Ultraviolet

26. Een laatste bericht

De slanke gestalte van mijn moeder was omkranst in een wit kleed. Haar haar hing los, bij elkaar gehouden door een witte bloem.

'Ik heb niet veel tijd, Maeve', waren de eerste woorden die ik hoorde sinds haar dood.

'Hoe...?', vroeg ik hees.

Ik schraapte mijn keel en keek mijn overleden moeder met ongeloof aan. Ze lachte.

'Daar gaat het nu niet om. Ik wilde nog een keer met je spreken.'

Haar stem klonk zacht en bezorgd. Ze reikte haar hand naar me uit en legde hem op de mijne. Haar blik leek de mijne te doorboren.

'Herinner je je nog toen je veel last had van vermoeidheid?', vroeg mijn moeder en ik groef in mijn geheugen. De herinnering schoot terug alsof het de dag van gisteren was. Ik knikte.

'Ik bracht je naar dokter Cullins. Hij onderzocht je en nam bloed van je af, om het te onderzoeken', vertelde ze. 'Toen de resultaten terugkwamen, vroeg hij mij om alleen binnen te komen. De resultaten waren... anders.'

Ze stopte en speurde naar een reactie op mijn gezicht. Fronsend trok ik mijn wenkbrauwen op, niet wetende waar ze naar toe wilde gaan.

'De cellen in je lichaam begonnen zich langzaam te vervormen. Het was... boven alles wat hij had gezien.'

Mijn lichaam verstarde. Ik had gelijk, ze wist het. Ze had het altijd al geweten.

'En toen?', vroeg ik schor.

'Ik vroeg wat voor gevolgen het had en of we er iets aan konden veranderen', antwoordde ze.

Haar blik staarde voor zich uit en hield zich toen vast op de mijne.

'Hij vertelde dat er niks negatiefs aan de hand leek en dat ze cellen nog lang niet klaar waren met vervormen. Dat ze pas op 18-jarige leeftijd voltooid zouden zijn en de effecten dan pas te zien zouden zijn. Het enige bewijs was de vermoeidheid die gepaard kwam met het proces. En hij', weer pauzeerde ze. 'Hij zei dat het juist iets goeds kon zijn. Je had meer weerstand opgebouwd en je jezelf sneller te ontwikkelen. Maar toen ik hem later op wilde zoeken om te kijken of hij al meer wist...'

Mijn hoofd rekende de som uit en ik maakte onbewust haar zin af.

'Was hij verdwenen.'

Ze knikte en haar lippen vormden een stille streep.

'Ik heb geprobeerd zelf uit te zoeken wat er aan de hand was, maar het werd te gevaarlijk. Mensen begonnen mij te volgen en dingen aan mij te vragen. Ik leek niemand te kunnen vertrouwen. Dus ben ik gestopt met mijn onderzoek en ben ik voor jou gaan zorgen, als een normale moeder.'

Een brok had zich gevormd in haar keel en een doorzichtige kleur verscheen op haar huid.

Haar ogen werden groot.

'Ik heb geen tijd meer, lieve Maeve', zei ze met een stokkende adem. Ze kneep zachtjes in mijn hand.

'Het onderzoek had ik bewaard in de kelder. Ze ontdekten waar ik mee bezig was en hebben het huis afgebrand, Maeve.'  Een traan rolde over haar wang.

Van schrik deinsde ik achteruit. Was dat de reden dat ze het huis hadden afgebrand?

'Je moet goed luisteren, Maeve. Ik heb een kopie bewaard en weggestopt', sprak ze met een serieuze toon.

Een traan welde in me op bij de kennis dat ze elk moment weg kon gaan.

'Waar?', vroeg ik snikkend.

Bang voor iets, keek ze alert om zich heen, maar niemand kon ons hier vinden.

'Vroeger hadden jouw vader en ik een geheime ontmoetingsplaats in het bos achter ons huis, met een opbergplaats voor briefjes. In diezelfde opbergplaats liggen de documenten. Vind het, Maeve. Zoek uit wat ze van plan zijn en hoe je ze kunt tegenhouden.' Haar mond bewoog en vormde woorden nauwelijks luider dan gefluister.

