∞
A L E X A N D R O
Met een klap gooi ik de deur achter me dicht en gooi mijn jas en schoenen op de grond. De kapstok hangt focking zielig nog half aan de muur, dus met een jas eraan, valt hij direct naar beneden. Ik open de deur en ruik direct een vreemde geur. Ook zie ik een paar lege flesjes op de tafel voor de bank liggen. Wie the fuck is hier binnen geweest? Ik vorm een vuist van mijn handen en loop dan door het huis. Met al die junkie vrienden van mijn moeder en Jamar wordt het misschien tijd dat ik een nieuw pistool aanschaf, die ik hiervoor had heeft Jamar gepikt en verkocht aan een vriend van hem.
Ik hoor een duidelijk geritsel van verpakkingen die opengemaakt worden dat uit de slaapkamer van mijn moeder komt. Ik loop naar die deur en maak hem heel voorzichtig open. Junks hebben geen snel reactievermogen en dus letten ze ook minder goed op, perfect voor momenten zoals nu. Ik maak de deur open en zie nu een schim in een compleet donkere kamer staan. Ik gok erop het licht niet aan te doen, maar direct naar het persoon toe te lopen. Als ik achter hem sta, leg ik met een snelle beweging een arm om de hals van de inbreker, die zich direct doodschrikt.
"Alex, laat me godverdomme los," zegt hij, ik hoor duidelijk aan zijn stem dat hij lucht verliest en het benauwd krijgt. Ook hoor ik door de stem wie het is, Jamar.
"Laat me los, tyfushond," zegt hij tien seconden later. Ik doe mijn arm alleen maar sterker om zijn hals heen en zijn handen proberen uit alle macht om me los te krijgen, maar ik geef hem geen kans. Het voelt zo facking goed om eindelijk een keer de macht over hem te hebben, om zijn leven in mijn handen te hebben zoals hij ook altijd bij mij heeft. Ik kan hem nu laten opdraaien voor alle tering shit hij mijn moeder altijd aangedaan heeft. Dit verdiend hij, dit is zijn verdiende fucking loon. Beelden van alle afgelopen maanden gaan door mijn gedachten en dat zorgt ervoor dat mijn greep alleen maar sterker wordt.
"Alex..." Hij houdt mijn armen vast en probeert zich nog steeds los te maken. Dan pas lijk ik uit de trans te ontwaken. Meteen laat ik hem los en stap van hem weg. Ik was hem aan het vermoorden. Ik zou hem vermoord hebben, ik zou hem godverdomme vermoord hebben als daar nog vijf seconden langer had gestaan. Wat the fuck is er mis met me? Wat voor kronkel zit er in m'n hersenen?
"Waar the fuck ben je?!" hoor ik Jamar door het appartement roepen. Hij drukt alle lampen van alle kamers aan en ziet me dan in de keuken staan terwijl ik een sigaret aan het roken ben. Ik bereid me voor op vele klappen, maar ben dit keer niet bang om terug te slaan. Maar er komt niks. Ik zie de razende woede in Jamar, maar hij raakt me met geen vinger aan.
"Wat doe je hier? Je zat toch in de bak?" snauw ik naar hem.
"Beetje fucking meer respect," reageert hij direct kwaad. "Niet dat het jou aangaat, maar ik moet m'n rechtszaak thuis afwachten." Vandaar dat hij me geen klappen geeft, als iemand daar achter zou komen zou dan heel slecht uitkomen voor zijn zaak.
"Wat heb je geflikt dan?" vraag ik.
"Gaat je niet aan." Hij duwt me aan de kant en pakt een biertje uit de koelkast waar hij de dop afhaalt met zijn vinger wat me lichamelijk onmogelijk lijkt, en neemt direct een grote slok ervan. "Trouwens, je moet doen alsof je m'n stiefzoon bent en je moeder alsof we al jaren een relatie hebben zonder problemen. Dat is goed voor m'n zaak."
"Echt niet, fuck dat," zeg ik meteen. Mooi niet dat ik hem ga coveren, beter als hij in de bak gaat. Zijn m'n moeder en ik eindelijk van hem af.
"Wil je dood?" vraagt hij dreigend. Ik negeer zijn bedreiging. Het is niet alsof hij me gaat vermoorden terwijl hij onder toezicht van de reclassering staat. Volgens mij zie ik zelfs een enkelband om zijn been. Hij moet het wel heel erg opgefokt hebben.
