∞
A L E X A N D R O
Ik gooi de gekleurde was in de wasmachine en doe daarna de wasmiddel erbij. Ik gooi het deurtje weer dicht en zet hem aan. Vervolgens loop ik het washok weer uit, over het matras waar ik nu al een paar dagen slaap. Ik pak een nieuw zwart t-shirt die ik net uit de wasmachine heb gehaald en trek die aan, samen met een zwarte joggingsbroek. Daarna loop ik met mijn irritante natte haar door de douche die ik net hem genomen, naar de keuken toe, waar mijn oma weer een gigantisch uitgebreid ontbijt heeft gemaakt.
"Buenos días, Alexandro. ¿Dormí bien? (Goedemorgen Alexandro, goed geslapen?)" zegt mijn oma glimlachend. Ik knik en ga aan tafel zitten. Direct gaat ze erbij zitten en schenkt me een zelfgemaakte smoothie in. "Voy a extrañar esto, muchacho. Desayuno juntos. Tu abuelo siempre sale tan temprano al trabajo, nunca desayunamos juntos. (Dit ga ik wel missen hoor, jongen. Samen ontbijten. Je opa is altijd al zo vroeg weg voor werk, we ontbijten nooit samen)"
Ik knik, omdat als ik eerlijk ben, ik het ook ga missen. Vanavond gaat ze weer terug naar Colombia en dan ben ik weer hier alleen met Manuel, die trouwens nog op zijn luie reet in bed ligt. Ik heb echt geen idee hoelang ik het dan ga volhouden om hier te zijn, hij is facking irritant. Ik kan hem nog steeds wel voor z'n kop slaan dat hij zo fucking dom tegen Mia ging praten.
"¿Mia vendrá contigo? Al aeropuerto esta noche. Me gustaría saludar a tu novia (Mia gaat wel mee toch? Naar het vliegveld vanavond. Ik wil zo graag nog even gedag zeggen tegen je vriendin)" zegt ze alsof ze doorheeft dat ik net aan Mia dacht. Ik probeer zo weinig mogelijk emotie te tonen wanneer ik haar naam hoor, maar dat lukt niet echt. Ik mis haar nog steeds zo facking veel, ook al is dit pas de tweede dag zonder haar. Ik heb geen idee hoe lang ze met deze afstand bullshit wil doorgaan, maar ik ga het sowieso niet lang volhouden.
Ik heb het mijn oma niet verteld. Waarom zou ik? Ze is nu zo gelukkig en blij dat ik met Mia omga dat ik dat niet de dag voor ze weggaat, ga verpesten. Dan is gelijk haar hele bui opgefokt en gaat ze zich de hele tijd kut voelen als ze weer in Colombia is en dat wil ik ook niet. Maar ja, hoe moet ik haar nu gaan uitleggen dat ze niet mee gaat?
"No, lo siento abuela. No tuvo tiempo, (Nee, sorry oma. Ze had geen tijd)" zeg ik mompelend wanneer ik de laatste hap neem van de fruitsalade die ze had gemaakt. Ik denk dat ik voor dat mijn oma in Nederland was, nog nooit zo lekker had gegeten als alles wat zij maakt.
"¿Qué? ¿Estás seguro? ¿No puedes preguntarle de nuevo? Tengo tantas ganas de volver a verla (Wat? Weet je dat zeker? Kan je haar niet nog een keer vragen? Ik wil haar zo graag nog een keer zien)" zegt mijn oma nogal teleurgesteld. Ze kijkt me met een droevige blik aan waardoor ik me bijna schuldig voel. "Por favor, Alexandro. Yo soy tu abuela, (Alsjeblieft, Alexandro. Ik ben je oma)"
Ik zucht even. Eigenlijk geeft me dit wel een heel goed excuus om met Mia te praten en stel dat ze ja zegt, een hele avond met haar door te brengen. En als ze nee zegt, dan heb ik haar in ieder geval gesproken. Dat wat Manuel zei over lot en voorbestemd is namelijk bullshit, de enige reden hoe ze bij me terug komt is als ik dichtbij haar blijf, anders ziet ze in een seconde nog dat haar leven zonder mij beter is en gaat ze met die fucking Samuel.
