten is klaar. Komt u mee?" vraagt hij buiten adem. Ik knik en rek me even uit, waardoor Alex bijna een vuist in zijn gezicht krijgt en ik hem uitlach. We staan op en lopen achter Arthur aan naar beneden en daarna door de prachtige woonkamer naar de eetkamer, waar Nicolas al aan tafel zit. Alex gaat naast hem aan de linker kant zitten ik besluit maar naast Alex te gaan zitten, omdat ik geen idee heb of Nicolas me nou echt mag. Alex' oom deed toen ik bij hem at, behoorlijk gemeen en dat wil ik niet nog een keer.
"Ik heb voor jullie zalmrollade met groene asperges en aardappeltjes gemaakt, ik hoop dat het lekker smaakt," zegt een vrouw die ook aan de tafel gaat zitten, samen met Arthur.
"Het ziet er heerlijk uit, Cecile. Bedankt," zegt Nicolas. Hij geeft de opscheplepel aan mij en kijkt me vriendelijk aan. "Jij mag eerst, omdat je onze gast bent."
"Oh, dank u wel," zeg ik beleefd. Ik schep een beetje van het eten op, maar niet teveel omdat ik geen idee heb of ik het lekker vindt. Het is totaal anders dan wat ik thuis eet. Daarna scheppen de anderen ook wat op en wil ik gaan eten, maar Cecile, zoals de vrouw volgens mij heet, geeft me een zacht duwtje waardoor ik naar haar vriendelijke gezicht kijk.
"We bidden hier altijd eerst," zegt ze glimlachend. Meteen laat ik mijn vork vallen en vouw mijn handen.
"Sorry, dat wist ik niet," zeg ik mompelend.
"Geeft niet, Mia." Nicolas sluit dan zijn ogen en ik doe ze maar na, ook al ben ik zelf niet echt gelovig. Nadat ze hebben gebeden, beginnen we met eten. Nadat ik een hapje heb genomen, proef ik hoe lekker het is.
"Het is echt heerlijk," zeg ik glimlachend tegen Cecile die me dankbaar aankijkt.
"Dus, Mia. Waar ken je Alex van?" vraagt Nicolas dan aan me.
"Uhm, van school. We moesten een opdracht samen maken," antwoord ik. Ik kijk even naar Alex, maar die prikt in zijn eten, volgens mij heeft hij nog geen hap genomen.
"Ah zo. Over school gesproken," begint Nicolas. "Alex, we hebben een nieuwe school voor je gevonden. Je mag na de vakantie beginnen."
"Ik kan niet wachten," zegt Alex sarcastisch.
"Is er wat jongen?" vraagt Nicolas dan met samen geknepen ogen aan zijn zoon, die elke vorm van oogcontact met hem ontwijkt.
"Nee joh. Het is niet alsof ik net een hele doos met allemaal fucking foto's en andere shit heb gezien," zegt Alex grinnikend, ook al vindt hij het volgens mij helemaal niet grappig.
"Oh ja, natuurlijk. Wil je daar zo even over praten?" vraagt Nicolas.
"Nee, ik hoef niet meer te praten. Waarom wil iedereen de laatste facking tijd de hele tijd met me praten? Ik ben godverdomme niet fucking gek in m'n kop, ik wil niet met iedereen praten alsof dat helpt, want dat doet het niet! Het veranderd geen fuck aan alles wat er is gebeurd!" Hij gooit zijn vork neer en staat op van zijn stoel, om vervolgens weg te lopen en niet veel later de trap op.
"Het is niet echt makkelijk voor hem, hij is denk ik best wel geschrokken door die foto's, vooral van z'n moeder," zeg ik tegen Nicolas. "Hij geeft geen makkelijk leven gehad."
"Dat weet ik, en ik vind dat echt verschrikkelijk voor hem. Ik hoop dat hij me ooit kan vergeven en we een normale band kunnen gaan opbouwen," zegt Nicolas betreurend.
Ik knik en kijk om me heen, even niet wetende wat ik moet doen. Zal ik achter Alex aan gaan? Of ben ik dat onbeleefd tegen zijn vader, Arthur en Cecile?
"Waar wacht je op? Ga naar die jongen," zegt Nicolas dan tegen me. Ik knik en sta snel op, om net zoals Alex de trap op te lopen.
———-
Hoi pipeloi,
SORRY. Ik ben weer laat. Ik was het totaal vergeten en ben nu pas thuis van school.
Dit deel eindelijk iets meer verhaal achter Alex' ouders, is voor hem ook wel leuk :). En voor de 71982 miljoenste keer, al het Spaans komt letterlijk van translate. Dus verwacht er niet teveel van.
Hebben jullie nog tips voor een boek voor Nederlands? Ik weet het echt niet meer tbh haha. Lmk.
Fijne dag nog en bedankt voor alle support :),
Joejoe,
xx.