GL Fiction ( OC ) By ( Pone )
တီခ်ယ္က ဆည္းလည္းေလး
အပုိင္း ၉
"ယုယ တံခါးဖြင့္ "
အျပင္ကေန တံခါးကုိ တဒုန္းဒုန္ထုေနသည့္ မမ။ တီခ်ယ္နဲ႔စကားေျပာၿပီး ျပန္လာတည္းက ယုယ အိပ္မိေနတာပဲ။ ငုိရတာပင္ပန္းၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားတာေနမွာ။ လက္မွာပတ္ထားတဲ့ နာရီကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ငါးနာရီပင္ထုိးေတာ့မည္။ ကုတင္ေပၚက ျမန္ျမန္ဆင္းရင္း တံခါးဂ်က္ကုိ ဖြင့္ေပးလုိက္သည္။
"ယုယ အိမ္ျပန္ေရာက္ထဲက အခန္းထဲမွာပဲေနတယ္ဆုိ ခုေတာင္ မမ ျပန္လာလုိ႔ ဖြင့္ေပးတာလား"
အခန္းထဲကုိ ဝင္ကာ တေရစပ္ေျပာေနတဲ့ မမေၾကာင့္ ယုယ ကုတင္ေပၚ ဝမ္းလ်ားေမွာက္လုိက္မိသည္။
"မမ ငါေျပာစရာ႐ွိတယ္ "
မမက တိတ္ေနသည္။ ခနေနမွ သူ႔ေဘးက ကုတင္ေစာင္းမွာ ထုိင္သည္။ ယုယ မငုိမိေအာင္ စိတ္ကုိတင္းေနေပမဲ့လည္း မ်က္ရည္တုိ႔သည္ လက္ယပ္မေခၚပဲ မ်က္စိမွိတ္ထားလ်က္ စီးက်ေနျပန္သည္။ တစ္ခုခုဆုိ မ်က္ရည္လြယ္သည့္ အက်င့္ကုိလည္း ျပင္ရေပဦးမည္။
"ငုိေနတာလား "
ယုယ ေခါင္းကုိဖြဖြပြတ္လ်က္ မမက ဆုိသည္။ ယုယ အျမန္ပင္ ထထုိင္ကာ မမ ရင္ခြင္ထဲအား တုိးဝင္ရသည္။ ေနာက္ၿပီး မမရင္ခြင္ထဲမွာပဲ ယုယ ႐ူိက္ႀကီးတငင္ ငုိသည္။
"မမ ငါမွားသြားၿပီထင္တယ္"
"ငါတီခ်ယ့္ကုိ ခ်စ္တယ္လုိ႔ ေျပာမိတယ္ ဆရာမတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ မဟုတ္ပဲ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္လုိ ခ်စ္တယ္လုိ႔ေျပာမိတယ္"
ယုယ ေခါင္းကုိ မမက ပြတ္သပ္လ်က္ မငုိနဲ႔လုိ႔ တဖြဖြ ေျပာသည္။ မမ ရင္ခြင္ထဲမွ ထြက္ကာ ဆံပင္တုိ တုိ႔ကုိ သပ္သည္။ မမကေတာ့ သူ႔ကုိၾကည့္ကာ ျပံဳးသည္။ ဒါေပမဲ့ မ်က္လုံးထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြဝဲေနသလုိပင္။
"မမညီမေလးကေလ တကယ္ ကေလးေလးပဲ မငုိနဲ႔ "