"Waar is m'n moeder?" vraag ik. Ik heb haar de hele dag niet gezien en eerlijk gezegd maak ik me best weel zorgen om haar. Normaal komt ze in de ochtend wel weer thuis, zodat ze snel weg is voor de vrouw van de man waarmee ze heeft geneukt thuis is van een zakenreis of een vakantie met vriendinnen. Soms zelfs een nachtdienst van het werk.
"Weet ik veel, vraag het aan haar," antwoord hij. Het lijkt niet alsof het hem veel kan boeien, hij drinkt zijn bier gewoon verder zonder nog verder over mijn moeder na te denken.
"Als ze fucking vermist is, is dat niet heel goed voor je cover-up van het perfecte gezinnetje, vind je niet?" snauw ik.
"Fuck," zegt hij als hij het kennelijk door heeft. "Ik ga d'r wel halen." Hij gooit het flesje in de wasbak en loopt daarna het appartement uit. Hij is tering kwaad, misschien had ik beter mijn moeder kunnen gaan zoeken. Maar ik had geen idee waar ik zou moeten zoeken, ik weet al haar adresjes niet. Hij wel.
Ik ga op de bank zitten met een fles bier en tik op het glas van het flesje en prutst aan het etiket. Ik weet echt niet wat ik ervan vindt dat Mia nu van Cedro's bestaan weet. Eigenlijk wilde ik hem voor iedereen verborgen houden zodat hij nooit gekoppeld kon worden aan mij. Stel dat ooit gepakt zou worden met m'n shit, dan zou hij daar ook voor altijd op aangekeken worden en dat wil ik absoluut niet. Hij heeft nog een kans om iets van zijn leven te maken doordat hij nog jong bij een pleeggezin terecht is gekomen dat het prima voor elkaar heeft. Die kans had ik nooit en ik ga niet liegen, daar ben ik blij om. Anders had mijn moeder Cedro alsnog wel gekregen na mij en had hij nu mijn leven gehad terwijl hij zoveel beter verdiend. Alles wat ik in mijn leven gedaan heb is voor hem geweest, voor zijn toekomst en zijn leven. Ik ben blij om mezelf op te offeren als hij daardoor een goed leven krijgt met een goede studie, later een vrouw en kinderen. Dat verdiend hij, meer dan ik ooit zal doen.
Maar nu is hij officieel bekend in mijn leven, door Mia. En ik heb geen idee of dat een domme zet of een goede zet was. Ze is inderdaad niet het persoon die het aan de eerste de beste persoon zou doorlullen, als ze dat wel was had ik het haar ook nooit verteld. Ik denk wel dat ik haar kan vertrouwen, ten slotte is ze de enige persoon die ik niet focking erg haat op die hele school. Samen met mijn vrienden dan. En misschien is het ook wel goed voor Cedro om wat nieuwe mensen te leren kennen, hij is een erg verlegen en soms zelfs bang kind. Dat is iets wat hij heeft overgehouden aan de traumatische jaren toen hij nog bij mijn moeder woonde. Alle mannen die ze heeft gehad hebben ons vreselijk behandeld, en hoe vaak ik ook alle klappen voor mijn broertje opving, waarschijnlijk heeft een van die mannen hem ook wel eens een klap gegeven. Een gedachte die ik direct moet verwijderen uit mijn gedachten omdat ik mezelf anders nog meer ga haten door alle schuld die ik voel.
Maar dat is nu verleden tijd. Hij heeft nu twee adoptieouders die genoeg geld hebben en in een prachtig huis wonen in een mooie buurt in de stad. Zijn adoptievader werkt als cao bij een gigantisch bedrijf dat miljoenen omzet maakt en zijn adoptiemoeder is makelaar. Cedro heeft dus ook een grote kamer met heel veel speelgoed. Vooral veel autootjes waar hij altijd veel van gehouden heeft. Elk jaar, ook al had ik niet veel geld, kocht ik een nieuw autootje voor hem. En hoe fucked up zijn leven ook was, hij was er altijd facking dankbaar voor. Nog steeds heeft hij alle autootjes op zijn kamer staan, precies uitgestald op zijn vensterbank waar iedereen ze kan zien.
Eigenlijk, toen ik dertien was en erachter kwam dat mijn moeder zwanger was, was dat het meest kutste nieuws dat ik ooit had gekregen. Mijn leven was toen op zo'n fucked up punt, ik moest elke week op gesprek naar Jeugdzorg en elke week kwam er een maatschappelijk werkster langs. Ik ben meerdere keren naar een dokter geweest en daar hadden ze ook wel gezien dat ik allemaal blauwe plekken had, maar nooit deden ze er iets aan. Nooit hebben ze me bij mijn moeder weggehaald. Oprecht, Jeugdzorg is zo'n shit organisatie.
