Serçenin Gözyaşı/TAMAMLANDI

İrtihal//XVII- İnkiyad

BÖLÜM 17

İNKİYAD

Çağan Şengül / Sevmemeliyiz

İnkiyad: Boyun eğmek

***

Kurban olmak uzak bir fikir değildi. Delirmek, sanıldığından daha yakın bir ihtimaldi. Yaşanılan her şey aklımı kaçırmam için yeterli bir mazeretti. Kendimi ona kurban edebilirdim. Ya da ona inkıyad edebilirdim. Ama ikisi de aynı ihtimal değil miydi?

Gülümsedim. "Korkma anne. Kızın bu sefer kardeşinin ölümüne sebep olmayacak." Annemin kaşları çatıldı. Katilimin baltayı tutan elleri sıkılaştı. Ben aklını yitiren bir kadından farksız, gülerek ayağa kalktım.

"Sana inkiyad edeceğim." diye fısıldadım, sanki bir sır veriyormuş gibi. "Eylül." annemin korku dolu sesi ya da telefonumun ardı ardına çalan gürültüsü porselen maskenin içindeki elmaslardan dikkatimi alamadı.

Topuk sesleri yüreğime ine ine odanın köşesine ilerledim. Kırık cam parçaları bana kalbimi anımsattı. Bir kahkaha attım. Gördüğüm en büyük parçayı elime aldığımda Annemin yüreğimi burkan çığlığını duydum. "Eylül!"

"Ne yapıyorsun! Birini seç dedim sana, yoksa ikisi de ölür." Telaşlı sesi bu oyunu kazanmak üzere olduğumun işaretiydi. "Ben senin sandığın Eylül değilim ." Odanın ortasına adımladım. Gözlerimdeki yaşlara tezat dudaklarımda bir gülümseme vardı. "Ben ölümden korkmam. Korkup pes etmem. Kazanamayacağımı anladığım an oyunun kurallarını değiştiririm."

Cam parçası elimi fazlasıyla kanatırken o gözlerdeki telaşı gördüm. Şİmdi köşeye sıkışan oydu. Uğradığı şoktan annemi öldürmek için emir bile veremiyordu. Ben kazanıyordum. Sıkı sıkı tuttuğum camı korkmama rağmen gırtlağıma yasladım.

"Ben sana inkiyad ediyorum."

Hissettiğim tek şey tenimin yırtılışıydı. Boynumdan yayılan tarifsiz sıcaklık acıya dönüştü. Nefes almak istedim, fakat bu çok zordu. Bu oyunu ben kazanmıştım.

13 Mayıs 2011

Delici bakışları gülüşü cennete benzeyen kızın üzerinden hiç ayrılmıyordu. Genç kızın arkadaşlarından biri "Eylül?" diye seslendiğinde anladı ki kızın adı buydu. Eylül