∞
M I A
"Ik moet zo werken," deel ik mee aan mijn familie terwijl we aan de eettafel zitten.
"Waarom eet je dan mee?" zegt mijn broer verbaasd. "Het enigste voordeel aan werken bij de McDonalds is dat je er non stop friet kan eten."
"Als ik dat doe, krijg ik direct ontslag," antwoord ik grinnikend.
"Dus je zit vrijwillig de hele dag in de frituurlucht starend naar hamburgers die je niet mag eten?" Ik knik bevestigend. "Ik had allang ontslag genomen."
"Stil, Quin. Ze heeft tenminste een baantje," zegt mijn moeder om een verdere discussie te voorkomen.
"Ik heb geen tijd voor een baantje, ik moet drie keer per week trainen en speel ook nog wedstrijden. Dan heb ik geen tijd om ook nog fastfood te gaan staan bakken," gaat Quinten tegen haar in.
Ik eet een laatste stukje wortel en daarna nog een half bord gevuld met alleen maar appelmoes. Als ik dat op heb, sta ik op en doe mijn jas en schoenen aan die ik in de woonkamer had neergegooid tot ergernis van mijn moeder.
"Succes lieverd, hoe laat ben je klaar?" vraagt mijn moeder nog voor ik door de deur van de gang wil lopen.
"Tien uur ongeveer," antwoord ik. Ik ben expres in de avond gaan werken zodat ik meer verdien. Dat leek me eerst een slim plan, maar nu ik zie hoe druk het er is in de avond, had ik liever gehad dat ik in het weekend in de middag zou gaan.
"Doei!" roep ik nog waarna ik de voordeur open en naar buiten stap. Ik voel direct de koude wind. Gelukkig regent het niet zoals de afgelopen tijd.
Ik pak mijn fiets. Het is bijna donker, dat is nog iets wat ik haat aan in de avond werken. Het is doodeng om door die enge wijken te fietsen in de nacht als het donker is, maar ik heb weinig andere keus.
Ik stap op en fiets daarna richting de McDonalds. Ik heb het blauwe geruite overhemd en de zwarte broek met het zwarte schort al aangetrokken dus dat hoeft straks niet meer. Ik zet mijn fiets even later neer en loop via de personeelsingang naar binnen.
"Mia, wat ben je laat," zegt mijn manager, Bob. Hij is een vervelende en chagrijnige man, maar dat zijn mijn meeste collega's eigenlijk. De meesten zijn al wat ouder en werken er langer waardoor ze zich meer waard voelen dan ik die er nog niet zolang werk.
"Ja het spijt me," zeg ik snel. Ik doe de deur achter me dicht en loop de keuken in. Direct ruik ik de bekende lucht van frituur en zie meerdere mensen aan het bakken.
"Ik vergeef je voor deze keer," zegt Bob. "Ga nu maar gauw wat bestellingen opnemen en daarna schoonmaken. Het is een drukte van jewelste vanavond. En zorg wel volgende keer dat je op tijd bent en je haar in een staart doet. Je kent de regels."
Snel haal ik een elastiekje van mijn pols en doe een staart in mijn haar. Daarna loop ik snel naar de balie waar ik begin met het opnemen van de bestellingen van vooral oudere mensen die niet begrijpen hoe het scherm werkt.
"Ik wil graag een grote friet met een Big Mac en een cola," zegt een oudere man. Hij komt hier wel vaker, altijd alleen wat best zielig is.
"Komt eraan, uw bestellingnummer is 084, zoek maar ergens een plekje dan kunt u het ophalen als het nummer wordt omgeroepen." Ik print een bonnetje uit met het nummer en geef die aan de man die ergens gaat zitten.
Daarna neem ik nog zo'n vier bestellingen op en dan zegt Bob dat ik moet gaan schoonmaken, het vervelendste klusje van de avond.
Ik begin langs de tafeltjes te lopen met een doek en breng alle lege zakjes friet en andere troep in het dienblad naar de verzamelplaats waar ik het erin schuif. Aan het einde van de avond ruim ik dat dan wel weer op.
Daarna ga ik ook met een doekje over alle net opgeruimde tafeltjes zodat er weer nieuwe bezoekers kunnen gaan zitten.
"Mia, je moet even deze bestelling naar tafel zeven brengen en daarna die erachter naar tafel zestien," zegt Bob als ik weer achter de balie ga staan.