"Está bien, abuela. Veré qué puedo hacer, (Oké, oma. Ik zal kijken wat ik kan regelen)" zeg ik. Daarna sta ik op en loop naar de gang waar ik mijn schoenen aantrek. "Solo tengo poco tiempo para ir a la escuela, luego vendré a ayudarte a empacar tus cosas, ¿de acuerdo? (Ik hoef maar heel kort naar school, daarna kom ik helpen met het inpakken van uw spullen, oke?)"
"Eso es dulce de tu parte, chico. Saluda a Mia, (Dat is lief van je, jongen. Doe de groetjes aan Mia)" zegt ze glimlachend. "Dime que estoy deseando verla esta noche, (Zeg maar dat ik er naar uit kijk om haar vanavond te zien)"
Ik knik, pak mijn scootersleutels van het kastje en loop daarna naar buiten waarna ik naar mijn Vespa ga. Ik haal het wielslot ervan af en rij even later naar school.
∞
M I A
Voor de laatste keer sla ik mijn wekker uit en draai me nog een keer om. Ik heb geen enkele motivatie om uit bed te komen, het lijkt wel alsof het vandaag nog meer moeite kost om een dag zonder hem te hebben dan gisteren. Het is zo leeg zonder zijn lach, zijn stem en soms zelfs zijn totaal misplaatste opmerkingen. Ik mis alles aan hem. Ik heb voor het proefwerk van vandaag ook amper geleerd dus ik verwacht geen eens een voldoende. Ik wil gewoon dat deze dag voorbij is, zodat ik het hele weekend kan gaan slapen.
Ik stap dan toch uit bed en loop met een stapeltje kleding naar de badkamer waar ik de douche aan zet. Ik kleed me uit en stap eronder. Het warme water op mijn huid zorgt ervoor dat ik deels ontspan, wat ik nu wel goed kan gebruiken. Na een tijdje stap ik er weer uit neer uit en kleed me aan. Ik loop naar beneden waar ik een appel pak omdat ik geen tijd meer heb om te ontbijten. Iedereen is al weg, dus ik loop alleen naar buiten waar ik snel op mijn fiets spring en naar school ga.
Een halfuurtje later kom ik aan en ga ik direct naar het lokaal. Ik zoek een plekje achterin het lokaal dat langzaam volstroomt met mijn klasgenoten.
"Nou heel veel succes, jongens. Maak er wat moois van," zegt de docent is vandaag surveillant is. Hij geeft iedereen een toetsblaadje en de toets zelf. Ik lees het door en direct bij de eerste vraag gaat het al fout. Ik doe echt maar wat, de hele toets door, tot de bel gaat en de docent zegt dat het ingeleverd moet worden. Zuchtend breng ik het blaadje waar teveel opgekrast is naar voren en loop dan het lokaal uit.
Het liefst was ik nu direct naar huis gegaan, maar ik moet echt nog even mijn leesboek voor Nederlands uit mijn kluisje halen zodat ik die dit weekend kan lezen. Anders ga ik het echt niet redden met het maken van het verslag.
Ik loop in een rechte lijn naar mijn kluisje die ik open en haal daarna snel het boek eruit. Het is best een leuk en spannend boek dus het uitlezen moet niet al te moeilijk zijn. Ik gooi mijn kluisje weer dicht en wil daarna weglopen, maar de geur alleen al van het gestalte achter me zorgt dat ik bevries. Ik blijf stil staan, maar weet precies wie het is. Alex. Degene waar ik nu echt geen zin in heb, ik wil naar huis, in mijn bed gaan liggen en alle Netflix series uitkijken die er maar zijn, niet door zijn aanwezigheid alle zelfcontrole die ik had verliezen.
"Mia, heb je even?" vraagt Alex. Ik negeer hem en loop door, hopelijk snel genoeg om hem te laten merken dat ik niet wil praten met hem. "Mia." Hij haalt me in en gaat voor me staan, precies elke keer zodat ik niet weg kan lopen. Ik zucht diep.
