Ultraviolet

60. "Stilte er wordt hier gemediteerd"

Het licht in de kantine leek feller dan normaal en verblindde mijn zicht, totdat Joshua mij riep.

'Lukt het?'

Hij moest mijn paniek hebben gevoeld.

Ik knikte en mijn ogen wende langzaam aan het licht. De geuren waren ongelofelijk sterk en als ik me goed concentreerde, kon ik precies vertellen wie welke maaltijd had. Maar op dit moment lukte me dat niet. Ik kon ze onmogelijk allemaal langsgaan en sorteren. Het was een kwestie van volhouden en negeren, om op iets anders te focussen.

Bij de gaten in mijn broek hingen losse draadjes, die ik tussen mijn vingers wikkelde en zo speelde ik er mee, terwijl ik langs de grote hoeveelheden voedsel liep. Wel merkte ik dat er enkele producten weg waren en de maaltijden gelijker waren aan elkaar.

Rantsoenen, gokte ik.

We mochten dan wel beschermd worden door een schild, maar we moesten alsnog zelf aan ons voedsel zien te komen. Ook al wist ik dat ze ergens in de uithoeken een kwekerij of moestuin hadden en zag ik soms hoe een paar leden af en toe weggingen om vervolgens terug te komen met volle zakken ingrediënten.

De aanbieding voor het ontbijt varieerde van boterhammen, naar zachte en harde bolletjes, naar croissants en verschillende soorten yoghurt, vla en ontbijtgranen. Met zo'n grote aantal leden kwam dit vaak wel op.

'Wat gebeurt er met het overige voedsel? Wordt dat weggegooid?', vroeg ik aan Joshua, die voor mij een warm keizerbroodje pakte.

'Vaak kan dat nog bewaard worden door onze zelfontwikkelde middelen en manieren, dankzij de technologie Emory's. Ze komen vaak met hulpvolle uitvindingen om het leven in het Instituut makkelijker te maken', legde hij uit, zonder zijn hoofd om te draaien.

'En anders gooien we het inderdaad weg.'

Dat dus. Het deed me nog steeds versteld hoe dit Instituut vooruitliep op de technologie in Valis. Vele dingen die hier werden gebruikt, had ik nog nooit eerder gezien en ik ging ervan uit dat Axon dezelfde middelen tot hun beschikking kon hebben. Of zelfs betere. Want niet alle Emory's konden worden beschermd. Sommigen waren nu in handen van Axon, als proefkonijn voor hun experimenten.

Ik rilde.

Joshua leek zijn dienblad al vol te hebben liggen met zijn ontbijt en ik greep twee croissantjes uit de vitrine, waarna ik een framboos smoothie pakte en een rode appel. In de ochtend had ik niet zo veel honger als de rest van de maaltijden.

Joshua was al gaan lopen en ik slenterde achter hem aan langs de tafels. Nu pas merkte ik Emily op. Ze zat met gestrekte rug en schuddende schouders van het lachen aan een tafel met Ryder, Jax en hun vrienden. Ik hoorde hoe Adam vertelde dat zijn broek was gescheurd bij de training. Emily en de andere jongens lachten hardop bij zijn beeldende verhaal en Ryder gooide zijn arm over de leuning van Emily's stoel, waarna hij iets in haar oor fluisterde.

'Hij doet altijd stoer om indruk te maken op mooie meiden.'

Op dit moment wenste ik dat ik geen versterkte zintuigen had, want dat had ik niet hoeven horen. Slijmbal.

Ik negeerde de tafel en haalde Joshua in. We passeerden Emily en Ryder en ik hield mijn blik strak voor mij gericht. Toch kon ik het niet laten om een korte blik opzij te werpen. Om een reden die ik niet begreep stootte Jax Ryder in zijn zij en opeens had hij oog voor mij. Zijn diepblauwe ogen keken mij aan, waarna ik mijn blik afwendde.

'Wil je bij ons komen zitten?', vroeg Joshua. Ik volgde zijn blik naar de tafel rechts achterin, waar Oliver en Valor naar ons zwaaiden. Finn zag ons ook, maar gaf geen kik. Ook Luna leek geen aandacht te hebben voor haar omgeving.

Naast Oliver zat een meisje met donkerbruine, krullende lokken. Haar gezicht was zacht en haar wangen bollig. Ze had hertenoogjes en een bleek gezicht. Dat moest Mara zijn.

'Vooruit', zei ik.

Het was niet alsof ik een andere keus had. Prudence was nergens te bekennen en Yuna had ik ook al een tijdje niet gezien. Ik maakte een afspraak met mezelf om een keer bij haar te kijken, want een schuldgevoel zorgde ervoor dat ik me een slechte vriendin voelde. Ze wilde rust. Ze wilde tijd. En die gaf ik haar, maar toch vond ik dat ik iets moest doen.