Ik zucht en neem het dienblad met de hamburgers en de twee happy meals mee naar tafel zes waar ik het neerzet en twee vrolijke meisjes en hun vader direct beginnen met eten. Daarna loop ik snel terug en doe hetzelfde met het dienblad dat naar tafel zestien moet.
Ik ben nog maar een halfuur aan het werk en nu al uitgeput. Dit is precies waarom je beter niet kan werken om de tijd dat iedereen komt eten voor misschien net een minimum loon.
Dan wordt mijn aandacht getrokken door drie jongens die de McDonalds binnenlopen met opvallende donkere kleding. De voorste twee herken ik niet direct, ze dragen alle twee een trainingspak en een zwart petje op hun hoofd. Ze zien eruit als de typische hangjongeren van de buurt.
De achterste jongen herken ik eigenlijk direct, Alex. Natuurlijk is hij hier precies wanneer ik stink naar frituur en eruit zie als een verlepte bloem. En natuurlijk ook wanneer hij eruit ziet alsof hij recht uit een film is gestapt. Toch ben ik zijn gesnauw en afkeurende, geïrriteerde blikken van vanmiddag niet vergeten. Hij is een jongen waar je zo ver mogelijk van uit de buurt wil blijven en geen problemen mee wil hebben.
"Als je nu even de vloer schoonmaakt met deze dweil en daarna nog een bestelling brengt, mag je tien minuten pauze," zegt Bob die me een dweil in mijn handen duwt. "Maar dat hou ik wel in op je salaris."
Ik knik, niet dat ik het ermee eens ben, maar ik heb liever even tien minuten pauze van deze slavernij dan een discussie met de slavendrijver zelf. Ik begin met het schoonmaken van de vloer onder een tafeltje waar letterlijk frietjes en stukjes sla onder liggen en daarna nog een stukje van de grond. Ik zucht opgelucht als het klaar is en zet de dweil weer tegen de muur bij de keuken.
"Deze mag je naar tafel negen brengen," zegt Mariska, een van de collega's waar ik het eerder over had. Ze voelt zich veel beter dan mij, iets wat raar is omdat zij de veertigjarige is die niet verder is gekomen dan een medewerker bij de McDonalds terwijl ik een kans op een betere carrière heb.
Ik pak het dienblad met drie Big Tasty's en drie grote frieten. Daarnaast staan er ook nog drie cola's bij. Ik neem het dienblad mee naar achteren waar tafel negen is.
Ik schrik als ik die drie jongens aan de tafel zie zitten. Tot zover mijn plan om me vanavond voor hem te verstoppen. Ik moet er nu wel heen, anders ontslaat Bob me meteen. Ik loop met een knoop in mijn maag er naar toe en zet het dienblad op het tafeltje. Daarna wil ik direct weer weglopen, maar de stem van een van de onbekende jongens stopt me.
"Mia, kom er gezellig bij zitten, we hebben eten genoeg," zegt hij.
Ik draai me om en zie welke van de jongens me aansprak. Hij heeft een Marokkaans uiterlijk, en volgens mij heet hij Ahmet. Ik weet het alleen omdat hij een van de vrienden van Alex is en daarom ook een deel van de vele roddels is.
"Nee bedankt, ik moet werken," mompel ik terug.
"Ah joh, kom op. Je hebt vast wel even pauze," dringt hij aan.
Ik merk dat ik niet echt weg kan komen en ergens ben ik ook bang om zomaar weg te lopen, ik wil geen slechte indruk bij ze achterlaten. Straks steken ze m'n band of zoiets lek en dat wil ik ook niet. Het zijn maar een paar minuten, dat moet ik aankunnen.
"Waarom ook niet," zeg ik dan zacht waarna ik me omdraai en weer naar hun tafeltje loop.
"Je mag naast mij," zegt Ahmet en hij schuift naar het raam toe. Ik ga naast hem zitten en kijk dan recht in de ogen van Alex, die tegenover me zit. Hij kijkt kwaad en geïrriteerd, een blik die iedereen van hem gewend is.
"Honger? Je mag Lexie's burger." Ahmet schuift me een Big Tasty toe.
"Nee bedankt, m'n baas waardeert het niet als ik eet van de bestellingen van klanten," wijs ik het vriendelijk af.
"Jammer," zegt Ahmet. Hij legt een arm op de hoofdleuning van de bank achter me waar we op zitten, iets wat me een ongemakkelijk gevoel geeft.
"Kan je nu weer oprotten? Ik probeer te eten," snauwt Alex me dan zonder reden toe.
