Ultraviolet

8. Pijnlijke wonden

Luide voetstappen dreunden over de tegels heen. Ik voelde een lichte duizeling in mijn hoofd en instabiliteit in mijn lichaam. De adrenaline werkte uit en de pijn keerde in volle mate terug. Naast mij rende Jax naar voren met Maeve in zijn armen.

Elysian, onze leider, kwam naar ons toe gehaast, met vier leden van het Instituut in zijn kielzog. Verbaasde, angstige blikken van andere leden schoten onze kanten op.

'Ze is in shock', hijgde Jax.

Elysians blik viel op het meisje en hij nam haar meteen in zijn armen. Daarna viel zijn blik op mij.

'Help hem!', riep hij naar twee mensen die naast hem stonden.

Voetstappen naderden en niet lang ernaar werden mijn armen over hun schouders heen gegooid en strompelde ik vooruit.

Jax werd lichtelijk ondersteund door een ander lid, maar hij leek het prima zelf aan te kunnen. Hij had geen verwondingen op zijn lichaam, enkel vermoeidheid van zijn ledematen.

De witte, glazen deuren van het Instituut werden opnieuw opengegooid, en opengehouden door twee mannelijke leden die net aan waren komen gedraafd.

Brandende ogen prikten in mijn rug, gezicht en over mijn hele lichaam. Iedereen keek toe hoe de situatie verliep.

Hoe mijn ontblootte borstkast bedekt was met schrammen en het bloed van Maeve, de gapende wond op mijn been met het rood doordrenkte shirt.

'Jullie drie', riep Elysian naar twee jongens en een meisje, 'check en beveilig de omgeving. Zorg ervoor dat niemand ze heeft achtervolgd.'

Ze knikten meteen en haastten zich zonder aarzeling naar buiten.

Kane, de dokter van het Instituut, kwam aangerend. Zijn donkere wenkbrauwen waren omhooggetrokken en zijn lange benen verplaatsten hem snel naar ons toe. Zijn donkerbruine ogen verplaatsten zich van het meisje, naar mij. Hij begreep meteen wat er aan de hand was.

'Kom mee. Snel', zei hij haastend.

Hij leidde ons door de gang heen, met witte muren, versierd met schilderijen, overwinningen en herdenkingen.

Hij opende de deur van zijn behandelruimte en liet ons naar binnen. Elysian legde Maeve voorzichtig neer en rustte haar hoofd op een kussen.

Langzaam strompelde ik naar binnen en werd ik op een tweede bed gelegd. Kreunend ging ik ook liggen. Mijn hoofd dreunde van de pijn op mijn schedel en de pijn in mijn been. Waren we op tijd geweest?

Haar spijkerjasje en top werden afgedaan, zodat haar ademhaling niet konden worden belemmerd. Draadjes werden aangelegd om haar meer zuurstof te geven. Haar huid was zo bleek als de muren van dit hele gebouw. Aan de blik van Kane kon ik zien dat het ernstig was.

Nadat hij haar een infusie had gegeven om extra vocht in de bloedbaan te brengen, gaf hij medicijnen om ervoor te zorgen dat het hart harder gaat pompen. Ook wist ik dat haar bloeddruk hersteld moest worden.

Ondertussen kwam er een assistent dokter bij mij kijken. Marton was jong, maar erg ervaren. Hij had mij bij meerdere wonden geholpen na een foutgelopen missie.

'Ik zie dat je weer terug bent, Ryder', grapte hij om mij af te leiden van al de chaos. Ik kon een korte glimlach niet onderdrukken.

'Het is slecht, Mart...', zei ik, gevolgd door een schok van pijn.

'Laat me eens kijken.'

Hij kwam naast me staan en bekeek al mijn wonden. Hier en daar drukte hij op een gebied, dat mij ineen liet krimpen.

Een scheut van stekende pijn ging door mijn been toen hij het shirt eraf haalde en een middeltje erover heen gooide.

'Als het pijn doet betekent het dat het werkt', zei hij geruststellend en ik klemde mijn tanden op elkaar.