'Moet je niet in bed liggen, Maeve?', vroeg Valor toen ik aanschoof. Ik schudde mijn hoofd.

'Ik moet toch wat eten, hè', antwoordde ik.

Valor gaf me een korte glimlach en begon aan haar kommetje melk met cornflakes. Luna leek geen aandacht te hebben voor ons aankomst en gooide haar eten naar binnen.

Ongestoord begon ik aan mijn eten en werkte ik de twee croissantjes achterover, maar niet zonder te kruimelen. Terwijl ze met z'n vijven de trainingen voor de Competitie doornamen, waren mijn gedachtes ergens anders. Het was alsof er een soort magneet aan Emily vastzat, want opnieuw viel mijn blik op haar. Ondanks haar brede glimlach en vrolijke uitstraling, vertelden haar ogen dat ze moe was. Haar schouders hingen ontspannen en ik snapte niet hoe ze nu al zo op haar gemak was.

De jongens leken haar te mogen en betrokken haar in verschillende gespreksonderwerpen. En mijn gehoor besloot mij daar een handje bij te helpen.

'Je moet Ryder eens zien vechten! Hij is onverslaanbaar, die gast', vertelde Laurence, de jongen met ongelofelijk mooie zwarte lokken.

'Nu moet je niet overdrijven, Lence', lachte Ryder terwijl hij zijn arm weghaalde van Emily's stoelleuning, om een slok van zijn water te nemen. Emily keek net als ik toe hoe het water in zijn keel naar beneden gleed.

'Weet je al of je mee gaat doen met de Competitie, Maeve?', vroeg Olivier, waardoor ik het gesprek van hun tafel kwijtraakte. Ik draaide mijn hoofd en keek hem aan.

'Ik denk het wel', antwoordde ik, wat als gevolg had dat Finn bijna in zijn water stikte van het lachen. Vurig wierp ik hem een blik toe.

'Wat?', vroeg ik op geïrriteerde toon. Hij haalde nonchalant zijn schouders op.

'Oh, niks hoor.' De jongensachtige grijns op zijn gezicht vertelde iets anders.

Negeer hem. Hij is het niet waard, beet ik mezelf toe. En het volgende dat ik beet was mijn appel. Tegen mijn verwachting in had ik vandaag toch een training met Ryder, wat voor mij een kans was om weer beter mijn best te doen.

Oh nee.

Tot mijn schrik zag ik dat het al bijna half tien was.

Morgenvroeg kun je hem tot elf uur vinden in de meditatieruimte op de eerste verdieping, had Levi gezegd. Ik moest vandaag naar Aiden toe, de persoonlijke trainer.

Gehaast stond ik op uit mijn stoel, waardoor ik vragende blikken kreeg van de rest.

'Ik heb een afspraak. Waar kan ik een trap vinden?', vertelde ik.

Mara was degene die antwoord gaf. 'Als je deze gang links gaat en dan nog een keer links gaat, zie je hem wel.'

Ik gaf haar een dankbare blik. 'Bedankt.'

Snel griste ik mijn dienblad van de tafel en riep ik een korte: 'Tot later!'

Deze keer slaagde ik erin om de meeste prikkels te negeren. Behalve de enkele luide stemmen en harde dreunen, had ik niet veel last van mijn omgeving en walste ik zonder verdere problemen langs de tafels. Drie leden liepen door de ingang van de kantine en hielden de deur open, zodat ik er makkelijk doorheen kon.

'Deze gang links en dan weer links', mompelde ik mezelf toe. Zodra ik de hoek omsloeg zag ik de grote grijze traptreden waar Mara het over had. Het geluid van mijn schoenen die de traptreden raakten, weergalmden tegen de witte muren. Bij de laatste traptreden merkte ik hoe georganiseerd de eerste verdieping was, vergeleken met de begane grond.

Meteen zag ik een overzicht van bordjes hangen.

Werkruimtes.
Vergaderzalen.
Archief

En ook hier hing een grijs bordje met slaapverblijven, wat ervoor zorgde dat de puzzelstukjes in elkaar vielen. In de vroege ochtend kwamen er soms leden uit gangen waardoor ik dacht: 'Waar komen die vandaan?'

Van boven dus.

Het volgende bordje dat mijn oog ving was degene die ik zocht. Meditatieruimte.

Het bordje stond naar rechts, dus sloeg ik die gang in. Na een lange tijd door deze gang te slenteren, vond ik uiteindelijk een lichtblauwe met daarop een briefje: "Stilte, er wordt hier gemediteerd."

Daar moest ik zijn.