"Wow wow wow, broer. Even rustig, ze is er net," bemoeit de andere jongen die volgens mij Ibrahim heet zich ermee. Alex geeft hem een moordende blik.
"Dus, Mia. Hoe ken je Alex?" vraagt Ahmet daarna.
"We maken een verslag voor Nederlands samen," antwoord ik.
"En hoe gaat dat?" vraagt Ibrahim.
"Uh.." stamel ik. Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, we hebben nog geen eens een onderwerp.
"Laat Alex je alles alleen doen?" vraagt Ahmet zogenaamd verbaasd. "Je moet maar gewoon zeggen dat je dat niet doet. Lex is gewoon een lul."
Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen en speel daarom wat ongemakkelijk met mijn vingers.
"Werk je hier allang?" vraagt Ahmet dan. Ik begrijp niet echt waarom hij zoveel vragen stelt, ik ken hem niet eens.
"Paar weken, ik had wat geld nodig," antwoord ik. "Maar ik moet weer verder."
"Is Gucci, succes," zegt hij. "Hoe laat ben je klaar?"
"Uh.. tien uur," antwoord ik, niet begrijpend waarom hij dat wil weten.
"Wil je dan met ons mee? We gaan hierna nog naar de kroeg, kunnen we drankje doen en misschien meer," zegt hij grijnzend.
Ik zie hoe Alex zich irriteert aan zijn vriend, maar er niks van zegt. Het lijkt niet alsof hij wil dat ik erbij ben en eigenlijk wil ik dat zelf ook niet.
"Nee bedankt, ik heb m'n ouders beloofd dat ik direct naar huis kom," antwoord ik beleefd.
"Jammer, misschien volgende keer dan," zegt hij. Ik knik, maar ik weet dat ik het niet ga doen. Ik weet het niet zo goed met deze jongens, alleen dat ze gevaarlijk zijn. Die roddels gaan niet voor niets rond.
Ik sta op en loop weer terug naar de balie waar ik verder ga met het opnemen van bestellingen van mensen. De rest van de avond kijk ik niet meer in de richting van Alex en zijn vrienden, hopende dat ze snel weggaan.
-∞-
Het is nog kouder geworden sinds ik vanaf mijn huis naar de McDonalds heb gefietst, en ik voel dat het zo ook gaat regenen. Het duurt niet lang meer en dan gaat het ook weer vriezen buiten, dan wordt het pas echt vreselijk om te fietsen naar huis.
Ik loop door de personeelsdeur naar buiten, maar wordt afgeleid door een gestalte dat naast de boom staat. Ik schrik me dood en hoor hoe een vreemd geluid mijn mond verlaat.
"Rustig," zegt de bekende stem van Alex. "Ik wil alleen praten."
"O," stamel ik. Ik heb echt geen idee waarom hij me zo eng op staat te wachten.
"Ik kan echt geen onvoldoende gebruiken voor dit werkstuk, dus waarom maak je niet gewoon morgen dat hele kut ding af zodat we het kunnen mailen naar die docent en dan is het klaar," zegt hij bot.
"Ik ga niet alles alleen maken," zeg ik dan opeens. Als ik dat doe, ziet van Dam dat direct en krijgen we beide een slecht cijfer en dan maakt m'n vader me echt af.
"Je zal wel moeten als je niet een paar botten wil breken," dreigt hij.
"Je gaat me niks aandoen," zeg ik dan lichtelijk bot terug. Ik weet niet precies waar ik het zelfvertrouwen vandaan haal, maar ik ben er helemaal klaar mee dat hij me constant zonder reden afsnauwt en staat te bedreigen. Ik heb letterlijk niets verkeerd gedaan.
"Waarom the fuck denk je dat?" bromt hij kwaad. "Je arrogante houding staat me namelijk echt niet aan."
"Nou, omdat jij niet bepaald de persoon ben die het iets kan schelen wanneer je een slecht cijfer haalt, dus ik gok dat het iets te maken heeft met dat je laatst naar de directeur moest. En dat je waarschijnlijk vanaf toen geen problemen meer mocht veroorzaken, waaronder onvoldoendes, omdat je anders, gok ik, van de school wordt gegooid. En mij in elkaar slaan lijkt me een heel groot probleem," zeg ik snel. Ik heb echt geen idee waar ik deze woorden opeens vandaan haal, het kwam opeens in me op om te zeggen.