"မမ "
"အင္း သိတယ္ ႐ွင္းျပစရာမလုိဖူး မမနားလည္တယ္"
မမက ယုယကုိ ေခါင္းၿငိမ့္ကာ ျပံဳးျပသည္။ အရာရာကုိ နားလည္ခြင့္လႊတ္ေပးသည့္ မမကုိ ယုယ အန္မတန္ခ်စ္ပါသည္။
"ညီမေလးရဲ႕ တီခ်ယ္က ဘာေျပာေသးလဲ "
သူ႔အေမးကုိ ယုယက ေခါင္းကုိ ေအာက္သုိ႔စုိက္ခ်သည္။ သက္ျပင္းကုိသာ တြင္တြင္ခ်ျပန္သည္။
"သူက ဖြင့္ေျပာတုန္းကေတာ့ သူ႔ကုိေစာင့္ေပးပါတဲ့ ခုမနက္က်ေတာ့ သူအိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့မွာမုိ႔ ႏုိင္ငံျခားပညာသင္ဆုကုိ ရေအာင္ယူၿပီးတုိင္းတစ္ပါးမွာ ေက်ာင္းသြားတတ္ပါတဲ့"
"ဒါဆုိ ညီမေလးက ဘယ္လုိလုပ္ဖုိ႔ေတြးထားလဲ"
"မသိဖူး မမရယ္ ညီမေလးေတာ့ အေဝးႀကီးကုိ ခနထြက္ေျပးခ်င္မိတယ္ သူ႔ရဲ႕ မဂၤလာပြဲကုိလည္း ညီမေလး ရင္မဆုိင္ႏုိ္င္ေလာက္ဖူး"
ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ ယုယ မ်က္လုံးထဲမွ မ်က္ရည္မ်ား က်ဆင္းလာေလသည္။ ယုယႏြယ္လည္း ညီမလုပ္သူရဲ႕ မ်က္ရည္မ်ားကုိ သုတ္ေပးလုိက္ေလသည္။
"မမရဲ႕ ညီမေလးက ၾကံခုိင္ပါတယ္ မမေျပာစရာ႐ွိတယ္ မမကုိတီခ်ယ္ျမကေခၚေတြ႔တယ္ ေနာက္ၿပီး ညီမေလးကုိ ပညာသင္ဆုရေအာင္ ၾကဳိးစားခုိင္းတယ္ သူအိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့မယ္လုိ႔ေတာ့ေျပာတယ္ ဒါမဲ့ဘယ္ခ်ိန္ ဘယ္ေန႔လဲေတာ့ မမလည္းမသိဖူး"
"အင္း သိပါတယ္ ညီမေလးက သူ႔အတြက္အေႏွာက္ယွက္ျဖစ္မွာစုိးလုိ႔ အတင္းေတြႏွင္ေနတယ္ဆုိတာ"
"မမေတာ့ အဲ့လုိျဖစ္မယ္မထင္မိဖူး"
"အန္တီတင္ သမီးဝင္လာမယ္ေနာ္"
အိမ္ေ႐ွ႕မွ ၾကားရတဲ့အသံေၾကာင့္ ယုယနဲ႔ မမရဲ႕ စကားမ်ားျပတ္သြားသည္။ ဒါ့အျပင္ ယုယ ေက်ာမ်ားမတ္သြားေတာ့သည္။ မမကေတာ့ အိမ္ေ႐ွ႕ကုိလွည့္ၾကည့္သည္။ တံခါးပိတ္ထားေသာ္လည္း မမက တံခါးဝကုိ လွည့္ၾကည့္သည္။ ေနာက္ၿပီးမွ ယုယ ဖက္ကုိလွည့္ၾကည့္ျပန္သည္။
"ညစ္စုတ္ေနေရာပဲေနာ္ ေရခ်ဴိးမလား အိမ္ျပင္အရင္ထြက္ပါေလ ႐ွင့္ဧည့္သည္လာတယ္မလား"
