Ultraviolet

77. Het is niet wat het lijkt

Iedereen was al snel weer op de been. Ik was fysiek hersteld van de missie, maar mentaal nog een beetje van mijn à propos. Audrey liep drie dagen na haar verwonding weer rond en tastte de muren van het gebouw af. Ze ontdekte details die zelfs ik niet wist van deze plek.

De manier waarop zij de wereld ervaarde en haar omgeving inspecteerde, was compleet anders dan wat wij ook maar gewend waren. Hoe ze kon genieten van de hete zonnestralen op haar huid, de warmte onder haar voeten als ze weer eens haar schoenen had uitgetrokken.

'Ik houd ervan om met mijn voeten het gras te voelen. Het is zo zacht. Je moet het ook eens proberen, weet je', had ze tegen me gezegd. Ik had het weggelachen, maar het idee weggestopt in mijn hoofd. Wellicht was dat nog niet zo'n slecht idee.

We hadden iets compleet verschillend, namelijk mijn versterkte zicht en haar blindheid, maar daarentegen waren we beide sterk in onze andere zintuigen.

Ze was maar een half jaar jonger dan mij, maar toch leerde ze mij dingen die niemand anders me had kunnen leren. Naast mijn trainingen met Ryder, de Emory-lessen van Levi, de therapiegesprekken met Aiden en de Instituutlessen, onder andere door Elysian, hielp Audrey mij om mijn zintuigen te prikkelen. Om dit te omarmen en het zowel te controleren, als mezelf eraan over te laten geven. Maar ook hielp ik haar om het Instituut te leren kennen, en haar Emorische gaven te ontdekken, als ze die daadwerkelijk had.

Mijn gedachtes werden onderbroken door het blauwe licht van iemands SIM die de donkere gang oplichtte, waar ik doorheen struinde.

Het was bijna middernacht, wat betekende dat iedereen in hun bed hoorde te zijn, maar voor mij en Ryder was dit het ideale tijdstip om rustig te kunnen trainen. Dit bleek effectiever voor zowel onze concentratie als onze motivatie. En de plek waar we dit deden was de ijzige, koude buitenlucht. Eerst was ik daar enorm op tegen en had ik lang zitten tegenstribbelen, maar na onze eerste les was ik van gedachte verandert.

In plaats van de verstikkende, benauwde binnen atmosfeer en de hangende zweetlucht, was het buiten fris en verhelderend. Mijn zintuigen vonden dat prettiger en wetende dat niemand ons zou storen, voelde ik me gerust.

Ryder ontmoette me zoals gewoonlijk om het hoekje bij de ingang, leunend tegen de muur, omringd door schaduwen. Hij gaf me een schuine blik omdat ik tien minuten te laat was.

'Hé, dit keer was het niet mijn schuld. Prudence sliep later dan normaal en bleef maar met me praten over hoe goed ik de Jaarlijkse Competitie ga doen dit jaar', gaf ik hem als antwoord.

Hij grijnsde. 'Daar ga ik wel vanuit ja, met alle moeite die ik voor je doe.'

'Alsof dat mijn probleem is. Jij stond erop dat je mij wilde trainen', kaatste ik terug, gepaard met een speelse grijns om hem te stangen.

'Geef toe dat je het zelf wilt. Je kunt mij niet weerstaan', ging hij verder, met diezelfde jongensachtige grijns. Hij zette zich af van de muur en deed een stap naar me toe.

Alsof ik niet meer na kon denken, bleef ik stilstaan op mijn plek, vastberaden om niet bang te zijn voor hem. Niet na alle trainingen, waarbij ik beetje bij beetje zijn ijzige schild kan doorbreken.

Zijn hete adem joeg de koude buitenlucht weg en hij wikkelde zijn vingers om een plukje van mijn zwarte lokken, die voor mijn gezicht waren gevallen. Hij stopte het weg achter mijn oor en probeerde mij achteruit te laten deinzen door verder naar voren te stappen. 

Ik rilde van de plotselinge aanraking en voelde een soort onrustig gevoel in mij opborrelen, wat ik geen negatieve of positieve plek kon geven.

'Je hoeft het niet te verbergen, Adelyn. Het is volkomen begrijpelijk als je wat in me ziet', zei hij plagend.