Hij is duidelijk verrast door wat ik heb gezegd en opent een paar keer zijn mond om iets te zeggen, maar sluit hem daarna weer. Het geeft me een goed gevoel dat ik ervoor heb gezorgd dat de gevaarlijkste jongen van de school niet weet wat hij moet zeggen. Dezelfde jongen die me net nog stond te bedreigen.
"Verdomme," scheldt hij dan. "Oké, prima. We maken dat werkstuk, maar dat is het dan ook. Dus niet meer random bij m'n vrienden en mij gaan zitten want dat is echt focking irritant."
"Zij vroegen mij erbij," ga ik nog mompelend tegen hem in.
"Ja, en als ze dat weer doen loop je gewoon weg," snauwt hij.
"Deal," zeg ik. Ik heb toch echt geen behoefte om meer tijd door te brengen met zijn vrienden, ze zijn allemaal eng.
"Deal," zegt hij.
"Wanneer wil je eraan werken dan?" vraag ik. "Het werkstuk bedoel ik."
"Weet ik veel, zeg jij het maar," antwoord hij snauwend.
"Morgenmiddag? Na school?" verzin ik.
"Best, maar dan kan ik maar tot vijf. Ik moet nog ergens naar toe," zegt hij.
"Is goed," zeg ik. Daarna draai ik me om om naar mijn fiets te lopen waar ik de sleutel in doe. Ik wil hem uit de stalling halen, maar merk dan dat mijn voorband zo goed als leeg is. Even denk ik dat hij lek gestoken is door Alex, maar dan herinner ik me dat hij toen ik hier naar toe ging, mijn fiets ook al zwaar fietste.
Ik weet niet wat ik nu moet doen, het is meer dan een halfuur lopen en daarnaast is het donker en koud. Lopen is dus geen optie. Misschien dat ik Quinten kan bellen, die komt rond deze tijd ook van ook van zijn vrienden.
Ik haal mijn telefoon uit mijn zak en druk op het belknopje, maar zelfs naar drie keer overgaan neemt er niemand op. Mijn ouders zijn ook geen optie, mijn vader heeft nachtdienst en mijn moeder is naar een vriendin.
"Wat doe je?" hoor ik de stem van Alex dan achter me. Ik twijfel even of ik eerlijk moet zijn, maar ik doe het toch maar.
"M'n band is lek," leg ik hem uit.
"Oh," zegt hij. Hij haalt zijn scooter uit de stalling en daarna met een simpele beweging het wielslot ervan af. Ik moet toegeven, met het licht van de McDonalds en de motregen, ziet hij er erg aantrekkelijk uit. Ik kan het wel ontkennen, maar dan zou ik gewoon liegen.
"Wil je een lift dan?" biedt hij tot mijn verbazing aan. Zonet stond hij me nog te bedreigen en af te snauwen en nu wil hij me opeens een lift geven. Hij heeft dus echt last van moodswings.
"Ik bel m'n broer nog wel een keer." Ik vertrouw hem niet en wil niet zomaar bij hem achter op stappen.
Ik bel Quinten nog wel drie keer en al die tijd blijft Alex verveeld op zijn scooter zitten.
"En?" vraagt hij na de vierde keer bellen.
"Hij neemt niet op," geef ik eerlijk toe.
"Het aanbod geldt nog een paar minuten," zegt hij. Ik zucht en neem dan een beslissing. Ik heb weinig andere keus en als hij wegrijd zonder me, kan ik alleen nog lopen en dat wil ik ook absoluut niet. Ik besluit dat ik morgen na school mijn fiets ophaal en hoop dat mijn vader me dan naar school wil brengen.
Ik loop naar hem toe en ga achterop zitten. Ik heb echt geen idee waar ik me moet vasthouden, ik durf hem ook niet aan te raken. Zonet bedreigde hij nog om me mijn botten te breken.
"Waar moet je naar toe?" vraagt hij.
Ik geef hem mijn adres en hij knikt. Ik had het liever niet gedaan, maar ik heb zoals ik al zei, weinig andere keus.
Als hij de scooter start en even later wegrijdt, hou ik hem toch in een reflex om zijn middel vast. Ik merk hoe hij verstijft door mijn aanraking, maar hij zegt verder niets. Ik ruik een heerlijke geur van parfum gemengd met aftershave.
In stilte rijden we naar mijn huis en na vijf minuten komen we al aan. Dit gaat dus echt veel sneller dan fietsen.
"Thanks voor de lift," zeg ik als afstap. Hij knikt instemmend en daarna draai ik me om om het huis in te lopen. Als ik de deur open en naar binnen stap, hoor ik hoe de scooter wegrijdt.