မမက ယုယ ပခုံးကုိ သူ႔လက္မ်ားျဖင့္ ဖိကုိင္ကာ ထထြက္သြားေလသည္။ ယုယလည္း မမ ေနာက္ကေန လုိက္သြားမိသည္။
"အန္တီတင္ကုိ လာခြင့္ေတာင္းတာ ယုယကုိ ဒီညေခၚထားဦးမယ္ေနာ္"
မနက္က အိမ္ေထာင္ျပဳမွာမုိ႔ မပတ္သက္ေစခ်င္တဲ့ တီခ်ယ္နဲ႔ လားလားမ်ွမသက္ဆုိင္။ ခုပုံစံသည္ ေမေမကုိ ရယ္ေမာကာ စကားေျပာေနေလသည္။ ေတာ္ေတာ္ တတ္လည္းတတ္ႏုိင္တဲ့မိန္းမမ်ဴိးဟုသာ ေတြးလုိက္သည္။
"ေခၚသြားေလ ယုယ တီခ်ယ္နဲ႔လုိက္သြားလုိက္ေနာ္ "
ေမေမက ယုယကုိ လုိက္သြားမလားေတာင္ မေမးပါ။
"ေန႔ခင္းက ျပန္လာထဲက အခန္းထဲကကုိ မထြက္ဖူးေလ ခုမွသူ႔အမျပန္လာလုိ႔ ထြက္လာတာ ေပစုတ္ေနတာပဲ ေရသြားခ်ဴိး"
တီခ်ယ့္ကုိ ျပံဳးၿပီးစကားေျပာေနသည့္ ေမေမက ယုယကုိ ခ်က္ခ်င္းၾကည့္ကာ မ်က္ခုံးမ်ားတြန္႔လ်က္ ေရအတင္းပင္ ခ်ဴိးခုိင္းေနျပန္သည္။
"ေမေမကလည္း သမီး အိပ္ေနတာပါ မမလာမွ ႏုိးတာ မယုံရင္ ေမးၾကည့္ခ်ည္ "
မမဖက္ကုိ လွည့္ၿပီးေျပာေတာ့ မမကရယ္သညိ။
"ဟုတ္တယ္ေမႀကီးရဲ႕ သူအိပ္ေနတာေလ ကဲပါ ေရသြားခ်ဴိး တီခ်ယ္ျမကုိအားနာစရာႀကီး ျမန္ျမန္လုပ္"
"ဘယ္သူက လုိက္မယ္ ေျပာလုိ႔လဲ"
႐ုတ္တရက္ထေျပာလုိက္တဲ့ ယုယ စကားေၾကာင့္ တီခ်ယ္မ်က္ႏွာသည္ ရိပ္ကနဲပ်က္သြားသည္။ ေမေမကေတာ့ ယုယ ကုိေသခ်ာၾကည့္သည္။ ထုိင္ခုံေပၚမွာ ထုိင္ေနတဲ့ မမကလည္း ယုယ ကုိမ်က္ခုံးမ်ားတြန္႔ျပေလသည္။
"သမီး မလုိက္ခ်င္လုိ႔လား "
တိတ္ေနတဲ့အေတာတြင္း ထေမးလာသည့္အသံေလးေၾကာင့္ ယုယ အားမ်ားပ်က္မိသည္။ တီခ်ယ့္ကုိ ၾကည့္ေတာ့ ငုိထားမွန္းသိသာသည္။ မ်က္ခြံမ်ားမုိ႔ကာ နီေနေလသည္။ ငုိခ်င္တဲ့စိတ္ကုိ ယုယ ထိန္းခ်ဴပ္လုိက္မိျပန္သည္။
"လုိက္ခဲ့မယ္ ခနေတာ့ေစာင့္ "
သူေျပာမွ ျဖတ္ခနဲရယ္သည့္ တီခ်ယ့္ မ်က္ႏွာေလးကုိ ယုယ ခနမ်ွသာေငးၿပီး အခန္းထဲသုိ႔သာ ဝင္ခဲ့ေတာ့သည္။ ေအာ္ တတ္လည္းတတ္ႏုိင္တဲ့ တီခ်ယ္ပါလား။
