∞
M I A
Ik gooi alle rollen rood kerst pakpapier die ik heb gekocht voor kerst op een berg en zoek daarna wat plakband op mijn bureau. Als ik ook een schaar heb gevonden pak ik die ook en zet een leuke kerst playlist aan.
Ik heb best lang getwijfeld over of ik Alex ook kerstcadeau's moest geven, maar ik heb het besloten wel te doen. Ik verwacht verder niet dat hij iets voor mij heeft, en dat hoeft ook niet. Ik heb de afgelopen dagen al genoeg gekregen van mijn familie, Alex nog nooit.
Kerst was echt super gezellig, zoals altijd. Iedereen had cadeautjes meegenomen die we aan elkaar gaven, zoals elk jaar had mijn vader het gourmet stel weer uit de kast gehaald en heeft mijn oom weer hele verhalen verteld over zijn verre reizen naar alle landen die je maar kan bedenken. Ergens zou ik dat ook wel willen, reizen. Nieuwe culturen bekijken en ontdekken, maar ik weet hoe moeilijk die levensstijl vol te houden is. Al lijkt het me wel een keer leuk om gewoon een verre reis te maken, misschien heeft Valerie nog wel eens tijd.
Mijn neefje kreeg natuurlijk de meeste cadeau's, maar dat is logisch. Hij is het jongst van de familie en dat werkt altijd in z'n voordeel. Ik heb Alex niet heel veel meer gesproken, maar ik heb heb hem wel een fijne kerst gewenst en een paar uur later, hij mij ook. Al vind ik het nog steeds jammer dat hij niet heel snel reageert, ik weet dat hij het niet met verkeerde bedoelingen doet. Daar heeft dat gesprek van laatst wel echt mee geholpen.
Ik kijk tevreden naar de cadeau's die ik voor hem heb uitgezocht. Nee, het zijn geen romantische cadeau's met een heel verhaal erachter maar dat hoeft ook niet. Zolang zijn we nog niet bij elkaar en ik denk ook niet dat hij zit te wachten op dat soort kleffe dingen, ik ook niet. Ik hoef geen rozenblaadjes en boottochten, dat soort dingen zijn alleen leuk in boeken of films. Maar dit is het echte leven.
Ik pak de witte Nike sokken en begin die in te pakken terwijl ik meezing met 'All I want for Christmas'.
Ik heb alle cadeau's best wel last minute uitgezocht, maar omdat mijn ouders nu weten over dat ik een jongen zie, maakt dat het wel veel makkelijker. Anders moest ik helemaal alleen en stiekem cadeau's gaan uitzoeken en de stem van mijn broer helpt best wel, sinds hij natuurlijk weet wat jongens leuk vinden.
Vooral mijn vader heeft nog wel wat over Alex gevraagd, maar ik heb de meeste vragen weten te ontwijken of vage antwoorden gegeven. Ik zie nog wel hoef ik het ga doen, maar dat is voor latere zorg. Zolang zijn we nog niet officieel samen en andere koppels stellen ook niet zo snel elkaar aan ouders voor. Ook al gok ik de kans dat Alex me aan zijn ouders gaat voorstellen, heel klein. Hij praat amper over zijn moeder en zijn vader heb ik nog helemaal niks over gehoord.
Maar dat komt nog wel misschien. Misschien ook niet. Ik ga hem nergens meer tot dwingen, niet met wat er laatst is gebeurd. Toen hij er totaal niet klaar voor was om te vertellen waarom hij het haat wanneer mensen hem aanraken, maar ik hem er toch toe dwong. Dat wil ik hem absoluut niet nog een keer aandoen.
Ik pak het doosje met de gloednieuwe AirPods die ik heb gekocht. Het zijn niet de nieuwste, maar mijn geld was echt op. Ik heb zo goed als al mijn spaargeld uitgeven aan kerstcadeau's en ik zou liegen als ik zei dat het grootste deel niet naar Alex' cadeau's is gegaan.
Als ik eindelijk het laatste stukje plakband heb geplakt, kijk ik tevreden naar alle cadeau's die ik op een rijtje heb neergezet.
Een doos met allemaal nieuwe kleding, het grootste gedeelte grijs, maar ook wat zwarte. Vooral hoodie's en joggings broeken. Ik weet dat ik daarmee altijd goed zit. Tenminste, dat is wat m'n broer me vertelde. Dan zitten er ook nog drie paar witte Nike sokken in, als hij niet kijkt pak ik die zelf af. Dat weet ik nu al. En er zitten ook nog wat nieuwe petjes in.
