∞
M I A
"Waar is je fiets?" vraagt Alex als we naar buiten lopen. Hij kijkt om zich heen, maar ziet nergens mijn zwart met bruine fiets staan.
"Ik ben lopend," antwoord ik.
"Lopend? Is dat niet een facking uur lopen of zo? Vanaf jouw huis naar hier?" Hij haalt zijn scooter uit de garage.
"Ja ongeveer, ik wilde een keer sportief doen," zeg ik. Hij kijkt me hoofdschuddend aan, maar ik zie wel een kleine glimlach op zijn gezicht.
"Ga maar achterop dan," zegt hij zodra hij op zijn scooter is gestapt. Ik knik en ik ga achterop de Vespa zitten. Niet veel later rijden we weg. Wanneer hij een stoepje afrijdt, hou ik hem in een reflex vast. Meteen laat ik hem weer los en probeer me vast te houden aan de scooter.
Ergens ben ik wel blij dat hij me heeft verteld over waarom hij aanrakingen zo erg haat. Het helpt me heel goed om hem nu te begrijpen, als ik hem was zou ik het ook niet fijn vinden als mensen me aanraken na zo'n trauma.
We rijden door de stad en de wind die door mijn haren blaast, voelt vrij. Alex heeft de muts van zijn hoodie over zijn hoofd, maar nog steeds is zijn haar wel te zien. Ik heb gevraagd of hij zijn haar een keer niet kon doen en hij was het ermee eens. Met als gevolg dat zijn zwarte haar die onder de muts vandaan komt, wat er super aantrekkelijk uit ziet.
"Shit," zeg ik, als we aankomen en ik me realiseer dat ik natuurlijk helemaal geen geld bij me heb. "Ik heb geen geld."
"Boeit niet, ik betaal sowieso," zegt hij meteen. Hij zet zijn scooter in de stalling en draait daarna het wielslot erom heen. Vervolgens loopt hij met mij achter zich aan de bios binnen, richting de balie. "Twee keer the Joker." Zijn stem klinkt brommend, maar de vrouw achter de balie knikt vriendelijk en geeft hem de kaartjes.
"Twintig euro alsjeblieft," zegt ze. Ik hoor Alex even iets mompelen wat klinkt als 'fucking oplichters' maar daarna geeft hij het geld wel, contant natuurlijk. Daarna lopen we samen naar de plek waar ze de snacks verkopen.
"Wat wil je?" vraagt hij aan mij. Ik kijk rond en zie mijn favoriete m&m's staan, de blauwe. Maar ik weet ook dat die twee euro per zak kosten in de bios en dat is pas oplichterij.
"Ik hoef niks," zeg ik daarom. Hij knijpt zijn ogen samen.
"Hoezo?"
"Ik heb geen geld, weet je nog?" mompel ik beschaamd.
"En ik betaal, weet je nog?" zegt hij ter verduidelijking. Ik blijf stil, ik wil niet dat een middagje bios hem dertig euro kost en mij helemaal niks. "Best, ik kies wel."
Hij loopt naar de balie en begint te praten tegen de vrouw die knikt. Daarna pakt ze een grote bak en vult die helemaal met popcorn, gevolgd door twee bekers drinken. Uiteindelijk pakt ze ook de blauwe zak m&m's. Alex betaald alles contant en loopt daarna onhandig met alles naar mij toe.
"Graag gedaan," zegt hij. Hij geeft me een van de bekers drinken, waar cola in zit, en daarna ook de zak blauwe m&m's. Samen lopen we naar de zaal en zoeken we het beste plekje uit. "Bovenaan kan je het het beste zien." Hij loopt naar de bovenste rij, precies in het midden. Maar precies wanneer wij er willen gaan zitten, gaan er twee andere jongens zitten.
"Kom we kunnen wel een rij naar beneden," zeg ik snel tegen Alex om een scène te voorkomen, maar dat lijkt hij niet te begrijpen. Hij loopt nogal intimiderend naar de jongens toe.
