Ultraviolet

100. Versoepelingen

Toen ik eindelijk begon te wennen aan de nieuwe toestand, werden Ryder en ik geroepen. Adam stond bij de witte deuren en wenkte ons.
​
'Elysian wil jullie spreken', sprak hij monotoon.

Hij gaf mij een knipoog, om me succes te wensen, en Ryder en ik begaven ons met zenuwen naar zijn kantoor.
​
Wat als hij me weer in isolering stopt...?', jammerde ik. Ryder schudde zijn hoofd.
​
'Deze keer zal ik dat niet toelaten. De Zuivering is klaar en we moeten een andere manier bedenken om je veilig te houden. Gisteren was te riskant', vertelde hij, waardoor ik enigszins gerustgesteld was.
​
We werden niet vriendelijk begroet, zoals vorige keer, maar kregen enkel een ijzige blik en een vinger die wees naar twee grijze stoelen. Elysian sloot de deur achter ons met een knal en ging aan zijn bureau zitten.
​
'Jullie weten dat ik niet blij ben met het nieuws dat ik heb gehoord. Godzijdank dat jullie nog leven, maar het was ongelofelijk stom en riskant.'​
​
Hij zuchtte diep. 'Ik weet niet wat ik hiermee aan moet, behalve dat ik jullie moet straffen.'
​
Ryder en ik keken elkaar gespannen aan, terwijl Elysian onze blikken vasthield.
​
Ryder, de leiding van de Elite wordt overgedragen op Grayson. Je bent niet verantwoordelijk genoeg', begon hij en toen ik naar Ryder keek, zag ik hoe zijn lippen tot een streep vormden en zijn blik ijzig werd.

Het was niet dat zijn leiding afgenomen werd, maar dat hij als een teleurstelling overkwam op Elysian. Dat zat hem dwars.
​
'En Maeve', sprak Elysian, waarbij hij zijn strenge ogen op mij liet rusten, 'je hebt kamerarrest, buiten je lesrooster om.'
​
Ik liet mijn gespannen schouders zakken en zuchtte opgelucht. 'Dat betekent dat ik uit isolement ben?'
​
Elysian leek nog even goed na te denken, maar zei toen: 'Ja, maar er is een hoop verandert door de Zuivering. Waaronder een slot op de deuren na 9 uur. Dat betekent dat je alsnog beperkt ben in je acties.'
​
Alles was beter dan terug in die isoleercel.
​
Daarnaast', sprak Elysian, die zijn keel bij de volgende woorden schraapte, 'is het mij ter ore gekomen dat jullie... iets zijn?'
​
Ik keek Ryder aan, terwijl ik voelde dat mijn wangen warm werden.
​
Hij was degene die knikte. Als antwoord daarop fronste Elysian. 'Je weet dat dat niet kan zo, Ryder.'
​
Nu fronste ik ook. 'Waarom?'
​
'De Emon en beschermeling regel. Een Emon mag geen relatie hebben met zijn eigen beschermeling.'
​
Daar was het. De woorden die heel even mijn wereld in scherven leek te breken. Ik wilde protesteren, iets zeggen, de regels veranderen, maar Ryder was me voor.
​
Hij pakte mijn hand vast. 'Dat is waarom ik vanaf nu mijzelf terugtrek uit de positie van Maeve's Emon. Ze heeft meerdere keren bewezen dat ze een zelfstandige Emory is, en heeft mijn bescherming daarmee niet meer nodig.'
​
Ik keek hem verbaasd aan. Kon dat?
​
Elysian lachte, ook al was een flauw glimlachje, waarvan ik de betekenis niet goed kon onderscheiden.
​
'Ook al vind ik het dom idee. Dat kan ik niet weigeren, en het blijft jullie verantwoordelijk. Ondanks dat Maeve heeft laten zien hoe getalenteerd ze is, hebben jullie veel te vaak laten zien dat jullie een gevaar zijn voor het Instituut. Zolang jullie de regels blijven verbreken.'
​
Ryder knikte. 'Dat weten we. We nemen daarom ook alle verantwoordelijk op ons. Maar weet wel dat alles wat we hebben gedaan, voor het Instituut was. We kunnen niet veel langer verbergen van Axon, dat weet je Elysian.'
​
Er viel een kille stilte. Elysian en Ryder leken hetzelfde te weten, maar het niet allebei te willen erkennen.
​
Axon zou ooit toeslaan.

