Kabanata 95- His side
Phoebe Alisha's Pov
"Oh, wow!"
Giovanni blinked twice. He tilted his head to examine my face. I just roll my eyes.
"I almost thought you're a peasant."
Tamad ko siyang tinignan. Umiling iling lang siya at kinuha ang panyo sa bulsa niya.
"You look so dirty." iritang bulong niya. Dinampi niya ang panyo niya sa pisngi ko at sinimulang punasahan 'yon. "What if you get skin disease from all this dirt? You'll ruin your face."
Inagaw ko ang panyo sa kamay niya bago kunin ang helmet sa braso niya.
"I can do this, you don't have to nag me."
Kumapit ako sa balikat niya at sumakay sa motor na sinasakyan niya. Alam kong hindi sakaniya ang motor dahil hindi siya gagamit ng sasakyang ganto ang modelo. Para siyang magde-deliver ng pizza.
“Did you steal this?” nakakunot ang noong tanong ko.
He scratch the back of his neck and nod.
“There's no available motorcycles when you call. Musac ordered my fellows a mission, so- yes.”
Tumango ako. Inayos ko muna ang buhok ko bago isuot ang helmet sa ulo ko. Pinagkabit ko ang magkabilang dulo ng tali na para bang nagkabit ako ng seatbelt.
“Here, wear this to cover your body.” aniya at hinubad ang suot niyang jacket. Tinanggap ko iyon at sinuot.
“Let’s go.” mahinang sabi ko.
Binuhay niya ang makina at nagsimula nang magmaneho. Hindi naman gano'n kabilis ang motor kaya kaya pa naming mag-communicate sa isa't isa nang hindi nagsisigawan.
I was wiping my face with his handkerchief.
"Honestly, I didn't want to fetch you. I was planning on letting that Montenegro catch you."
Nagsalubong ang kilay ko.
"Do you want me to choke you to death?!" I asked, slightly raising my voice in anger of what he have said.
He chuckled.
"Everything's a mess now." he said but with a sad voice. "And I thought that he can help us fight your cousin."
"He wouldn't do that. Why would he help his enemy? He's dumb if he help me." nakangising sabi ko kahit sa totoo lang ay nagu-guilty ako sa ginawa ko kanina.
"Both of us know that you can control him."
"I can, but there's no assurance. If you're holding on that so-called love of him, nothing will happen. Especially when he value his family so much."
It's like Kaizer Montenegro. His so-called love for me as his daughter was nothing when his family was the stake. It's like the years we've been together was nothing.
"Why would he still want me? He knows I'm capable of killing his father. And his father was capable of killing me. Of course, he'll choose the safety of his father."
I can see that he started liking me again. I can see it in his eyes. The way he act when he's with me. The way he smile. Pero pwede ding mali ako, una palang halata nang may plano siya sa'kin. Pwedeng nag-papanggap lang din siya katulad ko.
But what if Kaizer Montenegro and I face each other? Who will he choose? Of course, he'll choose his father.
"Kaizer Montenegro was such a merciless man. I still can't believe that he was able to put a gun in your head without hesitation."
"It's because he value his family so much, that's it."
'Ang bilis niya pang nag-desisyon no'n, basta tinutukan nalang ako ng baril.'
"So we're really doomed." he said while laughing like he's going to lose his sanity. "Once Musac learn that you're still alive, he'll hunt and kill you. Do you have any plans?"
'Wala.'
Gusto ko lang makauwi sa Pilipinas. Ayun lang.
Alam kong sasama ang loob sa'kin ni Giovanni kapag sinabi ko 'yon. Alam kong sa'kin nalang siya umaasa sa ngayon.
“By the way," aniya na nakapag pabalik sa'kin sa ulirat. "where did you..get that ring?”
Mukang kanina niya pa napansin ang singsing sa kamay ko, sabagay lagi niya kasing tinitignan kung suot ko ang singsing na bigay niya.
“He gave this to me.”
Gulat niya akong nilingon saglit bago ibalik ang paningin sa daan.
“And the opal ring I gave you?”
“I lost it.”
“What?!” hindi makapaniwalang sabi niya.
“I lost it.” ulit ko. “Been trying to find that, for fucking days but no- no opal ring anymore.”
I heard him tsked.
“Are you sure there's no tracking device there?”
Inalis ko ang singsing sa index finger ko at pinagmamasdan ito nang mabuti.
“Shit!”
Bumangga ang suot kong helmet sa ulo niya nang bigla niyang i-preno ang motor. Muntikan pang mahulog ang singsing sa kamay ko kaya inis ko siyang tinignan.
I was about to spat out on him but leave my mouth open when I saw his hand, signal me not to talk.
From few cars ahead us, there were policemens seems like finding someone. They were talking to eachother in their language.
“They were looking for you... They address you as a wanted criminal.. Hide your hair and... that ring.” bulong niya.
Agad ko namang sinunod ang sinabi niya. We passed through them and both breath with relieve.
“Really? Bother other people just to capture me?” hindi makapaniwalang bulong ko.
“Well, Montenegros have connections to them. As an exiled monarch family, they still need a protection.”
Nangunot ang noo ko sa mga pinagsasabi niya.
“Monarch? Isn't this country democratic?” puno ng kuryosidad na tanong ko.
“It is. But before, it was ruled by a royal family. They fail to protect this country, they got exiled. But until now, they still attain their title. The famous one I know were Duchess Hennessy, his son, Lord Keithron, Marquis of Athens and the rebel one, Duke Demetre.”
‘W-Wait, what?’
Kilala ko sila, as I've said before. Inaral ko ang lahat ng mga Montenegro pero hindi ko alam ang bagay na 'to. And royals? Tsk! This is not fantasy.
“What are you talking about? Royals? Duchess?” I refuse to believe. “Are you kidding me? Kings and Queens were just in fantasy.”
“What about the royal family in England? Queen Elizabeth? Prince Charles? Prince Harry? Of course they exist” natatawang sabi niya. “And I can't believe that you didn't know royal family were real. Especially you?”
With what he said left me lots of questions.