Maar goed, toen mijn broertje geboren werd, begon mijn moeder eigenlijk de dag na de geboorte al weer met haar geneuk met allemaal mannen. Dat was ook het moment dat ik begon met het zorgen voor hem, ik maakte melk klaar, ik verschoonde zijn luiers, ik deed letterlijk alles. Ondertussen had ik een baantje als pizzabezorger om rond te komen en voor hem te zorgen, maar hoe oud hij werd, hoe duurder alles ook werd. Alleen met dat geld dat ik zwart verdiende met mijn baantje omdat ik eigenlijk te jong was om zolang te werken was niet genoeg, dus begon ik op mijn veertiende criminele dingen te doen. Gewoon, wat dealen, maar ik verdiende er wel goed mee. Tot iemand dus een melding maakte van kindermishandeling. Jeugdzorg onderzocht onze familie en daarna plaatsten ze Cedro in een pleeggezin. Naar mijn zaak hebben ze niet eens gekeken. Maar goed, Cedro was veilig en dat was het enigste dat belangrijk was voor mij.
Precies als ik de laatste slok van mijn bier neem, vliegt de voordeur open. Jamar sprint naar binnen en negeert mij volkomen. Hij gaat naar de slaapkamer en ik loop snel achter hem aan.
"Wat the fuck doe je?" vraag ik meteen. Hij pakt allemaal kleding van de grond en propt dat in een vuilniszak. Daarna loopt hij naar de badkamer en gooit ook wat spullen die daar liggen in de zak.
"Ga hier weg, behalve als je dood wil. Boeit mij het," zegt hij. Hij sleept de zak mee naar buiten en pakt daarna zijn auto om in te stappen en weg te rijden. Ik kijk hem nog even niet begrijpend na terwijl hij de nacht in verdwijnt.
Wat the fuck? Hoe gaat het mijn moeder? Heeft hij iets fucked ups gedaan? Heeft hij m'n focking moeder pijn gedaan? Meteen voel ik woede komen en bal ik mijn vuisten. Wat bedoeld hij met dood? Ik besluit het maar niet te negeren, hij maakt wel vaker problemen. Ik pak wat kleding voor een paar dagen en doe dat in mijn schooltas. Ook de rest van de boeken van morgen doe ik erbij, ik heb maar een paar uren, de rest zijn tussenuren dus ik hoef amper boeken mee gelukkig. Daarna loop ik met de tas naar buiten en pak mijn Vespa om weg te rijden. Ik weet dat mijn vrienden bij Razi thuis zitten die op dit moment, in een krot bij zijn oudere broer woont, omdat zijn vader de grootste lul ooit is en hem en vaker het huis uitschopt. Ik besluit daar maar naar toe te gaan, ik weet zeker dat ik daar ook wel kan slapen. Morgen zie ik wel of ik terug ga naar het appartement.
Als ik bij het huis aankom, waar alleen maar shit in de voortuin ligt dat gaat van hondendrollen van Dollar, de bulldog van Razi's broer, tot een autoband die hij en zijn vrienden gestolen hebben, klop ik een paar keer hard op het raam omdat de bel natuurlijk niet werkt. Er hangt wel een slordig briefje boven waar iets van 'de bel is kapot' op staat, maar dat ziet er zo oud uit dat ik gok dat de vorige bewoners dat er nog hebben neergehangen.
"Yo, Lexie. Wat doe jij hier broertje?" vraagt Razi als hij de deur opent. Hij heeft een jonko in zijn mond die hij zo te zien al een tijdje aan het roken is.
"Problemen thuis, kan ik binnenkomen?" vraag ik. Ik praat nooit echt over de shit thuis met mijn vrienden, ze weten wel dat het er fucked up is en dat mijn moeder een junkie is, maar verder weten ze geen details. Alleen Ibrahim weet dat ik een broertje heb, maar dat is alles.
"Tuurlijk, come in." Razi stapt lachend aan de kant en ik merk dat hij duidelijk dronken en stoned is. Eigenlijk is dat altijd zo wanneer we hangen, maar dat is nu opzich wel chill. Dan zeikt hij ook niet wat er is. Ik loop snel naar binnen en een walm van verschillende geuren die neerkomen op drank, wiet en sigarettenrook.
"Lexieee!' roepen mijn vrienden als ik binnenloop en op de bank plof. Direct geeft Sarkis me een peuk die ik aansteek en oprook.