"အန္တီ သမီးယုယ ေနာက္ကုိလုိက္သြားဦးမယ္ေနာ္"
"ေအာ္ လုိက္သြားေလ သမီး"
အန္တီတင္နဲ႔ ယုယရဲ႕အမအား ထားခဲ့ၿပီး ယုယ အခန္းထဲသုိ႔ ျမလည္းဝင္လာလုိက္ေတာ့သည္။
"အမေလး ပလုတ္တုတ္"
ျဖဳန္းခနဲ ဝင္လာတဲ့ တီခ်ယ့္ေၾကာင့္ ယုယ ထမိန္ကုိ ရင္ဖက္ထိ ဆြဲတင္ကာ ဝတ္ရသည္။ သူေရခ်ဴိးရန္ အက်ီၤမ်ား ခြၽတ္ေနစဥ္မွာ တီခ်ယ္က ဝင္လာေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ပန္းေရာင္သန္းေနတဲ့ မ်က္ႏွာကုိ မေပၚလြင္ေစရန္ ယုယ အတတ္ႏုိင္ဆုံးထိန္းလုိ္က္ရသည္။
"ေယာင္တာကလည္း ခ်စ္စရာကြယ္"
ေျပာလည္းေျပာ သူ႔ကုတင္ေပၚမွာ တက္ထုိင္လုိက္တဲ့တီခ်ယ္။ ဟုိၾကည့္ဒီၾကည့္နဲ႔ သူ႔အခန္းအား အကဲခတ္ေနသည့္ပုံပင္။
"ကြၽန္မ ေရခ်ဴိးေတာ့မယ္ေနာ္ "
"အင္း"
အင္းဟုသာေျပာၿပီး ျပတင္းတံခါးနားသုိ႔သြားရပ္ေနသည့္ တီခ်ယ္ကုိ ယုယ ၾကည့္ကာျပံဳးမိသည္။ ဒီအမ်ဴိးသမီးကုိ ခ်စ္ရတာလည္းမလြယ္ပါလား။ စိတ္ဆုိးရင္ေတာင္ အျပည့္စိတ္မဆုိးႏုိင္ဖူးေလ။ ကုိယ့္အေတြးနဲ႔ကုိယ္ေခါင္းခါလုိက္ရင္း ေရခ်ဴိးခန္းဆီသုိ႔သာဝင္လာခဲ့ေတာ့သည္။
"မင္းအခန္းက သပ္ရပ္သားပဲ မင္းတုိ႔ ညီအမႏွစ္ေယာက္ ေနတာေပါ့ေနာ္"
ေရစုိလက္စနဲ႔ထြက္လာတဲ့ ယုယက အဝတ္ေတြပါလဲလာသည္။ မ်က္ႏွာကုိသဘတ္နဲ႔သုတ္ကာ သူ႔ကုိၾကည့္သည္။
"အင္း မမနဲ႔ေနတာေလ ဒါ့ျဖင့္ သြားရေအာင္လား မုိးခ်ဴပ္ေနၿပီ"
အခန္းတံခါးနားေလ်ွာက္သြားတဲ့ ယုယကုိ ျမတစ္ေယာက္ အေနာက္ကေန ခါးတုိ႔အား သုိင္းဖက္လုိက္မိသည္။ ယုယက ၿငိမ္သက္ေနသည္။
"တီခ်ယ္ သမီးကုိပညာသင္ဆုရေစခ်င္တယ္ ေနာက္တစ္ခုက တီခ်ယ္ခုလုိဆုံးျဖတ္တာက သမီးတြက္ခ်ည္းပါပဲ"
ယုယသည္ အေနာက္သုိ႔လွည့္ကာ ၾကည့္သည္။ ျမဝတ္ရည္ေမသည္ ေခါင္းကုိသာ ငုံထားသည္။
"သမီးနားမလည္ေသးဖူး တီခ်ယ္အိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့မွာပဲ လာပါ ခုေတာ့ ေမွာင္ေနၿပီ တီခ်ယ့္အိမ္သြားရေအာင္"