After we went to salon to dye my hair black and buy decent clothes, we go straight to their hideout.
“I'm not sure if you can bear to live in this lifestyle. That's actually one of the reasons why I wanted Montenegro to catch yo-” I didn't give him a chance to finish his words, I just wrap my arms in his throat from behind.
He tap my arms and raise his hands to surrender. I gave him a sharp look and he act like zippering his mouth.
“Chill baby, not gonna talk about it again.”
“Better be.”
Naglakad ako papasok. Agad naman siyang sumunod sa'kin.
“What do you wanna do to Musac's dogs? Kill or keep”
“Annihilate.” I said with a sharp voice.
“12 over 20.”
“Then we'll keep eight.”
I saw someone looking at me with a surprised face. I pick up the dagger near me and throw it to his chest.
“12.”
Lumapit ako sa lalaki at binunot ang dagger sa dibdib niya. Hinawakan ko ang balikat niya at bumwelo para magilit ko ang leeg niya.
Tumayo ako at pinunasan ang dugong tumalsik sa muka ko.
“11.”
Nilingon ko si Giovanni. Hawak niya ang ulo at batok ng isang lalaking wala ng buhay. Nakatagilid ang ulo nito na tila nabalian ng buto sa leeg.
“Him.”
Sinundad ng tingin ang tinuturo ni Giovanni at nakita ko ang isang lalaking gulat na nakatingin sa'kin.
Mabilis kong tinakbo ang pagitan naming dalawa at tinulak siya sa pader. Hinarang ko ang braso ko sa dibdib niya.
“H-heiress.”
Mas diniinan ko ang pagkaka piin sakaniya sa pader ng magpumilit siyang makawala. Sinaksak ko sa leeg niya ang dagger, binunot at muling sinaksak. Dinura ko ang dugong tumalsik sa labi ko.
“10.”
Khalex's Pov
“Maybe she felt suffocated there.” sabi ng kausap ko sa cellphone. I roll my eyes. “Please, find her Khalex. Nakikiusap ako sa'yo.”
“Everlyze, I'm not your friend.”
“Kapag nalaman ni Musac na buhay pa siya. Sigurado akong gagawa siya ng paraan para patayin si Pabi. Please, Khalex. Ikaw nalang ang makakatulong sa'min.” she said, desperate.
“Your cousin didn't need me.” madiing sabi ko. I massage the bridge of my nose and breath heavily, thinking that it can help me ease my heavy chest, but still can't. “Let her do what she wants, she's a grown-up woman already.”
“Khalex, please!”
I grunt in annoyance and press the end call. I turn my phone off because I am sure she'll call me again.
Hinawakan ko ang dibdib ko at huminga muli ng malalim. Unti unti ko itong hinahampas dahil naiinis ako dahil wala paring nagbabago kahit anong gawin ko.
I grip my chest. Nails were almost buried under my skin. Tears were at the edge of my eyes as I bit my lower lip to stop it from shaking.
Padarag kong binagsak ang sarili sa kama. At walang buhay na tumitig sa kisame ng kwarto. Naramdaman kong dumaloy ang luha sa gilid ng mata ko.
I decided not to care about her and let her do whatever she wants, and now I don't understand why my chest feels so heavy. Parang may nakadagan na napakabigat na bagay, parang sasabog na sa sobrang sakit.
Hindi ako pinapatahimik ng isip ko kakaisip sakaniya.
Felt like I'll lost my sanity any moment.
“Khalex..” a soft voice spoke from outside. I didn't bother looking even she open the door.
Her high heels clicking the floor, echoes on the four sides of this room. My head aches when her familiar scent lingered my nose. I always hate her strong scented perfume. Closing my eyes when she approached.
“I told you so.” Zsa zsa said.
“Leave me alone.” I said, annoyed. I turn my back on her and wipe the tears on the edge of my eyes.
“Sinabi ko naman sa'yo na nagbago na siya. She's not that sweet and soft person anymore.”
Naramdaman kong bumigat ang kabilang side ng kama.
'Ano nanaman bang ginagawa niya dito?'
“Kalimutan mo na siya Khalex.” she whispers in my ear. Para pa siyang nanghi-hypnotize sa paraan ng pananalita niya. “Nandito naman ako.”
Naramdaman kong hahawakan niya ang buhok ko kaya agad kong pinigilan ang kamay niya. Bumangon ako at walang buhay siyang tinignan.
“I told you to leave.”
Hinigpitan ko ang hawak sa pulso niya dahilan para dumaing siya at bawiin ang kamay niya.
She chuckled.
“Ouch ha.”
She hold her wrist and rotate her closed fist.
“Iinom mo nalang yan. Di ako nakapag dala ng alak sa airplane kaya kumuha nalang ako sa beer shelve niyo.”
Pinakita niya sa'kin ang alak na hawak niya. Nilapit niya sa'kin 'yon, agad ko namang kinuha.
“Okay, now leave.”
“Ayaw mo ba ng drinking buddy? I flew from other side of the world just to accompany you now, just so you know.”
'E ano?'
I am annoyed with her presence but choose not to talk. Lagi namang gano'n, eventually aalis din siya kapag napansin niyang nagmumuka na siyang tanga.
Sumandal ako sa headboard ng kama. Binuksan ang alak na binigay niya at ininom ito na parang tubig.
A long silence for the both of us. I noticed how she watch every single movement I do.
I took a glimpse, she was sitting on my bed, indian sit- not minding even though her thighs were showing because of the revealing dress she's wearing.
Her chin was placed on her closed fist. She's looking at me with pout in her lips.
I rolled my eyes in annoyance.
“That's literally you when you're 8 years old. I really find it cute, sa tuwing sinusungitan mo ko.”
Muli akong uminom ng alak. Hindi pinapansin ang mga pinagsasabi niya.
“Good old days. Me chasing over you while Kei liking me back then was so fun.” natatawang sabi niya. “I've liked you ever since we're young Khalex.”
‘So?’