Ik kantelde mijn hoofd en glimlachte naar hem, waarna ik mijn armen om zijn nek legde en hem een speelse blik gaf. 'Je hebt helemaal gelijk, Elliott.'

Vervolgens bracht ik mijn knie de lucht in en ramde ik hem vol in zijn maag.

'Ik zie zeker wat in je. Een hele hoop arrogantie', zei ik glunderend, terwijl hij zijn nieuwe plek vond op de grond en zijn pijn weg hoestte. Onder die pijn zag ik een scheve glimlach verschijnen.

'Je speelt met gevoelens, Adelyn. Dat had ik niet van je verwacht.'

Ik stapte naar hem toe, om mijn hand naar hem uit te steken.

'Je verwacht wel meer niet van me. Dat is toch het hele doel van deze trainingen? Onvoorspelbaar zijn?'

Met het maanlicht die de aderen op zijn hand accentueerde, greep hij de mijne vast en in plaats van dat ik hem omhoogtrok, trok hij mij op de grond. Ondanks dat ik mijn balans probeerde te bewaren, tuimelde ik boven op hem en voelde ik hoe de lucht uit mijn longen ontsnapte. Ik kon boos worden om deze actie, maar toch moest ik ergens wel lachen.

'Precies', ging hij verder, 'En daarbij hoort het onverwachte te verwachten.'

Op het moment dat ik het een gelijkspel wilde noemen, hoorde ik voetstappen achter ons. Het was al te laat om op te staan, want een felle zaklamp scheen op ons en verblindde ons zicht.

'Zo, wat hebben we hier?'

Het was Elysian die ons met een onderzoekende ogen aankeek. Ryder wachtte tot ik van hem af was gekropen en overeind stond, waarna hij zijn positie achter mij invulde.

'Elysian meneer. Goede avond', zei hij op beleefde wijze, met een ondertoon van speelsheid.

'Ryder. Het is bijna middernacht, daar ben je je van bewust, of niet?', zei hij ondervragend.

'Natuurlijk. We waren net van plan om naar binnen te gaan', loog Ryder. Ik probeerde onschuldig mee te spelen en te doen alsof deze hele situatie totaal geen verkeerd beeld had gegeven aan Elysian.

Elysian trok zijn wenkbrauw omhoog en gaf ons een wantrouwend geluid.

'En Maeve, van jou had ik niet verwacht je hier te zien. Ga snel terug voor je kamergenoot ziet dat je mist', sprak hij me toe. Na even aarzelen voegde hij toe: 'Waar wacht je op? Ga.'

Met snelle stappen beende ik weg van de scène, waarbij ik mijn gehoor aanwakkerde.
  
'Wat denk je dat je aan het doen bent Ryder? Je kunt haar Emon zijn, maar dit wil ik niet nog een keer zien', sprak Elysian hem streng toe. Ik vertraagde mijn pas om verder te luisteren.

'Het was niet wat het lijkt. We wilden nog even trainen, voordat de drukte morgen toe zou slaan. Al helemaal nu de Competitie eraan komt', legde hij uit, zijn toon minder speels en meer onderdanig.
   
'Regels zijn regels. Jullie liggen in jullie bed voor middernacht en zolang zij jouw beschermeling is, komt er geen relatie tussen jullie twee behalve professioneel', zei Elysian.

De toon in zijn stem was streng en urgent en Ryder voegde eraan toe: 'Ik weet prima wat mijn taak is.'
   
'Houd je daar dan aan. We willen niet dat hetzelfde gebeurt als met Lori.'

De koude lucht werd als het ware nog killer bij deze woorden.

'Dat zou ik nooit laten gebeuren. En dat weet u ook. Maar ondanks alles dat ik doe voor het Instituut, is het nooit zoals jullie het willen', kaatste hij terug, met een toon van woede en pijn gemixt.

Ik voelde dat ik snel weg moest wezen, om niet alsnog gezien te worden, en wellicht omdat ik dit gesprek niet had moeten horen.

Terwijl ik een weg baande door de gangen, op zoek naar mijn kamer, bleef dezelfde vraag door mijn hoofd weerkaatsen, als een vervelende echo.

Wie is Lori en wat is er met haar gebeurd?