ဘာမွဆက္မေျပာခ်င္ေတာ့တာေၾကာင့္ တီခ်ယ္လက္ေတြကုိဆြဲကာ အခန္းထဲမွထြက္လာခဲ့သည္။ ေဖေဖတုိ႔အား ႏႈတ္ဆက္ၿပီး တီခ်ယ့္အိမ္ကုိလုိက္သြားေတာ့သည္။ လမ္းေလ်ွာက္ရင္း တီခ်ယ္ေကာ ယုယေကာ ဘာစကားမွပင္မဆုိခဲ့ပါ။ ယုယလည္း ဘာစကားမွမေျပာခဲ့ပါ။ ဒီလုိေလး ၿငိမ္သက္ရတာကုိ သူၾကဳိက္ပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ တီခ်ယ္နဲ႔သူေဝးႏုိင္တာမုိ႔ ရတုန္းအခ်ိန္ေလးေတြကုိ ပူေလာင္မူေတြနဲ႔မကုန္ေစခ်င္ေတာ့တာအမွန္ပါ။ အကယ္၍ တီခ်ယ္က အိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့လည္း ယုယ ဒီတုိင္းေလး တီခ်ယ္ျမဝတ္ရည္ေမဆုိတဲ့ အမ်ဴိးသမီးအား ဆက္၍ခ်စ္ေနဦးမွာျဖစ္သည္။
"သမီး "
". ..''
ျမရဲ႕အေခၚအား ထူးမလာသည့္ ယုယေအာင္။
"အျမဲမွတ္ထားေပး တီခ်ယ့္ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကုိ ဘယ္ေတာ့မွ ေနာင္တရမွာမဟုတ္ဖူး ခုလုိဆုံးျဖတ္ရတာ သမီးတြက္ခ်ည္းပဲမုိ႔ ပညာသင္ဆုကုိရေအာင္ယူေပးပါ။ ၾကဳိးစားေပးပါ တီခ်ယ့္တြက္မဟုတ္ေတာင္ သမီးကအရမ္းကုိေတာ္တယ္ဆုိတာ သက္ေသျပေပးပါ သမီးကၾကယ္ေလးတစ္လုံးထက္ပုိတယ္ဆုိတာ တီခ်ယ္သိၿပီသား"
ခုံေပၚမွာ ထုိင္ေနတဲ့ ယုယအနားကုိ လာထုိင္၍တီခ်ယ္က ထုိသုိ႔ဆုိျပန္သည္။ ဘာစကားမွမေျပာသည့္ သူ႔ကုိေလ။ ခုလည္းႏူတ္ဆိတ္ေနဖုိ႔ပဲ ယုယ သိပါသည္။ အေတာ္ၾကာေတာ့မွ တီခ်ယ့္ကုိ ယုယ ၾကည့္သည္။
"တကယ္အဲ့လုိျဖစ္ေစခ်င္ရင္ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ေပးမယ္ တစ္ေန႔မွာ တီခ်ယ္ "
ယုယ ေျပာလက္စတုိ႔ ခတၱရပ္တန္႔ကုန္သည္။ ေလထဲမွာပဲ စကားတုိ႔ေပ်ာက္ကုန္သည္။ တီခ်ယ္ကေလ သူ႔တြက္ပဲသူၾကည့္ေနတယ္ထင္မိသည္။ ယုယ ဘာျဖစ္ေနလဲဆုိတာကုိ တစ္ခြန္းေတာင္မေမးပဲေလ။ ယုယ မ်က္ႏွာကုိ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ပြတ္သပ္လုိက္မိသည္။