"Nu niet Alex, ik wil naar huis," mompel ik tegen zijn bewegende borstkas, zodat ik niet naar zijn hazelgroene ogen hoef te kijken.
"Het duurt niet lang," zegt hij. "Ik wil gewoon even praten over..." Ik kap hem af.
"Nee, Alex. Ik wil niet met jou praten, laat me gewoon met rust," mompel ik nog zachter dan zonet.
"Luister gewoon even vijf minuten zonder me fucking te onderbreken," zegt hij geïrriteerd. "Mijn oma gaat vanavond weer terug naar Colombia." Verbaasd kijk ik hem aan. Ergens vind ik het wel jammer voor hem, zijn oma heeft echt een goede invloed op hem.
"Oh, jammer," zeg ik.
"Ja, maar ze vroeg dus of je mee wilde naar Schiphol om haar weg te brengen, dus wil je mee?" Die vraag had ik al helemaal niet zien aankomen. Ik hoopte dat hij wel kon begrijpen dat ik nu geen contact wil met zijn familie om het niet nog moeilijker te maken allemaal, maar kennelijk dus niet.
"Oh, heb je haar niet verteld dat het over is tussen ons dan?" vraag ik. Hij kijkt me een soort van gekwetst aan, maar ik weet dat dit de enige manier is. Bij hem moet je duidelijk zijn, anders duwt hij toch zijn zin wel door.
"Tijdelijk, weet je nog?" zegt hij. "Maar goed, dat boeit nu even niet. Nee, ik heb het niet verteld."
"Waarom niet?"
"Gewoon," mompelt hij. "Maar ga je mee? Ze zou het heel leuk vinden." Ik zucht even, ik wil zijn oma echt niet kwetsen, maar een uur doorbrengen met Alex op een meter afstand terwijl ik juist afstand moet nemen, lijkt me gewoon echt geen goed idee. Voor ons beide niet.
"Sorry, nee," antwoord ik daarom met tegenzin. "Kan je haar wel de groeten doen een en fijne reis wensen?" Ik probeer langs hem te komen, maar dat laat hij nog steeds niet gebeuren.
"Hoezo nee?" vraagt hij.
"Gewoon," imiteer ik hem wat er voor zorgt dat hij duidelijk geïrriteerd is.
"Best, ik heb het naar niet verteld omdat ze zo gelukkig was dat ik met jou omging dat ik haar bui niet wilde verpesten net voor ze terug naar Colombia ging en dat ze zich daar dan de hele tijd zorgen gaat maken om mij," zegt hij dan.
"O.." stamel ik. Dat had ik niet verwacht, ik had eigenlijk echt zo'n domme, egoïstisch reden verwacht, maar duidelijk niet dit. Waarom ga ik eigenlijk gewoon niet? Het is niet voor Alex, maar voor zijn oma. De persoon die me vorige keer zo lief ontving en heerlijke soep had gemaakt. "Oké, ik ga mee. Maar daarna houden we echt afstand."
"Tijdelijk," zegt hij nog een keer. Ik negeer zijn woorden. "Dan haal ik je om half 6 op, goed?" Ik knik, ik zie nog wel hoe ik dat regel met m'n ouders, de regel 'iedereen zit om 6 uur aan tafel om te eten' kan ik dan niet volgen.
"Goed," mompel ik. Hij knikt.
"Hoe ging je toets trouwens?" vraagt hij dan opeens. Ik haal mijn schouders op.
"Wel prima," lieg ik. "Maar ik moet nu weer naar huis."
"Oh ja, tuurlijk. Tot vanavond dan," zegt hij. Daarna draait hij zich om en loopt door de school, kennelijk had hij nog een toets. Ik zucht en kijk hem na, nadenkende wat ik mezelf nu weer op de hals heb gehaald.
Ik loop snel naar de kapstok en pak mijn jas. Daarna loop ik snel naar buiten en fiets naar huis. Daar gooi ik mijn jas en tas op de grond en ga naar binnen.