∞
A L E X A N D R O
Geïrriteerd rij ik de straat van Mia uit. Dit is precies waarom ik geen zin heb om in haar buurt te zijn. Ze is zo'n typisch perfect kind dat perfecte ouders heeft en in een mooi huis woont. Sowieso verdiend ze het niet om meegetrokken worden in mijn shit zoals nu gebeurd, Ahmet en Ibrahim moeten echt ophouden met haar aan te spreken.
Niet veel later kom ik aan bij de Molen waar Ibrahim en Ahmet samen voor staan terwijl ze een joint roken.
"Waar the fuck was jij, broer?" vraagt Ahmet direct terwijl hij ook een joint in mijn handen duwt.
"Nergens," antwoord ik vaag. Ik ga hem echt niet vertellen dat ik Mia thuis heb gebracht, dan gaan ze sowieso beide focking irritant doen.
"Oh trouwens, ik heb je nummer aan Najib gegeven toen jij zolang weg was, dus hij zal je zo wel appen," zegt Ahmet.
Ik knik en neem een hijs van de joint. Ik blaas de rook weg. Precies op dat moment voel ik hoe ik een berichtje krijg van een onbekend nummer.
Onbekend:
Morgenavond 12 uur, achter de winkel
"Wie is het?" vraagt Ibrahim direct.
"Onbekend, Najib gok ik," antwoord ik.
"Wat wil ie?" vraagt Ahmet daarna.
"Afspreken volgens mij," reageer ik.
"Wow, wat heb je gedaan man? Normaal ziet niemand Sergej en nu twee keer in een week?" zegt Ibrahim verbaasd.
"Het zal wel niets zijn." Ik doe mijn telefoon snel weer in mijn jaszak en neem na de joint nog een sigaret. Ik heb echt geen idee wat Sergej dit keer van me wil en het boeit me ook eigenlijk echt niet. Ik heb gewoon geld nodig om Jamar tevreden te stellen zodat hij me niet op straat gooit, ik ben zeker niet bang voor hem, maar ik weet dat als mijn moeder moet kiezen, ze zijn kant kiest en ik wil echt niet dat ze samen met die klootzak alleen in dat appartement blijft om voor hem te neuken.
"Nu even eerlijk, Lex. Je gaat dus geen werken maken van Mia?" vraagt Ahmet.
"Nee," zeg ik direct, terwijl ik wat as van de peuk op de grond gooi.
"Dus je vind het dan cool als ik dat wel doe? I mean, ze is focking lekker en waarschijnlijk single," zegt hij met een smerige grijns op zijn gezicht.
"Nee," herhaal ik weer. Mia verdient beter dan dat Ahmet achter haar aangaat, dan eindigt ze waarschijnlijk in de onderwereld als prostituee als hij weer eens een schuld heeft bij Appie.
"Waarom niet? Wil je er wel werk van maken dan?" Hij begint nu echt op m'n zenuwen te werken.
"Zoek gewoon iemand anders man, zo bijzonder is ze toch niet," zeg ik.
"Bro, ik zweer. Zij is de lekkerste brunette die ik in tijden heb gezien, als jij haar niet wil neem ik d'r," zegt hij. "Ze gaat zo goed zijn in bed, ik zie het nu al voor me."
"Zoek verdomme iemand anders of ik breek je focking nek," snauw ik dan. Ik weet niet precies waar het vandaan komt, maar ik wil gewoon dat hij haar met rust laat.
"Jezus, rustig," zegt hij. "Prima, ik zoek wel iemand anders."
Ik knik instemmend en steek daarna een nieuwe sigaret aan, kennelijk heb ik vandaag weer een heel pakje gerookt, plus een paar jointjes.
Nog zo'n twee uur blijven we wat staan kloten voor de deur van de Molen en dan zeggen mijn beide vrienden dat ze naar huis moeten van hun ouders. Beide hebben ze zo'n vijf of zes broertjes en zusjes en Ibrahim heeft nog een oudere broer, ze moeten vaak voor ze zorgen van hun ouders. Een reden waarom ze er nooit achter mogen komen dat ze drugs dealen, ze zouden een complete teleurstelling zijn en een slecht voorbeeld voor hun broertjes en zusjes. Ik ben er vrij zeker van dat hun ouders ze uit huis gooien.
"Ik ben morgen niet op school, ben ziek," zegt Ahmet grijnzend.
"Succes ermee," mompel ik waarna ik mijn scooter pak en nog een paar uur doelloos door de stad blijf rijden.