"တစ္ေန႔မွာ တီခ်ယ့္ရဲခုလုိ ေရြးခ်ယ္မူတြက္ေနာင္တရေနလိမ့္မယ္ တကယ္ပဲ ယုယ တီခ်ယ့္အနားမွာ မ႐ွိရင္ တီခ်ယ္ ေပ်ာ္မွာလား "
"အင္း"
ေခါင္းကုိ ခပ္ေျဖးေျဖးညိမ့္ခါ ဆုိသည္။
"ေကာင္းပါၿပီေလ ခုလုိယုယ ပညာသင္ဆုရသြားလုိ႔ ဒီကေနထြက္သြားရမယ္ဆုိရင္ေတာင္ သမီးေကာင္းစားဖုိ႔တြက္ထြက္သြားတယ္ဆုိတာထက္ သမီးကတီခ်ယ့္တြက္ အေႏွာင့္ယွက္ျဖစ္မွာစုိးလုိ႔ ထြက္သြားရတယ္ဆုိတာ သိထားေပးပါ။ ေနာက္ၿပီး သမီး တီခ်ယ့္ကုိခ်စ္တာ ဘာလုိခ်င္တပ္မက္မူမွ မပါဖူးဆုိတာေကာသိထားေပးပါ"
သူေျပာတာေတြကုိ တီခ်ယ္က မ်က္လုံးလွလွေလးေတြနဲ႔ၾကည့္သည္။ မ်က္ဝန္းေတြကေျပာေနတယ္ တီခ်ယ္သည္းခံႏုိင္တယ္ တီခ်ယ္ခံႏုိင္ရည္႐ွိတယ္တဲ့ေလ။ ဘယ္ေနရာ ဘာေတြကမ်ားမွာေနလဲ ယုယ မသိခ်င္ေတာ့ပါ။
"သမီး အိပ္ေတာ့မယ္ ညစားမစားေတာ့ဖူးေနာ္"
"တီခ်ယ္ေကာ အိပ္ေတာ့မွာေလ "
"ဟင္ တီခ်ယ္က ညစာမစားဖူးလား"
ခုံေပၚကထလ်က္နဲ႔ယုယ ေမးေတာ့ တီခ်ယ္က မ်က္ႏွာေလးညဳိးေနေလသည္။
"သမီးမွ မစားပဲ တီခ်ယ္က ဘယ္လုိစားလုိ႔ရမွာလဲ"
ခုထိ သူ႔ကုိခြၽဲေနတဲ့ တီခ်ယ့္ေၾကာင့္ မ်က္ရည္တုိ႔က မဖိတ္ေခၚပဲက်လာမိသည္။ လက္ညဳိးျဖင့္ ထုိမ်က္ရည္ေတြကုိသုတ္လုိက္မိသည္။
"လာ တူူတူသြားစားမယ္"
ထမင္းစားခန္းေလးထဲသုိ႔ ႏွစ္ေယာက္လုံးတူတူဝင္ခဲ့ၾကသည္။ ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ထမင္းစားဝုိင္းမွာ အပ္က်သံပင္မၾကားရပဲ တိတ္ေနေတာ့သည္။ ယုယ ေ႐ွ႕ကအမ်ဴိးသမီးကုိ ၾကည့္ေတာ့ ထမင္းကုိသာငုံစားေနသည္။ ငုိခ်င္စိတ္ကုိ တင္းကာ ယုယ ထလုိက္မိသည္။
"သမီး ေတာ္ၿပီလား"
"ေတာ္ၿပီ သမီးညေနက အိမ္မွာလည္းစားလာေသးတယ္"
မုသားမဆုိခ်င္ေပမဲ့ သူ ဒီပုံစံနဲ႔ဆက္စားလို႔မရႏုိင္တာေၾကာင့္ပင္။
"အင္း အဲ့ဒါဆုိ နားခ်င္နားေလ တီခ်ယ္သီခ်င္းဖြင့္ေပးရမလား"
"မဖြင့္ပါနဲ႔ သမီးအခန္းထဲသြားေတာ့မယ္ေနာ္"