'Maar wees voorzichtig, mijn lieve kind. Ze zijn slim, ze zijn vals en ze zijn je altijd een stap vooruit.' Haar stem was laag en waarschuwend en haar hand kneep hard in de mijne.

'Begrijp je dit, Maeve? Dit is belangrijk', ging ze verder met haar blik strak gericht op de mijne.

Ik knikte langzaam.

'Ja, moeder.'

Een nieuwe traan welde op in haar ogen toen haar huid compleet doorzichtig werd.

'Ik moet gaan, Maeve. Ik hou van je en ik geloof in je.' Een volgende traan gleed als een stroompje langs haar wang.

'Laat de woede je niet in zijn greep nemen. Je bent sterker dan dat. En ik, ik ben op een goede plek. Over mij hoef je je geen zorgen te maken.'

Meerdere tranen biggelden over mijn wang en mijn lichaam schokte van het snikken. Ik kneep in haar hand, zo hard en lang als ik kon, bang om los te laten. Nog niet klaar om haar op te geven.

'Ik hou ook van jou', bracht ik snikkend en hortend naar buiten. Haar greep op mijn hand verslapte en met een korte glimlach op haar gezicht, loste haar slanke gestalte op in het niets.

Ze was weg.

Ook ik leek in het niets op te lossen en werd weer meegenomen in een verzinkende duisternis. Totdat ik opnieuw door elkaar werd geschud. Deze keer door sterke, stevige armen en de kreten keerden terug.

'Adelyn.'

Ryders stem weergalmde in mijn hoofd en de heerlijke geur van kamille bereikte mijn neus.

Knipperend opende ik mijn ogen en ik werd omhuld door de schaduwen van de wolken die de zon bedekten.

Beduusd keek ik in de diepblauwe ogen van Ryder. Een glinstering van opluchting en irritatie weerkaatste in het licht. Een kriebelend gevoel nestelde zich in mijn keel en ik hoestte.

Een arm plaatste zich onder mijn rug, zodat ik overeind kon zitten.

'Wat gebeurde er?' Het was Prudence die dit vroeg.

'Ik... weet het niet', loog ik.

Ik leek niemand te kunnen vertrouwen.

Mijn moeders woorden galmden nog na in mijn hoofd en mijn ogen traanden. Ik moest slim zijn. Voorzichtig zijn.

'Kom, ik help je wel', zei Prudence zacht terwijl ze Ryders arm wegduwde en mij overeind hielp. Ryder keek haar argwanend aan maar zette toen een stap achteruit.

Een kreun verliet mijn mond en de wereld duizelde nog voor mijn ogen. Een licht gevoel in mijn hoofd liet mijn benen wankelen.

Prudence ondersteunde mij en ik keek in de ogen van mijn vader en zusje. Ze keken me geschrokken en bezorgd aan. Al snel kwam ik in beweging en liep ik op mijn eigen houtje naar ze toe. Met tranende ogen trok ik ze in een omhelzing.

'Mama is op een goede plek', fluisterde ik zacht.

Onze vader verstevigde de omhelzing en Alyssa vroeg: 'Hoe weet je dat?'

Een traan rolde over mijn wang.

'Dat weet ik gewoon.'

Achter ons hoorden we iemand hoesten. We draaiden ons om en Jax keek ons met medeleven aan.

'Zijn jullie klaar?'

Ik wist dat het tijd was om haar te begraven.

'Wat ga je zeggen tegen anderen, vader?', ik draaide me naar hem om en stelde deze vraag.
Hij dacht even na.

'Ik denk dat het slimste is om te zeggen dat ze een hartaanval heeft gehad. Dat niemand erbij was en het te laat was om in te grijpen. En dat we haar met ons eigen gezin hebben begraven', antwoordde hij.

Dat klonk als een waterdicht verhaal. Niemand kon weten wat er echt was gebeurd. Dat zou iedereen in gevaar brengen.

Vind de documenten, Maeve.

Een rilling aan deze onthulling kroop over mijn rug. Ik drukte die gedachte voor nu weg, het was tijd om mama haar laatste afscheid te geven.

Emotioneel greep ik de hand van Alyssa en mijn vader vast en maakten we ons klaar. en

Alyssa's hand trilde hevig en ik probeerde haar gerust te stellen. Het was tijd om afscheid te nemen. Voorgoed.