KİTAP ŞARKISI: SEZEN AKSU/ Tutuklu
Youtube Playlist: https://youtube.com/playlist?list=PLl-hhXM1-pJmMKD3FEMVjVQzpQfB2DPX5
Aşk acısını iliklerine kadar çekerdi her insan. Sevdiği birinin ölümünü de iliklerine kadar çekerdi.Yaşam savaşını tırnak diple...
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
***
Yanağımı saran bir el gözlerimi gözlerine dikti. "Hayır,kimse senin yüzünden ölmedi." Bilmediği gerçekleri anlatmak için içim içimi yiyordu. Ama anlatırsam daha beter yanacağımı biliyordum. Sussam olmuyordu, susmasam yine olmuyordu. Konuşsam o sussam ben yanıyordum.
Ve ben onlar yanacağına ben yanarım dedim. Hep öyle dememiş miydim zaten? "Hiçbir şey bilmiyorsun? Ne kadar karanlık bir ruhum olduğunu. Peşimdekinden bir farkım yok."
"Ne demek istiyorsun?" Emini yüzümden çekti. "Anlatmak istiyorum. İçimde tutmaktan çok yoruldum." Dudakları kıvrıldı. Birini ikna etmek için kullandığı o güvenilir ifadeyi takındı. "Anlatamam Boran. Anlatırsam yanarız."
"İçinde biriktirdiğin her şey bir gün seni öldürecek Eylül. Kendine bıraktığın her dert seni solduruyor farkında değil misin?" Güldüm. "Bazen sevdiklerin solmasın diye senin solman gerekir."
Konuşma asıl konusundan uzaklaşmış saçma ve gereksiz bir hal almıştı. "Her neyse. Seni korumanın tek yolu nişanı atmak olur." Hızla kaşlarını çattı. "Nişanı atmak seni onun önüne atmakla eşdeğer. Ayrıca salak değilse oyun olduğunu anlar." Gözlerimi karanlık odada gezdirdim. Aklıma çıkar yol gelmiyordu.
"Başka bir plan kurmalıyız."diye mırıldandım. Düşünmek ne yazık ki bir işe yaramıyordu. Boran yanımdan kalkıp yatacağı yere geçti. "Saat epey geç oldu. Artık uyumalıyız Eylül." Onu onayladım ve uzun geceye kendimi bıraktım.
***
Araba Psikoloji Fakültesinin önünde durduğunda yüzüme normal bir ifade takınmayı denedim fakat olmadı. Ölü gibi bakıyor yine ölü gibi yürüyordum. Boran arabadan iner inmez elimi tuttu. Sabah herkese ciddi bir ilişki yaşıyormuşuz gibi görünmemiz gerektiğini söyleyerek aklındaki plandan bir parçasını benimle paylaşmıştı. Aslında elinin elimde olması kalbimi hızlandırıp maraton koşusuna çıkarsa da ruhum bir ölüden farksızdı.
Bir iki adımın sonunda bakışların çoğu bizi buldu. Bakışlar tutuştuğumuz ellerimiz için değil toprağa verdiğimiz can için üzerimzdeydi. Tanıdık tanımadık herkes özellikle bana bakmaktan kaçınmıyordu. Girişte durduk ve Duru'yu beklemeye başladık.