ေက်ာခုိင္းကာ ထြက္သြားတဲ့ ယုယကုိ ျမၾကည့္ေနမိသည္။ တစ္ေန႔က်ရင္ သူ႔ေစတနာေတြကုိ ယုယနားလည္မယ္လုိ႔ ေမ်ွာ္လင့္မိပါသည္။
အခန္းထဲကုိဝင္လာလုိက္ရင္း ကုတင္ေပၚမွာၿငိမ္သက္စြာထုိင္ေနမိသည္။ ဘာသီခ်င္းမွနားမေထာင္ခ်င္ပါ။ အထူးသျဖင့္ တီခ်ယ္နဲ႔တူတူ ခုလိုအခ်ိန္မွာ နားမေထာင္ခ်င္ပါ။ ေနာက္ဆုံးနားေထာင္ရမယ့္သီခ်င္းမျဖစ္ေစခ်င္႐ုံပါ။
"သမီး ဝင္လာမယ္ေနာ္"
အခန္းတံခါးကုိ ခပ္ဖြဖြေလးဖြင့္ကာ ျမဝင္လာေတာ့ ကုတင္ေပၚမွာ ပတ္လက္ေလးျဖင့္အိပ္ေနသည့္ယုယ။ ေစာင္ျခံဳထားေပမဲ့ ေအာက္ပုိင္းတစ္ဝတ္သည္ လြတ္ေနေလသည္။ ယုယ ေဘးသုိ႔ အသာအယာတုိးဝင္းကာ လွဲလုိက္မိသည္။ ေနာက္ၿပီး ယုယ မ်က္ႏွာေပၚက ဆံပင္ေလးေတြကုိသပ္သင္ေပးလုိက္ကာ နဖူးျပင္ မက်ဥ္းမက်ယ္ကုိ နမ္းလုိက္သည္။
"အရမ္းပင္ပန္းေနမွန္းသိပါတယ္ ဒါမဲ့ တီခ်ယ့္ကုိ နားလည္ေပးပါ"
ႏွစ္ျခဳိက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ယုယကုိ တင္းက်ပ္စြာေပြ႔ဖက္လုိက္မိသည္။ အမွတ္မထင္ မ်က္လုံးတုိ႔က ယုယ ေဘးကုိၾကည့္မိေတာ့ သနပ္ခါးပန္းမ်ားကုိေတြ႔ရေလသည္။ ဒီကေလး တကယ္ပဲ ဒီသနပ္ခါးပန္းေတြကုိ အျမဲမ်ားေဆာင္ထားသလား သံသယဝင္မိသည္။
နံနက္ခင္းေနေရာင္ျခည္သည္ ျပတင္းေပါက္မွတစ္ဆင့္ အတင္းတုိးဝင္လာသည္။ စူးေနတဲ့ေနေရာင္ေၾကာင့္ ယုယ မ်က္လုံးတုိ႔ ခပ္တင္းတင္းမွိတ္လုိက္ၿပီးမွ ျပန္ဖြင့္ရသည္။ ေဘးနားကေႏြးေနတဲ့အေတြ႔ေၾကာင့္ ၾကည့္လုိက္မိေတာ့ သူမရဲ႕ခ်စ္ရတဲ့ တီခ်ယ္။ တီခ်ယ္က ယုယ လက္ေတြကုိ ဆုပ္ကုိင္ကာ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္ေလ။ ထုိျမင္ကြင္းက ယုယရဲ႕ ႏွလုံးသားအား လွံျဖင့္ထုိးစုိက္လုိက္သလုိပါပဲ။ ဒီေန႔က တီခ်ယ္နဲ႔တူတူႏုိးထခြင့္ရတဲ့ ေနာက္ဆုံးမနက္ခင္းပဲျဖစ္လိမ့္မည္။ တီခ်ယ့္ပါးတုိ႔ကုိ ခပ္ၾကာၾကာေလးဖိကပ္နမ္းလုိက္ကာ ေရခ်ဴိးခန္းဆီသုိ႔ေျခလွမ္းမ်ား ဦးတည္လုိက္ေတာ့သည္။
Episode 10 ေမ်ွာ္ရန္ 💞🍂
11.12.2021 🦋🌳