Ultraviolet

62. Een teken van hoop

Eindelijk, na lange tijd, lukte het mij om me te ontspannen. Mijn benen stopten met trillen, de onnodige prikkels bleven tijdelijk op de achtergrond en ik kon me concentreren op Aiden voor mij.

Totdat Aiden zei: 'Ik weet van je verwondingen en het enige dat ik je mee kan geven is: wees voorzichtiger.' Heel even werd ik van mijn pad gegooid doordat hij mijn pijn had gemerkt, maar ook kwam dit niet als een verrasing. Hij merkte alles.

'Maar even ter zake', begon hij, met een tablet op zijn schoot, waar hij met een pen op schreef. 'Al die prikkels zorgen zeker voor een soort kortsluiting. Of hoe beschrijf je het?'

Dit was de eerste echte keer dat iemand meteen leek te begrijpen waar ik doorheen ging, waardoor ik even diep moest ademhalen. Ik verplaatste mezelf op de bank, zodat ik comfortabel zat en probeerde mijn spieren te ontspannen.

'Het is als een emmer die volgeladen wordt met water. Het water zijn alle prikkels. En des te voller de emmer zit, des te zwaarder hij wordt om te dragen. Ik raak mijn concentratie kwijt. De prikkels komen alleen maar harder en zwaarder aan en als de laatste druppel de emmer laat overvloeien, is het gewoon klaar. Dan heb ik inderdaad die kortsluiting', vertelde ik, mezelf voor het eerst openstellend. Aiden wist wat hij deed en hij gaf een bepaalde energie af aan mij, waardoor ik mijn verhaal wílde vertellen.

Hij maakte een nadenkend geluid en schreef wat op de tablet. Als hij hem iets lager hield, kon ik precies lezen wat er stond, maar dat deed hij niet. In plaats daarvan gaf hij zijn volle aandacht aan mij en vroeg: 'Welke emoties voel je op dat moment?'

Ik slikte even en dacht na. Wat voelde ik dan? 'Vaak paniek en angst. Het gevoel te willen vluchten, maar in sommige gevallen is het precies het tegenovergestelde. Dan voel ik woede omhoogkomen en doe ik dingen die ik niet zou willen. Dan kies ik om te vechten.'

'Interessant', zei hij zacht. Zijn donkere ogen doorboorden mijn ziel, sporend naar wat mij dwarszat. Alles, was het antwoord daarop.

'En je wilt leren om deze prikkels onder controle te houden? Dat jij kunt bepalen wanneer je iets wilt horen of ruiken, en wanneer je wilt dat het op de achtergrond blijft?'. Hij leek de woorden uit mijn mond te halen en het enige dat ik kon doen was knikken.

'Ik merkte al dat als een prikkel op je afkomt, je die meteen afweert?', ging hij verder. Opnieuw knikte ik met mijn hoofd.

'Het is soms goed om ze inderdaad af te weren en niet zomaar toe te laten, maar als je ze meteen terugduwt, komen ze alleen maar harder terug. Of niet?'

Ik schraapte mijn keel. 'Dat klopt.'

'Je moet de prikkels juist omarmen. Ze toelaten, maar onder controle houden. Het is niet dat de prikkels niet mogen bestaan en dan maar weg moeten. Je moet ze een plekje geven', legde hij uit, zijn toon kritisch maar zachtmoedig, 'Het is niet zo dat zodra een prikkel je overspoelt, je het fout doet. Dat zal gebeuren, maar het gaat erom hoe jij daarmee omgaat. Hoe jij jezelf herpakt en die focus niet verliest.'

Ik knikte begrijpend en vroeg: 'Maar hoe doe ik dat?'

Ergens van binnen baalde ik de zwakheid achter mijn toon. De onzekerheid die ik uitstraalde. Aiden leek dat echter niks te deren.

'Oefenen en je gaven omarmen. Ze zijn nu wie je bent, Maeve. Je moet ze accepteren, voordat je ze kunt bedwingen', vertelde hij met een zachte glimlach. Alles dat hij me vertelde, klopte. Het was allemaal zo logisch en dat deed me afvragen waarom ik dat zelf niet had bedacht.

'Ik zie aan je dat je hier op de beste manier mee om probeert te gaan. Je bent goed begonnen met het sorteren van prikkels. Dat moet je blijven doen.' Zijn woorden verzachten mijn twijfels of ik alles fout had aangepakt. Ik moest gewoon nog een lange weg afgaan, voordat het kon zijn hoe ik wilde dat het was.

'Ik zal je een kort overzicht geven', zei hij terwijl hij druk aan het schrijven was op de tablet. Na enkele seconden draaide hij het scherm om, waar een prachtig handschrift werd onthuld. Hij had een heel stappenplan voor mij bedacht en opgeschreven.