Naast de doos met kleding, heb ik een flesje Dior parfum en zijn aftershave. Een goede volgens Quin, omdat ik mezelf daar ook een goede daad mee doe omdat Alex dan lekker ruikt. Lekker ruikende jongens hebben zoveel plus punten.
Dan dus een doosje met nieuwe AirPods, armbandjes die ik hem wel eens zie dragen, een gouden en zilveren ketting die hij eigenlijk altijd om heeft, een van de dingen die ik heel sexy en aantrekkelijk aan hem vind, vraag me niet waarom. En als allerlaatste nog een nieuwe portemonnee omdat die van hem bijna uit elkaar valt.
Ik ga opzoek naar een grote doos waar ik alles in kan doen en vind die in de bijkeuken. Daar doe ik alle cadeau's in, wat net past. Onhandig neem ik de tas mee naar beneden en gris nog snel mijn telefoon mee. Ik doe mijn oortjes in en zet de kerst muziek daar aan. Vervolgens trek ik mijn jas en schoenen aan en loop met de tas naar buiten.
Het lukt me om de grote doos veilig voorop mijn fiets te krijgen en even later fiets ik weg, richting het huis van Alex' oom, waar hij zover ik weet, nog steeds woont. Ik heb geen idee waarom, maar ik ben allang bij dat hij veilig is. Ik gok aan de blauwe plekken die hij toen hij bij zijn moeder woonde had en nu niet meer heeft, dat hij het bij zijn oom beter heeft dan bij zijn moeder.
Ik zet mijn fiets op de oprit van het huis en loop daarna met de doos naar de voordeur. Die zet ik neer en druk op de bel. Ik wacht even en daarna wordt de deur open gemaakt. Alex staat in de deuropening met zijn handen in zijn zakken.
"Het komt nu niet heel goed uit, kan je later terug komen?" vraagt hij. Zijn stem klinkt haastig, alsof hij iets wil verbergen.
"Wat is er dan?" vraag ik meteen.
"Niks, ik heb gewoon geen tijd nu. Over een paar uur kan het wel," zegt hij. Daarna gooit hij de deur in mijn gezicht alsof ik een stuk afval ben. Beteuterd blijf ik staan met de doos nog in mijn handen. Ik loop weer terug naar mijn fiets en zet het pakket erop. Vervolgens fiets ik zonder nog een keer om te kijken weer terug.
∞
A L E X A N D R O
Ik gooi de deur dicht, per ongeluk met een iets te harde klap en loop daarna weer naar de woonkamer. Ik kijk naar de persoon die als een dode op de bank zit en schud daarna mijn hoofd. In de keuken pak ik een glas water en zet die voor haar neer.
"Waar the fuck was je?" vraag ik snauwend als ik ga zitten. Meteen kijkt Manuel me aan alsof ik haar net hem vermoord.
"Toon verdomme wat meer respect voor je moeder, Alexandro," sist hij kwaad. Respect? Waarom? Het is enigste wat ze fucking heeft gedaan is m'n leven opfokken en daarna zomaar verdwijnen met Jamar, waar ik godzijdank al een hele tijd niks meer over heb gehoord.
"Waar was ze?" vraag ik iets kalmer, maar nog steeds brandend van woede.
"Ik heb haar langs de weg gevonden. Ze leek compleet van de kaart en het leek me een slecht plan om haar daar achter te laten. Hoe boos ik ook op haar ben," antwoordt hij voor me.
"Jij boos? Waarom?" lach ik schamper. Alsof hij iets heeft om boos op te zijn. Zorgde zij ervoor dat hij duizend stiefvaders kreeg die met de dag meer fucked up dingen deden? Nee.
"Natuurlijk ben ik boos, Alex. Ik ben boos dat ze nooit goed voor jou heeft gezorgd, ik ben boos dat ze je achter heeft gelaten en ik ben vooral boos dat ze je al die verschrikkelijke dingen heeft later doormaken," zegt hij.
"Vast," brom ik.
"Je bent m'n neefje, Alexandro. Je moet begrijpen dat ik van je hou," zegt hij. Die woorden zorgen voor een rilling. Het zijn woorden die ik nog nooit heb gehoord en eerlijk gezegd die ik ook niet wilde horen. Niet van hem.