"Jullie zitten op onze plekken," snauwt hij. De jongens kijken op en beginnen te grinniken.
"Staat ergens je naam of zo? Nee, dus zoek lekker een ander plekje," grinnikt een van de jongens.
"Oké, Sem. Wil je dan dat ik even aan de baas vertel wat je hebt gedaan?" Alex stem klinkt triomfantelijk en de jongen loopt rood aan.
"Kom, die plekken daar zijn toch beter," zegt de jongen. Samen met de andere jongen loopt hij naar beneden en gaat Alex op zijn plek zitten. Zuchtend loop ik naar hem toe en ga naast hem zitten.
"Moest dat nou?" vraag ik. Ik zet het drinken in de houder en de m&m's op de grond.
"Ja, het is toch een fucking loser," zegt hij. "Ik heb zoute popcorn trouwens, is dat de goede?"
"Ja, maar wat bedoelde je met 'de baas'?" vraag ik, omdat hij duidelijk probeert van onderwerp te veranderen.
"Niet belangrijk," zegt hij.
"Lex," zucht ik. Ik open de zak met m&m's en haal er eentje uit.
"Laat het gewoon, oké? De film begint zo," zegt hij. Eigenlijk precies daarna gaat het licht uit in de zaal en begint het scherm met het draaien van de reclame's. Op mijn telefoon zie ik dat ik een berichtje krijg en ik pak hem snel. Ik zie dat het mijn broer is.
Quinten:
Pa blijft tot 5 uur op werk, dus je kan wat langer op je kamer blijven 😜
U:
Is goed, thanks :)
Quinten:
Doe wel voorzichtig met hem, oké? Ik vertrouw hem nog steeds niet en dat weet je.
"Voorzichtig met wie?" hoor ik Alex naast me zeggen. Hij kijkt kennelijk al de hele tijd mee over mijn telefoon.
"Niet meelezen," zeg ik snel. Ik draai me een beetje weg van hem en begin daarna snel weer met typen.
U:
Jaja.
"Jawel, wie is hem?" vraagt hij weer. Ik zucht.
"Wie denk je, Lex?" mompel ik. Twee m&m's verdwijnen in mijn mond, gevolgd door een stukje popcorn.
"Weet ik veel, waarom vertel je het niet gewoon?" bromt hij geïrriteerd.
"Jij bent hem," zeg ik snel.
"O." Daarna begint de film met draaien en is ons gesprek eigenlijk direct voorbij. Ik zucht en ga goed zitten om daarna de bak popcorn van Alex te krijgen. Ik neem een paar stukjes popcorn en hij doet hetzelfde. Voor de rest praten we niet en kijken we alleen maar naar de film, tot de pauze aanbreekt.
"Ik ga even naar de wc, oké?" zeg ik, terwijl ik in mijn ogen wrijf omdat het licht weer aangaat. Alex knikt. Daarna sta ik op en zie ik hem nog snel zijn telefoon uit zijn broekzak pakken. Vervolgens loop ik de zaal uit, richting de wc. Gelukkig kan ik direct naar een hokje toe omdat er net iemand uit gaat. Na twee minuten ben ik klaar, was mijn handen en loop terug naar de bioscoop zaal waar Alex nog steeds op precies dezelfde plek zit. Wanneer ik langs de mensen die naast ons in de rij zitten, struikel ik bijna over de voeten van een persoon.
"Sorry, mijn fout. Ik lette niet op," zegt een onbekende jongensstem. Ik kijk op en zie een blonde jongen zitten. Hij kijkt me vriendelijk, maar ook ergens schuldig aan.
"Maakt niet uit," zeg ik snel. Ik wil doorlopen, maar de jongen pakt mijn hand vast.
"Ik ben alleen en jij volgens mij ook want ik zie niemand, dus misschien kunnen we samen verder kijken?" stelt hij voor. Zijn bruine ogen kijken me hoopvol aan. Op dat moment zie ik Alex opstaan en besef ik me dat ik nu snel iets moet doen voor hij voor de tweede keer vandaag een onschuldige jongen bedreigt. Wat een top date.