Stap 1: Ontarm je gaven.
Stap 2: Leer om te gaan met de overspoeling en jezelf te herpakken. Weet wanneer je jezelf terug moet trekken.
Stap 3: Houd een positieve kijk op hoe je deze situatie ziet. Als je er negatief instaat, zullen de prikkels ook negatief aankomen.
Stap 4: Laat de prikkels in je directe omgeving toe en laat ze inzinken. Geef jezelf de tijd om ze een plekje te geven en vervolgens aan de kant te zetten.
Stap 5: Leer onnodige prikkels te negeren.
Stap 6: Probeer je gaven aan te sturen.
Stap 7: Zet je krachten om van iets slechts, naar iets goeds. Gebruik ze, houd controle en bedwing ze naar jouw hand.
Stap 8: Wees de krachtige vrouw die je bent.

Op geen enkele manier had ik verwacht dat Aiden's advies zo hulpvol kon zijn. Alles was zo chaotisch in mijn hoofd geweest, dat ik zelf niet meer wist wat ik moest doen. Moest ik de prikkels negeren? Moest ik ze toelaten, afweren of sorteren? Moest ik doorzetten of mezelf terugtrekken? Op al deze vragen had ik nu antwoord gekregen.

Hoe een klein stappenplan voor zoveel rust en kalmte kon zorgen, was iets dat ik geen plek kon geven. Nu kon ik mezelf stap voor stap focussen op mijn weg naar herstel. Om eindelijk weer mezelf te kunnen zijn en mijn gaven te kunnen omarmen.

Al die tijd had ik mezelf nooit een moment gegund om de hele situatie te verwerken. Om te realiseren wat voor impact deze veranderingen op mij hadden gemaakt. Dat ik een enorme verandering als persoon had doorgemaakt, maar ook in mijn hoofd. Het verschil van hoe ik was, weken geleden, en hoe ik nu ben, was immens groot. Natuurlijk was ik nog steeds diezelfde Maeve, die Ryder niet kon uitstaan, die een tweestrijd had tussen twee compleet verschillende persoonlijkheden. Het meisje die zichzelf langzaam ontpopte tot iemand die wat meer lef had. Een eigen stem.

'Ik zie dat dit wat met je doet?', zei Aiden zacht. Zonder dat ik het merkte was er een traan ontsnapt uit mijn oog, die in een kleine stroom langs mijn wang rolde. Met een korte snik herpakte ik mezelf en veegde ik de traan weg.

'Ik ben niet iemand die zomaar huilt, maar dit is de eerste keer in mijn tijd hier, dat ik eindelijk het gevoel heb overzicht te hebben. Dat alles langzaam op zijn plek valt', vertelde ik, met oprechte eerlijkheid in mijn stem.

Het werd tijd dat ik de lange, lastige weg beging, waarvan ik al die tijd bang was om die te bewandelen. Want in mijn hoofd betekende het bewandelen van dat pad, het einde van een vroeger tijdperk. Van mijn normale, gelukkige leven met mijn complete gezin, die nu gebroken was.

'Je mag gaan. We hebben voor vandaag genoeg besproken, neem je rust', vertelde hij, zijn stem vriendelijk en medelevend. Dankbaar stond ik op van de bank, mijn gekreukelde kleding gladstrijkend.

Aiden stond op, om mij naar de deur te begeleiden en hem opnieuw voor mij open te houden. 'Dank je wel, voor je komst. Ik zou je morgen om één uur graag weer willen zien. Via het archief heb ik jouw SIM-gegevens en houd ik je verder op de hoogte. Oké?'

De laatste tranen wegvegend, knikte ik naar mijn nieuwe persoonlijke begeleider. Aiden.

Ik had mezelf weer herpakt en gaf hem een korte glimlach. 'Tot morgen, meneer.'

'Zeg maar gewoon Aiden', sprak hij met een knipoog. Ik draaide mijn rug naar hem om en liep de gang door, terug naar beneden.

Weet wanneer je jezelf terug moet trekken.

En dat was wat ik deed. Iets wat ik vaker had moeten doen: mezelf even terugtrekken.

Alsof ik niet al een groot emotioneel wrak was, weergalmde er opeens een stem in mijn hoofd, die ongelofelijk veel leek op die van mijn moeder. Het was een mompelde fluistering, zo zacht dat als er ook maar één geluid door de gangen weergalmde, ik het niet had gehoord.

Ik ben trots op je, mijn dappere Maeve.

En ja hoor, de tranen kwamen weer terug. In grote, oneindige stromen van verdriet, geluk en ongeloof. En op dit moment, kon het mij niet schelen wie mij zag huilen. Het feit dat mijn moeder bij me was, was alles dat ik op dit moment nodig had.

Een teken van hoop.