"Hou je bek," snauw ik. "Je kent me niet eens."
"Geloof wat je wil, maar het is zo," zegt hij. Ik hoor geen trillende stem wanneer hij praat, ik zie hem niet zenuwachtig bewegen wanneer hij zit. Ik zie überhaupt geen enkel teken van liegen.
"Wat deed je langs die weg, Medina?" vraagt mijn oom aan mijn moeder die trillend als een rietje op de bank zit. Ze ziet nog witter dan ze eerst deed, haar wallen zijn nog groter, haar kleren zijn vies en er zit een gat op een verkeerd plek in haar shirt. Onder haar neus zie ik witte poeder sporen, in haar arm zit een duidelijk plek waar de heroïne spuit in zat. Alles is zoals het was, alleen nog veel erger. Mijn hoop dat ze terug zou komen als een nieuwe, verbeterde versie van zichzelf verdwijnt meteen. Natuurlijk gaat ze niet veranderen, dat heeft ze nooit gekund.
"Medina, antwoord alsjeblieft," zegt Manuel, die probeert door te dringen op een heroïne en coke verslaafde junk. Hij pakt haar bleke, koude en vooral trillende hand en opeens kijkt ze hem aan. "Medina."
"M... manuel?" stamelt haar bibberende en gebroken stem.
"Ja, ik ben het, Manuel. Samen met Alexandro," zegt mijn oom. Zijn stem klinkt alsof hij met een kleuter praat.
"Manuel.." zegt mijn moeder nog een keer.
"Ja. Ik ben er," zegt hij. Hij pakt haar hand steviger vast, in de hoop hem warm te krijgen. "Wil je met me praten over wat er is gebeurd?"
Ze schudt haar hoofd en kijkt hem nog steeds aan. Mij heeft ze nooit zolang aangekeken. Terwijl ik godverdomme ondanks alles bij haar ben gebleven. Haar heb vergeven voor alles.
"Waarom niet?" vraagt Manuel. Mijn moeders andere trillende hand wordt bewogen en haar wijsvinger wordt losgemaakt en mijn richting in gewezen. "Je wilt niet praten met Alexandro erbij?"
"Nee." Haar woord is net een dolk in mijn rug. Wat the fuck. Niet praten met mij erbij? Als er iemand een verklaring verdiend ben ik het wel.
"Maar hij is je zoon," zegt mijn oom. Mijn moeder verroert zich niet. Daarna draait Manuel zich naar mij. "Alex. Kan je misschien even een rondje lopen?"
"Meen je dat? Meen je dat godverdomme echt?" snauw ik meteen. Ik sta op.
"Sorry. Het belangrijkste is dat ze verteld wat er is," zegt hij.
"Fucking bullshit is het." Ik duw de stoel waar ik op zat met een harde klap op de grond. Daarna ga ik naar de kapstok en pak mijn jas en schoenen. Ik loop het huis uit, zonder m'n Vespa of iets. Het kost me zo facking veel moeite om niet de eerste voorbijganger een trap te geven.
Hoe kan ze dit doen? Ondanks facking alles. Haat ze me dan zo erg? Nadat ik de enige persoon ooit was die ervoor haar was toen ze iemand nodig was. De persoon die elke afkickkliniek afging om een plekje te vinden. De persoon die als facking zeven jarige haar kots opruimde als ze weer gebarft had. De persoon die haar verzorgde alsof zij het kind was en niet andersom.
Hoe boos ik ook op haar was, nooit heb ik haar verraden. Nooit heb ik verteld hoe ik thuis behandeld werd. Toen de juf van groep drie me apart nam nadat de jongens uit mijn klas mijn gymkleren onder de douche hadden gegooid nadat ze ermee hadden overgegooid met mij in het midden. Ik moest in mijn normale, veel te grote kleding gymmen en ze vertelde me dat ik haar kon vertrouwen met alles. Zelfs toen brak ik niet en zei geen woord.
Mijn hele basisschool tijd is opgefokt door haar. Terwijl de kinderen uit mijn klas buiten speelden met elkaar, moest ik voor mijn moeder zorgen. De douche aanzetten als ze weer onder de kots zat, de drank die ze wilde hebben illegaal kopen als dertienjarige. Zelfs het geld verdienen werd mijn taak. Nog geen dag heeft ze voor me gezorgd alsof ik haar kind was en ze van me hield. Alles heeft ze voor me verpest en nu wil ze me verdomme niet eens uitleggen waarom.