"Nee, ik ben met een vriend," zeg ik. Het voelt vreemd om hem een vriend te noemen, maar een relatie hebben we niet. Maar vrienden daarentegen zijn we ook niet. Er is een grijs gebied daartussen en daar zitten we in. "Sorry." Daarna loop ik snel weg en ga weer naast Alex zitten, die nog steeds opstaat. Hij kijkt met veel woede naar de jongen die weer alleen zit. "Lex." Hij bromt even maar gaat dan zitten.
"Wat wilde hij van je?" vraagt hij.
"Hij zei sorry omdat ik bijna struikelde over zijn voeten," antwoord ik simpel.
"En daarom pakt hij je hand vast?" zegt hij, terwijl hij schamper lacht. "Ken je hem ofzo?"
"Nee, Lex. Ik heb hem net ontmoet en het ging precies zoals ik zei. Niet elke jongen die ik tegenkom is spontaan verliefd," zeg ik sarcastisch.
"Je zou z'n blik eens moeten zien, volgens mij kleed hij je nog steeds uit met z'n fucking ogen. Ik breek z'n facking botten," sist hij kwaad.
"Dat mag je doen, maar dan ga ik weg," zeg ik snel.
"Chanteer je me nu?"
"Ja."
Dat levert me een simpele zucht op, maar verder geen woorden. Daarna gaat het licht weer uit en kijken we de rest van de film, die overigens echt heel leuk was. Het is niet zo dat dit m'n eerste date met Alex is, we hebben al genoeg tijd doorgebracht de MacDonalds en het park, maar het was toch anders.
"Kom je?" vraagt Alex. Ik knik en hij neemt de bak met popcorn mee die nog niet helemaal op is. Ik gooi de lege zak m&m's in de prullenbak, gevolgd door de lege beker cola. Alex doet hetzelfde met zijn beker. De popcorn daarentegen neemt hij mee. "Moet je al naar huis?"
"Hoe laat is het? Ik ben mijn telefoon vergeten," zeg ik.
"Vier uur," zegt hij. "Kut, dan moest je thuis zijn toch?"
"Nee, het is veranderd naar vijf uur," zeg ik. Hij knikt.
"We kunnen nog wel een stukje lopen of zo? Die popcorn moet toch op. Volgens mij als je deze weg volgt, kom je in het andere park."
"Dat is goed," zeg ik glimlachend. "Wil je je scooter hier achter laten dan?" Bedenkelijk kijkt hij me aan, maar schudt daarna zijn hoofd.
"Ik neem hem wel lopend mee, die paar meter kunnen we wel lopen," zegt hij. Hij loopt naar zijn Vespa en houdt hem met een hand vast, mij geeft hij de popcorn aan. Ik neem snel een paar stukjes.
"Ik vond het echt leuk, die film," zeg ik als we van het terrein van de bios lopen.
"Ik ook," zegt hij.
"Thanks dat je het hem betaald, ik neem volgende keer het geld wel mee om je terug te betalen," zeg ik.
"Nee, hoeft niet. Het is prima zo," zegt hij. "En zeg nu niet dat je dat wel gaat doen, want ik neem het toch niet aan." Hij grinnikt.
"Oke, maar dan betaal ik als we weer zoiets gaan doen," zeg ik.
"Hmm," zegt hij, maar ik merk meteen dat er geen haar op zijn hoofd aan denkt om dat goed te keuren. Niet veel later komen we in het onbekende parkje aan en zet Alex zijn scooter voor de ingang neer. Vervolgens lopen we samen naar een bankje, die naar de zonsondergang kijkt. Raar dat de zon tegenwoordig al ondergaat om vier uur.
"Dit is wel weer heel cliché, vind je niet?" grinnik ik, als ik de popcorn bak in het midden zet en we samen naar de zonsondergang kijken.