“I always wonder why you don't like me. I mean- it's me Khalex! Zsa Zsa Guzman. I'm pretty, sexy, hot. I have a decent job and guys were drooling over me. So why? May kulang pa ba sa'kin?” I can hear her voice breaking.
Medyo na-konsensya ako ng kaunti sa mga sinabi ko kanina.
Nagulat ako nang lumapit siya sa'kin para agawin ang alak na hawak ko. Uminom siya doon at malungkot na tumingin sa'kin.
“Sabihin mo lang, babaguhin ko 'yon para sa'yo.”
I lean forward and grab my beer back. I spent my hours hearing her complaints and me finishing the bottle of beer.
Later on, I just found myself responding to her kisses. She was on top me. My polo long sleeves were unbuttoned and she freely caressed my chest while slowly grinding on my thing under my pants.
‘Did she put something on that drink? I can't be this drunk over a bottle of beer.’
I blink twice to clear my blurry vision and shake my throbbing head. I put my hands on her shoulder and push her away from me.
“Zsa Zsa!”
Inis akong tinignan ni Zsa Zsa.
“I'm helping you to forget her! You can't always run after that disgusting woman! Snap out of it, Khalex.” iritang sabi niya. “Wag mo ng gawing tanga ang sarili mo para sa babaeng 'yon! She's not worthy of your love. For Pete's sake, I'm here.” I can hear desperation in her voice.
“Use me, the way you use me before.” a tear roll down from her eyes. “I saw how much you suffered years ago. Ayoko nang makita na nagkakaganto ka ulit dahil sakaniya! Maawa ka naman sa sarili mo Khalex!” hinawakan niya ang kamay ko at niyakap ito.
“Noon pa man, pinapanood ko na kung paano mo siya titigan sa malayo. Kita ko kung gaano ka nasasaktan na wala kang magawa para makuha siya.” pumatak ang luha niya sa kamay kong yakap niya.
“Nakuha mo siya, nawala siya at ilang taon ka naghintay sa tamang pagkakataon. Alam mo na sa simula pa lang na nagbago na siya. Matagal mong minanmanan ang bawat kilos niya. Alam mong hindi na siya yung babaeng nakilala mo no'ng bata ka, nakikiusap ako sa'yo, wag mo ng ipagsiksikan ang sarili mo sakaniya! Hindi ka na niya mahal Khalex, pinipilit mo lang ang sarili mo sakaniya. And you don't deserve that, you deserve someone na susuklian ang pagmamahal mo.” frustrated niyang sabi.
She lean forward and held my face. She look at me with a soft face.
“You deserve someone like me Khalex.”
Muli ko nanamang naramdaman ang bagay na parang nakadagan sa dibdib ko. Pero may narealize ako sa lahat ng mga sinabi niya.
‘She's right. Phoebe Alisha don't deserve me and my help. I completely remember all the hardships I've been thru and my family because of her. And yet I still listen to her cousins pleading for me to save her life.’
Siguro tama nga sila Zsa Zsa at lahat ng nagsabi sa'king dapat pabayaan ko nalang siya. Ako lang ang nagmumukang tanga at desperado dahil sakaniya.
Tumingin ako kay Zsa Zsa na nakatingin sa mga mata ko. Malapad siyang ngumiti at pinunasan gamit ang hinlalaki niya ang luhang pumatak sa gilid ng mata ko.
“Can you help me get rid of this heavy thing in my chest?” I felt like there's a lump in my throat, preventing me to talk clearly.
She caress my face and nod.
“I'll help you.”
Having hope with what she had said. I held her shoulder and pull her nape towards me. I close my eyes as I felt our lips met. My chest tightened even more, it feels like what I'm doing was wrong and felt like I'm cheating on someone. Frustrated with what's happening to me. I grab her hair and deepen my kiss. A tear escaped from the side of my eyes.
Memories from the past flooded my mind. Our lives after that incident happened, and how much we suffer from it.
6 YEARS AGO...
I immediately run towards her the moment I saw her faint.
Gaano kadaming beses pa ba siya magdurusa? She don't deserve this.
“P-Pabi.”
I bit my lower lip as I caress her pale face. I can't help but to get emotional as I look at her unconscious body.
Ibinangon ko siya mula sa pagkakahiga sa lupa at mahigpit na niyakap.
“Ilalayo kita sa mga taong mananakit sa'yo. Poprotektahan kita.” bulong ko habang hinahaplos ang buhok niya.
“A young douche bag.”
Natigilan ako ng may nagsalita 'di kalayuan sa'min. Inangat ko ang paningin ko para tignan ito. Tanging bulto lang ng isang lalaki ang naaninag ko, hindi ko makita ang itsura niya dahil na rin sa post light na naka pwesto sa likod niya.
Mas hinigpitan ko ang pagkakayakap kay Pabi at sinamaan ng tingin ang lalaki.
Nilagay ng lalaki ang kamay niya sa tuhod nang makalapit sa'min. He bend his body and lean his face forward.
Kinabahan ako nang makita ko ang buo niyang muka.
His eyes settle on me. Cold and emotionless. He tilted his head and examine my face.
“Stay away from us.” I said as I gritted my teeth, hiding what I truly feel. Hinigpitan ko ang pagkakahawak kay Pabi.
I saw how the side of his lips rose up as he stood up straight.
“Having any problem Silas?” may isa pang lalaki ang lumapit sa'min, nakalagay ang dalawa nitong kamay sa bulsa habang prenteng naglalakad palapit sa'min.
“Having any problem with this young Montenegro?” pinatong niya ang siko niya sa balikat nitong lalaking Silas ang pangalan at nangalumbaba.
Pinanood ko kung paano niya tignan si Pabi. Malapad siyang ngumiti bago ibalik ang paningin sa'kin.
“You had relationship?” tanong niya. Para pa siyang natatawa habang nakakalokong nakangisi sa'kin. “How unfortunate..”
“Khalex!” tawag sa'kin ni Tito Alexander.
Hinanap siya ng mga mata ko at nakita kung gaano kasama ang tingin sa dalawang lalaking nasa harapan ko.