En dan heb ik Mia godverdomme ook nog eens weggestuurd voor haar. Ik zie dat facking verdrietige gezicht nog steeds voor me. Hoe ze daar stond, helemaal enthousiast in een kersttrui met haar jas los en een grote doos in haar handen waarvan ik me afvraag wat er in zat. Fuckzooi. Ik moet dit fixen, ik wil niet dat ze boos op me is.
Terug naar Manuels huis om mijn scooter te halen ga ik niet, dus ik loop wel. Toevallig heeft ze me laatste verteld dat haar broer op vakantie is met vrienden, dat hadden ze kennelijk verplaats dus die klootzak is er niet. Wat een fucker is dat, jezus. Haar ouders werken tering veel zei ze dus ik ga er het gewoon op gokken.
Kennelijk ben ik onbewust al een heel stuk haar huis in gelopen want na tien minuten sta ik voor ik al op de oprit. Er staan geen auto's op de oprit, alleen Mia's fiets staat er. Ik loop snel door naar de deur. Halverwege is het begonnen met keihard te regenen, dus mijn jas en kleding druppen helemaal van het water.
Al snel doet Mia de deur open en zie ik mijn vriendin staan. Fuck, het voelt nog steeds zo goed om haar zo te noemen. Wetende dat andere jongens nu weten dat ze een vriend heeft en geen interesse meer in die tering pubers heeft. Eerst was ze zo goed als onzichtbaar, maar sinds ik met haar omga lijkt het alsof elke jongen haar wil neuken. Zelf heeft ze het niet door, maar al die jongens zitten haar altijd te scannen. Moves maken ze niet, ze zijn bang voor me. Maar alleen die blikken kunnen er al voor zorgen dat ik hun ogen er uit wil steken. Daarom moet ze mijn vriendin blijven, zonder altijd ruzie.
"Alex? Wat doe jij hier? Mijn ouders zijn net weg," zegt ze. Ik hoor dat ze lichtelijk geschrokken is en ze kijkt even om zich heen.
"Oh," zeg ik. "Kan ik binnen komen?"
Ze kijkt me even twijfelend aan. Haar blauwe ogen laten duidelijk zien dat ik haar gekwetst heb, zelf ik zie dat terwijl ik echt facking slecht ben in mensen hun emoties en al helemaal in hoe ik mensen moet troosten of zo. "Ja, oke." Ze loopt bij de deur weg en ik stap naar binnen. Ik zet mijn zeiknatte schoenen op de vloer. Mijn jas leg ik op de kachel zodat ie misschien een beetje kan opwarmen. Ze zegt verder niks tegen me en gaat weer op de bank zitten.
Ze draagt een grote, blauwe trui, die ze kennelijk heeft aangedaan in plaats van de kersttrui die ze net aan had, en een legging die er echt voor zorgt dat ik moet slikken. Ze is echt facking knap en aantrekkelijk, ik haat het dat ik haar niet echt de aanrakingen kan geven die ik wil. Haar haar zit weer in een rommelige knot op haar hoofd. Ik ga naast haar zitten.
"Ben je boos?" vraag ik na een paar minuten.
"Nee," zegt ze meteen. Ze zet haar serie weer aan en ik knik, terwijl ik blijf zitten.
"Je bent duidelijk wel boos. Wat is er?" vraag ik weer. Ze zucht en zet de serie op pauze. Daarna gaat ze in kleermakerszit op de bank zitten.
"Ik dacht gewoon dat we deze fase voorbij waren," zegt ze. "Nu we een relatie hebben."
"Welke fase?" vraag ik.
"De fase waarin jij steeds heel bot doet en me afsnauwt. Zoals in het begin," zegt ze zuchtend. Ze vermijd oogcontact met me. Fuck. Ik wilde dit echt niet veroorzaken. Ik snap nu ook wel dat ik niet kan blijven liegen. Hoe erg ik haar ook niks wil vertellen over m'n ma, ik moet wel. Ik moet haar leren vertrouwen, hoe facking kut ik dat ook vindt. Maar ik weet dat ze te vertrouwen is. Zonder haar had ik nu nergens gekund en had ik waarschijnlijk in de kroeg gezeten, of een joint gerookt.