"Eigenlijk wel ja," zegt hij lachend. Zijn hazel groene ogen kijken me vrolijk aan en heel even lijkt het alsof er niks aan de hand is. Alsof hij niet al de hele dag zijn trauma aan het wegduwen is voor me. Alsof we een doodnormaal koppel zijn dat net naar de bios is geweest.
Ergens zou ik zo graag willen dat we dat konden zijn. Een doodnormaal koppel dat gewoon verliefd is, op dates gaat en vooral bij wie we over onze gevoelens kunnen praten samen. Dat is eigenlijk hoe ik het me altijd ingebeeld heb hoe mijn allereerste relatie zou zijn. Maar aan de andere kant, ik hoef niks van dat alles als het niet met Alex kan zijn. Na alles wat er is gebeurd en hij heeft gedaan, kom ik altijd bij hem terug en ik weet gewoon dat dat iets moet betekenen. Het is duidelijk dat mijn hart een keuze heeft gemaakt, Alex Rodriguez, met al het drama en de geheimen erbij. Hij is alles wat ik wil, geen perfecte relatie. Alleen hem.
"Vier jij eigenlijk kerst?" komt er dan opeens in me op. Hij schudt zijn hoofd eigenlijk meteen.
"Nee, mijn moeder was nooit zo van de cadeaus geven en dat is nog zacht uitgedrukt," mompelt hij. Het is de eerste keer dat hij zijn moeder opbrengt en dat nog uit zich zelf. De manier waarop hij dat zegt, bezorgd me de rillingen.
"Oh, jammer," zeg ik, niet precies wetende hoe ik erop moet reageren. "En je oom dan? Nu je bij hem woont, misschien is het anders."
"Hij gaf me wel een keer een cadeau volgens mij," zegt hij dan. "Maar nee, ik denk het nu niet. Het boeit ook niet, ik geef er niks om. Jij dan? Vier jij kerst?"
"Oh ja ik wel. Mijn hele familie komt altijd eten, ooms, tante's, neefjes, nichtjes, m'n oma," zeg ik. "Het is wel gezellig altijd." Het gedeelte dat ik nu knallende ruzie heb met m'n vader laat ik er maar buiten, dat hoeft hij niet te weten.
"Leuk, heb je veel familie?" vraagt hij. Het is leuk hoe hij interesse in me toont, het geeft me een warm gevoel.
"Mijn moeder heeft een broer en mijn vader twee zussen. Mijn oom dus heeft met zijn vrouw weer twee kinderen, en mijn tante met haar man weer vier kinderen, maar die zijn al veel ouder, dus alleen mijn jongste neefje komt daarvan nog. Mijn laatste tante heeft geen man, haar man is al overleden voor ik geboren was. Zij hebben nooit kinderen gekregen," leg ik hem uit.
"Veel cadeautjes dus?" grinnikt hij. Ik glimlach.
"Valt mee, mijn jongste neefje is negen, dus die krijgt het meeste," zeg ik. "Ga je wel bij je broertje langs dan?" Ik merk meteen dat dat een gevoelig onderwerp voor hem is, maar hij ontwijkt het dit keer niet.
"Nee, ik stuur hem meestal een cadeau," zegt hij mompelend.
"Waarom ga je niet langs dan?" Hij haalt zijn schouders op en dat zie ik meteen als teken dat ik er maar over op moet houden. Op een dag verteld hij er wel meer over, wanneer hij er klaar voor is. Hoe lang het ook mag duren.
"Ik word er echt gek van," zegt Alex dan opeens. Zijn been trilt, zoals altijd.
"Waarvan?" Ik neem een paar stukjes popcorn, ondertussen is de bak bijna leeg.
"Dat die fucking puberende vijftienjarige jou willen," zegt hij. Verbaasd kijk ik hem aan. "Ik wil gewoon dat ze zien dat je van mij bent." Dat laatste klinkt ergens eng, maar voor iets wat uit Alex mond komt, is het totaal het tegenovergestelde.
"Wat bedoel je?" vraag ik.