​'Ik ben hier misschien niet zo lang als Ryder', kwam ik tussenin, 'maar ik heb wel de schade gezien en ervaren die Axon heeft gedaan. Ze worden tactischer, gevaarlijker en durven meer. Ze gebruiken niet alleen neurosimulators, maar ook echte kogels om te krijgen wat ze willen. Ze zijn bereid om over lijken te gaan, waaronder die van mijn moeder, om zoiets simpels te krijgen als mijn bloed.'
​
Ik ademde diep in. ​

​'Axon is ons altijd een stapje voor. En dat weet u als geen ander.'

​Elysian' gezicht trok weg en zijn lippen vielen stil. Hij zette een stap achteruit en keek naar de deur. Dat was ons tegen om te gaan. We hadden hem genoeg denkmateriaal gegeven.
​
We namen ons verlies en lieten een teleurgestelde Elysian achter.
​
Toen Ryder en ik waren aangekomen bij mijn kamer, zette ik een stap naar de deur.

​'Ik zie je later', sprak ik zacht. 

​Ryder leek te twijfelen, alsof de situatie hem een beetje dwarszat. Dus keek ik hem schuin aan.

'Wat is er?'

​'Ik heb gewoon een raar gevoel, over dit alles. De hele Zuivering. Het Instituut is niet de oude meer...', antwoordde hij eerlijk. Ik legde mijn hand op zijn arm en keek hem aan, zijn ogen stonden bezorgd.

​'Ik heb dat gevoel ook. Alsof het Instituut heeft opgegeven waar we zoveel waarde aan hechten, namelijk vrijheid en vechtlust.'​

​Ryder legde zijn hand op de mijne en drukte zijn lichaam tegen de mijne. Ik kwam met mijn rug tegen de muur en keek op naar hem, omdat hij duidelijk langer was.

​'Des te belangrijker dat we bij elkaar blijven. Ze kunnen alle regels bedenken om ons uit elkaar te houden, maar dat laat ik niet toe.'

​'Wat schattig', zei ik plagend.

Hij antwoordde niet, maar drukte in plaats daarvan zijn lippen op de mijne. Het gevoel van zijn zachte lippen op de mijne, was iets waar ik aan kon wennen. Alles eraan voelde veilig en warm. Verwelkomend.

​Het proefde naar meer.

​Na enkele seconden van verlangen, trok ik me uit de kus door het geluid van gehoest. Twee bewakers stonden naast ons, wachtend tot ik in mijn kamer zou gaan.

​Ryder zuchtte. 'Ik zie je snel weer.'​

​Ik knikte en opende de deur met mijn pas. De ogen van de bewakers volgden mij totdat ik de deur achter mij had gesloten en Ryders voetstappen uit de gangen waren verdwenen.

Als ik goed luisterde, kon ik het constante ritme van hun hartslag horen, samen met de geur van muskus en kokosnoot.

​'Dat duurde even', klonk een stem achter mij.

​Prudence zat op haar bed, met een boek in haar handen, en gaf me een zwak glimlachje. Mijn humeur lichtte meteen op toen ik haar zag en ik begroette haar met een omhelzing. Ik kon mijn vrienden niet lang genoeg omhelzen om de tijd in te halen.

​'Ik heb dit gemist', fluisterde ze in mijn nek.

​Ik kneep zachtjes in haar schouders en antwoordde: 'Je wilt het niet weten.'