Hij gaf me een vragende blik toen hij mijn type wond zag.

'Premiejagers', beantwoordde ik zijn blik.

Elysians blik viel op mij en keek me doordringend aan bij het horen van deze naam.

'Hoeveel?', vroeg hij.

'Vijf? Of meer... Ik weet het niet', antwoordde ik zachtjes.

Mijn mond klapte dicht toen Marton de wond begon te hechten.

'Dit kan een goed litteken worden, Ryder', sprak Marton mij toe. Ik knikte.

'Nog één voor de collectie dan maar', grapte ik.

Maar het kwam er pijnlijker uit dan ik had gedacht. Ik probeerde niet te veel na te denken over de consequenties en wat er kon gebeuren, maar het was lastig om er nuchter over te blijven.

Opnieuw viel mijn blik op Maeve. Kane was uiterst geconcentreerd en had zijn wenkbrauwen diep gefronst. Niemand mocht hem afleiden van zijn werk. Hij wist wat hij deed. Zonder hem zouden velen van ons dood zijn geweest, waaronder ik.

Het bloed dat momenten terug uit mijn wond stroomde, was nu gestold. En de wond werd voorzichtig en vakkundig gehecht. Pijnlijk kneep ik mijn ogen dicht en greep mijn hand zich vast aan het kleed voor houvast.

Het lichaam van Maeve was nog steeds bleek en heel even dacht ik dat ze dood was. Maar heel zachtjes rees haar borst omhoog.

Naar mijn opluchting zag ik dat er iets meer kleur terug begon te keren in haar bleke gezicht. De sproeten rond haar neus waren nu duidelijk te zien. Het bloed op haar handen was weggewassen, evenals de rest van het bloed. Ook bij mij werden mijn wonden schoongemaakt en gehecht waar nodig.

Enkele meters van mij vandaan, in de hoek van de behandelruimte, zat Jax. Hij praatte met Elysian over de situatie en ik hoorde iets vallen over 'verbinding weggevallen.'

Fluisteringen vanuit de gang vertelden mij dat mijn medeleden wachtten op een uitslag.

De laatste wond werd gehecht en Marton gaf me een glas water en wat medicijnen tegen de pijn. Gulzig dronk ik het water op en slikte ik de medicijnen door. Oh, wat had ik een dorst.

Elysian gebaarde naar Jax dat hij beter buiten kon wachten en hij gaf hem een begrijpende knik. Jax' blik viel op mij terwijl hij langsliep. 

'Houd je taai', sprak hij me toe en ik gaf hem een flauw glimlachje.

Zodra hij de deur opende, zag ik hoe nieuwsgierige ogen naar binnenkeek, maar voordat ze een goede glimp konden opvangen, was de deur alweer gesloten.

Marton liet mij rusten en werd geroepen door Kane om hem te helpen.

'Ze heeft een bloedtransfusie nodig.'

Ik probeerde mijn rust te pakken en mijn ogen te sluiten, maar er was te veel gaande. Als ze stierf, was mijn missie gefaald en was alles voor niets geweest. Dan had ik een litteken als herinnering aan mijn falen.

Elysian stond op uit zijn stoel en zei: 'Ik doe het wel.'

Kane keek hem fronsend aan. 'Weet je dat zeker?'

'Test het bloed en doe het. Iemand moet het doen, voordat ze sterft', ging hij verder.

Hij keek me kort aan en zei toen: 'Als Ryder gelijk heeft, moeten we haar koste wat kost helpen.'

Kane knikte zachtjes en maakte alles gereed voor de bloedtransfusie. Marton pakte een stoel voor Elysian om op te zitten en vertelde hem wat ze zouden doen.

Voordat ze een naald in Elysian arm konden doen, weergalmde er een luide piep door de ruimte heen.

Als reflex keek ik naar de bron van het geluid. Een rode streep, gepaard met een oorverdovende piep, gevolgd door de geschrokken blik van Kane.

Mijn blik viel op Maeve, op haar onbewogen borstkast.

Haar hart was er mee gestopt.