"Ik denk dat ik een relatie wil," zegt hij. Ik stik half in mijn popcorn en begin als een gek te hoesten. Wat zegt hij nu? Een relatie?
"Wat? Echt? Maar dat wilde je eerst absoluut niet," zeg ik. Ik haat mezelf dat ik dat zeg omdat het hem misschien kan afschrikken, maar ik moet zeker weten dat dit is wat hij wil, voor we dit doen en hij er spijt van krijgt.
"Ik weet het, maar ik denk nu wel," zegt hij. "Ik wil gewoon niet dat je me een vriend noemt want dat zijn we niet en dat weet je."
"Sorry, ik wist niet hoe ik het anders moest noemen omdat je geen relatie wilde," zeg ik, nog steeds half in shock door de woorden van zonet.
"Nu wel," zegt hij. "Als jij dat ook wil, natuurlijk."
"Voor dat ik daar antwoord op geef, moet ik even iets zeggen. En haat me daarna niet, alsjeblieft." Hij knijpt zijn ogen samen.
"Oké, wat is er?" Hij klinkt ergens gespannen, waarschijnlijk bang voor wat ik ga zeggen.
"Ik weet dat je niet wil praten over wat je me gisteravond hebt verteld," zeg ik. Als ik daarover begin zie ik hoe zijn blik wegdraait en zijn bui direct veranderd, ergens haat ik mezelf dat ik erover ben begonnen, maar ik weet dat het moet. Voor we een relatie krijgen, moet hij het weten. Hij staat geïrriteerd op.
"Daar begin je nu over?" bromt hij geïrriteerd. Hij gooit de ondertussen lege bak popcorn in de vuilnisbak. Hij loopt een stukje richting het hek van het park zodat de zonsondergang nog dichterbij komt. Het is een prachtige zonsondergang, met een oranje en rozige gloed. Maar dat maakt nu niet uit, ik moet er nu voor zorgen dat Alex nu boos wegloopt en deze hele date is verpest. En dat ik niet meer kan zeggen wat ik hem al de hele tijd wil zeggen.
"Wacht," zeg ik. "Voor je boos wordt, wil ik zeggen dat het me niet uitmaakt oké? Ik begrijp voor nu dat je er niet over wil praten, en het maakt me niet uit als je niet aangeraakt wil worden. Natuurlijk vind ik het jammer, maar het hoeft van mij niet per se. Ik kan ook een relatie met je hebben, zonder aanrakingen. Ik geef om je zoals je bent. Dus het maakt me echt niet uit, oké? Je hoeft niks te doen waar je je niet comfortabel bij voelt, het maakt me niet uit. Het maakt me echt niet uit." Ik zie hoe Alex begint te glimlachen. "Wat?"
"Je ratelt." Zijn prachtige ogen kijken me met een bepaalde glinstering aan. Het is anders dan anders, zijn ogen spreken meer emotie. Meer vrolijkheid. En ergens misschien ook een beetje dankbaarheid. Het is raar hoe goed mensen hun emoties ook kunnen verbergen, hun ogen spreken altijd boekdelen.
"Ik weet het, maar ik wil gewoon echt dat je begrijpt dat het me niets kan schelen. Ik vind het prima hoe het nu is en ik geef echt om jou en ons zoals het nu is. Dus als jij je niet comfortabel voelt bij aanrakingen, dan vind ik dat helemaal prima. Dan hoeft het van mij niet per se, het maakt me echt niet uit. Gewoon echt helemaal niet, ik..."
Verder dan dat kan ik niet komen, want mijn woorden worden afgekapt, door Alex die zijn lippen op de mijne drukt.
-----
HEY MENSEN
Sorry ik voelde me even Dylan Haegens joh. Hoe gaat het eigenlijk met hem? Al jaren niet meer gezien.
Oke, ik dwaal af want JAAA ZE HEBBEN GEZOEND!! Duurde maar 31 delen joh. Ik ben echt blij voor die twee :).
Nou ik ga weer verder met smelten door de hitte.
Joejoe,
xx.