Kapit Bitaw

Chapter 31

In the novel, Noli Me Tangere: Maria Clara was originally engaged to Crisostomo Ibarra. But things did not end up well, resulting to the fact that Padre Damaso stops the engagement (due to the disgrace Ibarra made) thus, letting another man marry his daughter. Alfonso Linares.

I, Juliana de los Santos was originally engaged to Julian but because of the turn of events... Napilitan sila mama na kumuha ng iba pang lalaki.

What was the difference?

I would like to think of my life as a story. A fairytale story gone wrong. Pero hindi pa natin alam... Malay natin, na sa huli... makakamit ko na rin ang happily ever after ko.

Pero ngayon? Ang layo layo ko pa.

"Ma! Pa!" I dragged on. "I need- Kailangan kong kausapin si Julian! Anong ginawa niyo sa kaniya?! Huwag niyo-"

Napaiwas ako ng katawan noong biglang may pumasok sa pintuan. Si mama. Sumisinok sinok pa ako sa sobrang iyak ko kanina.

Ang... hirap... tumigil... sa pagiyak.

Lalo na noong nalaman ko ang mga magulang ko pala ang may kagagawaran nito.

"M-mama. Mama, ano ginawa niyo?"

"We warned you, Liana. 'Di ito mangyayari kung hindi ka pasaway na bata!" she shouted. "Break up with him. Or better yet, iwanan mo nalang siya ng basta basta. Ibabalik ko sa'yo cellphone mo. Pero hindi ka puwedeng lumabas. Only for school. And take note that we hired bodyguards to watch your every move. Isang maling galaw mo, si Julian ang magbabayad."

Then she left the room.

True to her word, hindi ako tinantanan ng mga hinire nilang bodyguard. Magiisang linggo akong sinusundan ng mga 'yon. Wala akong kawalan. Diretso ospital, diretso bahay. 'Yun lamang.

Hindi ko pa nakikita si Julian.

Isang linggo na ang lumipas.

Kailangan ko na siyang makita.

Hinang hina na ako. They moved the marriage from next year to next month. Wala na daw namang problema sa mga Barcellano's at tuwang tuwa naman sila. Sa pagkalipas ng mga araw, I find myself draining. Ubos na ubos na ako. I find myself staring at the blank wall for hours, thinking of Julian's body on the sand. Walang ka-malay-malay.

Pikit.

Bitaw.

A knock came. "Madam, ito na daw hapunan niyo. Iwan ko dito sa labas." sabi ng isang kasambahay.

Wala akong gana.

"Okay... thank you po..." pinilit ko ang sarili kong sumagot.

Mamaya nalang.

I crawled up into my bed. 'Di rin ako makapagtext. Iscinascan ni mama lahat ng messages ko para masigurado na wala akong komunikasyon kay Julian.

I feel like a child.

"Alis na kami, Ma'am." rinig kong paalam mula sa labas. Day off ng mga tagabantay.