"Don't you dare touch them." madiin at pasigaw na sabi niya.
He walk near me, not breaking the eye contact to the men infront of me.
"He chooses already. Don't act tough, we don't want a bloodbath here." nakangiting sabi ng lalaki.
My chest feels heavy. I feel hopeless. Pakiramdam ko alam ko na ang mangyayari. Gusto kong itakas si Pabi palayo sakanilang lahat.
"Give her up. We'll take her to where she truly belongs."
Tinignan ko si Tito Alexander na mukang hindi din alam ang gagawin. Malungkot siyang tumingin sa'kin.
"Tito?" I can't believe he have that expression in his face. As if he will really give Pabi to them. "We can't do this! Pamilya natin si Pabi. She was suffering already, I can't stand that anymore." pasigaw kong sabi.
"She belongs to them. Sila ang pamilya niya Khalex."
'How can he trust someone like them? Mismong Tita na ni Pabi ang tumatakas kay Resopedia! It's clear that she was running away from her own mother'
A negotiation didn't work. My anger burst out and led me to violence.
I found myself laying down to the ground, with blood dripping down from my forehead. I heard exchanges of gunshots.
"You're just a good for nothing immature child." nakangising sabi ni Silas. "Just accept it, you don't belong to her."
Tinulungan ko ang sarili kong bumangon. Dinura ko ang dugong tumulo sa bibig ko at tinignan siya ng masama.
Nakita ko sa likod niya si Resopedia, Musac at 'yung lalaki kanina. Nasa bisig niya si Pabi at sasakay sila sa kotseng nakaparada sa 'di kalayuan.
I run as fast as I could and push Silas when he was about to stop me. Tito Alexander stopped him too, with a strong punch straight to his face.
My heart beats so fast. Pakiramdam ko nasa isa akong malaki at madilim na kwarto, hinahabol ang tanging liwanag na galing sa pintong malapit ng magsara. Natatakot akong makulong sa dilim, natatakot akong mawala ang liwanag.
Kung kailan nakuha ko na siya. Kung kailan nalaman ko na hindi ko pala talaga siya kapatid. Matagal akong nag-tiis, matagal kong kinimkim ang nararamdaman ko sakaniya. Akala ko magiging ayos na ang lahat.
"Pabi."
"KHALEX!" dinig kong sigaw ni Daddy. Alam kong pinipigilan niya akong sugudin si Resopedia. Pero hindi niya 'ko mapipigilan.
Tila natahimik ang paligid at tanging paghinga ko lang ang naririnig. Kasabay ng pagdampi ng malamig na patak ng ulan ang pagdaloy ng mainit na luha sa aking muka.
"H-hindi."
Hinarangan ako ng mga tauhan nila. Nilingon ni Resopedia ang ulo niya sa'kin. Aaminin kong nai-intimidate ako sa paraan ng pagtingin niya pero wala iyong kapantay sa takot at galit na nararamdaman ko.
"Giovanni get her in." Utos niya do'n sa lalaking kasama ni Silas kanina.
Lalo akong nagpumiglas nang ipasok niya si Pabi sa loob ng kotse. Malakas kong sinipa ang binti ng isa sa mga lalaking nakahawak sa braso ko lumuwag ang pagkakahawak niya sa'kin dahilan para mabawi ko ang braso ko. Gamit ang buo kong lakas binalibag ko ang isang naka hawak sa kabila kong braso.
I heard Resopedia yawning.
"You're boring. I expect something different from you." tinignan ko si Resopedia na nakahalukipkip at bahagyang nakatagilid ang ulo. "Let's go." dagdag niya bago pumasok sa loob ng kotse.
"NO!"
Buong pwersa kong tinulak ang mga lalaking pinipigilan akong makalapit sa sasakyan. Binaba ni Resopedia ang bintana ng kotseng sinasakyan niya. Nanlamig ako nang itutok niya sa dereksyon ko ang baril na hawak niya.
Nakatutok ito sa ulo ko. Hindi gano'n kalayo ang pagitan namin sa isa't isa kaya kahit iputok niya iyon sa gano'ng distansya, matatamaan parin ako. Mabilis niyang nilipat ang pagkakatutok ng baril sa paa ko at kinalabit ang gatilyo.
Napabagsak ako sa lupa nang madaplisan ang paa ko. Nagsimula ng umandar ang sasakyan kaya halos gumapang na ko makahanap lang ng makakapitan para makatayo.
"Pabi."
My vision started to blur because of my tears. My head aches and wound hurts so bad. As if there's something in the bullet that makes me lose my strength.
Pinilit kong bumangon kahit parang pilit ng pinapa bagsak muli ang katawan ko sa lupa.
Hahakbang palang ako para sundan sila hindi na agad kinaya ng katawan ko at kusa ng bumagsak.
Days later after that incident happened. Our house feels different. It was unusually quiet and seems lifeless.
They fail to trace her location after trying so many times. And I can't help to blame my father for this.
"Kain na tayo." mahinang sabi ni Mommy.
Siya ang nakaupo sa bakanteng kabisera, hindi na kasi nalabas ng kwarto si Daddy.
She manage to gave us a weak smile after she signal the foods Infront of us.
"We should find her." walang buhay ko siyang tinignan. Pilit siyang ngumiti, halatang pinipigilan niya ang sariling umiyak sa harapan namin.
"They were trying their best, anak. Babalik din si Pabi sa'tin."
Malakas kong hinampas ang lamesa kasabay ng pagtayo ko.
"Bullshit!"
"Khalex!" tinignan ko si Kei na pinaglakihan ako ng mata. Hindi makapaniwala na nasabi ko iyon sa harap ng nanay namin. "Tumigil ka na. Hindi lang ikaw ang nahihirapan dito."
"Ano bang mangyayari sa paghihintay natin? Ha!" sigaw ko sakaniya
Napahilamos siya sa muka niya at malalim na bumuntong hininga.
"Hindi madali ang ginagawa nila, kailangan talaga nating maghintay."
I comb my hair out of frustration.
