Reis'in kardeşi

27.Bölüm

Bölüm itafı: Edibekrtrk

Tuttum eli sıcacıktı. Yüreği elindeymiş gibi.

Yanımda olan arkadaşlarıma gülerken karşımda polis'le konuşan Uraz'a baktım.

Herşey bitmişti. Tüm yaşadığımız acılar bitmişti. Artık güzel günler bizi bekliyordu. Ben ona bakarken sanki ona baktığımı hissetmiş gibi oda bana baktı. Göz göze geldiğimizde gülümsedi. Gülümsedim.

Melisa sonunda kız polisler tarafında araca bindirilecekken kızlar'la göz göze geldik.

"Üç diyince. " dedi Berfin. "Üç!" diye bağırmasıyla kızlarla Melisaya çöktük. Gelinlikle yere düşerken hemiz üstüne çullandık. Nekadar dövdük bilmiyorum. Ama herkes bağırıp birşeyler diyordu. Bir kol beni kaldırıp Melisa'da Uzaklaştırırken sinirle çırpınmaya başladım.

"Ya bırak yolucam o kızı!" Diye cırladım. " sakin ol " diye kulağıma fısıldayan Uraz'la dondum kaldım.

"Dejavu" şaşkınca Mırıldandım.

Etraf'a baktığımda Onur abi Meryem'i almış, Mete abim her ne kadar Uraz burada olsada Helen'i kucaklamış, Celil Onur abidan it gibi korkmasına rağmen Arya'yı sırtlamış, en çok şaşırdığım ise Gediz abim Berfini omzuna atmış götürüyordu. Gülmek istiyordum . Valla kahkaha ata ata gülecektim. Güldümde.

Uraz beni yere indirirken ona döndüm. Gülüşüme takılı kalan gözlerini bile özlemiştim. Gülüyordum çünkü Artık mutlu olacaktık.

"Sana seni sevdiğimi söylemiştim. " dedi Aşık olduğum ses. Damatlıkta yakışmış ha. Yakışıklı Reis.

"Söylemiştin."diye Mırıldandım. Bende seni seviyorum Reis.

Babam ve Annemin buralarda olma düşüncesiyle Uraz'dan biraz uzaklaştım. Abilerim birazdan damlardı buraya.

"Uzaklaşma artık benden" dedi Uraz . Kaşları çatılmıştı. Elimi tuttuğu an kalbim bi tekledi. Sonra hızla atmaya başladı. Elim'in karıncalanması normal miydi?

"Gel gelelim fasülyenin faydalarına!" Diye damdan düşer gibi ortamıza gelen Mete abim'e göz devirdim. Sen gitsene ya biricik sevgili yengem Helencim'in yanına. Ellerimizi ayrıdı gıcık abim.

"Gelelim bakalım." dedi Uraz sıkıntılı bir nefes alıp verdi.

"Aynen aynen gelelim. Durumu çok uzatmaya gerek yok ki ben uzatmayı hiç seven biri değilim. Uraz seni tanırım bilirim. Biz seninle her nekadar'da sonrasında kavga etmiş olsakta çocukluk arkadaşıyız. "

Lafı evirip çeviren Mete abime hayretle baktım. Kendiyle çelişen konuşmaları yokmu allahım beni benden alıyordu yeminle.

"Eee?" Dedi Uraz bıkkınlıkla abime baktı. Bir ara göz göze geldik. Gülümseyerek bana göz kırptı. Kalbim hızla atarken bakışlarımı yere indirdim.

"Eee si kardeşim. Miray'dan Uzak Dur!" Yerdeki bakışlarım hızla Mete abimi bulurken ne dediğini idark etmem uzun zamanımı aldı.

"Abi!" Dedim hayretle. Bu benim acı çekerken hep yanımda olan abimmiydi. Yüzü çok ciddi duruyordu.

Birden bana bakıp gülümsedi . "Şaka şaka " dedi Ve Ciddileşip Uraz'a döndü. " Sana güvenirim Uraz ama ben öyle çok anlayışlı bir abi değilim. Mahalle sınırları içerisinde çok fazla dolanmayın. Laf söz olur canımız felan sıkılır. Hep bizim yanımızda felan gezin belli bir süre sonra siz isterseniz. Adını felan koyarız." Dedi Mete abim asık suratıyla . Mete abim'in yanağına öpücük kondurdum. " Birtanesin abim" dediğimde beni kendine çekip saçlarıma öpücük kondurdu. "Tabi ki birtaneyim kızım. Gediz'in senin abin olmadığını kabullenmen beni çok mutlu etti. Lan! Gediz! MIRAY'IN EN SEVDİĞİ ABİSİ BENİM.!" Diye kulağımın ırzına geçen Mete abim'e gülümsedim.