Kapit Bitaw

Chapter 33

"De los Santos."

"Here."

"Smith..."

"Present."

"Wallace."

Patuloy na nagchcheck ng attendance ang prof ko. Tuwid akong umupo at nakatingin lamang sa bintana na nasa puwesto sa gilid ko. The view was still unfamiliar to me kahit na ilang buwan na kami naririto sa US.

"Reminders: We shall proceed to the hospital, later this afternoon. Dismissed." he grabbed his things and went out the room.

I quietly got my things and headed out as well.

Lumabas ako sa building. Open yung school and direktang naka-konekta sa ospital nila doon. Maliit lamang ito. Hindi masyadong sikat tulad ng Harvard or Stanford pero okay na 'to. I was really grateful na matutuloy ko ang pagaaral ko dito. Yun nga lang, ulit ako ng third year pero okay na din.

I quickly wrapped my scarf and cover up around my body. Medyo malamig pero 'di naman gaano dahil hindi pa Winter Season. October palang 'e.

Naglakad ako papunta sa kinakainan kong store tuwing lunch. Masarap ang mga pagkain doon. Halos araw araw nga ako kumakain doon 'e. Mexican food ata iyong specialty. Basta favorite namin iyon ni Julian.

As I opened the door, narinig ko ang pagtunog ng mga chimes sa taas ng pintuan. "Hi! Welcome to Chipotle!"

Wala masyadong tao. Bakante ang mga upuan. Siguro dahil sanay ang ibang Amerikano na mga 1 o'clock na kakain ng tanghalian o kaya minsan 2 o'clock na 'e. 'Di ko alam kung paano nila nagagawa 'yon. 11 palang, nagugutom na ako 'e. Siguro dahin maaga lagi gising ko at kain ko ng almusal.

Pagkatapos ko magorder, umupo ako sa lamesa sa gilid. I scrolled around my phone pero nabored kaagad ako. Wala namang nangyayari. Mag twtwitter tas pagkatapos ng ilang sandali, ieexit. Ta's babalik ulit sa twitter.

Inilapag ko nalang cellphone ko sa lamesa at tumingin sa bintana.

After a while, natanaw ko si Julian na papunta rito sa fast food chain. A small smile crept up my lips. Naramdaman niya siguro na nakatingin ako sa kaniya kaya agad niyang itinaas ang tingin niya. Nanawagan ang loob ko noong nginitian niya rin ako pabalik. He gave a small wave as I looked at him.

Who would've thought we'd get here?

He was wrapped in a coat. Imbis na scarf ang nakapulupot sa leeg niya, iyong camera niya 'yon. May trabaho naman na rin siya. Although it was not as grand as his job back in the Philippines, I could see he was contented. I hope he was contented.

Pumasok siya sa loob. Saktong sakto na ibinigay ng waiter ang pagkain na inorder ko para sa aming dalawa. He sat beside me and placed his camera on top of the table.

"Hi." he kissed my cheek.

Mukhang medyo pagod siya. I raised one thumb up in question. "Okay ka lang? How's work?"

He shook his head and smiled. "Okay lang."

I nodded unconvincingly. Ayoko mag-pry. Nagsimula nalang ako kumain.