"Ruim je je jas even op, lieverd?" vraagt mijn moeder die in keuken dingen in de vaatwasser aan het zetten is. Ik zucht maar doe toch wat ze zegt. Vervolgens loop ik naar de keuken waar ik een zak naturel chips uit de kast haal en in een bakje doe. "Hoe ging je toets?"
"Prima," lieg ik voor de tweede keer vandaag. Ik neem een chipje en doe daarna de zak weer dicht. Het bakje neem ik mee.
"Fijn," zegt ze. "Als je allemaal voldoendes hebt en je broer ook, gaan we weer uit eten zoals elke keer." Ik knik, maar dit keer weet ik bijna zeker dat ik niet alleen maar voldoendes heb. De afgelopen toetsen gingen behoorlijk slecht en dat gaat me echt problemen opleveren.
"Mam, ik eet vanavond niet mee. Ik ga bij Valerie eten, haar moeder is jarig," verzin ik snel.
"Oh, jammer. Ik zou lasagne maken, maar dan bewaar ik dat wel even," zegt ze. Gelukkig gelooft ze het, anders zou ik nog meer problemen krijgen door te liegen.
"Sorry, ik had het al afgesproken," zeg ik. Ze knikt. "Ik ga even naar boven."
"Is goed, tot zo dan," zegt ze. Ik loop de trap op naar boven waar ik direct op mijn bed plof en languit ga liggen.
Ik vraag me af hoe het zal gaan vanavond, weer een avond met Alex maar dit keer een uur lang in dezelfde krappe auto, samen op de achterbank. Ik lach mezelf bijna uit bij gedachte dat ik weer aan mijn verlangen naar hem heb toegeven, terwijl ik mezelf nog zo had voorgenomen dat niet meer te doen. Ik zucht en ga rechtop zitten op mijn laptop te pakken, ik zie wel hoe het gaat. Ik ben er niet voor hem, maar voor zijn oma.
-∞-
"Tot vanavond, mam," zeg ik. Ik pak mijn jas van de kapstok die ik aan trek. Mijn vader en broer zijn net weer weggegaan, pap naar zijn werk, hij heeft nachtdienst, en Quin naar zijn vriendin, die hij sinds kort heeft. Ik weet nog niet wie het is, maar ik ben erg benieuwd.
"Doei, veel plezier!" roept mam vanuit de woonkamer. Ik open de voordeur en stap daarna de kou in. Het is ondertussen al december, volgende week maandag hebben we alleen nog het kerstgala en de voorbereidingen daarvan op school en daarna twee weken kerstvakantie, daar ben ik wel echt aan toe. Maar dat betekent wel dat het nu weer onder nul gaat worden 's nachts en dat het heel vroeg donker is. Nu dus ook al. Ik doe de deur achter me dicht en loop daarna door de straat, verderop zie ik de achterlichten van Alex' Vespa al branden.
Ik voel een gespannen, maar fijn warm gevoel in mijn buik. Ik wil het niet, maar alles in mij hunkert erna om weer een avond met Alex door te brengen, ook al is het maar een uur naar een vliegveld. Ik kan niet zonder hem, hoe graag ik dat ook wil ontkennen.
"Hey," mompelt hij als hij me ziet. Hij heeft de muts van zijn hoodie over zijn hoofd en daarboven weer een zwart petje. Zijn haar zit kennelijk niet naar achteren gekamd, want ik zie de plukken van zijn zwarte lichte krullen, die hij krijgt als zijn haar langer wordt, eronder uit komen. Ik slik, waarom moet hij er nou weer zo goed uit zien?
"Hoi," zeg ik. "Moet ik mijn fiets pakken?"
"Nee, stap op," zegt hij. Ik knik aarzelend en ga bij hem achter op zitten. Als ik hem wil vasthouden, krimpt hij ineen waardoor ik er direct mee stop. Ik probeer me daarom maar op een andere manier vast te houden wanneer hij met hoge snelheid mijn wijk uit rijdt, richting het huis van zijn oom.
