Ultraviolet

42. De drukke tafel

Mace liet zijn blik over mij, Yuna en Prudence heen glijden en ik kon zweren dat hij enkele seconden bij Yuna bleef hangen. Ze glimlachte verlegen en probeerde zichzelf in een plooi te houden.

De jongens schoven op en er waren twee opties. Of ik zat naast Mace, en nam daarbij Yuna's kans af om met hem te praten, of ik moest naar Ryder zitten.

Omdat ik een goede vriendin wilde zien, koos ik voor de tweede optie. Dapper schoof ik over het bankje heen en nam ik plaats naast Ryder, die heel even opzij leek te deinzen.

Ik negeerde hem en keek toe hoe Prudence Yuna duwde om op het bankje naast Mace te schuiven. Mace' blik viel op haar en zijn mondhoeken krulden omhoog.

Met een plof zakte ze naast hem neer en legde ze haar eten neer. Meteen greep ze naar iets de rand van haar bord om vast te houden, tegen het gevoel van ongemakkelijkheid. Prudence gaf me een knipoog en ging naast haar zitten.

Jax begroette ons met een vriendelijke knik en mijn lippen vormden tot een zwakke glimlach.

Ryders lichaamsgeur was sterk en bedwelmend, zo dicht bij dat hij zat. Ik merkte dat ik te ver was doorgeschoven en bijna op zijn schoot zat, dus schoof ik een stukje naar rechts. Hij volgde mijn beweging in zijn ooghoeken.

Dorstig nam ik een slok van mijn water. Meestal dronk ik geen water, maar ik had het gevoel dat dat beter voor me zou zijn. Mijn leven had veel te verduren gekregen.

Ik friemelde aan het touwtje van mijn hoodie en nam een hap van mijn eten. De drukte nam toe en daarmee ook de prikkels. Ik overwoog of ik een fout had gemaakt door aan deze tafel te zitten, want de jongens waren niet bepaald stil.

Jax vertelde een verhaal over de jaarlijkse competitie van vorig jaar, waarin Ryder een rol had gespeeld. Toen Ryder dit hoorde gooide hij zijn hoofd achterover en liet zijn schouders schudden van het lachen.

Ik kromp ineen van het harde geluid en omklemde mijn vingers om mijn bestek.

Ryders advies weergalmde in mijn hoofd en ik sloot, zoals hij adviseerde, mijn ogen. Het werd zwart voor mijn ogen en ik probeerde de geluiden te onderscheiden.

Ryders luide lach. Mace die iets tegen Yuna zei, waarbij ze een stamelend antwoord gaf en zocht naar woorden en Mace die vriendelijk door bleef gaan. Voor ons zat het groepje van Adam, die om de beurt praatte over tactieken voor de competitie.

Het was alsof iedereen zich alleen maar met de competitie bezighield, en ik was niet eens getraind. De competitie was al over twee weken. Misschien moest ik maar niet mee doen.

Langzaam opende ik mijn ogen weer, zodat ik geen rare blikken zou krijgen. Het felle licht weerkaatste in mijn ogen en mijn zicht werd een witte waas, die al snel begon te vervormen tot zijn ware kleuren. De geuren van verschillende maaltijden drongen bij me binnen.

Iemand had een steak met groenteroerbak en ik hoorde hoe mals het vlees in zijn mond was.

Ook kwamen er meerdere keren de geur van spaghetti met vissaus voorbij. En daarnaast de simpele gerechten. Gestampte aardappelen, broccoli met groentesaus of kip met witte rijst.

De haren op mijn armen gingen overeind toen Ryder, als poging om een nieuwe vork vol met voedsel zijn mond in te proppen, met zijn brede arm langs de mijne ging.

Die jongen had pas honger.

Zoals elke keer, viel er wel iets op de grond en deze keer gebeurde het recht naast mij. Een meisje botste tegen een jongen met bruine lokken op en viel op de grond. Haar eten kwakte neer op de grond en weergalmde luid tegen de gladde vloeren. Ik kromp ineen en merkte dat mijn hand begon te trillen. Ik was niet de enige die het merkte.

'Blijf je zintuigen onderscheiden', fluisterde Ryder me toe.

Kort ontmoette zijn diepblauwe ogen de mijne en een gevoel kroop over me heen, die ik vanuit het diepste van mijn hart minachtte.

Ik kan het zelf wel, mopperde ik vanbinnen.

Toch deed ik wat hij zei. Ik sloot opnieuw mijn ogen en hervond de balans tussen mijn zintuigen en sorteerde de geuren en geluiden van elkaar. Ik somde op wie welke maaltijd had en hoe het rook.