"Naiinip na ko kakahintay! Hindi ako makatulog kakaisip kung ano ng nangyari sakaniya!" frustrated kong sigaw. "Kasalanan lahat 'to ni Daddy. Anong klaseng ama siya para gawin 'to kay Pabi?"
"KHALEX!"
"Totoo naman 'e. Kasalanan niya lahat 'to! Tapos ngayon magtatago siya sa kwarto na parang isang duwag."
"Khalex, please!" pakiusap ni Mommy. Gusto niya kong tumigil, pero anong masama sa pagsasabi ng totoo?
"What? Am I wrong for addressing him as a worthless father?!" sigaw ko.
Naglakad palapit sa'kin si Kei. Tinulak niya ako pasandal sa pader bago kuwelyuhan.
"Diba sabi ko tumigil ka na!" gigil na bulong niya.
Malakas ko siyang tinulak palayo sa'kin, napasandal pa siya sa upuang nasa likod niya. Masama niya kong tinignan. Tumakbo siya palapit sa'kin at inambaan ako ng suntok.
"TUMIGIL NA KAYO!" sigaw ni Mommy. "AKO ANG PINAPATAY NIYO SA GINAGAWA NIYO!"
Natigil kaming tatlo nang biglang humagulgol ng iyak si Kairen. Nilingon siya ni Kei.
Nakatakip ang dalawa niyang kamay sa tenga habang nakayuko.
"Please stop, please stop, please stop." paulit ulit niyang bulong. Mabilis na nataas baba ang balikat niya.
A week passes by. Na-locate daw ni Tito Skyler ang isa sa mga hidden mansion ng mga Montemayor pero wala daw doon si Pabi.
Ilang araw na'kong hindi pumapasok sa school. Laging kong kinukulong ang sarili ko sa kwarto. Wala akong ibang maramdaman. I feel so empty inside.
I can't believe that I experience all of this shit just because of feelings for her. And also can't believe how our family turns upside down after that incident happened.
I heard na may problema sa kumpanya ni Daddy at wala siyang ginagawang paraan para maresolbahan 'yon. At his state, baka bumagsak na ang kumpanya niya.
Everyday was not normal anymore. Parang hindi na kami makabalik sa dati naming buhay. We all couldn't function the way we used to. Everyone seems so lifeless and sad.
'Pa'no nga ba namin hindi mararamdaman 'to? Pamilya na siya para sa'ming lahat.'
Bumuntong hininga ako at mas hinigpitan ang pagkakahawak sa singsing ni Tito Clark. Naka Pabi pa ang kapares nitong singsing.
Palagi akong binabangungot. Palagi ko siyang napapanaginipang umiiyak o kung minsan ay yung nangyari nitong nakaraan.
Kamusta na kaya siya doon? Ayos lang ba ang trato sakaniya ng mga Montemayor? Maayos ba ang buhay niya doon? Kahit isang balita lang na okay siya, makakampante na ko kahit papaano.
Pero diba sabi ng nanay ni Everlyze tumakas sila doon ni Tita Allison dahil ayaw niyang gumawa ng masama silang magkapatid. Something like dealing with drug lords. People there had lots of gun. Maybe she was terrified. She hate violence. She was a nice girl after all.
All of a sudden, naalala ko din yung isa pang sinabi ng nanay ni Everlyze about the arranged marriage. What if they force her to marry someone?
I crack my knuckles and breath heavily . I shake my head to clear my thoughts but it's still there.
Dinampot ko ang cellphone ko nang mag-vibrate ulit ito. Tinignan ko ang mga messages dahil sobrang dami na nito.
Sean
3 missed call
5 messages
Evan
9 missed call
15 messages
09191278365
2 missed call
19 messages
Binasa ko ang messages ng unknown number. Marami pang nag me-message sa'kin at sigurado akong pati online messages.
From: 09191278365
This is Sephora
From: 09191278365
Khalex, nasaan si Pabi at Everlyze? Please tell me!
From: 09191278365
Nag-aalala na ko sakanila. Please! Sabihin mo naman sa'kin. Hindi nagpapa-pasok sa village niyo, hindi ako makapunta sainyo
From: 09191278365
I feel so lonely.
Bumuntong hininga ako at in-off ang phone ko. Ano bang maisasagot ko sakaniya kung kahit ako mismo hindi alam kung nasaan siya.
I slightly hit my chest when it feels tightening. I close my eyes and breath heavily.
Napadilat ako ng marinig kong bumukas ang kwarto ni Pabi. Tumingin ako sa pinto nang matagal, pinakikiramdaman kung sino ang pumasok.
Nang may narinig akong mga bumabagsak na gamit atsaka lang ako bumangon. Dahan dahan kong binuksan ang pintuan ng kwarto ko.
Bumaba ang tingin ko sa paa ko nang may naramdaman akong malamig na bagay na dumampi sa paa ko.
May tray na may lamang pagkain at tubig.
"Buti naman lumabas ka na."
Tumingin ako sa nakabukas na kwarto ni Pabi. Nakita ko si Keiren na nakahawak sa isang drawer na bubuksan niya palang.
Umiwas siya ng tingin sa'kin at pa-simpleng pinunasan ang gilid ng mata niya.
"Anong ginagawa mo?"
Naglakad ako papasok sa kwarto ni Pabi para lapitan siya. Her familiar scent lingered my nose as I step inside her room. It makes me miss her even more.
"Our family wasn't the same anymore." bulong niya.
Hindi ko maiwasang hindi tignan ang bawat sulok ng kwarto niya. Ang mga larawang nakasabit sa pader, mga bagay na paborito niya pati mga bagay na palagi niyang ginagamit.
My vision becomes blurry all of a sudden. I breathe thru my mouth and touch one of her pictures.
She looks lovely, wearing her favorite white sun dress and white headband. Her eyes sparks with joy and lips formed a beautiful smile.
Suddenly I remember that day. I remember how this beautiful and lovely girl cry with so much grief and pain.