"Broer, waarom was je opeens ziek? Die docent werd helemaal para omdat je niet terugkwam naar de les," zegt Ibrahim.
"Ging skippen maar had geen zin in gezeik dus heb me ziek gemeld." Echt niet dat ik hun ga vertellen over Mia, dan ga ik dat de komende maanden elke dag horen. En ik wil ook niet dat ze haar nog gaan lastigvallen, ze zijn gewoon niet het type mensen waar zij mee om gaat. Ze is een totaal ander mens, iemand die amper drinkt en waarschijnlijk nog nooit een sigaret heeft aangeraakt. Maar toch wordt ze wel steeds minder bang voor die shit, laatst moest ze nablijven en vandaag heeft ze gespijbeld. Ik weet bijna zeker dat dat allebei voor de eerste keer is, ze is zo facking braaf, dat kan wel iets minder. Toch wil ik niet dat ze straks elke les skipt en heel vaak moet nablijven, maar ik ben ook niet bang dat dat gaat gebeuren. Haar cijfers zijn nog steeds duizend keer beter dan de mijne. Ik haal op alles vijfenhalven en zesjes, net genoeg om niet geschorst te worden.
"Slim," zegt Ibrahim. "Ey, waar is Rayan? Hij zou drank halen, maar is nu al focking lang weg." Rayan is Razi's oudere broer, die ene waarbij hij nu woont.
"Geen idee, man. Ik ga wel kijken," zegt Razi. Hij drukt zijn jonko uit op de tafel die al vol zit met kleine brandplekjes. Het huis is een gigantische tering bende. Overal liggen lege pizzadozen, chipszakken, bierblikjes en sigarettenpeuken. Daarnaast ligt ook de wasbak vol met bierflesjes, die daar volgens mij al maanden liggen. Ze hebben nog amper licht, omdat niemand de elektriciteit betaald en ze daarom al een hele tijd zonder stroom zitten. Alleen paar lampjes op batterijen zorgen voor wat licht in het huis.
Razi staat op en loopt naar de voordeur waarna hij het donker in stapt, opzoek naar zijn oudere broer. Maar na tien minuten is hij nog niet terug.
"Wat the fuck is dit met iedereen die steeds verdwijnt?" vraagt Ahmet dan. "Kom van jullie luie reet, we gaan kijken. Anders is deze avond verneukt, jezus." Iedereen staat op en loopt achter hem aan naar buiten. Het is koud en regent facking erg, zoals altijd deze afgelopen twee weken, eigenlijk deze hele maand al. Tyfus Nederland.
Met z'n vieren lopen we door de achterstandswijk waar Rayan woont. Eigenlijk is elk huis dat in deze buurt staat focking lelijk. De tuinen zien er verwilderd uit en overal staan lege bierkratten en liggen peuken. In een tuin zie ik zelfs een kogel liggen. Niet dat het boeit, de popo is toch veel te bang om in deze wijk te komen. Iedereen is hier altijd dronken en altijd stoned en hebben ook nog eens wapens, dat kunnen ze nooit aan met hun zielige wapenstokken.
Opeens horen we verschillende stemmen die naar elkaar schreeuwen. Het geluid komt vanuit een van de steegjes.
"Wie gaat erheen?" vraagt Sarkis. De andere jongens kijken elkaar aan en dan valt hun blik op mij. Losers.
"Jij bent het zwaarst man, meeste spieren, als er problemen zijn kan jij die het beste oplossen. Mijn pa maakt me af als ik met een blauwe kaak thuis kom, dan hang ik echt," zegt Ahmet.
"Same voor mij, broertje," zegt Ibrahim. "Dat weet je."
Aan Sarkis hoef ik het niet eens te vragen, die loser komt letterlijk nooit in de gym met als gevolg dat hij eruit ziet als een wandelend hoopje botten van zestig kilo.
"Prima, maar ik doe het niet voor jullie, tering losers," snauw ik naar hun. Ze snappen wel dat ik het niet meen, maar gewoon geïrriteerd ben. Mia snapt dat niet, die neemt elke belediging die ik naar haar hoofd gooi, zo facking serieus. Volgens mij heeft ze zelf nog nooit een scheldwoord gezegd ofzo. Niet dat dat me boeit, ze maakt me gek met alles wat ze doet. Voordat ik haar kende zei ik nooit sorry, tegen fucking niemand, en nu alleen tegen haar. Bij haar snap ik wanneer iets te ver gaat en bij haar alleen voel ik me er schuldig over.