"Mijn oom had mijn moeder gevonden en ze was bij hem thuis," zeg ik dan. Verbaasd en vooral geschrokken kijkt ze me aan.
"Je moeder?"
"Ja."
"Hoe bedoel je gevonden? Ze woont toch in het appartement waar jij eerst woonde," zegt ze.
"Nee, ze is een tijdje geleden weggegaan. Daarom ben ik bij Manuel gaan wonen. Ik had een hele tijd niks van haar gehoord," leg ik haar uit.
"Oh, hoe gaat het met haar dan?" vraagt ze.
"Kut, zoals altijd," zeg ik. Het kost me minder moeite dan ik had gedacht om met Mia over mijn moeder te praten, als ik het iemand moet vertellen dan het liefste haar.
"Sorry, ik wist niet dat zij er was. Ik dacht dat je gewoon weer bot deed," mompelt ze zacht.
"Maakt niet uit. Sorry dat ik de deur in je gezicht gooide," zeg ik.
"En hard ook," grinnikt ze. Ze kijkt me weer met haar prachtige en betoverende glimlach aan. Een glimlach die mijn dag weer helemaal goed maakt.
"Sorry," grinnik ik.
"Ik ben blij dat je naar me toe bent gekomen. Vroeger duurde het echt dagen voor je me vertelde wat er met je was," zegt ze. Ik knik.
"Zoals ik al een keer heb gezegd, ik vertrouw je," reageer ik. Mijn woorden maken haar glimlach alleen maar groter, wat mij weer een warm gevoel bezorgd. Opeens hoor ik een geluid uit de keuken kopen. Vragend kijk ik Mia aan.
"Mijn ouders hadden me geen geld gegeven voor eten, dus ik heb een zak friet leeggegooid in de AirFryer," grinnikt ze. Ze loopt in haar sexy kleding naar de keuken en ik hoor haar rommelen met bakjes en flessen. Na een tijdje komt ze terug met een hele schaal met friet en een bakje met ketchup en mayo.
"Ik dacht dat je geen ketchup lustte," zeg ik.
"Doe ik ook niet, maar jij wel," zegt ze. Ze stopt een frietje in haar mond. "Oh wacht. Ik was boos zonet, maar je bent super nat door die regen. Wil je niet wat lenen? Ik gok dat mijn broer nog wel wat voor je heeft." De gedachte alleen al dat die kleren van die krielkip me passen maakt me aan het lachen, maar dat doe ik niet.
"Nee, hoor. Zo erg is het niet. Droogt wel op," reageer ik. "En je was dus wel boos." Ik glimlach naar haar.
"Nee, ik liet je bijna voor niks in de regen staan," zegt ze sarcastisch. "Wil je deze serie wel kijken?" Ik kijk naar de serie die op haar TV aanstaat, ik ken het niet maar veel boeit het me ook niet.
"Prima, ik kijk wel wat jij kijkt," antwoord ik. Ze knikt en zet de bak met frietjes en de sauzen op de tafel voor ons. Daarna kruipt ze voorzichtiger dichter naar me toe.
"Vind je het goed als ik bij je ga liggen?" vraagt ze. Ik knik. Ik haat elke aanraking en dat doe ik nog steeds. Het geeft me elke keer herinneringen aan die koude handen van die klootzak, maar ik weet dat dit anders is. Mia is anders. Ze heeft geen verkeerde bedoelingen en ik vertrouw haar. Ik moet het gewoon leren, leren dat ze niks verkeerds doet maar gewoon haar vriend wil aanraken. Het lukt me al beter om niet in een halve aanval te krijgen wanneer ze me aanraakt en het begint ergens goed te voelen. Als ik mezelf maar lang genoeg dwing, dan uiteindelijk moet het wel helemaal goed gaan voelen. Hoop ik.
Ze legt haar hoofd op mijn borst en kruipt een beetje tegen me aan. Deels ongemakkelijk zit ik er erbij, maar ik probeer me te ontspannen. Dat lukt al beter wanneer zij de serie aanzet en ik haar zich zie concentreren op de serie. Zo nu en dan grinnikt ze een beetje als iemand in de serie iets grappigs zegt. Het maakt me blij en geeft me vreemde vlinders in mijn buik.
Ongelofelijk hoe facking veel ik om iemand in deze klote wereld kan geven.