Hanggang ngayon naaalala ko kung paano niya bungkalin ang lupa at halos magmakaawa para makita ang totoo niyang tatay. Kung paano tuloy tuloy na tumulo ang mga luha sa pagod niyang mata. Lagi kong naririnig ang boses niyang paos na sa sobrang pag-iyak.
Kinagat ko ang ibabang labi ko nang kusang tumulo ang luha sa mga mata ko.
"Nami-miss ko na din siya."
Pinunasan ko ang luhang tumulo sa mata ko bago tumingin sakaniya. Bumuntong hininga siya at kinuha ang isang camcorder sa drawer na hawak niya kanina.
Pinagpagan niya iyon at pinunas sa damit ang namuong alikabok dito.
Naglakad ako palapit sa pwesto niya at pinapanood siyang buksan ang camcorder.
May biglang nag-play na video. Si Pabi iyon na satingin ko ay 8 years old palang no'ng mga panahong 'yon.
Umusod si Kei para bigyan ako ng pwesto sa tabi niya. Umupo ako don at pinanood ang video.
"Anong ginagawa mo?" nagtatakang tanong ng batang Kei.
Nakatapat ang camcorder sa muka ni Pabi, mukang inilalagay niya sa isang pwesto ang camcorder kung saan makikita sila ni Kei.
"Just capturing moments...there!"
Malapad siyang ngumiti sa harap ng camera bago pagapang na lumapit kay Kei. Mukang nagtataka si Kei sa ginawa ni Pabi pero hindi nalang pinansin at pinagpatuloy nalang ang paglalaro sa hawak na laruang kotse.
"My mother did the same thing when she's still alive. Palagi ko 'yong pinapanood kahit konti lang 'yung videos." naka-pout na sabi ni Pabi. "Nami-miss ko na kasi siya."
"Ahh." sabi ni Kei na patuloy parin sa paglalaro ng mga laruan niya.
Bumagsak ang balikat ni Pabi nang marinig ang sagot ni Kei.
"Mami-miss din kasi kita... kahit saglit lang tayo magkasama." mahinang sabi ni Pabi.
Nagtataka siyang tinignan ni Kei.
"Aalis ka ba? Saan ka pupunta?"
Bumuntong hininga si Pabi at sumandal sa pader na malapit sa pwesto niya.
"I don't think it is appropriate for me to stay with you guys." malungkot na sabi niya. Yakap yakap niya ang tuhod niya.
"Anong ibig mong sabihin?"
"Kayo ang tunay na family ni Daddy and I don't think I have a room for your lives."
Mabilis niyang pinunasan ang luhang tumulo sa mga mata niya bago awkward na tumawa.
"Anak ka din naman niya 'e."
"Indeed. But I don't think it's right. Sabi ni Tita Macey guguluhin ko lang daw ang tunay na pamilya ni Daddy. I can't let that happen!" frustrated na sabi niya."Ngayon ko lang nakitang masaya si Daddy 'e."
"Hala! Wag kang umiyak." nagpapanic na sabi ni Kei. Tinulak niya palayo sakaniya ang mga laruang hawak niya bago gumapang palapit kay Pabi.
"I'm sorry. Dapat I'm capturing happy moments 'e. Para kung sakaling malayo na'ko sainyo, papanorin ko 'to tapos magiging masaya 'ko."
"Hindi ka naman kasi aalis 'e! Hindi ako papayag! Kapatid kita! Ate kita!"
Naka-pout na tumingin si Pabi kay Kei. Kitang kita ang pamumula ng mata at ilong niya.
"Ate mo 'ko?"
"Oo! Alam mo ba ang saya saya ko nung nalaman kong may kapatid pa ko. Tapos nakita kita, lalo akong naging masaya." nakangiting sabi ni Kei.
Malapad na ngumiti si Pabi at biglang niyakap si Kei. Medyo nagulat pa si Kei nang humagulgol ng iyak si Pabi.
"T-Thank you for telling me that. I been keeping it to myself these past few days kasi 'e." mas lalo pa siyang umiyak. Mahinang tinapik tapik ni Kei ang likod ni Pabi at sinubukan siyang aluin.
"Tahan ka na uy! Hindi bagay sa'yo ang umiiyak."
Lumuhod si Kei at hinila ang kwelyo niya. He lean forward to wipe Pabi's tears.
"Y-You don't have to this." aniya. Medyo parang tunog ngongo dahil kakaiyak niya lang.
Umupo si Kei sa paa niya at inabot ang muka ni Pabi.
"Sa totoo lang, may nangbu-bully sa'kin." medyo nag-aalangang sabi ni Kei.
"What did they do to you?" nag-aalalang tanong ni Pabi at hinawakan ang kamay ni Kei.
"Puro pang lalait. Hindi ko naman pinapansin pero minsan nalulungkot ako." sabi ni Kei. "Hindi ko kasi alam kung paano kayo umastang mayayaman. Naninibago ako sa buhay namin ngayon."
"Then I'll teach you how. I know you can adjust to this new life. I'll guide you!" sabi ni Pabi. All of a sudden nagbago ang expression niya at naningkit ang mga mata niya.
"And those bullies? Tell me their names! Akong bahala sa'yo. I'll make sure they'll shut up their mouth."
Tumawa si Kei.
"Ayos na 'yon. Okay na ko dahil may napagsabihan ako tungkol sa bagay na 'to." masayang sabi niya. Tumingin siya sa camcorder bago ibalik kay Pabi ang paningin. "Tara na, laro tayo!"
"Oh, wait!" tinakpan niya ang ilong niya. Tumingin siya sa paligid na para bang may hinahanap. "I don't have a handkerchief with me."
"Gamitin mo nalang yang damit mo."
Clueless siyang tinignan ni Pabi. Ini-demonstrate ni Kei ang gagawin. Hinila niya ang kwelyo ng damit niya at pinangtakip ito sa ilong niya. Umasta pa siyang sumisinga kaya natawa si Pabi.
Ginaya ni Pabi ang tinuro ni Kei. Medyo natatawa pa siya habang ginagawa 'yon.
"This is nasty!" natatawang sabi niya habang nakatingin sa loob ng damit niya. "And sticky..."