Ik loop naar het steegje en zie dan hoe twee jongens Razi en Rayan tegenhouden om de steeg uit te lopen. Ze schreeuwen dingen in het Arabisch naar de broers en ik begrijp sommige woorden, maar lang niet alles. Ik herken de jongens wel, Hamza en Omar. Twee sukkels die ook voor Sergej hebben gewerkt, maar eruit gekickt zijn nadat ze van hem hebben gesloten. Het verbaasd me dat nog leven. Dan pas valt mij de messen in hun handen op. Nog meer losers die niet met de blote hand kunnen vechten. Ik probeer oogcontact met Razi te maken, die me dan eindelijk ziet. Als die mongool nou maar niet te opvallend doet, als die twee jongens zich nu omdraaien steken ze me direct neer. Razi maakt weer contact met zijn broer en ik sein dat ze zodra ik ze het teken geef, ze moeten rennen.
Ik bekijk Hamza en Omar en probeer te bedenken van ze gaan doen. Mensen zeggen altijd, blaffende honden bijten niet, maar ik denk niet dat dat in dit geval zo is. Waarschijnlijk, als Rayan of Razi nu een verkeerde beweging maakt, steken ze hem neer. Precies wanneer de jongens heel even hun aandacht hebben op een geluid dat ze horen, geef ik het teken en rennen de broers bij de jongens weg.
Hamza en Omar hebben dat direct door en proberen ze nog te raken met hun messen, maar dat mislukt. Er hangen camera's in deze buurt zodat de politie toch nog een beetje kan zien wat er gebeurd, daarom kunnen de jongens buiten de steeg niet steken.
"We vinden jullie wel!" roepen ze dan. "Te bang voor een gevecht." Grijnzend kijken ze me aan en ik weet ook wel dat ze me aan het uitdagen zijn, maar toch. Niemand noemt mij bang.
"Lex, laat het. Ze zijn met z'n tweeën en hebben messen, je wint het nooit," zegt Ibrahim.
"Luister naar je flikker vriendje, je wint het nooit," grinnikt Hamza. Ik voel hoe mijn verstand verliest van mijn woede en ik loop naar ze toe.
"Alex!" roepen mijn vrienden nog, maar ik luister niet. Die tering losers wilden dat ik wat aan deze lafaards deden, dan doe ik dat.
"Zonder messen," sis ik meteen. "Of durven jullie niet?"
De jongens lachen en gooien hun messen op de grond. Daarna lopen ze direct naar me toe en willen me een rechtse geven. Ik moet me inhouden om niet te lachen door hun focking slechte techniek, ze vechten duidelijk alleen maar met hun messen.
Zodra ik hun klappen heb ontweken, waarvan er geen enkele raak was, raak ik Omar op zijn neus. Die bloed meteen en dat zorgt ervoor dat de jongens alleen maar meer kwaad worden. Ze proberen me te raken en dit keer lukt dat. Ik krijg een vuist tegen mijn kaak en weet zeker dat die blauw wordt morgen, maar dat boeit me echt niks. Met een harde klap raak ik Hamza die achteruit deinst en bijna op de grond valt. Als ik Omar ook nog goed geraakt heb, rennen beide jongens weg. Fucking losers.
Ik voel pijn op meerdere plekken op mijn lichaam, kennelijk ben ik vaker geraakt dan alleen op mijn kaak. Ik voel aan mijn kaak die langzaam steeds meer pijn gaat doen. Fuck. Die kut Hamza heeft m'n kaak gekneusd.
"Waarom the fuck deed je dat broer? Ze hadden messen," sist Ibrahim direct als ik terugkom. "Je moet echt leren dat je fucking niet met iedereen kan vechten, je bent niet onverslaanbaar."
"Hou je bek, ik heb toch gewonnen?" snauw ik. Ik weet ook niet meer wat er mis is met me. Sinds ik Mia ken voel ik shit die ik nog nooit eerder gevoeld heb. Dingen die ik verdomme gewoon niet kan begrijpen. Ik wil in haar buurt zijn, altijd. Zovaak als het maar mogelijk is en dat snap ik niet. Sinds ik klein ben haat ik iedereen, dat is normaal voor mij. Maar nu, nu is er dit ene fucking meisje dat alles anders maakt en dat begrijp ik gewoon niet. En als ik dingen niet kan begrijpen, maakt me dat tering kwaad en doe ik dit soort domme shit als vechten met twee jongens die messen hebben.
Waarom verneuk ik m'n leven zo facking erg?