Het is een best lange en vooral koude rit, maar ik voel me nergens veiliger dan bij Alex achterop, ook al rijdt hij veel te hard voor mijn doen. Ik voel me ontzettend vertrouwt bij hem, en echt alleen bij hem. Hij is anders, het voelt anders dan dat het ooit bij iemand heeft gedaan. En misschien ook ooit al zal doen.
"Mia!" hoor ik zijn oma roepen wanneer we voor het huis van de scooter stappen. Ze komt naar me toe gelopen en vliegt me om de hals. Ik lach door haar vriendelijke begroeting, het is een hele lieve vrouw. Ik ben zo blij dat ik ben gekomen. "¿No manejó Alexandro demasiado rápido? (Reed Alexandro niet veel te snel?)" Vragend kijk ik Alex aan.
"Of ik te snel reed," legt hij uit. Ik knik en kijk weer naar zijn oma.
"Kan je ja zeggen?" vraag ik grinnikend. Hij kijkt me verbaasd, maar blij aan. Het heeft geen zin om de hele tijd chagrijnig tegen hem te doen, als dit onze laatste avond samen is, dan kunnen we het beter leuk maken.
We praten, of nou Alex praat vooral, nog even met zijn oma en dan komt zijn oom ook naar buiten gelopen.
"¿ Vienes mamá? Aquí vamos, (Kom je, mama? Dan gaan we)" zegt hij. Hij opent de deur van de passagiers stoel en zijn oma gaat zitten. Daarna maak ik de deur van de achterbank open, en ga zitten. Alex gaat ernaast zitten. Zijn oom start de auto en daarna rijden we weg. Zijn oma vraagt me nog een paar dingen en Alex geeft antwoord.
"No quiero ser molesto, pero estoy muy cansado y voy a tomar una siesta en el auto, si no te importa, (Ik wil niet vervelend zijn, maar ik ben heel moe en ga even een dutje doen in de auto, als jullie dat niet erg vinden)" zegt zijn oma dan. Snel zeggen Alex en zijn oom dat ze dat niet erg vinden en al snel is het stil aan de kant waar zijn oma zit.
Maar dat zorgt er ook meteen voor dat het stil valt in de auto, ik kijk even naar Alex die kennelijk precies hetzelfde deed bij mij.
"Wil je mijn oortjes?" vraagt hij dan opeens fluisterend. Ik knik dankbaar, maar bedenk me dan opeens dat mijn telefoon leeg is.
"Mijn telefoon is leeg," mompel ik.
"Je kan mijne wel gebruiken, misschien staat er iets tussen mijn playlists dat je leuk vindt." Ik knik en hij geeft me zijn telefoon en zijn zwarte oortjes. Hij heeft het ding voor me unlockt en ik druk op Spotify. Daarna plug ik de oortjes erin en klik op bibliotheek. Direct komen zijn vele playlist ervoor en scrol ik. Allemaal hebben ze dezelfde naam 'X', waarschijnlijk bedoeld als kruisje, op eentje na. Die heeft een naam in cijfers, 1391. Ik klik erop en de nummers komen in beeld.
Ik ben stom verbaasd wanneer ik ze zie. Het zijn al míjn favoriete nummers. Allemaal. Elk nummer ken ik uit mijn hoofd. Er zijn er wel een stuk of dertig. Hoe weet hij dit? Snel klik ik op shuffle en de melodie van mijn lievelings nummer galmt door mijn oor.
Ik begin direct na te denken over de naam. 1391. Het is geen datum denk ik, dat lijkt me niet logisch. De radertjes in mijn hersenen draaien tot ik opeens een idee heb. M is de dertiende letter van het alfabet, i de negende en de a de eerste. Mia. Wauw....
Hij heeft een playlist voor mij gemaakt? Dat is oprecht echt het liefste wat iemand ooit voor mij gedaan heeft. Even kijk ik naar de jongen die niets vermoedend naar buiten zit te staren. Hij heeft zijn petje afgedaan maar de muts van zijn hoodie zit nog over zijn hoofd. Hij ziet er super aantrekkelijk uit, met zijn donkere, zwarte wenkbrauwen, lang wimpers en hazelgroene ogen. Ik zucht, wat moet ik toch zonder hem? Wat doe ik mezelf aan?