"Eto ilagay mo para hindi dumikit sa dibdib mo." may kinuka si Kei sa bulsa niya at inabot kay Pabi.
Inangat ni Pabi ang paningin niya sa nakalahad na kamay ni Kei. Meron itong hawak na panyo.
"What the hell!"
Malakas na tumawa si Kei.
"Naka-capture na ko ng happy moments for you." kinindatan pa niya si Pabi kaya lalo itong naasar.
Maya maya lang ay naglaro na din silang dalawa. Parehas masaya at nagtatawanan. Mukang masayang masaya si Pabi habang nakikipaglaro kay Kei.
Bumuntong hininga siya at tumingin sa camcorder. Para siyang nakatingin sa mga mata ko. Malapad siyang ngumiti bago muling nakipaglaro kay Kei.
Ibinaba ni Kei ang hawak niyang camcorder. Pansin ko pang medyo nangangatog ang kamay niya habang ginagawa 'yon kaya tinignan ko siya.
Nakabagsak ang ulo niya. Rinig na rinig ko ang impit na boses na pinipigilan niya. Nakikita ko rin ang luhang umaabot na sa leeg niya.
Tinakpan niya ang bibig niya nang mas lumakas ang hikbi niya. Paulit ulit na nagta-taas baba ang balikat niya sa sobrang pagpipigil na lumikha ng malakas na hikbi.
"Kei..."
Tumingin siya sa'kin. Ayokong aminin pero nasasaktan talaga ako sa lagay niya ngayon.
Inangat ko ang kamay ko halfway. Pinapahiwatig sakaniya na pwede niya akong yakapin.
Bago ko pa maibaba ang kamay ko dahil nakatingin lang siya sa'kin, bigla siyang lumapit at mahigpit akong niyakap.
"Ngayon lang 'to." bulong ko sakaniya.
After hearing my words, his hug tighten even more. I took a deep breath and caress his back.
Nararamdaman kong natatakot siya. Minsan kasi parang nararamdaman ko din kung anong nararamdaman niya. Or siguro gano'n din siya sa'kin.
It's refreshing hugging him like this. Hindi naman talaga kami ganto ka-close. I let him cry on my shoulder for quite a long time. I kept quiet and pat his back lightly.
I realized that Pabi had been carrying a lot of pain ever since then. I am the reason of her pain. All she wanted was acceptance. But if my father told it us earlier, would something change?
A cheerful and loving person like her don't deserve all this shits. I didn't even apologize for what I have done to her all those years.
I been neglecting and pushing her away from me because the more I am close to her, the more my feelings for her deepen. I was so mad at the fact that she was my 'sister' that time. I always wanted to have her but also keeping myself from doing it.
But I know it's not an enough reason for me to hurt her like that.
I will make everything right and fix my past mistakes.
'Sana mahanap na namin siya.'
After I comfort Kei, I take him back to his room. Naka-fetus style na higa siya habang yakap yakap ang camcorder ni Pabi. Nang kinumutan ko siya napansin kong natulo parin ang luha sa mata niya habang nakatulala sa pader.
Maybe he's been keeping it for days, ngayon lang niya nailabas. After all he always acted like he was fine and strong ever since that incident happened.
"Bumalik ka na sa kwarto mo." bulong niya. Inayos ko ang kumot niya at lumapit sa aircon ng kwarto niya para buksan."Makakatulog din ako maya maya. Hindi mo na kailangan mag-alala."
"Hindi naman ako nag-aalala." walang ganang sagot ko.
'Ofcourse I didn't mean it.'
"Umalis ka na nga!" medyo iritang sigaw niya.
Lumapit ako sa bintana para isara ito. Tinignan ko muna siya pati ang buong kwarto niya bago lumabas.
Bumuntong hininga ako at tumitig sa pinto niya.
'Hope you'll be okay again.'
Naglakad ako papunta sa room ko, napansin ko ulit 'yung tray kaya naisip kong dalhin na sa baba at kumain na rin kahit papaano.
Habang naglalakad palapit sa hagdan ay nakasalubong ko si Mommy. Muka siyang naalarma nang makita ako.
I examine her face. She look tired. Her eyebags were visible and looks pale.
"Khalex." nakangiting sabi niya. Bumaba ang paningin niya sa tray na hawak ko bago ibalik sa'kin. "Gusto mo ba ipagluto kita ng bago?"
I don't know why she have to pretend smiling when it's obvious that she's not fine.
Tumango ako. Malapad siyang ngumiti at sumabay sa'kin sa paglalakad pababa ng hagdan.
"Kamusta ka naman?" panimula ni Mommy. She sounded a little bit cheerful.
'Why do women can act like no shits happening to them? How can they still manage to flash a perfect smile?'
Mas pinili kong hindi sumagot dahil ayokong mag-sinunggaling kung sasabihin kong okay ako.
Sabay kaming naglakad papuntang kusina. Binuksan niya ang switch ng ilaw at naglakad na agad palapit sa ref .
"Alam kong gutom ka na, wait lang. Hahanap lang ako ng lulutuin ko para sa'yo."
Tinitigan ko si Mommy habang nagha-handa siya ng lulutuin niya. Sa'ming lahat, isa siya sa mga pinaka nahihirapan.
Her husband has been locking himself in their room, neglecting his work and tearing this family apart. Her daughter was still young and needed an emotional support. Medyo na-trauma si Kairen sa nangyari kaya kailangan niya ng tulong ni Mommy. Kei? I think he's the one helping her to atleast cheer her up a little, but even he, was suffering too. And me, being mad, violent and locking myself.
We're all burden to her.
Halos lahat kami pasan pasan niya. Iisa lang siya pero hindi siya nagrereklamo o nagpapakita ng kahinaan. Alam kong masakit din para sakaniya ang pagkawala ni Pabi. Alam kong mahal na mahal niya si Pabi at tinuring na rin niya na parang anak niya.
My mother was so tired but yet still manage to flash a smile to us. She couldn't even think of herself at this moment. Lahat kami ay nagdurusa, sinusubukan niyang magpakatatag para sa'min.
"Wait mo lang 'to, anak. Alam kong gutom ka na 'e." she was humming a song while stirring something in the pot.
"I'm sorry."
Nilingon niya ako at nagtatakang tinignan. She tilted her head like she was confuse of what I had said.
"What do you mean?" binalik niya ang tingin niya sa niluluto niya bago ibalik sa'kin.
"For shouting at you."
"Oh." aniya. "It's fine, I understand that you're mad."
I know she was still hurt about it. I disrespected her.
"I shouldn't acted that way."
"Okay na 'yon." pinatay niya ang stove. "Nag-init nalang ako ng ulam para mabilis na. Alam kong hindi ka pa nakain 'e."
Lumapit siya kung nasaan ang rice cooker. Hindi nakaligtas sa paningin ko ang pagbaba ng balikat niya, na para bang nalungkot at disappointed siya.
"Madami pang kanin."
I don't know why hearing her saying those words breaks my heart.
Alam ko kung gaano kahalaga sakaniya na kumain kaming lahat pero minsan kasi hindi na nakain ang iba sa'min or konti nalang dahil walang gana.
Pero unusual 'to sakaniya dahil madalas talagang nauubos ang kanin, lagi kasing nag-aagawan sila Pabi, Kei at Kairen.
Narinig ko siyang bumuntong hininga bago dalhin ang rice cooker sa dining. Lumapit ako sa ulam na ininit niya para maisunod ko na rin sa dining.
Nabigla ako nang patakbo siyang bumalik sa kusina. Hawak hawak ang tyan at bibig niya. Bigla siyang dumuwal sa sink.
Agad akong naalarma. Lumapit ako sakaniya at hinagod hagod ang likod niya.
"Ayos ka lang po ba Mommy?" nag-aalalang tanong ko. Tumingin ako sa sinusuka niya pero parang tubig lang iyon na malapot.
"I'm fine." aniya at binuksan ang faucet para mag-mumog.
"Ma?"
"Tara kain na tayo."
Pinunasan niya ang labi niya gamit ang kamao niya. Kinuha niya ang towel na nasa tabi ng sink at pinatuyo ang mga kamay niya gamit ito.
Lumabas muli siya sa kusina na parang walang nangyari.
Nag-aalala, sumunod ako sakaniya sa dining bitbit ang mangkok na may ulam.
Naglalagay siya ng kanin sa dalawang pinggan. Medyo madami yung isa, satingin ko ay para sa'kin.
Nilagay ko ang ulam sa lamesa at umupo sa tabi ng kabisera kung saan uupo si Mommy.
"Sana bumaba na ang Daddy mo." bulong niya.
Hindi ko maiwasang hindi suminghal. I lock my lip to stop myself from saying something about my father.
Bumuntong hininga siya at umupo na sa kabisera. Napansin ko pa kung paano niya tignan ang buong lamesa.
Hindi maitago ng muka niya ang tunay niyang nararamdaman.
"Ayos ka lang po ba talaga Mommy?" nag-aalalang tanong ko.
Tumingin siya sa'kin at tipid na ngumiti. Namumula ang ilong niya at nagsisimula ng mamuo ang luha sa gilid ng mata niya.
Hinawakan ko ang kamay niya, agad siyang tumingin dito kasabay ng pagbagsak ng luhang pinipigilan niya.
"You can tell me."
"I have to be strong... for all of us." impit na bulong niya. "I can't show a weakness, I am a mother." pinunasan niya ang mata niya.
She clear her throat then flash a smile.
"Kain ka na."
"Is that why you're keeping it all?"
Hinawakan niya din ang kamay ko bago ngumiti.
"I have to." emosyonal na sabi niya.
"No, you don't have to Ma."
Tumitig siya sa'kin ng matagal. Bigla niya nalang tinakpan ang muka niya gamit ang palad niya nang humagulgol na siya ng iyak.
"I'm so tired." frustrated niyang hinampas ang dibdib niya kaya agad ko siyang pigilan. "Sobrang sakit ng dibdib ko, parang hindi ako makahinga sa sobrang sakit." impit na sabi niya.
"I'm sorry for crying Infront of you, anak. Napagod lang si Mommy."
"You don't have to say sorry. You have all your rights to do that." lumapit ako sakaniya para yakapin siya ng mahigpit.
I can't even describe what I feel, like I surpass all the levels of pain. Parang walang tigil na sa pag-sakit ang puso ko.
"I missed her too. Anak ko na din si Pabi." aniya. "Kaya sa tuwing naiisip ko 'yung nangyari, nadudurog ang puso ko. Hindi lang dahil naaalala ko si Clark, kundi dahil mahal ko si Pabi."
Tiningala niya ko pero nanatiling nakayakap sa'kin.
"Alam kong may nararamdaman ka para kay Pabi kaya ganyan kalaki ang galit mo. Pero sana mapatawad mo ang Daddy mo."
Hindi nagbago ang reaksyon ko sa sinabi niya.
"Kahit para sa'kin nalang, Khalex."
Umiwas ako ng tingin.
"Oo, alam kong hindi tama ang naging desisyon niya. Hindi tama na tutukan niya ng baril si Pabi, pero wala siyang choice. Pero hindi ibig sabihin no'n ay sumasang-ayon ako sa ginawa niya."
Lumayo ako at bumalik sa upuan ko. Hinawakan niya ang kamay ko.
"Sa'ting lahat, mas mahirap 'to para sakaniya dahil almost 18 years niyang kasama si Pabi. Pero nag-panic lang siya lalo na no'ng itutok ng Lola ni Pabi ang baril sa tyan ko."
Nangunot ang noo ko. I realized something with what she had said.
'Wait was she-'
"Khalex, I'm 5 weeks pregnant." nag-aalangang sabi niya. Hinimas niya ang tyan niya bago muling tumingin sa'kin.
Napatulala ako kay Mommy sa sinabi niya.
But wasn't it still unfair for Pabi?
.
Missed you all not gonna lie hehe :) Pwede niyo ko i-add sa fb, nasa profile ang link